Billy J. Kramer with The Dakotas

Billy J. Kramer with The Dakotas was een Britse popgroep, opgericht in 1963. De zanger kwam uit de buurt van Liverpool, de groep uit Manchester. In de jaren 1963 en 1964 was de groep heel populair; daarna nam het succes af. In 1967 gingen Kramer en The Dakotas hun eigen weg.

De groep nam verschillende covers van Beatles-nummers op. Van hun drie grootste hits, Do You Want to Know a Secret, Bad to Me en Little Children, waren er twee geschreven door Lennon en McCartney.

Toen de groep begon was de samenstelling:

• Billy J. Kramer (echte naam William Howard Ashton, geboren op 19 augustus 1943 in Bootle bij Liverpool), zang
• Mike Maxfield, sologitaar
• Robin MacDonald, slaggitaar
• Ray Jones, basgitaar
• Tony Mansfield, drums

Ray Jones verliet de groep in 1964 en werd vervangen door Mick Green (die eerder had gespeeld bij de Engelse rock-'n-rollgroep Johnny Kidd and the Pirates). Mike Maxfield en Mick Green speelden nu om en om sologitaar en slaggitaar, terwijl Robin MacDonald overstapte op basgitaar.

Frank Farley (ook al van Johnny Kidd and the Pirates) verving in 1966 Tony Mansfield als drummer.

Ray Jones is in 2000 overleden, Mick Green in 2010 en Robin MacDonald in 2015.

William Ashton was de jongste van zeven kinderen. Hij volgde een opleiding tot machinist bij British Railways en speelde in zijn vrije tijd slaggitaar in een amateurbandje. Na korte tijd begon hij daarnaast te zingen. Als artiestennaam koos hij Billy J. Kramer. De achternaam haalde hij willekeurig uit een telefoonboek, de ‘J.’ voegde hij later toe op aanraden van John Lennon; dat klonk professioneler.^[1] Hij trad op als zanger met een begeleidingsgroep die zich The Coasters noemde, toen hij kennis maakte met Brian Epstein. Sinds zijn gitaar gestolen was, zong Kramer alleen nog. Begin 1963 vroeg Epstein of Kramer beroepszanger wilde worden. The Coasters wilden de amateurstatus niet opgeven, dus Epstein ging op zoek naar een professionele begeleidingsband.^[2]

Die band werd The Dakotas uit Manchester. De groep was in 1960 opgericht en speelde daar in clubs en ballrooms. De naam is afgeleid van het Indianenvolk Dakota. Aan het begin van hun carrière moesten ze een keer optreden verkleed als Indianen. Toen Brian Epstein hen vroeg om naar Liverpool te komen, waren ze de vaste begeleidingsgroep van de zanger Pete Maclaine. The Dakotas gingen akkoord, mits ze ook zelf platen mochten maken, los van Billy J. Kramer. Zo sloot Epstein twee afzonderlijke platencontracten af met Parlophone. Om duidelijk te maken dat het hier om een samenwerkingsverband tussen een zanger en een groep ging, werden ze samen Billy J. Kramer with The Dakotas genoemd^[3] De pers en het publiek hadden het toch vaak over Billy J. Kramer and The Dakotas of Billy J. Kramer & The Dakotas.

De groep was, na The Beatles en Gerry & the Pacemakers, de derde groep die Brian Epstein als manager onder zijn hoede nam.

Het met de groep bevriende duo Lennon en McCartney gaf toestemming om het nummer Do You Want to Know a Secret op te nemen, dat op het Beatles-debuutalbum Please Please Me stond. De versie van Billy J. Kramer with The Dakotas bracht het in mei 1963 tot de tweede plaats in de UK Singles Chart.^[4]

Lennon en McCartney schreven ook de tweede en de derde single van de groep. Bad to Me en I'll Keep You Satisfied zijn zelfs allebei nummers die The Beatles nooit zelf hebben opgenomen. Bad to Me haalde in augustus 1963 de eerste plaats in de UK Singles Chart;^[5] I'll Keep You Satisfied bracht het in november 1963 tot de vierde plaats.

Lennon en McCartney waren gewillig genoeg, maar Billy J. Kramer with The Dakotas kozen als volgende single toch een nummer geschreven door anderen. Ze waren bang dat ze anders eeuwig in de schaduw van The Beatles zouden blijven staan. Little Children, van de Amerikaanse liedjesschrijvers J. Leslie McFarland en Mort Shuman, werd de grootste hit van de groep. In maart 1964 bereikte het nummer de eerste plaats in de UK Singles Chart.^[6] Met dit ietwat ondeugende liedje over kleine kinderen die hinderlijk aanwezig zijn als de ik-figuur alleen wil zijn met zijn vriendinnetje, brak de groep ook door in de Verenigde Staten, waar het nummer de zevende plaats bereikte in de Billboard Hot 100. In de VS was Bad to Me de achterkant; dat nummer bereikte de negende plaats.

De volgende single, From a Window, was alweer een nummer van Lennon en McCartney dat nooit is opgenomen door The Beatles. In augustus 1964 bereikte het de tiende plaats in de Britse hitparade.^[7]

Dit matige succes luidde een periode van neergang in. De volgende plaat, It’s Gotta Last Forever, deed niets. De opvolger, Trains and Boats and Planes, een nummer van Burt Bacharach, dat in mei 1965 uitkwam, moest concurreren met de versie van de maestro zelf. Bacharach won de competitie met een vierde plaats in de Britse hitparade. Kramer en de Dakotas haalden toch nog een eervolle twaalfde plaats.

Het was hun laatste succes. Volgende platen haalden de hitparade niet meer. In 1967 besloten Billy J. Kramer en de Dakotas hun eigen weg te gaan.

Conform de afspraken met Epstein mochten The Dakotas zelf ook platen uitbrengen. In deze periode brachten ze drie singles met instrumentale nummers uit. Daarvan werd The Cruel Sea in 1963 in Groot-Brittannië met een 18e plaats een klein hitje. Het nummer verscheen het volgende jaar verrassend op een lp van Billy J. Kramer with The Dakotas die bestemd was voor de Amerikaanse markt, nu onder de titel The Cruel Surf. Onder die titel namen The Ventures het nummer in hun repertoire op. Het staat op hun lp Live In Japan ’65.

In Nederland waren maar twee nummers van Billy J. Kramer bescheiden hitjes: Bad to Me en Little Children.

Billy J. Kramer trad na de breuk korte tijd op met The Remo Four, die zich voor de gelegenheid ‘The New Dakotas’ noemde.^[8] Hij maakte nog een paar weinig succesvolle singletjes en beperkte zich daarna tot optredens in het clubcircuit en af en toe voor de televisie, met een nieuwe groep. In de jaren tachtig vestigde hij zich in de Verenigde Staten.

Hij treedt nog steeds op en maakt af en toe een plaat. In 2005 werkte hij bijvoorbeeld mee aan een album met kinderliedjes van de kinderboekenschrijfster Sandra Boynton, die een speciale band met hem heeft: Little Children was in 1964 de eerste plaat die ze als 11-jarige kocht.

The Dakotas bestaan nog steeds, maar hebben in de loop der jaren vele personele wisselingen ondergaan. Momenteel is geen van de oorspronkelijke leden nog bij de groep betrokken. De groep treedt meestal op in het nostalgiecircuit en begeleidt dan artiesten als Peter Noone (vroeger van Herman's Hermits), Wayne Fontana (vroeger van Wayne Fontana & The Mindbenders) en (tot zijn overlijden in mei 2011) John Walker (vroeger van The Walker Brothers).

De nummers gemarkeerd met een asterisk (*) zijn van The Dakotas, zonder Billy J. Kramer, de nummers gemarkeerd met twee asterisken (**) zijn van Billy J. Kramer, zonder The Dakotas, en dateren van na 1966.

De nummers gemarkeerd met een asterisk (*) zijn van The Dakotas, zonder Billy J. Kramer, de nummers gemarkeerd met twee asterisken (**) zijn van Billy J. Kramer, zonder The Dakotas, en dateren van na 1966.

• Chris May en Tim Phillips, British Beat, Sociopack Publications, London, [1974], blz. 12
• Brian Hogg, Tekst in het boekje bij de cd Billy J. Kramer with The Dakotas at Abbey Road 1963-1966 (EMI, 1998)

• Website van The Dakotas
• Fansite voor The Dakotas (gearchiveerd)
• Billy J. Kramer op Allmusic.com
• The Dakotas op Allmusic.com