repentir

se repentir

1. (religion) Sentir lo desplaser d’una pèca amb lo desir de la reparar o de li resistir per l'avenir.
2. Èsser afligir d’aver fa quicòm de travèrs o se reprochar d'aver mancar de far çò calgut.

Sinonims

• se pendir (provençau)
• pendir-se (gascon)
• se penèdre (lengadocian)

Derivats

• repentiment (provençau)
• repentir
• repentit

Traduccions

alemand: umkehren (de), bereuen (de) anglés: regret (en), repent (en) basc: catalan: penedir (ca)

espanhòl: arrepentir (es), repentir (es) francés: repentir (fr) italian: ravvedersi (it) portugués: arrepender (pt)

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
repentir	repentirs
[repenˈtiɾ]	[repenˈtiɾs]

repentir masculin

1. Accion o resultat de se repentir.
2. (Pintura) Traça d’una primièra idèa qu’òm a volgut corregir.

Sinonims

• penedença
• pentiment
• repenténcia
• repentia
• repentiment

Traduccions

alemand: Reue (de) anglés: repentance (en) basc: catalan: penediment (ca)

espanhòl: arrepentimiento (es) francés: repentir (fr) italian: pentimento (it) portugués: arrependimento (pt)

Espanhòl Etimologia

Del bas latin repoenitere, de re- e poenitere, alteracion de latin classic paenĭtēre.

Prononciacion

/repen̪ˈtiɾ/, /repen̪ˈtiɾ/

Sillabas

re|pen|tir

Vèrb

repentirse

1. Se repentir ^(oc)

Francés Etimologia

Del bas latin repoenitere, de re- e poenitere, alteracion de latin classic paenĭtēre.

Prononciacion

/ʁəpɑ̃tiʁ/, /ʁəpɑ̃tiʁ/

Sillabas

re|pen|tir

Vèrb

se repentir

1. Se repentir ^(oc)

Nom comun

repentir

Declinason
Singular	Plural
repentir	repentirs
[ʁəpɑ̃tiʁ]

1. repentir ^(oc)