Richard Burns

Richard Burns leerde autorijden in een oude Triumph, op een nabijgelegen veld niet ver van zijn huis. Op 11-jarige leeftijd werd hij lid van een autoclub van rijders onder zeventien jaar, waar hij in 1984 werd uitgeroepen tot rijder van het jaar. Twee jaar later komt hij via zijn vader bij de lokale Craven Motor Club, waarin zijn talent werd gespot door David Williams, een journalist uit de rallywereld. In 1988 debuteerde Burns achter het stuur van een Talbot Sunbeam in de rallysport, en twee jaar later nam hij voor het eerst deel aan een rally uit het wereldkampioenschap rally, de jaarlijkse Rally van Groot-Brittannië, actief in een Peugeot 309 GTI. In 1992 rijdt hij naar de winst in het Brits nationaal kampioenschap, rijdend in een Groep N Subaru Legacy RS, onder preparatie van het team van Prodrive, die Subaru op dat moment ook al vertegenwoordigden in het WK. Het jaar daarop deed hij met een Groep A variant van de Legacy een gooi naar het algemeen Brits rallykampioenschap, en wist deze ook op slechts 22-jarige leeftijd te winnen.

Vervolgens nam hij voor het fabrieksteam van Subaru ook deel aan geselecteerde evenementen in het WK, waarin hij zijn beste resultaat behaalde tijdens de afsluitende ronde van het seizoen 1995, in Groot-Brittannië, waar hij in een Subaru Impreza 555 als derde wist te eindigen.

In het seizoen 1996 kreeg Burns een kans bij Mitsubishi, een team die op dat moment een opmars meemaakte in het kampioenschap. Terwijl teamgenoot Tommi Mäkinen dat jaar zijn eerste wereldtitel verwezenlijkte, wist Burns zijn eerste grote internationale overwinning te boeken, toen hij won in Nieuw-Zeeland, een ronde die op dat moment echter buiten het kampioenschap viel. Het jaar daarop reed hij een consistent seizoen met als hoogste notering tijdens de Safari Rally, waar hij als tweede eindigde. In het seizoen 1998 betrad hij tijdens deze rally de hoogste trede van het podium, en kon daarmee zijn eerste overwinning in het WK vieren. Later dat jaar won hij ook nog voor thuispubliek in Groot-Brittannië, waar zowel de titel bij de rijders, in het geval van Mäkinen, en de constructeurstitel voor Mitsubishi werd binnengehaald. Burns vervulde echter in zijn periode bij Mitsubishi vooral de rol als steunpilaar voor kopman Mäkinen, en hij tekende voor het seizoen 1999 om die reden bij Subaru.

 

Bij Subaru, het team dat onder leiding stond van David Richards' Prodrive, wordt hij vergezeld door de Finse veteraan en viervoudig wereldkampioen Juha Kankkunen en de Belg Bruno Thiry. Burns reed een sterk seizoen, waarin hij tot de voorlaatste ronde nog meestreedt voor het kampioenschap met Toyota´s Didier Auriol en zijn voormalig teamgenoot bij Mitsubishi Tommi Mäkinen, de laatste die dat jaar wederom de titel op zijn naam zou schrijven, met Burns eindigend op een tweede plaats in een seizoen waarin hij drie overwinningen boekte en Subaru mee hielp aan een tweede plaats in het constructeurskampioenschap. Ook het seizoen daarop, in 2000, profileerde Burns zich lange tijd tot een titelkanshebber, maar kende een ongelukkige reeks halverwege het seizoen en moest ondanks een noodzakelijke overwinning in de afsluitende ronde in Groot-Brittannië, wederom genoegen nemen met een tweede plaats in het rijderskampioenschap, deze keer achter Peugeot-rijder Marcus Grönholm.

In het seizoen 2001 komt Subaru aanzetten met een geheel nieuwe versie van de Impreza WRC. Burns kende daarmee een moeizame start, waarin hij in de eerste vier rondes van het kampioenschap slechts drie punten bij elkaar sprokkelde. Dit werd echter gevolgd door twee opeenvolgende podiumplaatsen in de rondes in Argentinië en Cyprus, waarin hij in beide evenementen als tweede eindigde achter Fords Colin McRae. In de tweede helft van het seizoen weet Burns consistenter zijn punten te pakken, terwijl zijn directe concurrenten, McRae en Mäkinen, juist op dat moment hun steekjes lieten vallen. In Nieuw-Zeeland schreef Burns zijn enige overwinning van het seizoen op zijn naam, hij versloeg daarmee McRae om de eerste plaats. In Australië eindigde Burns als tweede, waardoor de Brit slechts met twee punten achterstand hand op kampioenschapsleider McRae van start ging in de seizoensafsluiter, zijn thuisrally in Groot-Brittannië.

Voorafgaand aan het evenement waren er theoretisch nog vier titelkanshebbers, waarin ook de Spanjaard Carlos Sainz nog een kleine kans had voor het kampioenschap, terwijl Burns, Mäkinen en McRae, die allen binnen een marge van drie punten zaten, de voornaamste kandidaten waren voor de wereldtitel. Mäkinen, die al een aantal rally´s leed onder de mindere competitiviteit van Mitsubishi´s nieuwe Lancer WRC, viel net als McRae al vroegtijdig uit en ook Sainz moest voorafgaand aan de laatste dag opgeven. Hierdoor kon Burns consolideren en reed hij zijn Subaru uiteindelijk naar een verdienstelijke derde plaats toe achter het Peugeot duo Grönholm en Harri Rovanperä, en werd vervolgens gekroond als de eerste Engelse wereldkampioen. Na dit succes bracht Subaru in Groot-Brittannië een speciale versie van de Subaru Impreza op de markt, genaamd de Impreza RB5.

 

 

Om zijn titel succesvol te kunnen verdedigen, tekende Burns voor het seizoen 2002 bij Peugeot, op dat moment de regerend kampioen bij de constructeurs en een van de voortrekkers in het kampioenschap. Burns had echter moeite zich aan aan te passen aan de cultuur binnen het team van Peugeot, en wist zich ook in tempo niet te evenaren met teamgenoot Grönholm, en op de asfaltrondes met specialist Gilles Panizzi. Ondanks een aantal podiumplaatsen liep zijn titelverdediging uit op een teleurstelling en de Brit eindigde slechts vijfde in de titelstrijd dat jaar. Het seizoen 2003 verliep niet veel beter, maar Burns wist met een reeks aan podiumplaatsen zich lange tijd opnieuw tot kanshebber te profileren. Nog voor dat de beslissing zou vallen in de afsluitende ronde in Groot-Brittannië, had Burns al een contract op zak om in het volgend seizoen weer terug te keren bij Subaru. Voorafgaand aan het evenement, terwijl hij samen met collega-rijder Markko Märtin op weg was naar de rally, werd Burns echter getroffen door een black-out. Bij de beoordeling van de hersenscans werd de diagnose astrocytoom, een bepaald type hersentumor, gesteld. Burns werd daarom gedwongen zijn carrière als actief rallyrijder te beëindigen.

Na een lange behandeling met chemotherapie en radiotherapie en een aanvankelijk succesvol verlopen operatie in april 2005, verloor Burns de strijd tegen de hersentumor. Hij overleed, na een korte coma, op 25 november 2005, exact vier jaar na het behalen van zijn wereldtitel. Na zijn dood werd door een aantal van zijn naasten de Richard Burns Foundation opgericht, met als doel om ernstig zieken en gewonden te inspireren en te steunen. Het goede doel haalt daarnaast ook geld op voor het Michael Park fonds, die te maken heeft met het verbeteren van veiligheidsaspecten in de autosport. De Schotse band Travis droeg hun album The Boy With No Name op aan de herinnering van Burns. Al eerder, in 2004, verscheen er een computerspel die zijn naam droeg: Richard Burns Rally.

• (en) Officiële website Richard Burns Foundation
• (en) Profiel op ewrc-results.com

 

Commons heeft media­bestanden in de categorie Richard Burns.