Wahhabisme

Lo wahhabisme es una tendància de la religion musulmana de l'escòla sunita hanbalista. Principalament present dins la Peninsula Aràbia (Arabia Saudita, Koweit, Emirats Arabis Units), lausa un monoteïsme absolut e una obeïssença estricta a la lèi islamica (charia) tot en condamnant lo culte dei sants dei confrariás (sofisme) e leis especulacions dei teologians. Es fòrça ostil ai chiitas que son accusats de divinizar Ali.

Fondat per l'imam Muhammad bin Abdul-Wahhab (1703-1792), es aparegut dins lo corrent dau sègle XVIII dins lei regions centralas de la Peninsula Aràbia. Adoptat per Muhammad Ibn Saud, fondator de l'estat a l'origina de l'Arabia Saudita modèrna, s'implantèt en Nejd e se difusèt pauc a pauc dins lei tribüs en direccion dau Golf Persic. Aquò permetèt ai sobeirans sauditas de reünir aisament de fòrças importantas e de formar un reiaume poderós. En particular, destruguèron lei santuaris chiitas de Kerbala (1802), de La Mèca (1803) e de Medina (1805) entraïnant una reaccion de l'Empèri Otoman. Una tiera de guèrras afebliguèt lei Sauditas que deguèron se retirar dins lo centre de la Peninsula.

Aquò durèt fins au començament dau sègle XX quand Abd al Aziz Ibn Saud utilizèt tornarmai lo wahhabisme per trobar de tropas. De 1902 a 1930, conquistèt la màger part de la Peninsula Aràbia e unifiquèt lo reiaume d'Arabia Saudita. Adoptèt lo wahhabisme coma religion oficiala mai deguèt assoplir sa doctrina per defugir de trèbols dins lei regions practicant un islam mens rigorista, especialament en Hedjaz. Pasmens, lo wahhabisme demòra un corrent fòrça conservador e sa difusion es febla en fòra dei regions centralas e orientalas de la Peninsula Aràbia^[1].