• ՄՀԱ՝ [ɑnbɛˈɾɑn]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ անբերան

վանկեր՝ ան•բե•րան 

1. բերան չունեցող ◆ Էս անբերան դանակը քաշեցինք։ Հովհաննես Թումանյան
2. Կարին՝ բերան չբացող, չխոսող, լռակյաց, սակավախոս, խոսելու շնորհք, կարողություն չունեցող ◆ Ձայնդ խեղդված և լեզուդ կարճ, դու անբերան հայ երգիչ։ (Ջիվանի) ◆ Ատ ինչ անբերան մարդ դուս էկար, չես կրնա մտքինդ ըսել։
3. ախորժակից զուրկ, չուտող

1. տե՛ս սակավախոս
2. սակավակեր
3. անսայր

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։