လွတ်လပ်ပြီးခေတ်မြန်မာနိုင်ငံ

ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် Union of Burma
အလံတော် တံဆိပ်တော်[မှတ်စု ၁]
ဆောင်ပုဒ်: သမဂ္ဂါနံ တပေါ သုခေါ (စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်းသည် ချမ်းသာခြင်းကို ဆောင်ရာ၏)
နိုင်ငံတော် သီချင်း:  ကမ္ဘာမကြေ (အင်္ဂလိပ်: "Till the End of the World")
မြို့တော်	ရန်ကုန်
ရုံးသုံး ဘာသာစကားများ	မြန်မာဘာသာ၊ အင်္ဂလိပ်ဘာသာ
ကိုးကွယ်မှု	ဗုဒ္ဓဘာသာ[၁]
လူမျိုး	Burmese
အစိုးရ	တစ်ပြည်ထောင် ပါလီမန် သမ္မတစနစ်
• နိုင်ငံတော်သမ္မတ	စဝ်ရွှေသိုက် (၁၉၄၈–၁၉၅၂) ဘဦး (၁၉၅၂–၁၉၅၇) ဝင်းမောင် (၁၉၅၇–၁၉၆၂)
• နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ်	ဦးနု (၁၉၄၈–၁၉၅၆) ဗဆွေ (၁၉၅၆–၁၉၅၇) ဦးနု (၁၉၅၇–၁၉၅၈) နေဝင်း (၁၉၅၈–၁၉၆၀) (ယာယီ) ဦးနု (၁၉၆၀–၁၉၆၂)
ဥပဒေပြုလွှတ်တော်	ပြည်ထောင်စုလွှတ်တော်
• အထက်လွှတ်တော်	လူမျိုးစုလွှတ်တော်
• အောက်လွှတ်တော်	ပြည်သူ့လွှတ်တော်
ဖြစ်ရပ်များ
• မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးအက်ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းခြင်း	၁၀ ဒီဇင်ဘာ ၁၉၄၇
• လွတ်လပ်ရေးကြေညာခြင်း	၄ ဇန်နဝါရီ ၁၉၄၈
• အာဏာသိမ်းပိုက်ခံရခြင်း	၂ မတ် ၁၉၆၂
ဧရိယာ
• စုစုပေါင်း	၆၇၆,၅၇၈ km2 (၂၆၁,၂၂၈ sq mi)
ငွေကြေး	မြန်မာကျပ်ငွေ (MMK)
အချိန်ဇုန်	မြန်မာစံတော်ချိန် (UTC+06:30)
ISO 3166 ကုဒ်	MM

မြန်မာ့သမိုင်း
ဗမာအကြိုသမိုင်း ဘီစီ ၁၁၀၀၀–၂၀၀ ပျူမြို့ပြနိုင်ငံများ ဘီစီ ၂၀၀ – အေဒီ ၁၀၅၀ (သရေခေတ္တရာ၊ တကောင်းခေတ်) မွန်မင်းဆက် ၈၂၅?–၁၀၅၇ (သထုံခေတ်) ရခိုင်မင်းဆက် ၇၈၈?–၁၄၀၆
ပုဂံခေတ် ၈၄၉–၁၂၉၇ ခေတ်ဦးပုဂံပြည် ၁၀၇–၈၄၉ ပဒေသရာဇ်ခေတ်ပြိုင်ကာလ အထက်မြန်မာပြည် ၁၂၉၇–၁၅၅၅ မြင်စိုင်းခေတ် နှင့် ပင်းယခေတ် ၁၂၉၇–၁၃၆၄ စစ်ကိုင်းခေတ် ၁၃၁၅–၁၃၆၄ အင်းဝခေတ် ၁၃၆၄–၁၅၅၅ ဒုတိယသရေခေတ္တရာခေတ် ၁၄၈၂–၁၅၄၂ ဟံသာဝတီခေတ် ၁၂၈၇–၁၅၃၉၊ ၁၅၅၀–၁၅၅၂ ရှမ်းပဒေသရာဇ်ပြည်နယ်များ ၁၂၁၅–၁၅၆၃ မြောက်ဦးနေပြည်တော် ၁၄၂၉–၁၇၈၅ တောင်ငူခေတ် ၁၅၁၀–၁၇၅၂ ပထမတောင်ငူအင်ပါယာ ၁၅၁၀–၁၅၉၉ ညောင်ရမ်းခေတ် ၁၅၉၉–၁၇၅၂ ဟံသာဝတီနေပြည်တော်သစ် ၁၇၄၀–၁၇၅၇ ကုန်းဘောင်ခေတ် ၁၇၅၂–၁၈၈၅
ကိုလိုနီခေတ် ၁၈၂၄–၁၉၄၈ အင်္ဂလိပ်-မြန်မာ စစ်ပွဲများ ၁၈၂၄–၁၈၈၅ လက်နက်စွဲကိုင်တော်လှန်မှုများ ၁၈၈၅–၁၈၉၅ အမျိုးသားရေးလှုပ်ရှားမှုများ ၁၉၀၀–၁၉၄၈ ဂျပန်ကိုလိုနီခေတ် ၁၉၄၂–၁၉၄၅ ဗမာနိုင်ငံတော် ၁၉၄၃–၁၉၄၅
ယနေ့ခေတ်မြန်မာနိုင်ငံ ၁၉၄၈–ယနေ့ထိ ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် ၁၉၄၈–၁၉၆၂ မဆလခေတ် ၁၉၆၂–၁၉၈၈ နဝတ/နအဖခေတ် ၁၉၈၈–၂၀၁၀ နိုင်ငံရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများ ၂၀၁၁–၂၀၂၀ နိုင်ငံတော်စီမံအုပ်ချုပ်ရေးကောင်စီ ၂၀၂၁–ယနေ့ထိ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရ ၂၀၂၁–ယနေ့ထိ
သမိုင်းအချိန်ဇယား မြို့တော်များ အုပ်ချုပ်သူများ ရာဇဝင်ကျမ်းများ တပ်မတော်သမိုင်း
မြန်မာနိုင်ငံ မုခ်ဝ
ရှု ပြော ပြင်

မြန်မာနိုင်ငံသည် ၁၉၄၈ခုနှစ်တွင်ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် (အင်္ဂလိပ်: Union of Burma)အမည်ဖြင့် ဗြိတိန်တို့ထံမှ လွတ်လပ်ရေးရရှိခဲ့သည်။ လွတ်လပ်ရေးရရှိပြီးနောက် မြန်မာနိုင်ငံကို မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီ ဖဆပလပါတီမှ နိုင်ငံကို ၁၂တိုင်တိုင် အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။

လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက် မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီ ဖဆပလပါတီမှ အာဏာရရှိလာသောအခါ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒအား မကျေနပ်သော ကွန်မြူနစ်များနှင့် မြန်မာလူမျိုးမဟုတ်သော တိုင်းရင်းသားအချို့က မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီ အစိုးရအား ပုန်ကန်သဖြင့် ပဋိပက္ခစတင်ဖြစ်ပွားလေသည်။ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီအစိုးရသည် အစိုးရရုံးများနှင့် ကျောင်းများတွင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ခြင်းကို တားမြစ်ပိတ်ပင်ပြီး မြန်မာလူမျိုးဝတ်စုံကိုသာ ဝတ်ဆင်စေခဲ့သည်။ ထိုကိစ္စကို မြန်မာလူမျိုးမဟုတ်သော တိုင်းရင်းသားများ ယနေ့အထိ မကျေနပ်ပေ။ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီအစိုးရ၏ ဥရောပမုန်းတီးမှု၊ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုနှင့် လွဲမှားသော စီမံခန့်ခွဲမှုများကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံသည် အရှေ့တောင်အာရှတွင် အဆင်းရဲဆုံးနိုင်ငံ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၉၆၀ခုနှစ်တွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ GDPသည် ဒေါ်လာသန်း၅၅၀သာ ရှိခဲ့ပြီး GDP per capitaမှာ ၂၅ဒေါ်လာသာ ရှိခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က ပတ်ဝန်းကျင်နိုင်ငံများ၏ GDP per capitaမှာ ဒေါ်လာ၁၀၀ဝန်းကျင်ရှိခဲ့သည်။ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီအစိုးရ၏ လွဲမှားသော စီမံခန့်ခွဲမှုကြောင့် နိုင်ငံမတည်ငြိမ်မှု၊ တရုတ်ဖြူကျူးကျော်မှုနှင့် ဆင်းရဲမွဲတေမှုတို့ကြောင့် ၁၉၆၂ခုနှစ်တွင် ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းဦးဆောင်သော မြန်မာစစ်တပ်၏ ဖြုတ်ချခြင်းကို ခံခဲ့ရလေသည်။

၁၉၄၈ခုနှစ် မြန်မာနိုင်ငံ၏ နယ်နမိတ်သည် လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံ၏ နယ်နမိတ်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ၁၉၄၈ခုနှစ် မြန်မာနိုင်ငံသည် ပါကစ္စတန်နိုင်ငံ၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ တိဘက်နိုင်ငံ(၁၉၅၁အထိ)၊ တရုတ်နိုင်ငံ၊ ပြင်သစ်အင်ဒိုချိုင်းနားကိုလိုနီ(၁၉၅၄အထိ)၊ လာအိုနိုင်ငံ(၁၉၅၄မှစ၍)နှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့နှင့် နယ်နမိတ်ချင်း ထိစပ်ခဲ့သည်။

မြန်မာနိုင်ငံသည် ပြည်ထောင်စု(သို့မဟုတ်)တစ်ပြည်ထောင် ပါလီမန်သမ္မတနိုင်ငံဖြစ်ခဲ့ပြီး ဗဟိုအစိုးရမှ အာဏာအားလုံးအား ချုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဗြိတိသျှလက်ထက်ကတည်းက တည်ရှိခဲ့သော တိုင်း၇တိုင်းနှင့် လွတ်လပ်ရေးရပြီးမှ ဖွဲ့စည်းသော ပြည်နယ်၅ခုရှိခဲ့သည်။ တိုင်းများမှာ စစ်ကိုင်းတိုင်း၊ မန္တလေးတိုင်း၊ မကွေးတိုင်း၊ ရခိုင်တိုင်း၊ ပဲခူးတိုင်း၊ ဧရာဝတီတိုင်းနင့် တနင်္သာရီတိုင်းတို့ဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်ရေးရရှိပြီးနောက် စစ်ကိုင်းတိုင်း အရှေ့မြောက်ပိုင်းအား ကချင်ပြည်နယ်အဖြစ်လည်းကောင်း၊ မကွေးတိုင်း အနောက်မြောက်ပိုင်းအား ချင်းဝိသေသတိုင်းအဖြစ်လည်းကောင်း၊ တနင်္သာရီတိုင်း အရှေ့မြောက်ပိုင်းအား ကရင်ပြည်နယ်အဖြစ်လည်းကောင်း၊ ဖက်ဒရယ်ရှမ်းပြည်နယ်စုတောင်ဘက်အစွန်အဖျားရှိ နယ်မြေများအား ကယားပြည်နယ်အဖြစ်လည်းကောင်း၊ ဖက်ဒရယ်ရှမ်းပြည်နယ်စုအား ရှမ်းပြည်နယ်အဖြစ်လည်းကောင်း ပြောင်းလဲဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် အုပ်ချုပ်ရေးနယ်မြေ ၁၂ခုရှိခဲ့သည်။ ပြည်နယ်နှင့် တိုင်းများသည် အတူတူပင်ဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့အားလုံးကို မြန်မာအစိုးရမှ ဝန်ကြီးများခန့်၍ တိုက်ရိုက်အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က နိုင်ငံ၏ မြို့တော်နှင့် အကြီးဆုံးမြို့မှာ ရန်ကုန်မြို့ဖြစ်သည်။

မြန်မာနိုင်ငံသည် ၁၉၄၈ ခုနှစ်တွင်အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်နိုင်ငံ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လွတ်လပ်ရေးရပြီးသည့်နောက် နိုင်ငံကို ပထမဆုံးအုပ်ချုပ်သည့်ပါတီမှာ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီဖဆပလပါတီဖြစ်သည်။

ထိုဖဆပလအစိုးရသည် မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီအစိုးရဖြစ်သောကြောင့် မြန်မာလူမျိုးမဟုတ်သော တိုင်းရင်းသားအချို့နှင့် ကွန်မြူနစ်များက မကျေနပ်ကြပေ။ ထို့ကြောင့်ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံး (KNU)၊ အလံဖြူကွန်မြူနစ်ပါတီ (CPB)၊ အလံနီ ကွန်မြူနစ်ပါတီ၊ ပြည်သူ့ရဲဘော် အဖွဲ့ (PVO) စသည်တို့ မြန်မာလူမျိုးရေးဝါဒီအစိုးရအား ပုန်ကန်ရာမှ ပဋိပက္ခဖြစ်ပွားလေသည်။

မြန်မာနိုင်ငံ၌ ပထမဆုံးပုန်ကန်ခဲ့ကြသူများမှာ ကွန်မြူနစ်ပါတီဖြစ်သည်။ ၁၉၄၆ တွင် ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီသည် ဂိုဏ်းဂဏစိတ်ပြင်းထန်လာခြင်း၊ ဖဆပလ၏စည်းကမ်းများကို ကျူးလွန်ဖောက်ဖျက်ခြင်းစသည်တို့ကြောင့် ကွန်မြူနစ်ပါတီကို ဖဆပလအဖွဲ့ချုပ်မှ ထုတ်ပယ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ထိုကွန်မြူနစ်ပါတီမှာ ကိုယ်တိုင်တိုက်ပွဲဝင်၍ လွတ်လပ်ရေးရယူလိုသော သခင်စိုးဦးဆောင်သည့် အလံနီကွန်မြူနစ်ပါတီနှင့် ဖဆပလနှင့်ပူးပေါင်းလိုသော သခင်သန်းထွန်းဦးဆောင်သည့် အလံဖြူကွန်မြူနစ်ပါတီဟူ၍ နှစ်ခြမ်းကွဲခဲ့သည်။ အလံနီများက ၁၉၄၆ တွင် စတင်ပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။

အလံဖြူများသည် ဖဆပလနှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်လိုရာမှ ၁၉၄၈ တွင် ကျင်းပသော ကွန်မြူနစ်ညီလာခံကြီးသို့ တက်ရောက်ခဲ့ရာ လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးလမ်းစဉ်ကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အလံဖြူများသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏လွတ်လပ်ရေးကို အယုံအကြည်မရှိဖြစ်ခဲ့ကြရာ စတင်ပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။

ပြည်သူ့ရဲဘော်အဖွဲ့တွင်လည်း သဘောထားကွဲလွဲမှုကြောင့် ရဲဘော်ဖြူ၊ ရဲဘော်ဝါဟူ၍ နှစ်ခြမ်းကွဲခဲ့သည်။ ရဲဘော်ဝါများသည် ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုအဆိုပြုသော လက်ဝဲညီညွတ်ရေးမူ ၁၅ ချက်အနက် ၁၄ ချက်ကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ရဲဘော်ဖြူများကမူ တောခိုကွန်မြူနစ်များကို ပြန်လည်စေ့စပ်ပြီးမှသာ လက်ဝဲညီညွတ်ရေးမူကို ရရှိနိုင်မည်ဟုယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ရဲဘော်ဖြူများကို ဗိုလ်လရောင်နှင့် ဗိုလ်ဖိုးကွန်းတို့ခေါင်းဆောင်ခဲ့ပြီး၊ ရဲဘော်ဝါကို ဗိုလ်မှူးအောင်နှင့် ဗိုလ်စိန်မှန်တို့က ခေါင်းဆောင်ခဲ့သည်။ ရဲဘော်ဖြူတို့သည် ၁၉၄၈ ဇူလိုင် ၂၉ တွင် စတင်ပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။

၁၉၄၈ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလတွင် ကရင်တိုင်းရင်းသားလေးသိန်းတို့သည် ကရင်ပြည်နယ်ကိုဖွဲ့စည်းပေးရန် တောင်းဆိုဆန္ဒပြခဲ့ကြသည်။ ကွန်မြူနစ်များထကြွလာသည်နှင့် အချို့သောကရင်များသည် ကရင်အမျိုးသားကာကွယ်ရေးအဖွဲ့ (KNDO) ကိုဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ KNDO အဖွဲ့ကိုဖွဲ့စည်းခြင်း၊ ဖဆပလအစိုးရမှ ကရင်တို့အား အယုံအကြည်နည်းခြင်းတို့ကြောင့် ကရင်နှင့်ဗမာတိုင်းရင်းသားတို့၏ ဆက်ဆံရေးမှာ တင်းမာလာခဲ့သည်။ ထိုတင်းမာမှုများကို လျော့ကျစေရန်အတွက် ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုကိုယ်တိုင်ဦးစီး၍ ကရင်–မြန်မာ ချစ်ကြည်ရေးပွဲများ ပြုလုပ်ပေးခဲ့သည်။

ကရင်တိုင်းရင်းသားတို့သည် ပုန်ကန်မှုများကို နှိမ်နှင်းရာ၌အစိုးရအား ကူညီပေးခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၈ ဇန်နဝါရီတွင် ဦးနုနှင့် ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံး (KNU) ခေါင်းဆောင် စောဘဦးကြီးတို့သည် ပြည်တွင်း၌ဖြစ်လျက်ရှိသော သောင်းကျန်းမှုများကိုရပ်‌ဆိုင်းရန် ဧရာဝတီဒေသ၌ ဆွေးနွှေးခဲ့ကြသည်။ ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနု၏ခွင့်ပြုချက်ဖြင့် စစ်ဦးစီးချုပ်ဗိုလ်ချုပ်စမစ်ဒွန်းသည် ကွန်မြူနစ်များအားတိုက်ထုတ်ရန် တွံတွေးတူးမြောင်းဒေသအား သိမ်းပိုက်‌စေခဲ့သည်။ လူမျိုးရေးတင်းမာမှုများကြောင့် မြန်မာ့သတင်းများသည်ထိုဖြစ်ရပ်ကို ကရင်တို့ထကြွကြသည် ဟူ၍မှတ်ယူခဲ့ကြသဖြင့် ကရင်-မြန်မာဆက်ဆံရေးမှာ ယိုယွင်းလာခဲ့သည်။

KNDO သည် ရန်ကုန်မြို့မြောက်ပိုင်းကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ မြန်မာလူမျိုးတို့ကမကျေနပ်သဖြင့် ကိုယ်တိုင်လက်နက်စွဲကိုင်၍ ကရင်တို့အား တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။ ကရင်ဗိုလ်မှူးကြီးမင်းမောင်သည် စောဘဦးကြီးအား KNU နှင့် ဦးနုအစိုးရတို့အကြား ငြိမ်းချမ်းရေးကို ရပ်ဆိုင်းစေခဲ့သည်။ ၁၉၄၉ ဇန်နဝါရီ ၂၇ တွင် တောင်ငူမြို့ကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ပုသိမ်မြို့၊ ဖြူးမြို့ စသောဒေသများကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့် ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုသည် တပ်မတော်ရှိ ကရင်လူမျိုးများအား ဖြုတ်ချခဲ့သည်။ စစ်ဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်စမစ်ဒွန်းနေရာတွင် ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းအား ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ ရာထူးမှအနားယူခံရသော ကရင်စစ်သားတို့သည် KNDO သို့ဝင်ရောက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၉ ဇန်နဝါရီ ၃၁ တွင် ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံးသည် မြန်မာအစိုးရအား စစ်ကြေညာခဲ့သည်။

တနင်္သာရီတိုင်းမြောက်ပိုင်း တွင်လည်း မွန်အမျိုးသားကာကွယ်ရေးအဖွဲ့ (MNDO) ပေါ်ပေါက်လာ၍ ထပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။ ပအိုဝ်းတိုင်းရင်းသားတို့သည်လည်း ထကြွခဲ့ကြသည်။ ရခိုင်တိုင်းတွင် "မူဂျာဟစ်" သူပုန်များပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။ ထိုမူဂျာဟစ်အဖွဲ့သည် ရခိုင်၏မယူကျွန်းဆွယ်ဒေသကို အရှေ့ပါကစ္စတန်ဒေသအဖြစ် သွတ်သွင်းလိုခဲ့ကြသည်။ မြန်မာ့တပ်မတော်မှလည်း တပ်သားအချို့ လက်နက်များယူ၍ တောခိုခဲ့ကြသည်လည်းရှိခဲ့သည်။ သေပုန်ကန်သူများကို စုပေါင်း၍ "ရောင်စုံသူပုန်များ" ဟူ၍ခေါ်ဆိုကြသည်။ သို့သော် ထိုအင်အားစုတို့မှာ တစ်သီးတစ်ခြားပုန်ကန်ကြခြင်း၊ တောင်တန်းဒေသမှ တိုင်းရင်းသားအချို့ အစိုးရဘက်မှ ပါဝင်ကူညီပေးခြင်းတို့ကြောင့် ပဋိပက္ခအရှိန်အဟုန်များ လျော့ကျခဲ့သည်။

တရုတ်သမ္မတနိုင်ငံ၌ ကွန်မြူနစ်နှင့် ကူမင်တန်တို့သည် ပြည်တွင်းစစ်တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၉ ခုနှစ်တွင် ကွန်မြူနစ်တို့မှ အနိုင်ရခဲ့ရာ တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံကို တည်ထောင်ခဲ့ကြသည်။ သို့ဖြစ်ရာ ကူမင်တန်အစိုးရသည် ထိုင်ဝမ်ကျွန်းသို့ အဆင့်ဆင့်တိမ်းရှောင်ခဲ့ရသည်။ ၁၉၅၀ တွင် ယူနန်နယ်ရှိကူမင်တန်တပ်များသည် မြန်မာနိုင်ငံအတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ကူမင်တန်တပ်များသည်ဦးစွာ ကျိုင်းတုံ၌အခြေချခဲ့ပြီး အင်အားစုစောင်းခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ မတ်လတွင် ကျိုင်းတုံနှင့် တာချီလိတ်မြို့များကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။

မြန်မာအစိုးရမှကူမင်တန်တို့အား လက်နက်ချရန်သို့မဟုတ် မြန်မာ့နယ်မြေမှထွက်ခွာရန် ရာဇသံ‌ပေးခဲ့သည်။ ကူမင်တန်တို့သည် ထိုရာဇသံကိုလက်မခံဘဲ ဆက်လက်တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြရာ မြန်မာ့တပ်မတော်သည် စတင်ထိုးစစ်ဆင်ခဲ့သည်။ ‌အမေရိကန်နိုင်ငံများမှ ကူမင်တန်တို့ကို ထောက်ပံ့ထားမှုကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံသည် အနောက်တိုင်းနိုင်ငံများ၏ အကူအညီများကို ငြင်းဆန်သည်အထိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ၁၉၅၃ မတ်လတွင် မြန်မာနိုင်ငံသည်ကုလသမဂ္ဂ၌ ကူမင်တန်ကျူးကျော်မှုပြဿနာကို အထောက်အထားများဖြင့် တင်ပြခဲ့သည်။ လပေါင်းများစွာ ဆွေးနွှေးမှုများအပြီးတွင် ကူမင်တန်တပ်များသည် မြန်မာနိုင်ငံမှတပ်ဆုတ်ပေးရန် သဘောတူခဲ့သည်။ ၁၉၅၄ တွင် မြန်မာနိုင်ငံ၌ ကူမင်တန် ၆၀၀၀ မျှသာကျန်ရှိခဲ့သည်။

၁၉၅၈ တွင် ဝန်ကြီးချူပ်ဦးနုသည် သောင်းကျန်းသူများအား လက်နက်ချစေနိုင်ခဲ့သော်လည်း ဖဆပလအတွင်း၌ မပြေလည်မှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ၁၉၅၈ ဇူလိုင်လတွင် ဦးနုနှင့် ဦးတင်တို့ခေါင်းဆောင်သော သန့်ရှင်းဖဆပလနှင့် ဦးဗဆွေနှင့် ဦးကျော်ငြိမ်းတို့ ခေါင်းဆောင်သော တည်မြဲဖဆပလဟူ၍ နှစ်ဖွဲ့ကွဲခဲ့သည်။ အစိုးရကိုကြိုးကိုင်နိုင်ရန် ထိုနှစ်ဖွဲ့လုံးကယှဉ်ပြိုင်ခဲ့ကြသည်။ သန့်ရှင်းဖဆပလသည် လိုက်လျောမှုတစ်ရပ်အနေဖြင့် လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်အမိန့်ကို ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်။ ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုအား "no confidence" ခေါ် နိုင်ငံတော်ကိုအုပ်ချုပ်ရန် အယုံအကြည်မရှိကြောင်းအဆိုကို တည်မြဲဖဆပလမှ အဆိုတင်သွင်းခဲ့သည်။ ပါလီမန်အထူးအစည်းအဝေးပွဲ၌ မဲပေးဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြရာ သန့်ရှင်းဖဆပလသည် ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးတပ်ပေါင်းစု (ပမညတ) ၏ ထောက်ခံမှုဖြင့် ဆက်လက်အနိုင်ရရှိခဲ့သည်။ ဦးနုအစိုးရနှင့် ပမညတတို့၏ သဘောတူညီမှုကိုအသုံးချ၍ ကွန်မြူနစ်သောင်းကျန်းသူများသည် အလင်းဝင်ဟန်ပြု၍ နိုင်ငံရေးလောကအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာမည်ကို တည်မြဲဖဆပလ အမတ်များနှင့် တပ်မတော်သမားများက စိုးရိမ်ခဲ့ကြသည်။

၁၉၅၈ ဩဂုတ်တွင်ဦးနုသည် ထိုသို့နိုင်ငံရေးတင်းမာမှုများကြောင့် ရသုံးခန့်မှန်းခြေစာရင်းကို လွှတ်တော်မခေါ်ယူတော့ဘဲ အရေးပေါ်အာဏာဖြင့် အတည်ပြုလိုက်သည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့် တည်မြဲအမတ်များက ဖွဲ့စည်းပုံဥပဒေကို ဆန့်ကျင်သည်ဟုဆိုကာ ထိုသို့အတည်ပြုခြင်းကို ဆန့်ကျင်ရုံသာမက တပ်မတော်ကိုပါ အာဏာသိမ်းယူရန်တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ဦးနုသည် နိုင်ငံတော်အာဏာကို သိမ်းယူရန် အစီအစဉ်ကို သိရှိခဲ့ရသောအခါ ဗိုလ်မှူးချုပ်တင်ဖေ၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ကြီးနှင့် ဗိုလ်မှူးချုပ်မောင်မောင်တို့ လာရောက်တွေ့ဆုံကြသောအခါတွင် ကမ်းလှမ်းမှုတစ်ခုပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ထိုကမ်းလှမ်းမှုမှာ နိုင်ငံတော်အာဏာကို မသိမ်းယူသင့်‌ကြောင်း၊ ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းကို ဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ်ခန့်‌ပေးမည်ဖြစ်‌ကြောင်းနှင့် အစိုးရအသစ်ကို သန့်ရှင်းဖဆပလ အဖွဲ့ဝင်များမပါဝင်ဘဲ ဖွဲ့စည်းနိုင်ကြောင်းတို့ဖြစ်ကြသည်။ ဗိုလ်နေဝင်းသည်လည်း ထိုကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံခဲ့သည့်အလျှောက် ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုသည် ပါလီမန်အထူးအစည်းအဝေးပွဲ ခေါ်ယူခဲ့၍ ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းအား အာဏာလွှဲပြောင်းခဲ့ရသည်။^[၂]

၁၉၅၈ အောက်တိုဘာ ၂၈ မှစ၍ ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းသည် အာဏာရရှိခဲ့၍ အိမ်စောင့်အစိုးရကိုဖွဲ့စည်းပြီး စတင်အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။ ထိုအစိုးရအဖွဲ့တွင် ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းသည် နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီး တပ်မတော်မှ အနားယူပြီးဖြစ်သော အရာရှိ ၁၄ ဦးပါဝင်သည်။ အိမ်စောင့်အစိုးရသည် နိုင်ငံကိုအတင်းအကျပ် အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်အမိန့်ကို ရုပ်သိမ်းခဲ့သည်။ ပမညတနှင့် သန့်ရှင်းဖဆပလတို့ကို ဖိနှိပ်မှုများပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ကွန်မြူနစ်တို့အား ထောက်ခံသူဟုဆိုသူ လူအယောက် ၄၀၀ ကျော်ကို ဖမ်းဆီးခဲ့ပြီး ၁၅၃ ယောက်တို့ ကိုကိုးကျွန်းနှင့် ကပ္ပလီပင်လယ်များသို့ နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ ဗိုလ်တထောင်၊ ကြေးမုံနှင့် ရန်ကုန်နေ့စဉ် သတင်းစာတိုက်များကို ပိတ်ချခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖိနှိပ်မှုများကြောင့် ၁၉၅၈ စက်တင်ဘာ ၃၀ တွင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားများသည် အိမ့်စောင့်အစိုးရကို ဆန့်ကျင်ဆန္ဒပြခဲ့ကြသည်။

ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေအရ ပါလီမန်အမတ် မဟုတ်သောသူများသည် ဝန်ကြီးချုပ်တာဝန်ကို ၆ လ အထိသာထမ်းဆောင်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ၁၉၅၉ ဖေဖော်ဝါရီတွင် အိမ်စောင့်အစိုးရသည် ဥပဒေပုဒ်မ ၁၁၆ ကို ပြင်ဆင်လိုခဲ့သည်။ ထိုအဆိုကို အများပြည်သူများက ဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်ခဲ့ကြသော်လည်း ပါလီမန်အတွင်း၌ တည်မြဲဖဆပလမှ အမတ်ဦး‌ရေများသဖြင့် ထိုပုဒ်မ ၁၁၆ ကို ပြင်ဆင်နိုင်ခဲ့၍ အိမ်စောင့်အစိုးရ၏ သက်တမ်းကိုတိုးမြှင့်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၉ ဧပြီလတွင် ဒီမိုကရေစီဝါဒနှင့် ညီညွတ်စေရေးကိုအကြောင်းပြု၍ ရှမ်းနှင့် ကယားစော်ဘွားများအား ငွေကြေးပေး၍ အာဏာစွန့်စေခြင်းဖြင့် ရှမ်းပြည်နယ်နှင့် ကယားပြည်နယ်အား မြန်မာအစိုးရ၏ တိုက်ရိုက်အုပ်ချုပ်မှုအောက်သို့ သွတ်သွင်းစေခဲ့သည်။ ၁၉၆၀ တွင် အိမ်စောင့်အစိုးရသည် ရွေးကောက်ပွဲကို ကျင်းပပေးခဲ့ရာ ဦးနုဦးဆောင်သော သန့်ရှင်းဖဆပလမှာ အနိုင်ရရှိခဲ့သည်။ တရားမျှတသောရွေးကောက်ပွဲ ဟုဆိုသော်လည်း တပ်မတော်သည် တည်မြဲဖဆပလဘက်မှ မဲဆွယ်မှုများရှိခဲ့သည်။

၁၉၆၀ ရွေးကောက်ပွဲတွင် သန့်ရှင်းဖဆပလမှ အနိုင်ရရှိခဲ့ပြီး ပါတီအမည်ကို "ပြည်ထောင်စုပါတီ" (ပထစ) ဟူ၍ အမည်ပြောင်းခဲ့သည်။ ရွေးကောက်ပွဲကာလ၌ မွန်ပြည်နယ်နှင့် ရခိုင်ပြည်နယ်တို့ကို ဖွဲ့စည်းပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ကတိပေးခဲ့သည်။ ပထစအစိုးရသည် နိုင်ငံရေးလမ်းစဉ်သစ်များကို ချမှတ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း ပါတီအတွင်း၌ "ဦး၊ ဗိုလ်၊ သခင်" အုပ်စုကွဲအားပြိုင်မှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာကို နိုင်ငံတော်ဘာသာအဖြစ် ပြဋ္ဌာန်းခဲ့သည့်အတွက် ဘာသာခြားများကကန့်ကွက်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့်လည်း ကချင်လွတ်လပ်ရေးအဖွဲ့က စတင်ပုန်ကန်ကြွခဲ့သည်။

သမ္မတဟောင်း ညောင်‌ရွှေစော်ဘွား စဝ်ရွှေသိုက်ဦးဆောင်၍ ရှမ်းပြည်ဖက်ဒရယ်မူရရှိရေးအတွက် စတင်လှုပ်ရှားခဲ့ကြသည်။ ၁၉၆၁ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၅ တွင် ရှမ်းပြည်နယ်အစိုးရ(ကောင်စီ)ကဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေပြင်ဆင်ရန် အဆိုတင်သွင်းခဲ့သည်။ ဇွန်လတွင်လည်း တောင်ကြီးမြို့၌ ညီလာခံတစ်ရပ်ကျင်းပခဲ့ရာ တိုင်းရင်းသားများ တက်ရောက်ခဲ့ကြသည်။ ထိုညီလာခံတွင် လွှတ်တော်နှစ်ရပ် အာဏာတူပေးရေး၊ ပြည်မကို ပြည်နယ်အဖြစ်ဖွဲ့စည်းပေးရေး၊ ပြည်နယ်များအာဏာပိုမိုရရှိရေး စသည်တို့ကိုတောင်းဆိုရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။^[၃] ထို့ကြောင့် ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနုသည် ၁၉၆၂ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၄ ရက်မှစ၍ ဖက်ဒရယ်မူအတွက် ဖက်ဒရယ်နှီးနှောဖလှယ်ပွဲကို ကျင်းပပေးခဲ့သည်။ မတ်လ ၁ ရက်နေ့ ထိုနှီးနှောဖလှယ်ပွဲ၌ ဖက်ဒရယ်မူမရပါက ပြည်ထောင်စုမှ နုတ်ထွက်မည်ဖြစ်ကြောင်း သတင်းအမှားများ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ဗိုလ်နေဝင်းမှ အကျင့်ပျက်အရာရှိများနှင့် ပူးပေါင်းကာ အာဏာသိမ်းရန် ကြံစည်နေပြီဖြစ်သည်။

ဖက်ဒရယ်မူအကြောင်း ဆွေးနွှေးနေခိုက် ၁၉၆၂ ခုနှစ် မတ်လ ၂ ရက်နေ့တွင် ဗိုလ်နေဝင်းဦးစီးသော မြန်မာ့တပ်မတော်သည် နိုင်ငံတော်မတည်ငြိမ်မှုကို အကြောင်းပြုပြီး စစ်အာဏာသိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ဝန်ကြီးချုပ်ဦးနု၊ သမ္မတဟောင်းစဝ်ရွှေသိုက်စသော နိုင်ငံရေးသမားများကို ဖမ်းဆီးခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ အခြေအနေဆိုးကို ထိန်းသိမ်းလိုခြင်းကြောင့် တာဝန်ယူရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုခဲ့သည်။ ၁၉၄၇ဖွဲ့စည်းပုံ အခြေခံဥပဒေအား ဖျက်သိမ်းခဲ့သည့်အပြင် သမ္မတနိုင်ငံအား ယာယီဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။ ထို့နောက် တော်လှန်ရေးကောင်စီကိုဖွဲ့စည်းပြီး စစ်အာဏာရှင်စနစ်ဖြင့် စတင်အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။ ဗိုလ်နေဝင်းသည် နိုင်ငံအား အာဏာရှင်စနစ်ဖြင့် ၂၆နှစ်အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။

ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံသည် ၁၉၄၈ မှ ၁၉၅၈ ကာလများတွင် အစိုးရယန္တရားစနစ်ကို ဗြိတိသျှခေတ်စနစ်များမှ ရယူကျင့်သုံးခဲ့သည်။^[၄] လွှတ်တော်နှစ်ရပ်ပေါင်းစနစ်ကို ကျင့်သုံးသည်။ ပြည်ထောင်စုပါလီမန်ကို အောက်လွှတ်တော်ဖြစ်သော ပြည်သူ့လွှတ်တော်နှင့် အထက်လွှတ်တော်ဖြစ်သော လူမျိုးစုလွှတ်တော်တို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ပါလီမန်သမ္မတစနစ် (Parliamentary Republic) ကို ကျင့်သုံးခဲ့ရာ နိုင်ငံတော်၏ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် နိုင်ငံတော်သမ္မတ၊ အစိုးရအဖွဲ့၏ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ်တို့ကို ထားရှိထားသည်။

ရွေးကောက်ပွဲများကို လေးနှစ်လျှင်တစ်ကြိမ် ကျင်းပသည်။ အသက် ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီးသူတိုင်းမဲပေးနိုင်၍ အသက် ၂၁ နှစ်ပြည့်ပြီးသူတိုင်း အမတ်အဖြစ်ရွေးကောက်ခံခွင့်ရှိသည်။ မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ပြီးလျှင် အုပ်ချုပ်မည့်အစိုးရသစ်ကို တင်မြှောက်ရန်အတွက် ၁၉၄၇ တွင် ရွေးကောက်ပွဲကျင်းပခဲ့သည်။ လွှတ်တော်နှစ်ရပ် တွဲဖက်အစည်းအဝေးပြုလုပ်၍ နိုင်ငံတော်သမ္မတကို ရွေးချယ်ရသည်။ စဝ်ရွှေသိုက်၊ ဒေါက်တာဘဦးနှင့် မန်းဝင်းမောင်တို့သည် နိုင်ငံတော်သမ္မတများဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ သမ္မတရာထူးသက်တမ်းမှာ ၅ နှစ်ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ်ကို ပြည်သူ့လွှတ်တော်က ရွေးချယ်ပြီး သမ္မတကခန့်ရသည်။ ဦးနုသည် ၁၉၄၈ မှ ၁၉၅၈ အထိ နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ်အဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ဦးနုအနားယူခဲ့သော ၁၉၅၆ ဇွန်မှ ၁၉၅၇ မတ်အထိကာလတွင် ဦးဗဆွေက ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

အိမ်စောင့်အစိုးရသည် ဝန်ကြီးချုပ်အဖွဲ့ဝင်များကို မူရင်းရှိခဲ့သည့် ၃၀ ဦးမှ ၁၄ ဦးအထိလျှော့ချခဲ့သည်။ ဗဟိုလုံခြုံရေးဦးစီးအဖွဲ့၊ ဆုချီးမြှင့်ရေးအကြံပေးအဖွဲ့၊ အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ ရာထူးတိုးမြှင့်ရေးနှင့် ရွှေ့ပြောင်းရေးဆိုင်ရာ အကြံပေးအဖွဲ့၊ နိုင်ငံတော်ဗဟိုထောက်လှမ်းရေးအဖွဲ့ စသည်တို့ကိုဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ထို့အပြင် နိုင်ငံရေးအဖွဲ့အစည်းများမဟုတ်သော ကြံ့ခိုင်ရေးအဖွဲ့များကိုလည်း ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ပထစအစိုးရသည်လည်း အိမ်စောင့်အစိုးရပုံစံကို နမူနာယူ၍ ဝန်ကြီးတစ်ဦးက ဝန်ကြီးဌာနတစ်ခုထက်ပို၍ တာဝန်ယူစေခဲ့ရာ ဝန်ကြီးချုပ် ၁၃ ဦးသာရှိခဲ့သည်။

၁၉၆၂ တပ်မတော်မှ နိုင်ငံတော်အာဏာကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သောအခါ ပါလီမန်ကိုဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီး တော်လှန်ရေးကောင်စီကသာလျှင် အာဏာရပ်အားလုံးကို ချုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။

• ကိုလိုနီခေတ်
• ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး ပြည်သူ့လွတ်လပ်ရေး အဖွဲ့ချုပ်
• ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ
• ကရင်ပဋိပက္ခ
• ၁၉၆၂ မြန်မာနိုင်ငံစစ်အာဏာသိမ်းခံရခြင်း
• မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီခေတ်

• အခြေခံပညာသင်ရိုးညွှန်းတမ်း၊ သင်ရိုးမာတိကာနှင့် ကျောင်းသုံးစာအုပ်ကော်မတီ (၂၀၁၉)။ ဒသမတန်း မြန်မာ့သမိုင်း။ ပညာရေးဝန်ကြီးဌာန။
• Aung-thwin, M. and M. Aung-Thwin, A History of Myanmar since ancient times. Traditions and Transformations. Reaktion Books: London, 2013.
• Callahan, M., Making Enemies. War and State Building in Burma. United States of America: Cornell University Press, 2003.
• Martin Smith (1991)။ Burma - Insurgency and the Politics of Ethnicity။ London and New Jersey: Zed Books။