colors & shadows

τα είχα στο συρτάρι μου κάμποσα χρόνια με σκοπό να φτιάξω κάποτε.. κονδύλιον! Άργησα λίγο αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ :-)
Τα μούλιασα για λίγες ώρες στο νερό (έτσι διάβασα κάπου) και μετά με ένα κοπίδι έκοψα λοξά την άκρη, και την έσχισα στη μέση στο σημείο γραφής.




Το μικρό παραήταν μικρό, αρκέστηκα στο μεγάλο. Το δοκίμασα με  σινική μελάνη και ήταν τέλειο. Θα συνέχιζα με σκίτσα αλλά είπα να κάνω πρώτα μερικές δουλειές και να συνεχίσω αργότερα. Το είδαν όμως τα μικρά, τους γυάλισε και άρχισαν τις δοκιμές, μια ο ένα, μια ο άλλος. Το φτερό δεν ήθελε και πολύ. Δεν είναι κι από σίδερο. Συμπέρασμα, η πένα από φτερό δεν είναι για παιδιά :-)
Παρόλα αυτά έκανα κάτι μέχρι να βρω καινούργιο φτερό και να την ξαναφτιάξω..

* από το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου (1922-1978) Μέσα στις πέτρες

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.

Αν και μου λείπουν τα χρώματα επιμένω σε γρήγορα σχεδιάκια. Θέλω να δω πώς θα μου φανεί μετά από αυτό η επιστροφή στη λεπτομέρεια :-)

..είπε η  δασκάλα και έπρεπε κάπως να ανταποκριθώ :-)
Μόνο που δεν μπορούμε πάντα να κάνουμε σχέδια, έχουμε και τα απρόοπτα.
Αυτή η εβδομάδα ήταν η εβδομάδα των ιώσεων και των παθών!  Τα πιτσιρίκια στο σπίτι και η μαμά κάπως έπρεπε να τα απασχολήσει, γιατί τα νεύρα ήταν σε όλους τεντωμένα.
Τι αρέσει στα παιδιά; Τα παιχνίδια.. οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν άργησα καθόλου να τους βάλω στη δουλειά... όταν είχαν συνέλθει φυσικά.

Το σκίτσο της Κυριακής μου αποκάλυψε την άλλη πλευρά του νησιού, αυτή που μόνο ο επισκέπτης μπορεί να δει. Ήταν τόσο χαλαρωτική η διαδικασία που ακόμη και τα περίεργα βλέμματα των ντόπιων περνούσαν απαρατήρητα.


Κάποια στιγμή άρχισε η βροχούλα. Το χαρτί γέμισε στάλες αλλά κι αυτό όμορφο μου φάνηκε..























Αυτό είναι από τα προσεχώς. Δεν μπορούσα να σταθώ στη μικρή Βενετία.. την έλουζε η θάλασσα  και την χτύπαγε ο αέρας...

Θα σας πω μια ιστορία..
Κάποτε ήμουν κριτική επιτροπή σε έναν μουσικό διαγωνισμό. Όταν έπαιζαν οι μαθητές βαθμολογούσα ανάλογα. Αργότερα συνεδρίασε η επιτροπή για να συγκεντρώσει τις βαθμολογίες και να βγάλει τα αποτελέσματα. Εκεί λοιπόν άρχισαν οι διοργανωτές του διαγωνισμού να προσπαθούν να κατευθύνουν την επιτροπή ώστε να βαθμολογήσει έτσι ώστε να βγουν αυτοί που ήθελαν. Μάλιστα μας επισήμαιναν να βαθμολογήσουμε όλοι το ίδιο για να μην υπάρξουν προβλήματα! Το κακό ήταν πως η επιτροπή ήταν όλη δική τους και μόνο εγώ περίσσευα. Φυσικά κανείς δεν άκουσε τις ενστάσεις μου. Εγκατέλειψα την προσπάθεια και βρέθηκα ξαφνικά μόνη μου με τα χαρτιά στα πόδια και τον στυλό στο χέρι, που άρχισε να γράφει, να γράφει και να γράφει πάνω από τους βαθμούς που ήδη είχα βάλει μέχρι που έγιναν μία μουτζούρα σε σχήμα 10 , 9 ή 8 τεράστιοι και αποκρουστικοί όπως η διάθεσή μου εκείνη την στιγμή. Όταν τελείωσε το μαρτύριο και βγήκα έξω δεν μιλιόμουν.. μετά από μερικές ημέρες όμως σκεπτόμουν τι θα λέει  όποιος κοιτάξει τα κιτάπια με την βαθμολογία μου. Σίγουρα θα με θεωρήσει ψυχικά διαταραγμένη προσωπικότητα!

Γιατί διηγούμαι αυτή την παλιά ιστορία. Όλο αυτόν τον καιρό που το blog έμεινε ανενεργό, προσπάθησα πολλές φορές να ζωγραφίσω. Ότι έκανα όμως κατέληγε σε μουτζούρα. Σχέδια θυμωμένα, αδιέξοδα και αποκρουστικά. Τα έσχισα όλα. Θυμήθηκα πολλές φορές εκείνο το συμβάν ώσπου στο τέλος σταμάτησα μέχρι να ξεθυμάνει η ένταση.
Με το νέο χρόνο έκανα και μια νέα αρχή. Έπιασα ξανά το μολύβι, το κάρβουνο και το μαρκαδοράκι και άρχισα τα σχέδια όπως έκανα πριν χρόνια όταν ξεκίνησα δειλά να εξερευνώ τον κόσμο της ζωγραφικής. Για το σκοπό αυτό έφτιαξα ένα scketscbook ώστε να τα έχω όλα συγκεντρωμένα. Τα πρώτα έγιναν κατόπιν παραγγελίας από τα μικρά μου, που για να με ευχαριστήσουν μου έλεγαν συχνά "τι αριστουργήματα είναι αυτά μαμά; Είσαι καλλιτέχνης" χαχα. Αυτό και μόνο με επανέφερε στα ίσα μου.

Τις πρώτες ημέρες μου ζητούσαν ζώα..
























Μετά, με αφορμή το θέμα του μήνα της Μαριέλας άρχισα να κάνω πιο γρήγορα σχέδια, αλλά δεν κατάφερα να κάνω σχέδια του ενός λεπτού, με άγχωνε το λεπτό. Αρκέστηκα στα δύο με τρία λεπτά αλλά μου άρεσε η αίσθηση να ζωγραφίζω ότι βλέπω γύρω μου.....



 


                       

Το παρακάτω είναι το πρώτο μου σχέδιο. Το '94 αναγκάστηκα να κάτσω πίσω από ένα γραφείο για λίγο καιρό και μη μπορώντας να το αντέξω έπιασα το μολύβι και άρχισα να σχεδιάζω στις ατελείωτες ώρες (έτσι μου φαινόταν) που περίμενα. Από τότε μου δημιουργήθηκε η αγάπη για το σχέδιο και τη ζωγραφική. Μάλλον πάντα το αγαπούσα αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο γι αυτό..
Στο συγκεκριμένο, χρησιμοποίησα μολύβι και κάρβουνο και πήρα την εικόνα από ένα πολύ μικρό απόκομμα εφημερίδας (3Χ4cm).

17X25cm

Η γελοιογραφία δεν είναι το ατού μου.. ποτέ δεν την τόλμησα. Όμως αυτή η εικόνα σφηνώθηκε στο μυαλό μου όταν στολίσαμε με τα μικρά μου το χριστουγεννιάτικο δέντρο και έτρεξαν αμέσως να φτιάξουν και το γράμμα για τον Άι Βασίλη. Λέτε να ήρθε η ώρα να κρεμάσουμε και εμείς τις επιθυμίες μας και ποιος ξέρει, μπορεί κάποια να πραγματοποιηθεί;-)

Καλές γιορτές να έχουμε.. με υγεία!

Μία θαρραλέα εξόρμηση στην πρωτεύουσα είχα, για δουλειές και άλλα. Μαζί μου πήρα χαρτιά, χρώματα, αλλά το μόνο που τελικά μου έκανε κλικ να φυλάξω από ετούτο το ταξίδι, ήταν η στιγμή της επιστροφής. Ορνιθοσκαλίσματα με μαρκαδοράκι μαζί με τα μικρά μου που μου έλεγαν, κάνε κι αυτό τον γλάρο, κάνε και εκείνον που περνάει από το παράθυρο.. το ξημέρωμα λίγο πριν το απόπλου..