Kalijev kobaltinitrit
| Kalijev kobaltinitrit (bezvodni) ·1,5H2O (vodeni) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 Kemijska struktura kalijevog kobaltinitrita
| ||||||
 | ||||||
| IUPAC nomenklatura | Kalijev heksanitritokobaltat(III) | |||||
| Ostala imena | Kobaltna žuta Kobaltovo žutilo | |||||
| Identifikacijski brojevi | ||||||
| CAS broj | 13782-01-9 ✓ | |||||
| EC broj | 237-435-2 ✓ | |||||
| PubChem broj | 25022080 ✓ | |||||
| Osnovna svojstva | ||||||
| Molarna masa | 452,26 g·mol−1 (bezvodni) 479.284 g·mol−1 (vodeni) | |||||
| Izgled | Žuti kubični kristali (vodeni) | |||||
| Gustoća |
2,6 g·cm−3 (vodeni) | |||||
| Topljivost u vodi |
Slabo topiv u vodi | |||||
| Struktura | ||||||
| Sigurnosne upute | ||||||
| ||||||
| Međunarodni sustav mjernih jedinica primijenjen je gdje god je to bilo moguće. Ako nije drugačije naznačeno, upisane vrijednosti izmjerene su pri standardnim uvjetima. | ||||||
| Portal:Kemija | ||||||
Kalijev kobaltinitrit, poznat i kao kobaltna žuta ili kobaltovo žutilo, IUPAC naziva kalijev heksanitritokobaltat(III), sol je kemijske formule K3[Co(NO2)6]. To je žuta krutina koja je slabo topljiva u vodi. Kemijski spoj se koristi kao žuti pigment.
Sol sadrži kalijeve katione i triionski koordinacijski kompleks. U anionu je kobalt vezan sa 6 nitrito liganda, cjelokupni kompleks koji ima oktaedralnu molekularnu geometriju. Stanje oksidacije kobalta je 3+. Njegova konfiguracija d6 s malim okretajem daje kinetičku stabilnost i dijamagnetizam. Spoj se priprema kombiniranjem soli kobalta(II) i nitrita u prisutnosti kisika. Odgovarajući natrijev kobaltinitrit je znatno topljiviji u vodi.[1]
Spoj je prvi put opisao 1848. Nikolaus Wolfgang Fischer u Breslauu,[2] i koristio se kao žuti pigment nazvan aureolin.[3][4]
Podrobniji članak o temi: Pigment
Kobaltna žuta je kemijska boja zlatno žutog tona. Izrazito je prozirna. Češće se koristi u pripremi akvarela nego uljanih boja. Ne ubraja se u pigmente za freske. Boja je veoma skupa.[5]
- ↑ O. Glemser. 1963. Sodium Hexanitritocobaltate (III). G. Brauer (ur.). Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, 2nd Ed. 1. Academic Press. NY,NY. str. 1541
- ↑ Fischer, N. W. 1848. Ueber die salpetrichtsauren Salze. Annalen der Physik und Chemie. 150 (5): 115–125. Bibcode:1848AnP...150..115F. doi:10.1002/andp.18491500512
- ↑ Gates, G. 1995. A Note on the Artists' Pigment Aureolin. Studies in Conservation. 40 (3): 201–206. doi:10.2307/1506479. JSTOR 1506479
- ↑ Gettens, Rutherford John; Stout, George Leslie. 1966. Painting materials: A short encyclopaedia. str. 109–110. ISBN 978-0-486-21597-6
- ↑ "Slikarska tehnologija – materijali i tehnika", [1], www.slikarskatehnologija, pristupljeno 20. 7. 2020.