Historia Germaniae

Unam legis e paginis de

historia Germaniae

disserentibus

---

Prisca historia

• Germani antiqui
• Aetas migrationis
• Regnum Francorum

Germania medii aevi

• Regnum Francorum orientalium
• Sacrum Romanum Imperium

Aetas nova

• Prussia

Unificatio

• Confoederatio Rhenana
• Confoederatio Germanica / Societas portorii Germanica
• Foederatio Germanica Septemtrionalis

Imperium Germanicum

• Imperium Germanicum (1871-1918)
• Primum bellum mundanum
• Res Publica Vimariana
• Germania Nazistica

Bellum frigidum

• Res publica foederalis Germanica
• Res publica democratica Germanica
• Reunificatio Germaniae

Historiam Germaniae decimo saeculo cum ortu regni Germanici ex imperio Francico coepisse, communis opinio est, quo tempore plurimi incolae regni aut Germani aut Celtae (Galli) fuerunt, ab occidente autem etiam partes iam diu ad Romanum imperium pertinentes, quorum incolae Romana vita iam diu adhaeserant, hereditate accepit, ab oriente verum multae gentes Slavici, praecipue Venedi, regno nuper orto subiecti erant. Quod reges Germanici (imprimis stirps Ottonum) auctoritate Papae Romanae felicissime nitebantur, eis mox auctoritas nominis imperii tributa est. Etiam stirpes Saliorum et Waiblingensium ecclesiam imperialem propagaverunt. Exiente Waiblingensium stirpe potestas regnum graviter adfecta est hactenus, ut imperium saepe seditionibus principum imperialium laborabatur. Demum per bullam auream dictam imperatoris Caroli IV modus regnum creandorum constitutus est. Praeterea nunc etiam urbes totius Germaniae magis magisque florere coeperunt.

Novo aevo incipiente, imperium mutationibus mitissime tantum adfectum est, sed potius singulae partes eius novitatis comprehensae sunt. Praecipue reformatione, contrareformatione atque bello tricennali graviter labefactum est, quibus hominibus magna ambiguitas de constitutione vetere fidei ac imperii administrandi atque de potestatibus translaticiis infusum est. Praeter Habsburgenses, qui ex saeculo quinto decimo quasi perpetue imperium moderabantur, etiam stirps Hohenzollern praesidens Prussiae regno adeo conviruit, ut mox immo prisco imperio Austriaco par esse existimatur.

Exarsis bellis coitionum Sacrum Imperium Romanum finem habuit. Cum Napoleo imperator Francicus totius ferme Europae potitus esset, Germaniae per bella liberationis iterum servitute liberatae instituta est Confoederatio Germanica praestantibus regnis Austriae atque Prussiae. Quamquam motus rerum novarum mensis Martii cupiendarum, quo integritatem Germaniae restitui conatum est, sedatus est, copiae regni Prussici hunc paulo post devincendo Franciam atque Austriam ad prosperum exitum duxerunt. Conditum est Imperium Germanicum.

Cum imperatori Gulielmo II aetate imperialismi totius orbis se potiri obversaretur motui gerendi belli quantum contribuit, ut paulo post Primum bellum mundanum coortum est. Cum imperium per seditionem Novembris anni 1918 submersum esset, exclamata est Res Publica Vimariana dicta secundum locum, ubi confecta sit nova constitutio democratica. Paucis solum annis autem exsistere illae contigit, dum iam anno 1933 in dictaturam Nazisticam delapsa est.

Civitates quae tyrannidem Nazisticam impugnaverint, oppresso exercitu Germanico partitionem Germaniae atque urbis Berolini quartas in partes decreverunt: pars orientalis sub dicionem Unionis Rerum Publicarum Sovieticarum Socialisticarum cecidit, partes occidentales autem in potestatem Civitatum Foederatarum Americae, Britanniarum Regni atque Franciae redactae sunt, ex quibus anno 1949 Res publica foederalis Germanica constituta est, partem autem orientalem paulo post Rem publicam democraticam Germanicam fore instructum est. Cum anno 1961 murus Berolinensis aedificaretur, divisio terrarum Germanicarum confirmata est.

Seditione pacifica (Germanice commune ut cardo rerum notum) in parte orientali facta dictatura Factionis Socialisticae Unitae Germaniae (SUG) eversa est, atque constitutum est mense Martio 1990 prima libera comitia in parte subsolana fieri, qua de causa mox actum est, ut Germania omnis restitueretur. Quod victores praeteriti belli nationis restitutioni assentiri parati esse se praebuerunt, valde in promisso pependit, Germaniam coniunctionem Europae nationum petituram esse. Germani autem instituendo monetam paneuropaeicam nomine Euro atque admittendo civitates Europae orientalis in Unionem Europaeam fidem servavisse videntur.

Antiquissimum spolium generis hominis est quaedam mandibula, quae abhinc annorum 500 000 ferme vel 600 000 genita esse creditur, exemplumque praebuit generis Hominis heidelbergensis. Paulo recentiora sunt reliquiae Hominis steinheimensis. Ex Homine heidelbergensi abhinc annorum 130 000 procreatum est Homo neanderthalensis, qui abhinc annorum circa 100 000 in finibus hodiernae Germaniae vixisse putatur. Cum partes Germaniae posteriore aetate glaciali ad tundram inhabitabilem reductae sunt, probabile est, nullas hominidas tempore Aurignaciarum usque ad medium palaeolithicum inhabitavisse, neque ulla indicia cultus humani reperta sunt.

In Suabia inventa est forma Veneris de Hohlenfels abhinc annorum 35 000–40 000 confecta, quae est veterrima hominis imago nota.

Cum aetate neolithica homines primo agricultura, pecuaria, atque sedibus stabilibus uterentur, etiam ars figlinaria primo adhibita est. Quod eodem tempore etiam primo metallo utebatur hominibus indigenibus valde profuit. De aetate aenea in Germania relicta est exempli gratia discus caelestis Nebrae, qui veterrima depictio caeli existimatur.

Cum coeperent migrationes Europaeae populorum et gentium etiam partes aliarum gentium ut Sarmatae vel Hunni in finibus Germaniae remanserunt. Tractibus transdanubiis a Germanis paene vacuefactis Slavi eos frequentare coeperunt. Demum inter undecimum usque quartum decimum saeculum haec partes civitati Germanicae iterum adiunctae sunt.

Primum gentes Germanicae atque Gallicae apud scriptores Graecos et Romanos descripti sunt (praecipue in operibus Caesaris et Taciti). Quinto saeculo a.C.n., inferiores partes Germaniae hodiernae a Gallis, superiores quidem a Germanis incolebantur. Ex hoc tempore Germani meridionales partes frequentabant, quo factum est ut vivante Caesare Danubius flumen ambos populos divideret. Exinde etiam Germani nonnullas vocationes et verba Gallica in linguam suam acceperunt.

Expugnata tandem Gallia regnanteque Augusto Romani agminibus suis Germaniam occupabant usque ad insignem Varianam cladem cum exercitus Romani se ultra Rhenum receperunt exque castris suis identidem expeditiones in Germaniam liberam faciebant. Tamen circa ex anno 50 usque ferme ad quintum saeculum partes trans Danubium et Rhenum ad imperium Romanum pertinebant atque inter annos ferme 80 usque 260 etiam pars Hassiae (Wetterau) et superiores regiones Badenses quibus limes Rhaeticus tutamini erat. Germania Romanis subdita erat divisa in provincias Germania superior, Germania inferior, et Raetia. Ibi urbes Augusta Treverorum, Colonia Agrippina, Bonna, Vormatia, et Augusta Vindelicorum conditae sunt. Ex omnibus partibus Romani imperii coloni ad provincias excolendas transmigraverunt. Anno 98, Tacitus, Romanus rerum gestarum scriptor, historiam atque geographiam totius Germaniae tractavit.

Marco Aurelio secundo iam saeculo a Marcomannis oppresso Germani limites vi transire ex tertio saeculo dum imperium labefaceretur magis magisque conabantur cum Romani eodem tempore etiam a Sassanidis in oriente premebantur. Gentes Alamannorum atque Gothorum ex minoribus tribubus nuper ortae iterum atque iterum provincias Romanas populationibus vexabant. Etiamsi Maximinus Thrax bene ac feliciter in Germaniam cum copiis suis impetum fecisset Romani anno 259/260 tractus trans Rhenum deserere coacti sunt. Cum exeunte tertio saeculo imperium propter restitutionem Diocletiani et Constantini magni reconvalescerat, tamen milites Romani frequenter antiquitate posteriore cum Germanis dimicabant.

Postquam anno 375 Hunni in Europam invaserant, coeperunt migrationes gentium quinti saeculi. Transitione Rheni anni 406 Imperium Romanum Occidentale severiter adfectum est cum complures gentes Germanicae totius ferme imperii Romani potiti sunt, hactenus ut Romanis deposito Romulo Augusto nihil supererat nisi Italia ipsa. Exempli gratia hoc tempore condita sunt regnum Vandalorum in Africa Septentrionali, Burgundiae regnum in Gallia necnon imperia Ostrogothorum atque Visigothorum. Quorum potentissimum fuit regnum Francorum quinto saeculo expugnatum.

Cum Germani sedes translaticias trans Albam flumen migrando in terras australiores evacuissent gentes Slavici usque ad finem 7. saeculi omnium tractuum trans Albam atque Salam potiti sunt, quare regiones transalbanos usque ad medium aevum etiam Germania Slavica nominatae sunt. Hodie quoque supersunt Slavi in Germania, praecipue Venedi in Lusatiana parte.

Magna pars Europae occidentalis (praecipue vetus provincia Romana Galliae) et partes Mediae Europae ex initio saeculi sexti regno Francorum subiectae erant, etsi Germania boreo-occidentalis adhuc a gente Saxonum incolebatur. Stirps Merovingorum autem fervore fines suos trans Rhenum propagavit: Alamanni atque Thuringi potestati Francicae concesserunt, tamen querela interna de imperio regnando atque incrementum potestatis maiorum domus impediverunt, ne rex singulorum principatuum firmius potiretur. Exeunte saeculo septimo Merovingi de facto a Carolingis potestate amoti sunt, qui ex anno 751 etiam de iure diademata regibus Franciae imposita sunt.

Potentissimus illius stirpis fuit Carolus Magnus, qui ex anno 768 (sed solus tantum ex anno 771) usque 814 regnabat. Ille immo anno 800 auctoritatem imperatoris consecutus est. Carolus non solum cum Saxonis durissimis acerbissimisque bellis pugnabat sed etiam cum Langobardis in Italia necnon cum Avaris in Europa orientali atque cum Mauris in Hispania augendo imperio certabat. Etiam artes et litterae iterum in regno suo florescere coeperunt. Carolo defuncto, imperium anno 843 secundum inter heredes eius distributum est. Pars occidentalis veteris regni exordium fuit Francogalliae hodiernae; orientalis quidem pars quondam ad Sacrum Romanum Imperium devoluta est.

Diviso imperio 843 imperium magis magisque delapsum est, usque ad regnum Ludovici Pii, cui ultimo totum imperium regere contigit. Eum secutus est primogenitus filius eius Lotharius I, cui media pars imperii divisi assignata est, cum Carolus Calvus partem occidentalem meruit et Hludovicus conquisivit. Omnibus prognatis Lotharii defunctis medium regnum inter reges duarum partium Franciae partitum est. Ludovicus quidem cum anno 876 obiret regnum suum iterum inter filios suos Carloman, Ludovicum III et Carolum III dividit. Anno 880, fines regni occidentalis cum orientali defixi sunt. Defunctibus et omnibus fratribus eius rex regni occidentalis Carolus III demum ad breve tempus imperium restituere valuit at, cum secorditer regnaret, anno 887 ab Arnulpho regno depulsus est. Mortuo Arnulphi filio Ludovico infante anno 911 stirps Carolingorum exstincta est. Duces cum rati essent illum potestatem suam non minuere, Conradum I regem elegerunt (911–918).

Saeculo quarto decimo, nimium incrementum hominum, messes tenues atque calamitates naturales causae fuerunt diuturnarum famium. Anno 1349/1350, tertia pars incolarum pestilentiae succubuit magnaque Hebraeorum pars tumultibus in Poloniam migrare compulsa est.

Etsi aetas civium potentium ortus, inductionis industriarum atque imperiorum certantium etiam in Germania usque ad primum decennium saeculi vicensimi perdurabat sequentes aetates bellorum mundanorum saeculi vicensimi iam annis 1980 exivisse communis opinio est.

• Biesinger, Joseph A. 2006. Germany: a reference guide from the Renaissance to the present.
• Bithell, Jethro, ed. 1955. Germany: A Companion to German Studies. Ed. 5a.
• Buse, Dieter K., ed. 1998. Modern Germany: An Encyclopedia of History, People, and Culture 1871–1990. 2 voll.
• Clark, Christopher. 2006. Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia, 1600–1947.
• Detwiler, Donald S. 1999. Germany: A Short History. Ed. 3a. Editio interretialis.
• Fulbrook, Mary (1990) (paperback). A Concise History of Germany. Cambridge concise histories. Cambridge University Press. ISBN 0521-36836-7 
• Gall, Lothar. Milestones - Setbacks - Sidetracks: The Path to Parliamentary Democracy in Germany, Historical Exhibition in the Deutscher Dom in Berlin (2003).
• Holborn, Hajo. A History of Modern Germany (1959–64); vol 1: The Reformation; vol 2: 1648–1840; vol 3: 1840–1945.
• Maehl, William Harvey. 1979. Germany in Western Civilization.
• Ozment, Steven. 2005. A Mighty Fortress: A New History of the German People.
• Raff, Diether. 1988. History of Germany from the Medieval Empire to the Present.
• Reinhardt, Kurt F. 1961. Germany: 2000 Years. 2 vol.
• Richie, Alexandra. 1998. Faust's Metropolis: A History of Berlin.
• Sagarra, Eda. A Social History of Germany 1648–1914 (1977, 2002 editio)
• Schulze, Hagen, et Deborah Lucas Schneider. 2001. Germany: A New History.
• Taylor, A. J. P. 2001. The Course of German History: A Survey of the Development of German History since 1815. Editio interretialis.
• Watson, Peter. 1020. The German Genius. ISBN 9780743285537.
• Winkler, Heinrich August. 2006. Germany: The Long Road West. 2 vol.