Valencia Club de Fútbol

O club xestouse o 5 de marzo de 1919, no céntrico Bar Torino, situado na rúa Barcelonina, por un grupo de seareiros que decidiron formar un novo club que representase á cidade de Valencia tras a desaparición do Club Valencia de fútbol anos antes. O 19 de marzo dese mesmo ano apróbanse oficialmente os Estatutos, nace así o Valencia Foot-ball Club. O 4 de abril constitúese a primeira Xunta Directiva, o primeiro presidente foi Octavio Augusto Milego Díaz, elixido ao chou lanzando unha moeda ao aire con Gonzalo Medina Pernas. O primeiro partido da historia disputouse contra o Gimnástico en Castelló e perdeuno o Valencia por 1-0.

 

Durante a década de 1920 o Valencia disputa o Campionato Rexional, o cal gaña por primeira vez en 1923. Este título deulle a oportunidade de participar por primeira vez na Copa de España previa eliminación do Murcia FC nunha eliminatoria. O 16 de xaneiro de 1923 o Valencia comprou uns terreos por 316.439,20 pesetas ao barón de Bellver e o 20 de maio de 1923 inaugurouse o campo de Mestalla cun aforamento de 17.000 espectadores nun partido entre o Valencia FC e o FC Levante que concluíu con resultado de 1-0 para os locais. En 1928 iníciase o campionato de Liga e o Valencia xoga na Segunda División tras perder na eliminatoria previa contra o Racing de Santander. O equipo ché termina a tempada 1928/29 en quinta posición.

A década de 1930 está marcada pola Guerra civil española, tras a cal o campo de Mestalla quedou arrasado e houbo que reconstruílo. En 1934 o Valencia disputou e perdeu a súa primeira final de Copa contra o Real Madrid en Barcelona.

A década de 1940 foi posiblemente a mellor do club na súa historia. Tívose que castelanizar o nome do club a Valencia Club de Fútbol por orde da Delegación nacional de Deportes. O Valencia consegue o seu primeiro título nacional ao gañar a Copa do Xeneralísimo de 1941 ao Español por 3-1 na final. Na tempada 1941/42 o club gaña o primeiro Campionato de Liga da súa historia. Tamén se proclama campión nas tempadas 1943/44 e 1946/47. Os heroes desta década son Epi, Amadeo, Mundo, Asensi e Gorostiza quen integraban a xa mítica "Dianteira eléctrica". En 1949 gana de novo a Copa do Xeneralísimo.

Durante a década de 1950 vólvese a gañar outra Copa do Xeneralísimo na edición de 1954 e chega a outra final na de 1952. En liga o equipo pasa sen pena nin gloria polo campionato.

Na década de 1960 chegan os primeiros éxitos europeos ao gañar as Copas de Feiras das tempadas 1961/62 e 1962/63 a Barcelona e Dinamo Zagreb respectivamente. Tamén consegue unha nova Copa do Xeneralísimo en 1967 gañando na final ao Athletic.

A década de 1970 comeza cun novo título de liga na tempada 1970/71. En 1976 chega procedente de Rosario Central o dianteiro Mario Alberto Kempes, quen marcaría unha época no club. Na súa primeira tempada conseguiu o pichichi con 24 goles. Cun Kempes estelar o Valencia consegue a Copa do Rei de 1979 derrotando ao Real Madrid por 2-0 con 2 goles do Matador. En 1980 o Valencia conquista outro título europeo, a Recopa.

A pesar de que comezou cunha Recopa, a década de 1980 foi negra para o valencianismo. O club viuse obrigado a vender a Kempes ao River Plate. Debido ás obras en Mestalla polo Mundial de España 82 o club viuse inmerso nunha grave crise financeira. Na tempada 1982/83 o Valencia salvouse do descenso cun gol de Tendillo na última xornada ante o Real Madrid en Mestalla. A débeda seguiu aumentando ano a ano o que afectou ao rendemento deportivo do equipo. Na tempada 1985/86 o Valencia descende a Segunda División despois de máis de 50 anos na máxima categoría. Retorna tras un ano no inferno con Arturo Tuzón como presidente e un persoal repleto de xogadores da canteira. Con Tuzón na presidencia péchanse varias tempadas con superavit, polo que se vai reducindo a débeda aos poucos. No deportivo o equipo tamén se recupera e finaliza a tempada 1989/90 como subcampión.

A década de 1990 están marcados pola conversión obrigada do club en sociedade anónima deportiva en 1992. Tras a conversión chega á presidencia Paco Roig. No deportivo o equipo mantense nos postos de media táboa, con excepción da tempada 1995/96 na que finaliza segundo.

En 1999 o equipo volve gañar un título, a Copa do Rei, con Claudio Ranieri como adestrador. O Valencia eliminou en semifinais ao Real Madrid cun histórico 6-0 en Mestalla, antes de gañar ao Atlético na final.

 

A entrada no século XX supón a segunda idade de ouro do Valencia. Na tempada 1999/00 chégase por primeira vez á final da Liga de Campións da UEFA. Tras pasar as dúas liguillas, superou a Lazio e Barcelona para chegar á final na que foi derrotado polo Real Madrid por 3-0. Ao ano seguinte repite final e logo de eliminar a equipos como o Arsenal e o Leeds United, perde na final contra o Bayern de Múnic, que arrebata o título aos valencianistas na quenda de penaltis.

Na tempada 2001/02, cun ata entón descoñecido Rafa Benítez como adestrador, o Valencia gaña de novo un título de Liga tras 31 anos. Na seguinte tempada perde a Supercopa, é eliminado na Copa do Rei e na Liga de Campións, e na liga acaba en quinta posición.

Con todo, a tempada 2003/04 foi a mellor da historia do Valencia coa consecución de dous títulos e dun terceiro en agosto de 2004. A dous xornadas para o final, o Valencia proclamábase campión de Liga por sexta vez na súa historia. O 19 de maio gañaba a final da Copa da UEFA contra o Olympique de Marsella (2-0), conseguindo o histórico dobrete. Tras o éxito, Rafa Benítez márchase ao Liverpool. O 27 de agosto gañaba a Supercopa de Europa por 2-1 ao Porto, con Claudio Ranieri como novo técnico na súa segunda etapa no Valencia.

 

 

A pesar da Supercopa gañada, en Liga o rumbo do equipo non é nada bo e Ranieri termina cesado. Ese mesmo ano chega á presidencia Juan Bautista Soler. Coa xestión de Soler o equipo entra nunha grave crise económica, que leva á paralización das obras do Nou Mestalla que o propio Soler puxo en marcha. Conséguese un novo título de Copa na tempada 2007/08, con todo ese ano en Liga o equipo vese envolvido na loita por evitar o descenso.

No verán de 2008 Soler coloca na presidencia a Vicente Soriano, quen asegura durante meses que ten unha solución para a situación económica do club. Tras un esperpéntico ano no social, con problemas de cobro para os xogadores e coa aparición dunha empresa pantasma uruguaia chamada Inversiones Dalport, as institucións valencianas ven obrigadas a desaloxar a Soler e Soriano do club mediante unha ampliación de capital levada a cabo polo presidente Manuel Llorente e Javier Gómez conseguindo estabilidade social. No deportivo, con Unai Emery como adestrador, o Valencia volve na tempada 2009/10 á Liga de Campións como terceiro clasificado. A tempada 2010/11 revalida o terceiro posto sen excesivos problemas cunha certa vantaxe respecto ao cuarto clasificado. Na tempada seguinte (2011/12) o Valencia consegue golear por 7-0 ao Genk belga en Liga de Campións, a pesar de non poder acceder á seguinte fase. Aínda así, consegue a terceira praza no seu grupo e accede á Europa League, onde volve ser eliminado polo Atlético de Madrid, esta vez en semifinais cun contundente 5-2 no global da eliminatoria. Esa tempada repite por terceiro ano consecutivo o terceiro posto na liga.

• Uniforme titular: Camiseta branca con detalles negros, pantalón negro, medias brancas.
• Uniforme alternativo: Camiseta laranxa con detalles negros, pantalón branco, medias laranxas.
• Terceiro uniforme: Camiseta azul, pantalón branco, medias azuis.

O himno do Valencia foi un encargo do club ao director da banda municipal de Valencia, Pablo Sanchez Torrella, que compuxo a música na forma tradicional valenciana, o pasodobre. A letra foi escrita por Ramón Gimeno Gil. Estreouse e tivo presentación oficial con motivo dos festexos do 75º aniversario do Club no Palau da Música o 21 de setembro de 1993.

 

Os primeiros anos trala súa fundación, o equipo adestrou e disputou os seus encontros no desaparecido campo de Algirós. No ano 1923 inaugurouse o estadio de Mestalla, que durante de 1969 a 1995 denominouse Luís Casanova na honra do histórico presidente. Ten capacidade para 55 000 espectadores, todos sentados, e unhas dimensións de 105 por 70 metros.

Actualmente está en construción o Nou Mestalla, que terá unha capacidade duns 75 000 espectadores.

• Tempadas en 1ª: 84 (incluída a 2018/19)
• Tempadas en 2ª: 4
• Tempadas en 2ªB: 0
• Tempadas en 3ª: 0
• Posto na Clasificación histórica da Liga: 3º
• Mellor posto na liga: 1º
• Peor posto na liga: 16º
• Partidos xogados en liga: 2.902
  • Gañados: 1 050
  • Empatados: 543
  • Perdidos: 767
  • Goles a favor: 3 926
  • Goles en contra: 3 089
  • Puntos: 2 902 puntos
  • Diferenza de goles: 837
• Maiores goleadas conseguidas:
  • Na casa:
    • Valencia 8-0 Sevilla FC (1943-44)
    • Valencia 8-0 Sporting de Gijón (1953-54)
  • Fóra:
    • Real Madrid 1-6 Valencia (1950-51)
    • Málaga CF 1-6 Valencia (2003-04)
• Maiores goleadas recibidas:
  • Na casa: Valencia 1-5 Athletic de Bilbao (1932-33).
  • Fóra: Sevilla 10-3 Valencia (1940-41)
• Máis partidos disputados: Fernando (552), Arias (500), Angulo (417), Cañizares (416).
• Máis minutos disputados: Fernando (51.811), Arias (45.454), Cañizares (37.957), Giner (37.094).
• Máis goles marcados: Mundo (206), Waldo (147), Kempes (145), Fernando (140).

Actualizado a 2 de setembro de 2019.

Nº Posto País Xogador 1 POR   Jaume Domènech 2 DEF   Thierry Correia 3 DEF   Jaume Costa 4 DEF   Eliaquim Mangala 5 DEF   Gabriel Paulista 6 MED   Geoffrey Kondogbia 7 MED   Gonçalo Guedes 8 MED   Carlos Soler 9 DIA   Kevin Gameiro 10 MED   Daniel Parejo 11 MED   Denis Cheryshev 12 DEF   Mouctar Diakhaby

Nº Posto País Xogador 13 POR   Jasper Cillessen 14 DEF   José Luis Gayà 15 DIA   Manu Vallejo 16 MED   Lee Kang-in 17 MED   Francis Coquelin 18 MED   Daniel Wass 19 DIA   Rodrigo Moreno 20 MED   Ferran Torres 21 DEF   Cristiano Piccini 22 DIA   Maxi Gómez 23 DIA   Rubén Sobrino 24 DEF   Ezequiel Garay

• Os xogadores con dorsais maiores que o 25 poden alternar o primeiro equipo co filial.

O corpo técnico na tempada 2018-19 está composto polos seguintes membros:

 

• Campionato Rexional de Valencia (8): 1926, 1927, 1931, 1932, 1933, 1934, 1938, 1939
• Campionato de Levante (3): 1923, 1925, 1937
• Trofeo Feria de Julio (1): 1921

• Liga de España (6): 1941-42, 1943-44, 1946-47, 1970-71, 2001-02, 2003-04
• Copa do Rei (8): 1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999, 2008, 2019
• Supercopa de España (1): 1999
• Copa Eva Duarte (1): 1949
• Segunda División de España (2): 1930-31, 1986-87
• Subcampión da Liga de España (6): 1947-48, 1948-49, 1952-53, 1971-72, 1989-90, 1995-96.
• Subcampión da Copa do Rei (10): 1933-34, 1936-37, 1943-44, 1944-45, 1945-46, 1951-52, 1969-70, 1970-71, 1971-72, 1994-95
• Subcampión da Supercopa de España (3): 2002, 2004, 2008
• Subcampión da Copa Eva Duarte (1): 1947

• Copa de Feiras (2): 1961-62, 1962-63
• Copa da UEFA (1): 2003-04
• Recopa de Europa (1): 1979-80
• Supercopa de Europa (2): 1980-81, 2004-05
• Copa Intertoto da UEFA (1): 1997-98
• Subcampión da Copa de Feiras (1): 1963-64
• Subcampión da Liga de Campións (2): 1999-00, 2000-01
• Subcampión da Copa Intertoto (1): 2005

O Valencia Mestalla é o primeiro equipo filial do Valencia. Foi fundado no ano 1944 e xurdiu coa idea de fornecer xogadores para o primeiro persoal do club. Debutou en Terceira División na tempada 1946-47 e ese mesmo ano logrou o ascenso a Segunda División, categoría na que xogou 21 tempadas na súa historia. Actualmente milita na Segunda División B.

De 2002 a 2004 o Valencia contou cun segundo filial, o Valencia C. Desapareceu ao baixar o Mestalla a Terceira División en 2004, arrastrando ao "C" a Preferente.

• Páxina oficial do Valencia CF