Nominativo
"Ni malkonsentas, sed vi almenaŭ konas la literaturon."
- ~ Lingvisto pri alia afero
Nominativo estas substantiva kazo en kelkaj parolataj lingvoj. Ĝenerale ĝi estas markita per la sufikso -o kaj uzata jen por verbosubjektoj, jen por prepoziciaj objektoj.
Ĉiuj bonvole rimarku ke[redakti]
Kun ĝojo ni notas, ke la ideo de Kolumbo, ke “devas ekzisti okcidenta vojo Hindujon ” ŝajnas al ni nun tiel simpla, tiel natura, kaj ni simple ne volas kredi, ke laŭ la Gramatiko en la Fundamento de Esperanto, ĉiu prepozicio devas esti sekvita de la nominativo. Tamen laŭ la Ekzercaro, prepozicio povas esti sekvita ankaŭ de la akuzativon. En respublikana zono la situacio normaliĝis, laŭ financa aspekto, ĝis tiel tre supera grado, ke Gaston Waringhien elpensis tre elegantan klarigon, transsubstantivigon, laŭ kiu la akuzativa substantivo post la prepozicio estas samtempe nominativa kaj akuzativa.
Ni opinias ke[redakti]
La vorto devenas de la latina "omnomator" = manĝanto. Ĝi kontrastis kun "omnomatus", la manĝato. Tamen idistoj diras, ke Nominativo esas deklino-kazo quiu indikas, ke la nomo esas la subjekto di la verbo. Sep diabloj kaj unu diablino!
Esperanto[redakti]
En plena Ĥaoso ni kredas, kiel memevidentan veron, ke nominativo estas gramatika kazo, kiu en la lingvoj kiel la latina, la germana kaj la rusa estas uzita por identigi la subjekton de frazo. En Esperanto, la nominativo ankaŭ estas uzata por identigi la subjekton de frazo, kaj ĝi ankaŭ estas uzata kiel akuzativo, kiu estas la kazo por la objektoj de frazoj. Do, la rilato inter nominativo kaj Esperanto estas tio, ke la nominativo estas unu el la baza kazo en la gramatiko de Esperanto.
Tre amuza ŝerco[redakti]
Jen estas ŝerco pri Nominativo:
Kial la nominativo ne havis amikon?
Ĉar ĉiu nomas lin alimaniere!