Tysk-romerske keisarar

Ved traktaten i Verdun i 843 vart Frankarriket delt i tre. Den eine delen var Austfrankarriket, som seinare vart til Det tysk-romerske riket. Otto I. tredde i Karl den Store sine fotefar og gjenoppretta keisarverdet i det austfrankiske riket, og gjeld såleis som grunnleggjaren av Det tysk-romerske riket.

Kongane vart valde av kurfyrstane, og førte tittelen Romanorum Rex (romersk konge), og etter å ha vorte krona av paven i Roma tittelen Romanorum Imperator (romersk keisar). Etter Maximilian I. vart den formelle kroninga i Roma utelaten, då regenten rekna seg som mektig nok til sjølv å ta tittelen. Ikkje alle kongar vart krona til keisar.

Forgjengarar - Romerske keisarar, frankiske kongar

Etterfølgjarar - Austerrikske keisarar, tyske keisarar.

Sjå òg Vestfrankarriket, franske kongar og keisarar, Midtriket (Lotharii Regnum)

Kongar av Preussen, bøhmiske regentar, ungarske regentar, nederlandske monarkar, saksiske regentar, polske monarkar, herskarar av Thüringen, belgiske monarkar, herskarar av Hannover, austerrikske herskarar, monarkar i Bayern

Konrad

Konrad I 911-918

Saksiske Ottoer

Salisk-frankiske herskarar

Konrad II 1024-1039
Henrik III 1039-1056
Henrik IV 1056-1106
- Agnes av Poitou, Regent 1056-1062
- Rudolf av Schwaben, motkonge 1077-1080
- Hermann av Salm motkonge 1081-1088
- Ekbert av Meissen, motkonge 1088-1090
- Konrad av Franken, motkonge 1093-1101
Henrik V 1106-1125

Supplinburg

Lothar III 1125-1137

Hohenstaufere

Konrad III, 1138-1152
- Heinrich-Berengar (Henrik VI), medkonge 1147-1150
Fredrik I Barbarossa, 1152-1190
Henrik VI 1190-1197

Welfer

1198: Dobbeltvalg av to tyske kongar, Filip av Schwaben og Otto av Braunschweig, den seinare Otto IV. Begge søkte pave Innocens III si støtte for kandidaturet sitt til keisarverdet; han valde i 1200/01 å støtte Otto, i sin Dekretale Venerabilem føreheldt han seg det siste ordet og stadfesta dermed kravet til Otto på keisarverdet. I 1208 vart Filip myrda, og først i 1209 vart Otto krona: