Helmuth Weidling
| Helmuth Weidling | ||
|---|---|---|
| ||
Helmuth Weidling, 15 januari 1943
| ||
| Geboren | 2 november 1891 Halberstadt, Saksen-Anhalt, Duitse Keizerrijk | |
| Overleden | 17 november 1955 Vladimir, Sovjet-Unie | |
| Rustplaats | Wladimir, Rusland[1] | |
| Land/zijde |  Duitse Keizerrijk Weimarrepubliek Nazi-Duitsland
| |
| Onderdeel |  Deutsches Heer Reichswehr Heer
| |
| Dienstjaren | 1911 - 1945 | |
| Rang |   General der Artillerie | |
| Eenheid | Feldartillerie-Regiment „von Peucker“ (1. Schlesisches) Nr. 6 Luftschiffer-Bataillon Nr. 1 4. Artillerie-Regiment (Reichswehr) | |
| Bevel | 56e Artillerieregiment 10 november 1938 - 25 oktober 1939[2][3] 20e Artillerieregiment 25 oktober 1939 - 15 april 1940[2][3] 86e Infanteriedivisie 1 januari 1942 - 15 oktober 1943[2][3] 41e Pantserkorps 15 oktober 1943 - 10 april 1945[2][3] 41e Pantserkorps 1 juli 1944 - 10 april 1945 56e Pantserkorps 10 april - 2 mei 1945[2] Kampfkommandant von Berlin 22 april - 3 mei 1945[3] | |
| Slagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog
| |
| Onderscheidingen | Zie decoraties | |
Helmuth Otto Ludwig Weidling (Halberstadt, 2 november 1891 - Vladimir, 17 november 1955) was een Duitse generaal die een belangrijke rol speelde bij de verdediging van Berlijn aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.
Hitler verkeerde in april 1945 in de veronderstelling dat Weidling zijn troepen tegen de opdrachten in had teruggetrokken en gaf opdracht Weidling te fusilleren. In werkelijkheid bevonden de troepen van Weidling zich in hevige gevechten, slechts een paar honderd meter van de frontlinie.
Nadat Weidling hoogstpersoonlijk aan Adolf Hitler was komen uitleggen dat zijn troepen zich geen meter hadden teruggetrokken, kwam Hitler onder de indruk van het werk van Weidling en benoemde hem tot commandant die de inmiddels kansloze verdediging van de gehele omgeving van het inmiddels in een frontstad veranderde Berlijn moest voeren.
Uitzondering was het regeringsdistrict dat verdedigd werd door soldaten van SS-generaal Wilhelm Mohnke.
Als commandant verbleef Weidling de laatste dagen van de oorlog regelmatig in de Führerbunker waar Hitler later zelfmoord pleegde. Nadat Weidling hoorde dat Hitler zichzelf om het leven had gebracht, gaf hij op 2 mei 1945 de opdracht de vijandelijkheden te staken om daarmee tenminste nog een aantal mensenlevens te kunnen redden.
Weidling werd door de Russen gevangengenomen en zou nooit meer terugkeren. Hij stierf in 1955 op 64-jarige leeftijd in gevangenschap in het krijgsgevangenenkamp Vladimirovka in Vladimir.
Militaire loopbaan
[bewerken | brontekst bewerken]- Fahnenjunker: lente, 1911[3]
- Leutnant: 18 augustus 1912 (met bevorderingsakte van 23 augustus 1910)[3]
- Oberleutnant:[3]
- Hauptmann: 1 juni 1922[3]
- Major: 1 juni 1932[3]
- Oberstleutnant: 1 september 1935[3]
- Oberst: 1 maart 1938[3]
- Generalmajor: 1 februari 1942[3][2]
- Generalleutnant: 1 januari 1943[3][2]
- General der Artillerie: 1 januari 1944[3][2]
Decoraties
[bewerken | brontekst bewerken]- Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 15 januari 1943 als Generalmajor en Commandant van de 86e Infanteriedivisie / 41e Pantserkorps / 9e Leger / Heeresgruppe Mitte, Oostfront[3][4][5][6]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.408) op 22 februari 1944 als General der Artillerie en Bevelvoerende-generaal van het 41e Pantserkorps / 9e Leger / Heeresgruppe Mitte, Oostfront[3][4][5][6]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof, Zwaarden (nr.115) op 28 november 1944 als General der Artillerie en Bevelvoerende-generaal van het 41e Pantserkorps, Oostfront[3][4][5][6]
- IJzeren Kruis 1914, 1e Klasse (3 maart 1916)[3][6][7] en 2e Klasse (9 oktober 1914)[6][7]
- Erinnerungsabzeichen für die Besatzung der Luftschiffe
- Ridderkruis in de Huisorde van Hohenzollern met Zwaarden[5][7]
- Hanseatenkruis van Lübeck[5]
- Kruis voor Militaire Verdienste (Oostenrijk-Hongarije), 3e Klasse met Oorlogsdecoratie[5][7]
- Duits Kruis in goud op 23 juni 1942 als Generalmajor en Commandant van de 86e Infanteriedivisie, Oostfront[4][6]
- Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse (12 oktober 1939)[3][5][6] en 2e Klasse (18 september 1939)[3][5][6]
- Medaille Winterschlacht im Osten 1941/42 op 18 augustus 1942[5][6]
- Dienstonderscheiding van Leger en Marine voor (25 dienstjaren) (2 oktober 1936)[5][6]
- Anschlussmedaille[3][5]
- Erekruis voor Frontstrijders in de Wereldoorlog op 5 oktober 1934[3][6]
- Gewondeninsigne in zilver[5] en zwart
- Hij werd eenmaal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op 9 februari 1944[5][3][8]
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- (de) Patzwall, Klaus D.; Scherzer, Veit. Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II. Norderstedt, Duitsland: Verlag Klaus D. Patzwall. 2001, ISBN 978-3-931533-45-8.
- (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.
- (de) Rangliste des Deutschen Reichsheeres, Mittler & Sohn Verlag, Berlin, S.135
- (en) Kursietis, Andris J. (1999). The Wehrmacht at War 1939-1945; The Units and Commanders of the Ground Forces during World War II. Aspekt, pp. 378. ISBN 90-75323-38-7. Geraadpleegd op 19 januari 2020.
- (de) Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 3 1.Januar 1944 bis 9.Mai 1945. Gesellschaft für und Bildung mbH, Köln (1989), 30. ISBN 3-89340-004-4. Geraadpleegd op 18 februari 2021.
- ↑ (de) Volksbund.de, Helmuth Otto Weidling. Gezien op 6 april 2017.
- ↑ a b c d e f g h Kursietis 1999, p.378.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x (en) Axis Biographical Research: DAS HEER, GENERAL, General der Artillerie Helmuth Otto Ludwig Weidling. Geraadpleegd op 19 januari 2020.
- ↑ a b c d Veit Scherzer: Die Ritterkreuzträger 1939-1945, Scherzers Militaer-Verlag, Ranis/Jena 2007, ISBN 978-3-938845-17-2, S.773
- ↑ a b c d e f g h i j k l m (de) Ritterkreuztraeger.info: General der Artillerie Helmuth Weidling. Geraadpleegd op 19 januari 2020. Gearchiveerd op 30 augustus 2021.
- ↑ a b c d e f g h i j k TRACESOFWAR: Weidling, Helmuth Otto Ludwig. Geraadpleegd op 19 januari 2020.
- ↑ a b c d Rangliste des Deutschen Reichsheeres, Mittler & Sohn Verlag, Berlin, S.135
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 3 1989, p.30.
· 
· 