Staðarfall

Staðarfall (locativus) er fall í málfræði sem á við um dvöl á (einhverjum) stað.

Meðal tungumála sem hafa staðarfall má nefna latínu, sem á elsta stigi málsins hafði sérstakt staðarfall, þótt það hafi síðar horfið að mestu úr málinu. Þá tók staðarsviptifall (ablativus loci) við hlutverki staðarfallsins. Eigi að síður eru eintaka leifar eftir að stafarfalli í klassískri latínu, t.d.: domi (heima), humi (á jörðinni) og ruri (uppi í sveit).

Í öðrum málum hefur þágufall tekið yfir notkun staðarfallsins, t.d. í forngrísku og íslensku.

Í íslensku er staðarfall ekki til en í þess stað er notað staðarþágufall þar sem forsetningum í eða á er sleppt og staðarnafnið er þess í stað notað í þágufalli.^[1] Það er t.d. notað í póstfangi, upphafi bréfa og niðurlagi skjala.

Dæmi um staðarþágufall utan á bréfi:

Jón Jónsson

Suðurgötu 109

220 Hafnarfirði

Ísland

Hér er Suðurgata höfð í staðarfalli, sem og Hafnarfjörður.

• Þágufall

1. ↑ „Er rangt að byrja bréf til dæmis á 'Hafnarfjörður 1. maí 2000'? Ef svo er, þá hvers vegna?“. Vísindavefurinn.

• „Er rangt að byrja bréf til dæmis á 'Hafnarfjörður 1. maí 2000'? Ef svo er, þá hvers vegna?“. Vísindavefurinn.
• Veðurfregnir; grein í Morgunblaðinu 1992

  Þessi málfræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.