Tennis de taula

Lo tennis de taula (o « ping-pong » dins lo langatge corrent) es un espòrt de raqueta opausant dos o quatre jogaires a l'entorn d'una taula. Lo tennis de taula es una activitat de léser, mas es tanben un espòrt olimpic dempuèi 1988.

Existís mai d'una denominacions per aquel espòrt pel mond: ping pang qiu (乒乓球, pīng pāng qiú, "bala ping-pang), en China e Taïwan, los caractèrs son plan particulars aque representan de raquetas fàcia a fàcia. Tanben se pòt dire en China (卓球, zhuō qiú, "bala de taula), que se pronòncia al Japon takkyū (卓球, takkyū^?) (卓球^?). Lo mot ping-pong vendriá de la marca comerciala que lo jòc èra produch als Estats-Units d'America al començament del sègle XX^[1],[2]. Aquel tèrme s'utiliza mai sovent pel jòc de léser, alara que lo tèrme de tennis de taula s'utiliza per designar la practica esportiva; pasmens, per un practicant d'aquel espòrt, quitament en competicion, se dich « pongista ».

L'istòria d'aquel espòrt es marcada per una seriá d'evolucions tecnicas (natura dels placatges de las raquetas, introduccion puèi interdiccion d'usatge de la pèga subta) que menèt a de novelums dins l'estil de jòc (utilizacion de la « presa pòrta pluma » pels Ongreses e los Asiatics) e dins las tacticas emplegadas al nivèl naut coma l'apareisson del topspin a la fin dels ans 1980. Lo tennis de taula modèrne permet una granda varietat de sistèmas de jòc, amb los jòcs d'ataca, de contra iniciativa a la taula o mièja distància, e los jòcs de defensa fòrça espectaculars.

Lo nombre de practicants pel mond seriá de mai de 250 milions^[3], e la Federacion internacionala de tennis de taula (ITTF) compta mai de 200 nacions e 33 milions de licenciats fins a de professionals de naut nivèl.

Lo tennis de taula pren sas originas dins l'Anglatèrra de la fin del sègle XIX L'istòria mai comuna al sublècte de la creacion du tennis de taula es que pendent un dinnar, de notables de la societat victoriana discutent de tennis volián mostrar d'esquèmas de jòc sus la taula. Utilizèron alara un tap de champanha coma dala, de bóstias de cigarro per las raquetas e de libres per filat^[4].

Sa popularitat creissenta incita de fabricants de jòcs a vendre d'equipaments. En 1890, l'Anglés David Foster introduch lo primièr jòc de tennis sus una taula, seguit per Jacques Gossima en 1891^[5]. Los primièrs campionats nacionals son organizats en Ongria en 1897^[6]. Segon d'autras fonts, seriá l'Anglés John Jaques que en 1901 inventa lo Ping Pong, çò que mena son entrepresa familiala a produire d'equipaments. Aquel nòu jòc es nomenat a l'epòca gossima^[7].

En 1901, James Gibb, un Anglés passionat pel jòc, pòrta d'un viatge als Estats Units d'America una bala de celluloíd, mai leugièra que las balas de cauchó utilizadas fins alara^[8]. En 1902, E.C. Gould, autre Britanic, introduch pel primièr còp de raquetas cobèrtas de cautchó e de picons cauchotats^[8]. Une revista consacrat al tennis de taula pareis brèvament en 1902^[5].

Amb la popularitat grandissanta du tennis de taula, fòrça tornegs son organizats. Las primièras partidas amb public se joguèron al Queen's Hall de Londres^[8] e un campionat del mond oficial se debana en 1902, lo meteis an que la creacion de l'English Table Tennis, la federacion britanica de tennis de taula. La disciplina coneis alara un vam de popularitat en Alemanha, los primièrs Campionats d'Euròpa se debanèron en 1907. Mas las activitats esportivas passan al segond plan pendent la Primièra Guèrra mondiala.

En 1921, la Table Tennis Association es creada en Anglatèrra, seguida per una federacion internacionala, l'« International Table Tennis Federation » (ITTF) en 1926^[9], que lo primièr president es lo britanic Ivor Montagu^[10]. Los primièrs campionats del mond se debanèron a Londres en 1926^[11]. La federacion amassa alara l'Anglatèrra, l'Ongria, l'Áustria, l'Alemanha, la Checoslovaquia e la Suècia^[12]. Lo primièr campion del mond es l'ongrés Roland Jacobi e la primièra campiona es Maria Mednyanszky^[9].

A l'epòca, es pas rare que de campions de tennis practican tanben lo tennis de taula en competicion, coma lo britanic Fred Perry que ganha de los dos campionats 1929. Ann Haydon-Jones ganha tanben set títols del grand chelem de tennis e tres còps vice-campiona del mond en tennis de taula.

La federacion francesa de tennis de taula (FFTT) foguèt creada en 1929

En 1894 foguèt fondada la Federacion italiana, mas demorèt un espòrt d'elita fins a la fin de la guèrra.

En Espanha existís FCTT (Federació Catalana de Tennis de Taula) encargada de promòure lo tennis de taula e organizar las competicions oficialas.

Lo tennis de taula es dominat pels les païses de l'èst de l'Euròpa dins los ans 1930, subretot los Ongreses amb de jogaires coma Viktor Barna o Miklos Szabados, puèi pels Japoneses dins los ans 1950.

Los Japoneses fan novelum introdusent la mossa dins las raquetas, que dona d'efièch fins alara inedits. La supremacia chinesa comença dins los ans 1960 amb per exemple Zhuang Zedong, triple campion del mond en 1961, 1963 e 1965, implicat dins la diplomacia del ping-pong^[13] que contribuiguèt a melhorar de relacions chinoamericanas de l'epòca.

En 1977, una evolucion importanta se realizat, amb l'utilizacion pel primièr còp als campionats del mond de Birmingham del servici lançat, nomenat encara « servici chinés »^[14]: le servici ven alara un element tactic màger que n'èra abans pas qu'una mesa en jòc.

E tanben a aquel periòde se produch la revolucion de la pega: los iogoslaus e ingreses començan utilizar de pega amb solvents pels revestaments nomenada « pega rapida », çò que dona una velocitat mai importanta a la bala e acorchit la durada dels escambis. Aquel tipe de pega es enebida en 2008^[15], a causa dels efièch nocius dels solvants. L'istòria del tennis de taula seguís las avançadas tecnicas (apareisson del topspin, melhoracions del material, metòdes d’entraïnaments, etc.) e de de reglaments novèls (passatge als sèts d'11 punts, grandiment de la talha de la bala, interdiccion de la pega, etc.)

L'escòla suedesa fa novelum dins los metòdes d'entraïnament^[14], donant de jogaires coma Stellan Bengtsson, campion del mond en 1971, Peter Karlsson, campion d'Euròpa o Erik Lindh, medalhat olimpic.

Lo tennis de taula venguèt un espòrt olimpic en 1988 a Seol. La disciplina se professionalizèt amb l'apareisson del Pro Tour en 1996, e es dominada pels asiatics dempuèi 1995, amb per exemple Wang Liqin. L'istòria del tennis de taula actual compta de campions europèus coma lo Bèlge Jean-Michel Saive, lo Croat Zoran Primorac, l'Alemand Timo Boll, lo Bielorus Vladimir Samsonov, l'Autriac Werner Schlager, campion del mond en 2003 o lo Danés Michael Maze, campion d'Euròpa. Lo tennis de taula es dominat al nivèl mondial pels Asiatics, coma lo Corean Ryu Seung-min, e subretot los Chineses Ma Lin, Wang Liqin, Wang Hao, Ma Long o Zhang Jike e Wang Nan o Zhang Yining per las femnas.

Se jòga sus une taula separada a la mitat per un filat naut de 15,25 cm, escartat del tant fòra del bòrd de la taula^{[R 1]}. Cada jogaire es equipat d'una raqueta. La fin es de renviar la bala amb aquela raqueta sus la mitat de taula advèrsa. Un punt es ganhat pel jogaire cada còp que son adversari renvia pas la bala, o daissa rebombar la bala mai d'un còp sus sa mièjataula, o empacha la bala renviada pel jogaire de rebombar sus la sieuna mièjataula (obstruccion). Dins le cas ont la bala es trapada fòra de la taula alara qu'aviá pas tocat lo mòble, lo punt es perdut pel jogaire que ven de lançar la bala. Un punt es tanben ganhat quand l'adversari renvia la bala que tòca un obstacle abans de tocar la mièjataula advèrsa (levat los pals del filat), o tòca la bala autrament qu'amb la raqueta o la man que ten la raqueta.

Autres cases mai rares que donan lo punt al jogaire^{[R 2]}: la balq tòca mai d'un còp la raqueta de son adversari, l'adversari tòca la suprfícia de la taula amb la man que ten pas la raqueta, l'adversari fa bolegar la taula pendent lo punt, l'adversari tòca lo filat, la bala es tornada amb una raqueta que l'adversari tenava pas mai en man, l'arbitre jutja que lo servici es pas regular (amagat per exemple), l'arbitre, après aver ja avertit li servidor, es de nòu empachat per s'assegurar de la validitat del servici, o encara lo jogaire realiza un retorn mercé a quina que siá autra causa que la raqueta.

Una menae, improprament nomenat « sèt », es ganhada pel primièr jogaire que capita 11 punts, amb al mens 2 punts d'avança sus son adversari (fins a 2001 las menas èran de 21 punts)^[16]. S'i a pas qu'un punt d'avança, la mena contunha; es ganhada pel primièr qu'obtien 2 punts d'escart amb son adversari (per exemple 11-9, 12-10, etc.).

Lo primièr de servir es determinat per tiratge al sòrt. Los adversaris fan en seguida dos servicis cadun levat se los jogaires an cadun 10 punts, alara lo servici càmbia a cada punt. Lo primièr servidor càmbia a cada mena.

Dins lo jòc en doble, ambedós 2 jogaires deu renviar la bala a cadun son torn, senon lo punt es perdut. Lo servici se fa obligatòriament dins la diagonala, lo primièr rebomb deu caire dins la partida drecha de la taula. Un còp realizat los sieus dos servicis, lo jogaire daissa la plaça de relançaire a son partenari.

Lo servici de doble se fa sempre dins la meteissa diagonala.

Cada escambi comença per una mesa en jòc, o « servici » : de sa man liura, un dels jogaire lança la bala en l'aire e la frapa dins sa fasa de davalada amb sa raqueta de biais que rebombe un còp la sieuna superfícia puèi, sens tocar lo filat, rebombe al mens un còp sus la superfícia advèrsa. Li servici es realizat en alternança per cadun dels jogaires o caduna de las equipas cada dos punts tant que se marquèt pas 10-10. Al delà, l'alternança se fa a cada escambi. S'un servici es corrècte mas que la bala toquèt lo filat, lo servici es de remetre. Se la bala sortís après aver tocat lo filat, es pas de remetre, mas lo punt es perdut pel servidor.

Lo nombre de « net » o « let » es illimitat, mas es rare qu'i aja mai d'unes servicis let de seguida.

Dempuèi lo començament del servici e fins al moment ont la raqueta del jogaire frapa la bala, la bala deu èsser al dessús del nivèl de la superfícia de jòc darrièr la linha de fond de camp del jogaire executant lo servici e deu pas èsser amagada per pas cap de partida del còs e vestit que siá del jogaire e del coequipièr en doble, lo jogaire deu subretot retirar subte lo braç lançant la bala. La bala deu èsser visibla pels arbitres^{[R 3]}.

En cas d'incapacitat fisica, l'arbitre pòt autorizar lo jogaire de servir sens respectar totalament aqueles punts de reglament al subjècte del servici^{[R 3]}. Es lo cas de jogaires avent perdut l'usatge d'un braç e podent realizar un servici amb una sola man.

Un encontre de tennis de taula se debana mai sovent en tres o quatre menas ganhantas d'11 punts amb 2 punts d'escart: lo primièr jogaire que ganhèt lo nombre de menas demandadas es declarat venceire. Dins lo cas de tres menas ganhantas, los jogaires pòdon donc jogar fins a cinc menas. Per quatre menas ganhantas, pòdon aver a jogar fins a set menas^{[R 4]}.

Cada partida comença per un periòde d'adaptacion de 2 minutas maxim^{[R 5]}. Dins aquel periòde se realiza d'escambis entre los dos adversaris, sens comptar de punts per permetre de realizar totes los paramètres coma l'esclairatge o lo rebomb de la bala sus la taula. Aquel periòde permet tanben de començar a « testar » l'adversari per començar a envisatjar sas fòrça e flaquesas.

Los jogaires an pas lo drech de s'exprimir amb grand bruch o de biais viu pendent un escambi (bram, soscadís, gèst brusc, còp sus la taula, còp de pè, etc.). En cas de perturbacion exteriora, l'arbitre pòt interrompre un escambi: bruch emapachant, segonda bala venent dins l'airal de jòc, etc. En cas de compòrtament inacceptable d'un jogaire, l'arbitre pòt l'avertir (carton jaune), puèi en cas de recidiva lo penalisar d'un ppunt (carton jaune puèi roge), se fa encara una fauta es penalizat de dos punts (carton jaune puèi roge), e lo jutge arbitre pòt anar fins a lo desqualificar (carton roge)^{[R 5]}.

A la fin de cada mena, los jogaires càmbian de costat, e lo primièr servici es donat a aquel qu'a pas fach lo primièr servici a la mena precedenta. En consequéncia, tot lo long d'una partida, lo primièr servici d'una mena es totjorn del meteis costa de la taula. Cada jogaire servís dos còps de seguidas, puèi es lo torn de l'adversari de servir dos còps, levat quand se marca 10-10: lo servici càmbia alara de costat a cada escambi^{[R 6]}.

Dins lo jòc de doble, los jogaires altèrnan, es a dire que se plaçan per qu'aquel qu'es al servici servís sus aquel que realizèt los servicis a la mena precedenta^{[R 6]}.

Quand los jogaires son a egalitat abans d'aver atenh lo nombre de menas ganhantas (per exemple dins un jòc de tres menas ganhantas, cadun ganhèt doas menas), la darrièra mena servís a designar lo venceire. A una règla particulara: los jogaires càmbian de costat de taula quand del primièr d'entre eles ganhèt 5 punts^[17]. Après aquel cambiament, la partida contunha normalament.

S'una mena dura mai de detz minutas de jòc efectiu, s'aplica la règla seguenta: cadun servís a son torn, e lo relançaire ganha lo punt se torna tretze còps de biais regular la bala sus la taula. Aquela règla limita de facto la durada d'un escambi favorizant la presa de risc. S'aplica pas se un total de 18 punts o mai foguèron marcats dins la mena en cors abans las detz minutas fatidicas (es a dire qu'a 9-9 o 10-8, lo jòc contunha normalament). Foguèt instituida en 1948^[18].

Aquela règla nasquèt après de partidas que duravan mai d'una oras, per exemple quand dos adversaris utilizavan lo meteis estil de jòc defensiu. Ara, a la velocitat ont van los escambis, aquela règla s'aplica pauc sovent.

Als campionats del mond de 1936 a Praga, dos jogaires d'estil defensiu prenon dos oras e un quart per jogar un sol escambi, e una partida jogada per un Francés, Michel Haguenauer, contra lo Romanés Marin Goldberger durèt mai set oras e mièg^[19]. Aquò ven impossible amb la règla d'acceleracion^[20].

En 2000, la bala passèt de 38 a 40 millimètres de diamètre^[16]. L'interés d'aquela modificacion es d'alentir la bala e far los escambis mai aisits de seguir.

En 2001, lo nombre de punts necessari per emportar una mena passèt de 21 punts a 11 punts^[16]. Es totjorn necessairi d'aver dos punts d'avança per ganhar la mena, mas lo servici càmbia de costat cada dos punts al luòc de cinc abans. Dins las competicions de nivèl nacional, tres menas venon necessàrias per ganhar la partida, contra doas menas de vint e un punts fins alara. Al nivèl internacional, quatre menas venon necessàrias al luòc de tres en de vint e un punts fins alara. Aquela modificacion permet de far totes los punts importants, quitament los primièrs, donant un jòc mai plasent de seguir. Fa tanben l'eissida de las partidas un pauc mai incertana, que daissa mens de temps per dintrar dins cada mena e que cada punt perdut pòt venir important.

En 2003, las règlas del servici son completadas per l'interdiccion d'amagar la bala pendent lo servici, lo braç que lança la bala devent alara èsser completament levat^[16]. Abans èra possible d'amagar la bala e son impacte amb la raqueta amb lo braç tenent pas la raqueta. Es alara malaisit per un espectator non avisat de comprene perque lo relançaire capita quitament pas a tornar lo servici sus la taula. L'interès d'aquela modificacion es donc de far los servicis mai clars, e tanben pels espectators, e de favorizar un jòc basat sus d'escambis puslèu que sus una bona mestresa de servicis susprenents.

Dempuèi 2008, la pega amb solvant organic volatils (SOV) es interdita^[15]. La lista dels placatges autorizats es tanben modificada: per exemple lo picons longs son pas mai omologats^[21].

Lo sol deu èsser plan, es a dire sens bòças o cròt, e orizontal, deu èsser plan fixat e non limpant. Pòt èsser manufacturat, empegat o de postam; lo postam es acceptat, mas es desconselhat car pòt limpar. Los materials coma malonatge, pasiment, linoleum, beton, bitum, ciment e los placatges pelliculars sens jaça d’absorpcion dels tusts, son d'evitar.

La nautor sens obstacle (luces, bigas, etc.) dèu èsser de 4,5 mètres minim o de 5 mètres pels campionats del mond o d'Euròpa^{[R 7]}. La lutz e la temperatura de la sala devon èsser corrèctes: al mens 1 000 lux sus tota la superfícia de la taula pels campionats del mond e los jòcs olimpics, 600 lux per las autras competicons^{[R 8]}. L'airal de jòc deu mesurar al minim 4,5 mètres o 5 mètres pels Campionats del mond o d'Euròpa^{[R 8]}.

Las parets devon èsser de color pastèl, mata e unifòrma sus al mens tres mètres de naut^{[R 7]}.

Una taula de competicion es rectangulara, plana e orizontala. Mesura 76 cm de long sus 1,525 mètre de larg e lo costat superior es situat a (en) al dessús del sol^[22]. La superfícia de jòc, nomenda « platèl », es de color escura e mata, mai sovent blava o verd escur (blava uèi)^[22]. Es enrodada per totes los bòrds per una listra blanca pencha de dos centimètres de larg, nomenada « linha de fond » suls bòrds mai corts de la taula, e « linha de costat » per los dos autres costats^[22]. Es divisada en dos camps identics per un filat de 15,25 centimètres de naut, otrapassant de cada costat^[22]. Cada mièjataula es d'esperela divisada en dos per un listra prima blanca de tres millimètres, que compta pas que pel servici en cas du jòc de doble^{[R 9]}.

Per las competicions, la taula deu èsser agreada. E la mencion « agreat » o lo logotip « ITTF » son indicats suls grands costat de la taula. La publicitat eventuala al nivèl de la taula, del filat o de la separacions es estrictament reglamentada^{[R 10]}.

Las taulas non agreadas per la competicion son de « taulas de léser ». Son sovent de dimension e de nautor de las taulas reglamentàrias, mas son mens caras car de mens bona qualitat: los pès son mai fragils, lo platèl es mens plan e mens espés, la fusta es mens densa (la bala rebomba mens), los renfòrts son flacs o absents. En contrapartida, son a vegada de matèria pauc sensibla als tempèris (acièr inoxidable per exemple), permetent de jogar en exterior. Dins las escolas e los ensembles urbans, i a tanben de taulas de beton amb « filat » de beton o de metal.

Existís tanbnen de taulas de dimensions pichonas que se pòt reglar la nautor, utilizadas per l'aprendissatge del tennis de taula als enfants.

Es una esfèra de celluloïd, o autra matèria plastica (polipropilèn) de proprietats vesinas, de color iranja o blanca en competicion, pèsa 38 mm e a un diamètre de 40 mm (abans 2000, lo diamètre de la bala èra de 30 cm^[23]). La balla deu respectar de condicions de rebomb: casent de 30 cm al dessús de la taula, deu rebombar d'al mens (en)^{[R 11]}.

Pendent las competicions oficialas, los jogaires tòcan de balas de categoria « tres estelas ». Aquelas balas son de qualitats melhora, es a dire mai redondas e duras, son tanben mai fragilas e caras que las balas ordinàrias. Pel léser o los entraïnaments, los jogaires utilizan des balas fòrça mens caras, codificadas 2 estelas, 1 estela o pas cap.

Malgrat èsser prima (coma se vei quand es esquiçada), la bala apareis fòrça regda. S'agís d'una proprietat mecanica generala de las superfícias corbas coma es lo cas per la clòsca d'unes fruchs, dels uòus o dels coquilhums.

De separacions, d'una nautor unifòrma d'uns «Règlements, paragraphe 3.2.3.2».^{[R 12]} enrodant l'airal de jòc o separan los airals de jòcs quand i a mai d'uns. Aqueles paredons son fòrça leugièrs: un arquet de metal cròt sostent una tenda plastica atenhent lo sol. Las separacions penon las balas dins l'airal de jòc, per limitar lo desplaçament e evitar que destorban lo debanament d'una autra partida. Sus aquelas separacions, los jogaires pòdon i pausar mettre une servieta per ses secar mas son pas autorizat a i pausar de manjar o beure.

Lo panèl de marca se compausa de doas serias de chifres, d'1 a 25 mai sovent, utilizat per l'arbitre per donar la marca de cada jogaire e lo nombre de menas ganhada pendent una partida. Una taula d'arbitratge es utilizada per pausar la marca. La taula es pausada sus un dels costat de la taula de jòc, fàcia al filat e a gaireben 1 m d'escart d'aquel. Dins los encontres oficials, una fuèlha de partida remembra totas las partidas e los resultats obtenguts pendent un encontre entre doas equipas.

Una mesura permet de verificar que lo filat es a la nautor reglamentària de 15,25 cm^{[R 13]} e que los placatges de las raquetas passan pas lo maxim autorizat de 4 mm per la mossa e lo cauchó^{[R 14]}.

• 
  Séparations dans une salle d'entrainement.
• 
  Arbitre utilizant un marcador.
• 
  Une pige pour contrôler filet et revêtements.

Lo sol material indispensable a un pongista es sa raqueta e son vestit d'espòrt. Deu mai téner sa licéncia per poder participar a una competicion oficiala.

Lo vestit de jòc se compausa d'un shòrt o d'una jupeta, d'una camiseta, de caucetas e de cauçadura d'espòrt d'interior. Lo reglament impausa que totes los jogaires d'una equipa d'un club pòrtan la meteissa camiseta, coma los dos jogaires d'un doble se son del meteis club. La color de la camiseta deu èsser netament destriada d'aquela de la bala^{[R 15]}. En darrièr recors la decision de conformitat del vestit torna al jutge arbitre de l'encontre^{[R 15]}.

La forma de la raqueta, sa dimension e son pes son pas reglamentats, sola l'espessor dels placatges se limita a quatre millimètres^[24]. Los placatges de cauchó mossa apareisson en 1951 e comença la modernizacion del material fins ara amb las pegas avidas de solvent que seràn interditas.

Lo còs de la raqueta, nomenat « fusta », deu èsser plan e regde. Al mens 85 % de son espesor totala deu èsser de fusta naturala^{[R 14]}. Las fàcias utilizadas per frapar la bala devon èsser cobèrtas d'una pèça de cauchó d'una sola partida, d'espessor e de color unifòrma, una de las fàcia es obligatòriament roge viu, e l'autra negre. Entre lo placatge e la fusta, es frequent d'aver una espessor de mossa sintetica. Las federacions publican cada an una lista dels placatges autorizats^[25].

Los placatges e las fustas son causidas segon l'estil de jòc volgut : se destria lo jòc ofensiu (jòc aviat mas pauc de contraròtle de la bala), lo jòc defensiu (bon contraròtle mas balas mai lentas) e lo jòc allround (velocitat mejana e contraròtle corrècte). Se considèra que los placatges son responsables de 80 % de l'estil de jòc, e la fusta 20 %. Los jogaires podavan utilizar de pegas especialas que lo solvent influís sus l'elasticitat dels placatges coflant en los alveòls de la mossa (l'empegatge es interdit en competicion dempuèi 2008).

Placatge de la raqueta

Lo placatge fa l'objècte d'un sonh particular: es el qu'es al contacte de la bala e que dona mai de sensacions. Se compausa d'una superfícia exteriora al contacte de la bala, e sovent d'una mossa sintetica plaçada entre aquela superfícia e la fusta de la raqueta. Un placatges possedís doas caracteristicas: son aderéncia (qualitat del contacte entre la bala e lo placatge) e la velocitat qu'es capable de tornar la bala. Se combinant, aquelas caracteristicas donan las qualitats seguentas cercadas pels pongistas: capacitat de tornar la bala dins un cas precís, capacitat a donar de l'efièch a la bala, e velocitat de retorn.

Es autorizat d'aver un tipe de placatge diferent sus cada fàcia de la raqueta. Un nombre limitat de placatge son autorizats en competicion, la lista dels placatges autorizats es disponible sul site de la federacion internacionala. Es obligatòri d'aver una fàcia roja e una fàcia negra per poder destriar los placatges utilizats per l'adversari. Mai, un jogaire pòt aver un sol estat menat d'un placatge e daissar l'autre nud. Mas deu pénher la fusta de la color opausada al placatge e pòt pas utilizar aquel costat de la raqueta senon perd lo punt^{[R 2]}.

Lo tennis de taula, espòrt d'interior, demanda pas res pus d'autre qu'una raqueta e lo vestit descrich çai dessús. Es donc un espòrt gaireben economic pels debutants, mai que se pòt començar amb de raquetas pauc costosas. Los jogaires pòdon crompar una cobèrta de proteccion per aparar los placatges de l'usura e dels tusts, de cauçaduras mai adaptadas, una pichona servieta per se dessusar. Dins las crompas abitualas, i a: las balas d'entraïnament, de placatge per cambiar, de pega avida (interditas en competicion a partir de 2008) e un produch d'entreten pel placatge amb esponga.

Los jogaires occidentals jògan subretot amb una presa de raqueta europèa. Lo margue se ten dins la man, l'indèx es tibat lo long de la fusta. Los jogaires asiatics jògan subretot presa pòrta pluma. La raqueta se ten coma un « pòrta pluma ». Aquela presa fa tralhar dins un axe anatomic donent fòrça mai de mobilitat, mas lo costat revèrs (jogat sus la meteissa fàcia que le còp drech) es mens aisit de mestrejar. Doas tecnicas existisson en pòrta plume, la tecnica « japonesa », ont lo major es tibat sus la fàcia arrièra de la raqueta. Lo margue es alara asimetric, e una placa de siure cobrís lo costat non utilizat. Amb la tecnica chinesa, los dets arrièr son plegats. Lo margue es simetric e cortet. Ambedoas fàcias an alara una mossa. Lo jogaire pòt causir sus cada punt o segon s'es servidor o relançaire^[26].

• 
  Prise orthodoxe (ou classique).
• 
  Prise porte-plume (ou chinoise).
• 
  Prise japonaise (ou coréenne).

Dins los primièrs temps, las raquetas essent de fusta bruta, la bala es contrarotlada pas que pel penjal de la raqueta al moment de l'impacte e per la poténcia de frapa. E, lo plastic tendre amb picons, mas sens espessor, que cobrís la fusta permet d'amortir encara mai los còs. En 1902, l'utilizacion de mossas sinteticas (empegadas entre la fusta e lo placatge exterior) aumenta la velocitat de propulsion. Enseguida l'arribada dels placatges lises (picon virat cap al dedins) melhora l'aderéncia entre la raqueta e la bala. Alara los jogaires pòdon variar los efièches sus la bala e accelerar la velocitat dels escambis^[27]. Los efièches mai corrents son lo « copat » e lo « topspin »

Una bala cpada es frapada plaçant la raqueta gaireben a l'orizontala e passant al dejós de la bala^[28]. La raqueta partís del naut e s'avança cap al bas e en avant. Lo copat pòt se far siá:

• al dessús de la taula: aquel còp es mai sovent possible sonque al començament del punt, quand la bala aqueriguèt encara pas tròp de poténcia;
• luènh de la taula: es un còps d'espèra o de defensa, qu'alentís la bala, permetent a son autor de se replaçar corrèctament o de preparar lo còp venent.

Dins ambedós cases, la fin es d'empachar l'adversari d'atacar dins de bonas condicions. En efièch, una bala copada tend a « cabussar » dins lo filat après son rebomb; mai la bala es copada e mai l'adversari serà obligat de la levar per passar lo filat, amb una latitud estrecha d'accion: se lèva pas pro la bala, acaba dins lo filat; se la lèva tròp, risca de sortir de la taula o d'èsser nauta, çò que permet en retorn una frapa aisida. Aquò dona un avantatge se l'adversari es pas pro atentiu. Mas se cal far mèfi al retorn se l'adversari es un jogaire experimentat.

Varianta apareguda amb las raquetas de placatge sintetic amb picons (mai aderissent que los placatges lises), lo topspin consistís a « fregar » la bala de bas cap en naut de biais a donar a la bala una rotacion arrièra en avant, es a dire que lo contacte entre la raqueta e la bala siá mai longa possibla amb un larg movement de « bròssa » que la bala siá somesa l'« efèit Magnus »^[29]. Un bon topspin es un compromés entre fregar la baa mai finament possible e una acceleracion al moment de l'impacte. Se la raqueta possedís un placatge aderissent, la bala torneja prenent una trajectòria parabolica: après que pojèt, cai fòrça aviadament e accelera tocant la taula. Per tornar la bala sus taula, es obligat de « tapar » l'angle de sa raqueta (es a dire « far un blòc »), senon la bala torna partir pojant encara mai e sortís. Un escambi de bala en topspin mena la bala a una velocitat aprochant los 200 km/h^[30].

Mai sovent, quand un jogaire recep una bala copada longa, torna en copat o en topspin.

Existís un còp nomenat un « contra topspin ». Quand un jogaire realiza un topspin, son adversari pòt realizar un autre topspin (se n'a lo temps), es un còp de contra ataca. I a un « contra topspin » a la taula e lo « contra topspin » realizat a mièjadistancia de la taula. Aqueles dos còps son reservats a de jogaires de bon nivèl, e demanda una condicion fisica e una reactivitat importantas.

Lo side spin permet de donar un effièch lateral a la bala en mai del lift^[31]. Se realiza gaireben coma un còp classic mas la raqueta deu fregar la bala sul costat , de l'arrièr cap en avant. Aquela tecnica es dificila de realizar mas se l'adversari es pas atentiu, pòt aisidament se far car, puslèu que pojar, la bala va sul costat. Se realiza mai sovent lo side spin (ou « topspin lateral ») en còp drech. Aquel còp es sovent una tecnica favorizada dels esquerrièrs, car lor side spin arriba sul revèrs advèrse, amb d'efièch lateral qu'obliga l'adversari a se desplaçar.

Lo plan de rotacion de la bala perpendicular a la trajectòria. Estudiant lo movement del punt de vista de la bala, seguís una trajectòria elicoïdala.

A causa de la dificultat d'aplicar aquel efièch, se realiza pas qu'al servici: lo servici desviat. Plan dosat, aquel servici permet a la bala de virar a près de 90° del segond rebomb. La rotacion pòt èsser cap a l'esquèrra o cap a drecha.

En teoria, lo jogaire dona pas cap d'efièch a la bala, le gèst se fa a plan e permet de far un còp rapid, per susprene l'adversari e ensajar d'acabar lo punt.

Lo flip se realiza sus una bala corta, au-dessus de la table^[32]. Es subretot amb lo ponhet que se realiza lo movement. Per tornar una bala copada, lo flip se realiza passant en dejós e portant la bala amb lo ponhet: es un flip portat qu'a per caracteristica de tornar l'efièch copat a l'adversari fasent una bala rapida. Se lo servici es liftat o flac, se pòt flipar bofetant a la bala. Es sempre long mas se pòt jogar crosat. Lo flip es pas sonque tornada de servici: se pòt realizar sus quina que siá bala corta. Lo flip se pòt realizar del còp drech o del revèrs. Dins los dos cases, avançar la camba drecha pels drechièrs e la camba esquèrra pels esquerrièrs permet de ganhar en longor.

• Ping-Pong, Jerome Charyn, 2003 (ISBN 2-221-09184-1 et 978-2221-091845). Charyn y raconte les anciens champions tels Marty Reisman, la diplomatie du ping-pong, les rencontres en région parisienne en compagnie de Moustaki qui est pongiste amateur^[33].
• Tennis de table, Dominique Bodin, Ed. Amphora 1987, (ISBN 978-2-85180-149-4)
• Tennis de table - Comment être le meilleur, Glen Osth / Jens Fellke, Ed Vigot, 1995 (ISBN 978-2-7114-1156-6), sur les techniques d'entraînement des Suédois
• Tennis de table, Martin Sklorz, Ralf Michaelis, Ed Hachette, 1996 (ISBN 978-2-01-620697-3)
• Tactique et stratégie en tennis de table, Dominique Bodin, 2000 (ISBN 2-7027-0653-3)
• Les Fondamentaux du tennis de table, Carole Sève, 2002 (ISBN 978-2-85180-593-5)
• L'Encyclopédie des sports, Wojciech Liponski, Poznan, Atena, 2003 (éd. fra., Paris, Grund et UNESCO, 2005) (ISBN 2-7000-1227-5)
• Jouer au ping-pong : pour une pratique simple du tennis de table, François Orfeuil, éditions Amphora, 1983 (ISBN 2-85180-060-4)
• Histoire du sport féminin, tome 1, Histoire du sport au féminin : histoire et identité, ouvrage collectif, (ISBN 2-7384-4296-X) sur la pratique du tennis de table féminin
• Au top du top - Mondial Ping 2003, FFTT, Ed. Savoir Gagner (ISBN 2-84653-022-X et 9782846530224) Analyse des évolutions du jeu et des tactiques lors des Championnats du monde 2003
• L'essentiel du tennis de table, Ed. Amphora, FFTT, 2013 (ISBN 978-2851808509)

1. ↑ (en) Greg Letts. «A Brief History of Table Tennis/Ping-Pong». http://tabletennis.about.com.
2. ↑ Certaines sources créditent aussi Gibb de l'invention du nom « ping pong ».
3. ↑ «Site clesdusport». PDF
4. ↑ Olivier Calon, Marie-Françoise Husson. «Balles, clubs et raquettes : le tennis de table», 25 de mai de 2005. http://www.notretemps.com.
5. ↑ ^5,0 et ^5,1 «Ittf Museum».
6. ↑ « Quid » ^{(Archive • Wikiwix • Archive.is • Google • Que faire ?}
7. ↑ «jaqueslondon».
8. ↑ ^{8,0 8,1} et ^8,2 Wojciech Liponski, L'encyclopédie des sports, Poznan, Atena, 2003, p.502 (ISBN 2-7000-1227-5)
9. ↑ ^9,0 et ^9,1 «Tennis de table - Historique». http://www.rmc.fr.
10. ↑ «Site IFFT».
11. ↑ (en) «First World Championships held in London, England».
12. ↑ Le Robert des Sports, Dictionnaire de la langue des sports, 1982, (ISBN 2-85036-098-8)
13. ↑ (en) (en)
14. ↑ ^14,0 et ^14,1 Tactique et stratégie en tennis de table, Dominique Bodin, 2000, (ISBN 2-7027-0653-3)
15. ↑ ^15,0 et ^15,1 (en) (en) «Evolution of laws p.10».
16. ↑ ^{16,0 16,1 16,2} et ^16,3 «Règlements paragraphe 2.10». «Rules evolution p.9». PDF
17. ↑ «Mémento arbitre». PDF
18. ↑ «ITTF museum - Evolution p. 5 « expedite system »». PDF
19. ↑ «Les clés du sport - Le tennis de table p.13». PDF
20. ↑ «Site nicecpc». PDF
21. ↑ «I T T F Rubber».
22. ↑ ^{22,0 22,1 22,2} et ^22,3 (en) «The laws of table tennis». http://www.ittf.com.
23. ↑ Cette modification a été apportée pour ralentir la balle et allonger les échanges entre les joueurs, de manière à rendre ce sport plus attrayant pour la diffusion télévisuelle des compétitions.
24. ↑ Brochure technique T4 de l'ITTF
25. ↑ «Site ittf.com - Liste revêtements homologués».
26. ↑ «Domination de Ma Long en prise classique». http://www.tabletennismaster.com.
27. ↑ Aujourd'hui, les revêtements chinois sont ceux à la mousse la plus dure (donc avec un moins bon toucher de balle) mais aussi ceux à la surface la plus adhérente parfois on les dit même « collants »
28. ↑ «techniques du jeu».
29. ↑ «Hydrodynamique physique, Étienne Guyon, Jean-Pierre Hulin, Luc Petit».
30. ↑ (en) «Hydrodynamique physique, Étienne Guyon, Jean-Pierre Hulin, Luc Petit».
31. ↑ (en) «The Physics of Spin in Table Tennis».
32. ↑ (en) «Return of serve in table tennis».
33. ↑ títol original (en) 2001, Sizzling chops & devilish spins: Ping-pong and the art of staying alive (ISBN 1-56858-207-2)

1. ↑ «Règlements paragraphe 2.2».
2. ↑ ^2,0 et ^2,1 «Règlements paragraphe 2.10».
3. ↑ ^3,0 et ^3,1 «article 2.6 des règlements». PDF
4. ↑ «Règlements sportifs, paragraphe 2.12».
5. ↑ ^5,0 et ^5,1 (en) «Ittf handbook».
6. ↑ ^6,0 et ^6,1 «Règlements, paragraphe 2.13».
7. ↑ ^7,0 et ^7,1 «Règlements paragraphe 3.2.3».
8. ↑ ^8,0 et ^8,1 (en) «ITTF handbook, paragraphe 3.2.3». PDF
9. ↑ «Règlements Paragraphe 2.1.6».
10. ↑ PDF «ITTF handbook p5». PDF
11. ↑ (en) «Ittf handbook».
12. ↑ 1 m PDF
13. ↑ «Règlements, paragraphe 2.2». 15,25 cm
14. ↑ ^14,0 et ^14,1 PDF 4 mm
15. ↑ ^15,0 et ^15,1 «Règlements, paragraphe 3.2.2.2». PDF

(en)(fr)