Siberische huso
| Siberische huso IUCN-status: Kritiek[1] (2019) | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Huso dauricus (Georgi, 1775) Originele combinatie Acipenser dauricus Georgi, 1775 | |||||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Siberische huso op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
De Siberische huso[2] (Huso dauricus) is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de steuren (Acipenseridae).[3] De wetenschappelijke naam van de soort is gepubliceerd in 1775 door Johann Gottlieb Georgi.
Beschrijving
[bewerken | brontekst bewerken]De Siberische huso is een van de grootste zoetwatervissen ter wereld; ze kunnen meer dan 5,6 meter lang worden meer dan 1000 kilogram wegen. Ook kunnen ze meer dan 80 jaar oud worden.[4]
Verspreiding
[bewerken | brontekst bewerken]De Siberische huso komt voor in het stroomgebied van de Amoer in het Russische Verre Oosten en Mantsjoerije.
Bedreiging
[bewerken | brontekst bewerken]Net als de iets grotere belugasteur (Huso huso) worden de eitjes gegeten als kaviaar; dit heeft geleid tot overbevissing.[4] De soort werd in 2022 op de Rode Lijst van de IUCN als kritiek geclassificeerd. De omvang van de populatie is volgens de IUCN dalend.[1] De laatste jaren draagt ook vervuiling van de Amoer bij aan de daling van de populatie.[4] De mogelijke bouw van dammen in de Amoer zou het aantal broedplaatsen verder terug kunnen dringen.[4]
- ↑ a b (en) Siberische huso op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ Grzimek, B. et al. (1972). Het leven der dieren: Deel IV Vissen I. Uitgeverij Het Spectrum N.V., Utrecht/Antwerpen. ISBN 9789027486240
- ↑ (en) Huso dauricus. FishBase. Ed. Rainer Froese and Daniel Pauly. 10 2011 version. N.p.: FishBase, 2011.
- ↑ a b c d (en) Huso dauricus CITES