confine
Del latin confinis, que ten la mèsma limita, de cum (amb), e finis, (fin, frontièra)
/ku'fine/ con | fi | ne (2)
Forma de vèrb
- Primièra persona del singular del vèrb confinar al present de l'indicatiu (Lemosin e regions lengadocianas de Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)
- Primièra e tresena persona del singular del vèrb confinar al present del subjonctiu (lengadocian e Lemosin)
- Tresena persona del singular del vèrb confinar al present del subjonctiu (gascon)
Atestat cap a 1520, a partir del nom confine vengut del francés ancian.
[kən'faɪn] Reialme Unit (Southern England) : escotar « confine » Reialme Unit (Southern England) : escotar « confine »
con | fine (2)
Vèrb
| Temps | Forma |
|---|---|
| Infinitiu | to confine |
| Present, 3ena pers. del sg | confines |
| Preterit | confined |
| Participi passat | confined |
| Participi present | confining |
to confine