Ostry dyżur (serial)
 |
UWAGA! Ten artykuł powstał przy współudziale Ministerstwa Zdrowia. Jeżeli ktoś dostanie wścieklizny i dowie się, że ten serial nie istnieje – idźcie do Spielberga, wszystko wam wytłumaczy. |
Zawsze wiedziałem, że ten serial odniesie sukces
- Steven Spielberg, audytor tego serialu
Nie lubię oglądać filmów stworzonych przez jedynego pacana
- Typowy obywatel USA o M.C.
Ostry dyżur (zwany przez niektórych jako E.R. (czyli Emergency Room), ur. 19 września 1994 r., zm. 2 kwietnia 2009 r.) – typowy amerykański serial telewizyjny, którego fabuła opiera się przede wszystkim na pracy w szpitalu County General w Chicago, a także o życiu pacjentów typowego kraju, który nazywa się USA.
Fabuła, akcja, czas i miejsce serialu[edytuj • edytuj kod]
Główną postawą tego serialu jest przede wszystkim budynek tego powyższego szpitala, gdzie trafiają pacjenci próbujący popełnić samobójstwo (w przypadku Adolfa Hitlera tak), oraz ci, którzy wpadają w depresję.
Akcja rozgrywa się oczywiście w mieście Polaków. Każdy głupi to wie, że to Chicago. Czas jest nieokreślony (tzn. czasy najnowsze). Głównymi atrakcjami w tym serialu jest widok typowych miejsc Stanów Zjednoczonych, operacje, imprezy itp.
Bohaterowie[edytuj • edytuj kod]
Głównymi bohaterami tego serialu są dr. John Carter i dr. Mark Greene wszyscy ci, którzy pracują w chicagowskim szpitalu. Częstym powodem tego jest po prostu ciągła zmiana aktorów- czyli: raz przychodzą, raz odchodzą, i jeszcze raz (w przypadku Noa Łaliego) przychodzą. Nie zawsze jest tak, no ale cóż- takie są po prostu czasy.
Stałym bohaterem w tym serialu jest obecność narzędzi szpitalnych, prawdopodobnie skradzionych z pokoju Dr House'a. Często to wypożyczają na najważniejsze operacje, ale nigdy ich nie oddają.
O historii serialu[edytuj • edytuj kod]
Michael Crichton, twórca I.AR., pierwszy scenariusz do tego serialu napisał w latach 70. Początkowo miał to być charakter erotyczny, ale pewien frajerzyna odrzucił, tłumacząc, że to jest do dupy. Mike nie poddał się i napisał inny scenariusz, ale o pracy w szpitalu. Po zakończeniu spodobało się Stevenowi, i od razu zamierzał się na wyreżyserowanie tego serialu. Niestety, miał pecha. Mike realizował projekt pt. Park Jurajski. Steven miał problem, który z tych projektów wybrać- ten o dinozaurach czy ten o szpitalu. Ostatecznie wybrał ten pierwszy i tak w 1993 r. wszedł do kin (w Polsce też) film pt. Park Jurajski. Opowiadało ono nie o pracy w szpitalu, ale o dinozaurach. Temat szpitala wrócił dopiero rok później. Kiedy powstał Ostry dyżur, Spielberg pomagał Crichtonowi, a Crichton Spielbergowi. I tak np. Julianna Margulies miała zostać do końca emisji serialu, dr Lewis miał być mężczyzną, a dr Benton Afro-Amerykaninem. Pierwsze odcinki powstały w innym szpitalu, ale później dobudowali jeszcze jeden i tak już do dziś zostało. Po bardzo nagłej tragicznej śmierci Crichtona, dyrekcja I.AR. zadecydowała o zakończeniu emisji serialu.
(Główni) Bohaterzy tego serialu[edytuj • edytuj kod]
- Dr. Mark Greene (Anthony Edwards) – główny pic serialu, antyciota i śmiesznie wyglądający pan w okularkach. Potrafił rozbawić każdego ludzika, a czasami rozbudowywał se dom. Zmarł śmiercią nienaturalną, są stwierdzenia że cierpiał na nowotwór mózgu.
- Dr. Doug Ross (George Clooney) – arcyoszust, zły przyjaciel ludzi, ale dla dzieci bardzo dobry lekarz. W wolnej chwili często się bawi w kotka i myszkę. Zawsze przegrywa.
- Dr. Susan Lewis (Sherry Stringfield) – przedstawicielka płci żeńskiej, umiejąca leczyć pacjentów alkoholem (czy wódką). Luuuubi bardzo zdrowe odżywianie, chciała w młodości być modelką. Top-modelką.
- Dr. John Carter (Noah Wyle) – na początku student pierwszego roku medycyny, dopiero później przemianowany na mistrza w wyrzucaniu wątroby do serca i odwrotnie. Będąc w Afryce, lubił dymać z czarnuchami, jednak murzyni chcieli go zamalować na czarno. Jego ulubionym jedzeniem jest heroina.
- Dr. Peter Benton (Eriq La Salle) – czarnulec, nazwany przez wielu jednorękim bandytą. Myśleli że on nie żyje ale mylili się, ponieważ on przeżył i wrócił do swego szpitala.
- Carol Hathaway (Julianna Margulies) – czarna charakter serialu, ale ma jedną wadę- nie jest czarna. Jest w szpitalu położniczą (czy oddziałową) (czy pielęgniarką). Kto by to wiedział?
- Jeanie Boulet (Gloria Reuben) – pojawiła się od razu i od razu znikła, bo cierpiała na HIV.
- Dr. Kerry Weaver (Laura Innes) – znana wszystkim osoba, która jest niestety zdzirą. Homoseksualna. Niestety. Ale cóż- taki człowiek jak ona, która lubi kopać w stół bardzo się by przydała.
- Dr. Anna Del Amico (Maria Bello) – chciała być modelką, ale los jej pokrzyżował jej plany i tak została lekarką. Lubi robić loda. I jeść go też. Szczególnie jeżeli jest John Carter.
- Dr. Elizabeth Corday (Alex Kingston) – jedyna osoba z tego serialu, która spaliła się w piekle. Powodów nie ujawniono, ujawniono tylko to, że jest wściekła i wkurza na pacjentów, bo tak każą wszyscy. Nawet Crichton.
- Lucy Knight (Kellie Martin) – pielęgniarka z oddziału w Chicago, która bawiła się nożem i zmarła. Po 2 operacjach. Też była modelka.
- Dr. Robert Romano (Paul McCrane) – najlepszy lekarz tego serialu, ale po zapuszczeniu brody został Żydem. Miał pieska, ale go zjadł, bo miał ochotę. Najpierw stracił rękę, by na koniec zgniótł go płonący helikopter. I chuj po nim.
- Dr. Luka Kovac (Goran Višnjić) – pochodzący z Hrvstk lekarz, ale do Stanów przybył nielegalnie i tak został do końca emisji serialu. Ciekawostką jest fakt, że aktor grający tą rolę urodził się w Chorwacji (tak jak jego bohater).
- Dr. Cleo Finch (Michael Michele) – szkodnik wyniszczający szkody temu szpitalowi. Znikła, bo nie chciał jej Mark. Zielony. Cały.
- Dr. Dave Malucci (Erik Palladino) – członek zakonu paladynów, który trafił do szpitala tylko po to, żeby zabić pacjentów szkarlatyną.
- Dr. Jing-Mei "Deb" Chen (Ming-Na) – Chinka, która zamiast uczyć się angielskiego, zapomina, jak się używa nożyczek. Była „świętą” tego szpitala, ale wszyscy ją kochali.
- Dr. Abby Lockhart (Maura Tierney) – lekarka o „wielkim sercu”, która lubi dręczyć Kovaca niż innych ludzi. Zaręczona z nim, ale był ślub, tort też. Straszne...
- Dr. Michael Gallant (Sharif Atkins) – człowiek, który poszedł wraz z innymi w piach. Bratanek kogoś, ale Carter wypierdolił go ze szpitala za „fucka”. Czarni górą!!!
- Dr. Greg Pratt (Mekhi Phifer) – amator palenia, fan koszykówki, były koszykarz i przyjaciel Cuby Gooding Jr. Zginął w eksplozji ambulansu, najprawdopodobniej puścił gazy.
- Dr. Neela Rasgotra (Parminder Nagra) – pochodzi z Indii, ma
ładną buziędobre CV i świetne poczucie humoru. Mylą się, że jest Indianką. - Samantha "Sam" Taggart (Linda Cardellini) – utalentowana dziwka z Jackowa (to dzielnica Chicago), która lubi patrzeć, i operować swych pacjentów. Rozebrać się i tak nie musi.
- Dr. Ray Barnett (Shane West) – reprezentujący zielone tereny facet, który wie, co dobre, a co złe. Najprawdopodobniej chory fizycznie, ma gdzieś na ciele (tylko nie wiadomo gdzie) tatuaż.
- Dr. Archie Morris (Scott Grimes) – pajac, a dokładnie najlepszy lekarz świata. Pojawił się krótko w 10 sezonie, by od 12 pojawić się na stałe. Ma bardzo dobrą bródkę, ale jej nie goli.
- Dr. Tony Gates (John Stamos) – lekarz mający sporo doświadczenia nie tylko w salach lekarskich, ale także... w sądowych. Podobno spokrewniony z Billem Gatesem.
- Dr. Simon Brenner (David Lyons) – mający 100000 euro długu i 666 przygód seksualnych lekarz, któremu żadna kobieta się nie oprze.
- Dr. Catherine „Cate” Banfield (Angela Bassett) – druga czarna charakter serialu. Lubi bardzo głośno krzyczeć i rozkazywać, czego dowiodły awans na stanowisko dyrektora szpitala, śmierć Michaela Crichtona i powrót Johna Cartera na stare śmieci.
Pierwotnie miał jeszcze być dr. Dennis Gant (Omar Epps), ale się nie zmieścił, bo jest czarny i robi z Doktorem House'm.
Tragiczna śmierć serialu[edytuj • edytuj kod]
Serial zmarł nagle 2 kwietnia 2009 roku, w 15. rocznicę powstania serialu i 4. śmierci Jana Pawła II. Ale koniec serialu zapowiadano wcześniej, być może dlatego, że kończą się też Córki McLeoda. I dobrze, bo Michael Crichton zmarł 4 listopada 2008 roku, zostawiając w spadku ostatnie scenariusze serialu, niedokończone powieści i inne, różne zabawki...
No cóż, taki musi być koniec. A na koniec, informacja dla złych ludzi, bo jak śpiewała kiedyś Rebecca Lavelle, koniec nie zawsze musi być początkiem do nowego życia.
