Areta

Era prononciacion qu'ei [a'retɔ]. Totun, Jacques Boisgontier, dens era soa recension deu Dictionnaire toponymique des communes du Béarn qu'escriu era prononciacion ei [a'rɛtɔ] locaument^[2].

Eth nom basco qu'ei Ereta. Eras fòrmas ancianas que son Areta en 1186, Rete, en 1383, Arete en 1385, Erete en 1440, Aretha e Eretha en 1444, Hereta en 1538, Arette en 1674, Arrete (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIIIau) ^[3].

Segon Miquèu Grosclaude, a despieit dera barradura de a- iniciau en e- en basco, era origina qu'ei eth basco ar, « pèira », reduccion de harri qui's tròba sovent en toponimia. Eth sufixe locatiu collectiu -eta que completa eth nom e eth sens generau qu'ei « lòc peirós ». Dens eths noms deras montanhas près deth vilatges, que i a l'Arre de bas, l'Arre planère, les Arres d'Anie (noms en francés), çò qui confirma era explicacion. Aqueth mot Arre(s) enqüèra viu en gascon qu'ei definit per Palay com « emplaçaments calcaris cavats de potz e d'excavacions ». Grosclaude qu'ajusta era arrasic harr/ar ei era varianta basca deth tèma oronimic preindoeuropèu *kar/*gar ^[3].

• Comunas deus Pirenèus Atlantics

1. ↑ Toponimia Occitana (Institut d'Estudis Occitans) : IEO_BdTopoc : http://bdtopoc.org
2. ↑ https://www.persee.fr/doc/onoma_0755-7752_1992_num_19_1_1146_t1_0264_0000_2
3. ↑ ^3,0 et ^3,1 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 52

•   Portau de Bearn