San Petersburgo

 

Defensor da occidentalización de Rusia, o entón tsar Pedro o Grande, quen fundou a cidade, chamouna orixinalmente. Sankt-Pieter-Burch (Сан(к)т-Питер-Бурхъ) á maneira holandesa e máis tarde a súa ortografía estandarizouse como Sankt-Peterburg (Санкт-Петербургъ^[a]) baixo a influencia alemá.^[10] O 1 de setembro de 1914, tras o estalido da primeira guerra mundial, o goberno imperial rebautizó a cidade co nome de Petrogrado (ruso: Петроград^[a]),^[11] que significa "cidade de Pedro", para eliminar as palabras alemás Sankt¡ e Burg. O 26 de xaneiro de 1924, pouco despois da morte de Vladimir Lenin, foi renomeado como Leningrado. (ruso: Ленинград), que significa "Cidade de Lenin". O 6 de setembro de 1991, o nome orixinal, Sankt-Peterburg, foi devolto por un referendo feito en toda a cidade. Hoxe, en galego, a cidade é coñecida como San Petersburgo. Os veciños adoitan referirse á cidade polo seu alcume abreviado, Piter (ruso: Питер).

San Petersburgo foi tradicionalmente chamado a "Xanela a Europa" e a "Xanela ao oeste" polos rusos.^[12][13] A cidade é a metrópole máis setentrional do mundo, e tamén se describe a miúdo como a "Venecia do Norte" ou a "Venecia rusa" debido aos seus numerosos corredores de auga, xa que a cidade está construída sobre pantanos e auga. Ademais, ten unha arquitectura e unha cultura de forte inspiración europea occidental, que se combina coa herdanza rusa da cidade.^[14][15][16] Outro alcume de San Petersburgo é "A cidade das noites brancas" debido a un fenómeno natural que xorde pola proximidade ás rexión polar e que fai que no verán os ceos nocturnos da cidade non se escurezan do todo durante un mes.^[17][18] A cidade tamén adoita chamarse a miúdo como a "Palmira do norte", debido á súa extravagante arquitectura.^[19]

 

 

Os colonos suecos construíron en 1611 a fortaleza de Nyenskans na desembocadura do río Nevá que máis tarde se chamou Ingermanland, que estaba habitada por fínicos tribo dos ingrianos. Ao seu ao redor creceu a pequena cidade de Nyen.

A finais do século XVII, Pedro o Grande, que estaba interesado no mar e nos asuntos marítimos, quería que Rusia obtivese un porto para comerciar co resto de Europa.^[20] Necesitaba un porto marítimo mellor que o principal do país daquela, Arcángel (Arkhangelsk), que estaba no Mar Branco no extremo norte e pechado ao transporte marítimo durante o inverno.

O 12 de maio de 1703 (1 de maio calendario xuliano), durante a gran guerra do norte, Pedro o Grande capturou Nyenskans e pronto substituíu a fortaleza.^[21] O 27 de maio de 1703 (16 de maio),^[22] máis preto do estuario (5 km (3 mi) cara ao interior do golfo, na Illa Zayachy, estableceu a Fortaleza de Pedro e Paulo, que se converteu no primeiro edificio de ladrillo e pedra da nova cidade.^[23]

A cidade foi construída por campesiños recrutados de toda Rusia; varios prisioneiros de guerra suecos tamén participaron algúns anos baixo a supervisión de Alexander Menshikov.^[24] Decenas de miles de servos morreron construíndo a cidade.^[25] Máis tarde, a cidade converteuse no centro da Gobernación de San Petersburgo. Pedro trasladou a capital de Moscova a San Petersburgo en 1712, 9 anos antes de que o Tratado de Nystad de 1721 puxese fin á guerra; xa en 1704 referiuse a San Petersburgo como capital (ou sede do goberno).^[20] Mentres se construía a cidade, Pedro vivía nunha cabana de tres cuartos con Catherine, onde ela facía a cociña e o coidado dos nenos, e el coidaba un xardín coma se fosen unha parella normal.^{[Cómpre referencia]}

 

Foi o tsar Pedro I en persoa quen, nun xesto simbólico, colocou a primeira pedra da fortaleza sobre o Nevá. A súa intención era a de "europeizar" Rusia, e crear unha corte digna de tan grande imperio, emulando os pazos imperiais de Viena. Durante os seus primeiros anos, a cidade desenvolveuse ao redor da praza da Trindade, na beira dereita do Nevá, preto da fortaleza de Pedro e Pablo. Con todo, San Petersburgo pronto comezou a construírse segundo un plan. En 1716, o italiano suízo Domenico Trezzini elaborara un proxecto segundo o cal o centro da cidade situaríase na illa Vasilyevsky e estaría conformado por unha rede rectangular de canles. O proxecto non se completou, pero é evidente no trazado das rúas. En 1716, Pedro o Grande nomeou ao francés Jean-Baptiste Alexandre Lle Blond como arquitecto xefe de San Petersburgo.^[26] Os cortesáns foron obrigados a trasladarse á nova cidade. Durante a súa construción morreron miles de servos, incluso os visitantes eran obrigados a colaborar dalgún xeito na construción.

O estilo do barroco petrino, desenvolto por Trezzini e outros arquitectos e exemplificado por edificios como o Palacio Menshikov, a Kunstkamera, a Catedral de Pedro e Paulo, a Doce Colexios, converteuse nun elemento destacado da arquitectura da cidade a principios do século XVIII. En 1724, Pedro o Grande creou en San Petersburgo a Academia das Ciencias, a Universidade e o Ximnasio Académico.

En 1725, Pedro I morreu con cincuenta e dous anos. Os seus esforzos por modernizar Rusia atoparan a oposición da nobreza rusa, que levaran acabo varios atentados contra a súa vida e nun caso de traizón no que participou o seu fillo.^[27] En 1728, Pedro II de Rusia volveu trasladar a súa sede a Moscova. Pero catro anos máis tarde, en 1732, baixo a emperatriz Ana de Rusia, San Petersburgo volveu ser designada capital do Imperio ruso. Seguiu sendo a sede da dinastía Romanov e da Corte Imperial dos tsares rusos, así como a sede do goberno ruso, durante outros 186 anos ata a revolución rusa de 1917.

Entre 1736 e 1737, a cidade sufriu incendios catastróficos. Para reconstruír os barrios danados, un comité dirixido por Burkhard Christoph von Münnich encargou un novo plan en 1737. A cidade dividiuse en cinco distritos, e o centro da cidade trasladouse ao distrito do Almirantado, na beira oriental entre os ríos Nevá e Fontanka.

 

San Petersburgo desenvolveuse ao longo de tres grandes radiais, que conflúen no Edificio do Almirantado e que hoxe se coñecen como Avenida Nevsky (Nevsky Prospect) (que se considera a rúa principal da cidade), Rúa Gorokhovaya e Avenida Voznesensky. A arquitectura barroca tornouse dominante na cidade durante os primeiros sesenta anos, culminando no barroco isabelino, representado sobre todo polo italiano Bartolomeo Rastrelli con edificios como o Palacio de Inverno. Na década de 1760, á arquitectura barroca sucedeuna a arquitectura neoclásica.

Creada en 1762, a Comisión de Edificios de Pedra de Moscova e San Petersburgo ditaminou que ningunha estrutura da cidade podía ser máis alta que o Palacio de Inverno e prohibiu o espazo entre edificios. Durante o reinado de Catarina a Grande, nos anos 1760-1780, as beiras do Nevá foron revestidas con terrapléns de granito.

Con todo, ata 1850 non se permitiu a apertura da primeira ponte permanente sobre o Nevá, a ponte da Anunciación. Antes diso, só se permitían as pontes de pontóns. A canle Obvodny (escavada en 1769-1833) converteuse durante o século XIX no límite sur da cidade.^[28]

 

En 1810, Alexandre I estableceu a primeira escola de enxeñería, a Escola Principal de Enxeñaría Militar en San Petersburgo. Moitos monumentos conmemoran a vitoria rusa sobre o Francia napoleónica na guerra patriótica de 1812, incluíndo o Arco do Triunfo de Narva e a Columna de Alexandre de Montferrand, erixida en 1834.

En 1825, a revolta decembrista reprimida contra Nicolao I tivo lugar na Praza do Senado da cidade, un día despois de que Nicolao asumise o trono.

Na década de 1840, a arquitectura neoclásica dera paso a varios estilos románticos, que dominaron ata a década de 1890, representados por arquitectos como Andrei Stackenschneider (Palacio Mariinsky, Palacio Beloselsky-Belozersky, Palacio de Nicolás, Novo Palacio de Michael) e Konstantin Thon (Estación de ferrocarril Moskovsky).

Coa emancipación dos servos emprendida por Alexandre II en 1861 xunto coa Revolución Industrial, o influxo de antigos campesiños na capital aumentou moito. Os barrios pobres xurdiron espontaneamente nos arredores da cidade. San Petersburgo superou a Moscova en crecemento de poboación e industrial; desenvolvéndose como unha das maiores cidades industriais de Europa, cunha importante base naval (en Kronstadt), un río e un porto marítimo.

Os nomes dos santos Pedro e Paulo, outorgados á cidadela orixinal da cidade e á súa catedral (desde 1725, un panteón funerario dos emperadores rusos) foron casualmente os nomes dos dous primeiros emperadores rusos asasinados, Pedro  III (1762, supostamente asasinado nunha conspiración dirixida pola súa esposa, Catarina a Grande) e Paulo I (1801, Nikolay Alexandrovich Zubov e outros conspiradores que levaron ao poder a Alexandre I, o fillo da súa vítima). O asasinato do terceiro emperador tivo lugar en San Petersburgo en 1881, cando Alexandre II foi vítima dos terroristas de Narodnaya Volya.

A Revolución de 1905 comezou en San Petersburgo e estendeuse rapidamente as demais provincias.

O 1 de setembro de 1914, despois do estalido da primeira guerra mundial, o goberno imperial cambiou o nome da cidade a Petrogrado,^[11] que significa "Cidade de Pedro", para eliminar as palabras alemánas, Sankt e Burg.

En marzo de 1917, durante a revolución de febreiro Nicolao II abdicou por si e en nome do seu fillo, poñendo fin á monarquía rusa e aos máis de trescentos anos do goberno dinástico Romanov.

 

O 7 de novembro de 1917 (25 de outubro calendario xuliano), os bolxeviques, liderados por Vladimir Lenin, asaltaron o Palacio de Inverno, nun acontecemento coñecido a partir de entón como a Revolución de Outubro, que conduciu o fin do goberno provisional, a transferencia de todo o poder político ao soviet, e o xurdimento do Partido Comunista.^[29] Despois diso, a cidade adquiriu un novo nome descritivo, "a cidade das tres revolucións",^[30] referíndose aos tres grandes acontecementos da historia política da Rusia de principios do século XX.

En setembro e outubro de 1917, as tropas alemás invadiron o arquipélago da Estonia Occidental e ameazaron Petrogrado con bombardeos e invasións. O 12 de marzo de 1918, os soviéticos trasladaron o goberno a Moscova, para mantelo lonxe da fronteira estatal. Durante a guerra civil rusa, a mediados de 1919 forzas anticomunistas rusas coa axuda do exército de Estonia intentaron capturar a cidade, pero Lev Trotski mobilizou o exército e obrigounos a retirarse a Estonia.

O 26 de xaneiro de 1924, cinco días despois da morte de Lenin, Petrogrado foi rebautizada como Leningrado. Máis tarde algunhas rúas e outros topónimos foron renomeados en consecuencia. A cidade ten máis de 230 lugares asociados á vida e actividades de Lenin. Algúns deles foron convertidos en museos,^[31] incluíndo o cruceiro Aurora—un símbolo da Revolución de Outubro e o barco máis antigo da mariña rusa.

 

Nas décadas de 1920 e 1930, os arredores pobres foron reconstruídos en barrios planificados regularmente. A arquitectura construtivista floreceu por esa época. A vivenda converteuse nun servizo proporcionado polo goberno; moitos apartamentos "burgueses" eran tan grandes que numerosas familias foron asignadas ao que se chamaban apartamentos "comunitarios" (kommunalkas). Na década de 1930, o 68% da poboación vivía neste tipo de vivendas. En 1935 esbozouse un novo plan xeral, segundo o cal a cidade debía expandirse cara ao sur. Rexeitouse o constructivismo en favor dunha arquitectura estalinista máis pomposa. Ao afastar o centro da cidade da fronteira con Finlandia, Stalin adoptou un plan para construír un novo concello cunha enorme praza adxacente no extremo sur da Moskovsky Prospekt (Rúa Moscova), designada como a nova rúa principal de Leningrado. Tras a guerra de inverno (soviético-finlandesa) de 1939-1940, a fronteira soviético-finlandesa desprazouse cara ao norte. Nevsky Prospekt coa Praza do Palacio mantivo as funcións e o papel de centro da cidade.

En decembro de 1931, Leningrado foi separada administrativamente do Óblast de Leningrado. Nesa época incluía o Distrito Suburbano de Leningrado, algunhas de cuxas partes foron transferidas, en 1936, de novo ao Óblast de Leningrado e convertidas no Distrito Vsevolozhsky, o Distrito Krasnoselsky, o Distrito Pargolovsky e o Distrito Slutsky (rebautizado como Distrito Pavlovsky en 1944).^[32]

O 1 de decembro de 1934, Serxei Kirov, o popular líder comunista de Leningrado, foi asasinado, o que se converteu no pretexto para a Gran Purga.^[33] En Leningrado, aproximadamente 40.000 persoas foron executadas durante as purgas de Stalin.^[34]

 

Durante a segunda guerra mundial, as forzas alemás cercaron Leningrado tras a invasión, por parte das potencias do Eixe, á Unión Soviética en xuño de 1941.^[36] O cerco durou 872 días, ou case dous anos e medio,^[36] do 8 de setembro de 1941 ao 27 de xaneiro de 1944.^[37]

O asedio de Leningrado resultou ser unha das batallas máis longas, destrutivas e máis letais dunha gran cidade na historia moderna. Illou á cidade das subministracións de alimentos, excepto os que se proporcionaban a través da estrada da vida que cruzaba o lago Ladoga, que non puido pasar ata que o lago conxelouse literalmente. Máis dun millón de civís morreron, principalmente de fame. Moitos outros escaparon ou foron evacuados, polo que a cidade quedou en gran parte despoboada.^[35]

O 1 de maio de 1945, Stalin, na súa Orde do Comandante Supremo nº 20, nomeou a Leningrado, xunto a Stalingrado, Sebastopol e Odesa, cidades heroicas da guerra. O 8 de maio de 1965 (vixésimo aniversario da vitoria na gran guerra patria), durante a época de Brezhnev, aprobouse unha lei que recoñecía o título honorífico de "Cidade Heroe". O Presídium do Soviet Supremo da Unión Soviética concedeu a Leningrado como cidade heroe a orde de Lenin e a medalla da estrela de ouro "pola heroica resistencia da cidade e a tenacidade dos sobreviventes do asedio". O obelisco da cidade heroe co signo da estrela de ouro foi instalado en abril de 1985.

 

En outubro de 1946 algúns territorios ao longo da costa norte do golfo de Finlandia, que pasaran á URSS desde Finlandia en 1940 en virtude do tratado de paz tras a guerra de Inverno, foron transferidos do óblast de Leningrado a Leningrado e anesionados a cidade de Sestroretsky do distrito de Kurortny.^[32]Leningrado e moitos dos seus suburbios foron reconstruídos durante as décadas da posguerra, en parte segundo os plans de antes da guerra. O plan xeral de 1948 para Leningrado incluía un desenvolvemento urbano radial tanto no norte como no sur. En 1953 o distrito de Pavlovski no Óblast de Leningrado foi abolido e partes do seu territorio, incluíndo Pavlovsk, fusionáronse con Leningrado. En 1954 os asentamentos Levashovo, Pargolovo e Pesochny fusionáronse con Leningrado.^[32]

 

Leningrado deu o seu nome o caso de Leningrado (1949–1952), un acontecemento notable na loita política da posguerra na URSS. Foi produto da rivalidade entre os potenciais sucesores de Stalin, onde un bando estaba representado polos líderes da organización do Partido Comunista, a segunda máis importante do país despois de Moscova. Todo o liderado de elite de Leningrado foi destruído, incluíndo o antigo alcalde Kuznetsov, o alcalde en funcións Pyotr Sergeevich Popkov e todos os seus deputados; en total 23 dirixentes foron condenados á pena de morte, 181 a prisión ou exilio (exonerados en 1954). Uns 2.000 funcionarios de rango en toda a URSS foron expulsados do partido e do Komsomol (organización xuvenil do Partido Comunista da Unión Soviética) e retirados dos postos de liderado. Foron acusados de nacionalismo ruso.^[38]

O ferrocarril metropolitano subterráneo de San Petersburgo, Metro de San Petersburgo, foi deseñado antes da guerra e abriuse en 1955 coas súas primeiras oito estacións decoradas con mármore e bronce. Porén, despois da morte de Stalin en 1953, os excesos ornamentais herdados da arquitectura estalinista foron abandonados. Desde os anos 60 ata os 80 construíronse moitos novos barrios residenciais nos arredores; mentres que os bloques de apartamentos funcionalistas eran case idénticos entre si, moitas familias mudáronse alí desde as "kommunalkas" no centro da cidade para vivir en apartamentos separados.

 

O 12 de xuño de 1991, simultaneamente coas primeiras eleccións presidenciais rusas, as autoridades da cidade organizaron as eleccións á alcaldía e un referendo sobre o nome da cidade, que volveria a chamarse San Petersburgo. A participación foi do 65%; o 66,13% do reconto total de votos foi para Anatoly Sobchak, que se converteu no primeiro alcalde da cidade elixido democraticamente.

Mentres tanto, as condicións económicas comezaron a deteriorarse a medida que o país tentaba adaptarse a cambios importantes. Por primeira vez desde a década de 1940, introduciuse o racionamento de alimentos, e a cidade recibiu axuda humanitaria de alimentos do estranxeiro.^[39] Este momento dramático foi representado nunha serie fotográfica do fotógrafo ruso Alexey Titarenko.^[40][41] As condicións económicas comezaron a mellorar só a principios do século XXI.^[42] En 1995, unha sección norte da liña Kirovsko-Vyborgskaya do metro de San Petersburgo foi cortada por inundacións subterráneas, creando un gran obstáculo para o desenvolvemento da cidade durante case dez anos. O 13 de xuño de 1996 San Petersburgo, xunto as óblast de Leningrado e de Tver, asinaron un acordo de repartimento de poder co goberno federal, que lle outorgaba autonomía.^[43] Este acordo foi suprimido o 4 de abril de 2002.^[44]

En 1996, Vladimir Yakovlev derrotou a Anatoly Sobchak nas eleccións para o xefe da administración da cidade. O título do xefe da cidade cambiou de "alcalde" a "gobernador". En 2000, Yakovlev gañou a reelección. O seu segundo mandato expiraria en 2004 e esperabase que a tan esperada restauración da conexión inundada do metro rematase nese momento. Pero en 2003 Yakovlev dimitiu de súpeto, deixando a oficina do gobernador para Valentina Matviyenko.

 

 

A lei de elección do gobernador da cidade foi modificada, rompendo a tradición de elección democrática por sufraxio universal. En 2006, a lexislatura da cidade volveu aprobar a Matviyenko como gobernadora. A construción residencial intensificouse de novo; o prezo dos inmobles inflouse enormemente, o que causou moitos novos problemas para a conservación da parte histórica da cidade.

Aínda que a parte central da cidade ten unha designación da UNESCO (hai uns 8.000 monumentos arquitectónicos en Petersburgo), a preservación da súa contorna histórica e arquitectónica tornouse controvertida.^[45] Despois de 2005, permitiuse a demolición dos edificios máis antigos no centro histórico.^[46] En 2006 Gazprom anunciou un ambicioso proxecto para erguer un rañaceos de 403 m (o Centro de Okhta) fronte a Smolny, o que podería provocar a perda da liña única da paisaxe de Petersburgo.^{[Cómpre referencia]} As protestas urxentes de cidadáns e figuras públicas destacadas de Rusia contra este proxecto non foron consideradas pola gobernadora Valentina Matviyenko e as autoridades da cidade ata decembro de 2010, cando tras a declaración do presidente Dmitry Medvedev, a cidade decidiu buscar un lugar máis axeitado. para este proxecto. No mesmo ano, a nova localización do proxecto trasladouse a Lakhta, unha zona histórica ao noroeste do centro da cidade, e o novo proxecto chamaríase Lakhta Center. A construción foi aprobada por Gazprom e a administración municipal e comezouse en 2012. O Centro Lakhta de 462 m de altura converteuse no primeiro rañaceos máis alto de Rusia e Europa fóra de Moscova.

 

San Petersburgo é a segunda cidade máis grande de Rusia por detrás da capital, Moscova. Segundo o censo ruso de 2010, a poboación do suxeito federal era de 4.879.566 de habitantes, o que supón o 3.4% da poboación total de Rusia;^{[Cómpre referencia]} por riba dos 4,879,566 (3.2% sobre o total) rexistrados no censo de 2010,^[47] e por debaixo dos 5.023.506 rexistrados no censo soviético de 1989.^[48]

Estatísticas vitais de 2012

• Nacementos: 62 343 (12,6 por 1000)
• Mortes: 61 910 (12,5 por 1000) ^[49]
• Taxa de fecundidade:

2009 - 1.34 | 2010 - 1.38 | 2011 - 1.38 |^[50] 2012 - 1.52(e)

O censo de 2010 rexistrou a seguinte composición étnica na cidade:^{[Cómpre referencia]} rusos 80,1%, ucraínos 1,3%, belarusos 0,8%, tártaros 0,6%, armenios 0,6%, xudeus 0,5%, uzbekos 0,4%, taxicos 0,3%, azarís 0,3%, xeorxianos 0,2%, moldovos 0,2%, ingrios 0,1%, outros – 1,3%. Non se especificou a orixe étnica do 13,4% restante dos habitantes.

 

O século XX viu fortes subidas e baixadas de poboación. Dos 2,4 millóns de 1916 pasouse a menos de 740.000 en 1920 durante a Revolución Rusa e a guerra civil rusa. As minorías de alemáns, polacos, finlandeses, estonianos e letóns foron completamente transferidos de Leningrado durante os anos 1930.^[51] Dende 1941 a finais de 1943, a poboación caeu dos 3 millóns a menos de 600.000, xa que moita xente morreu nas batallas, de fame durante o sitio de Leningrado, ou foron evacuadas. Logo do sitio, algúns evacuados regresaron, mais a meirande parte do influxo debeuse á migración dende outras partes da Unión Soviética. A cidade absorbeu en torno a 3 millóns de habitantes nos anos 1950 e medrou ata máis de 5 millóns nos anos 1980. Entre 1991 e 2006 a poboación da cidade diminuíu ata os 4,6 millóns, mentres que a poboación suburbana aumentou a causa da privatización do solo e ao movemento masivo aos suburbios. Segundo o censo de 2010, a poboación actual da cidade é de máis de 4,8 millóns de habitantes.^[52][53] A taxa de natalidade continúa a ser menor que a de mortalidade; a xente por riba dos 65 anos constitúe máis do 20 % da poboación e a idade media é duns 40 anos.^[54]

A meirande parte da poboación do San Petersburgo urbano vive en apartamentos. Entre 1918 e os anos 1990, o réxime soviético nacionalizou a vivenda e obrigou aos residentes a compartir apartamentos comunitarios (kommunalkas). Co 68% da poboación vivindo en pisos compartidos na década de 1930, Leningrado foi a cidade da URSS co maior número de kommunalkas. O realoxamento dos residentes das kommunalkas estase a levar a cabo, aínda que os apartamentos compartidos aínda son frecuentes. A medida que os novos barrios foron construíndose ás aforas da cidade nas décadas de 1950 e 1980, en torno a medio millón de familias de baixos ingresos recibiron apartamentos libres, e en torno a 100.000 apartamentos máis foron comprados. Mentres que a actividade económica e social concéntrase no centro histórico da cidade, a parta máis rica de San Petersburgo, a meirande parte das persoas viven na área metropolitana. No primeiro semestre de 2007, a taxa de natalidade foi de 9,1 por 1000.^[55]

 

 

 

 

No sentido das agullas do reloxo desde a esquerda: Kronstadt: a Catedral Naval na praza Yakornaya, a Igrexa de Santa Catarina, a Mesquita de San Petersburgo e a Gran Sinagoga Coral de San Petersburgo.

Segundo diversas sondaxes de opinión, máis da metade dos habitantes de San Petersburgo "cren en Deus" (ata un 67% segundo datos do VTsIOM^{[n. 1]} correspondentes a 2002).

Entre os crentes, a inmensa maioría dos residentes da cidade son ortodoxos (57,5%), seguidos por pequenas comunidades minoritarias de musulmáns (0,7%), protestantes (0,6%), católicos (0,5%), e budistas (0,1%).^[56]

En total, aproximadamente o 59% da poboación da cidade é cristiá, dos cales máis do 90% son ortodoxos.^[56] As relixións non abrahámicas e outras confesións só están representadas polo 1,2% da poboación total.^[56]

Na cidade hai 268 comunidades de confesións e asociacións relixiosas: Igrexa ortodoxa rusa (130 asociacións), pentecostalismo (23 asociacións), luteranismo (19 asociacións), baptismo (13 asociacións), así como vellos crentes, a Igrexa católica romana, a Igrexa apostólica armenia, a Igrexa ortodoxa xeorxiana, a Igrexa adventista do sétimo día, o xudaísmo, o budismo, o islam, a Bahá'í e outros.^[56]

229 edificios relixiosos da cidade son propiedade ou están xestionados por asociacións relixiosas. Entre eles hai monumentos arquitectónicos de importancia federal. A catedral máis antiga da cidade é a Catedral de San Pedro e San Paulo, construída entre 1712 e 1733, e a máis grande é a Catedral de Kazán, terminada en 1811.

 

San Petersburgo é un súbdito federal de Rusia (unha cidade federal).^[59] A vida política de San Petersburgo está regulada pola Carta de San Petersburgo (ruso:Устав Санкт-Петербурга) aprobada pola asemblea lexislativa da cidade en 1998.^[60] O órgano executivo superior é a Administración da cidade de San Petersburgo, dirixida polo gobernador da cidade (alcalde antes de 1996). San Petersburgo ten un órgano lexislativo unicameral, a Asemblea Lexislativa de San Petersburgo, que é o parlamento rexional da cidade.

 

Segundo a lei federal aprobada en 2004, os xefes dos súbditos federais, incluído o gobernador de San Petersburgo, eran nomeados polo Presidente de Rusia e aprobados polas lexislaturas locais. Se a asemblea lexislativa desaprobaba o nomeamento, o Presidente podía disolvela. A anterior gobernadora, Valentina Matviyenko, foi aprobada segundo o novo sistema en decembro de 2006. Foi a única muller gobernadora de toda Rusia ata a súa dimisión o 22 de agosto de 2011. Matviyenko presentouse ás eleccións como membro do Consello Rexional de San Petersburgo e gañou amplamente con acusacións de amaño e recheo de papeletas por parte da oposición. O Presidente ruso DmitDmitrii Medvedev xa a apoiou para o cargo de Presidenta do Consello da Federación da Asemblea Federal da Federación Rusa e a súa elección cualifica para ese posto. Tras a súa dimisión, Georgy Poltavchenko foi nomeado ese mesmo día novo gobernador en funcións. En 2012, tras a aprobación dunha nova lei federal, ^[61] ao restablecerse a elección directa dos xefes dos entes federais, a carta constitucional da cidade modificouse de novo para prever a elección directa do gobernador..^[62] O 3 de outubro de 2018, Poltavchenko dimitiu e Alexander Beglov foi nomeado gobernador en funcións .^[63]

San Petersburgo é tamén o centro administrativo non oficial pero de facto do Óblast de Leningrado, e do Distrito Federal do Noroeste.^[64] O Tribunal Constitucional de Rusia trasladouse a San Petersburgo desde Moscova en maio de 2008.

San Petersburgo e o óblast de Leningrado, sendo dous suxeitos federais diferentes, comparten unha serie de departamentos locais de organismos executivos e tribunais federais, como o tribunal de arbitraxe, a policía, o FSB, o servizo postal, a administración antidroga, o servizo penal, o servizo federal de rexistro e outros servizos federais.

San Petersburgo está dividido en 18 distritos administrativos:
Аdmiralteysky Vasileostrovsky Vyborgsky Kalininsky Кirovsky Kolpinsky Krasnogvardeysky Кrasnoselsky Kronshtadtsky	Kurortny Moskovsky Nevsky Petrogradsky Petrodvortsovy Primorsky Pushkinsky Frunzensky Tsentralny
Dentro dos límites dos distritos, hai 111 municipios intraurbanos, 81 distritos municipais e 9 cidades, (Zelenogorsk, Kolpino, Krasnoe Selo, Kronstadt, Lomonosov, Pavlovsk, Petergof, Pushkin e Sestroretsk), así como 21 vilas.[65]

 

A área da cidade de San Petersburgo propiamente dita é 605.8 km². A área da área federativa é 1439 km², que contén San Petersburgo propiamente dito (composto por oitenta e un okrugs municipais), nove cidades municipais: (Kolpino, Krasnoye Selo, Kronstadt, Lomonosov, Pavlovsk, Petergof, Pushkin, Sestroretsk, Zelenogorsk ) – e vinte e un asentamentos municipais.

San Petersburgo atópase nas terras baixas da taiga media ao longo das beiras da baía do Neva do golfo de Finlandia, e nas illas do delta do río. As illas máis grandes son a Vasilyevsky (ademais da illa artificial entre a canle Obvodny e a Fontanka), Kotlin (na baía do Neva), a Petrogradsky, a Dekabristov e a Krestovsky. Esta última, xunto coa Yelagin e a Illa Kamenny, están cubertas na súa maioría por parques. O istmo de Carelia, ao norte da cidade, é unha popular zona de descanso. Ao sur, San Petersburgo cruza o Clint báltico e atópase coa meseta de Izhora.

A elevación de San Petersburgo varía desde o nivel do mar ata o seu punto máis alto de 175,9 m do outeiro Orekhovaya no sur dos Altos Duderhof. Parte do territorio da cidade ao oeste de Liteyny Prospekt non supera os 4 m sobre o nivel do mar, e sufriu numerosas inundacións. As Inundacións en San Petersburgo son desencadeadas por unha onda longa no mar Báltico, causada polas condicións meteorolóxicas, os ventos e a pouca profundidade da baía do Neva, aínda que ás veces estas son causadas ​​polo derretemento da neve. As cinco inundacións máis desastrosas producíronse en 1824 (de 4,21 m sobre o nivel do mar, durante a cal se destruíron máis de 300 edificios)^[b]); 1924 (3.8 m); 1777 (3.21 m); 1955 (2.93 m); e 1975 (2.81 m). Para evitar inundacións, construíuse o encoro de San Petersburgo.^[66]

Desde o século XVIII, o terreo da cidade elevouse artificialmente, nalgúns lugares en máis de 4 m, fusionaronse varias illas, e cambiouse a hidroloxía da cidade. Ademais do Neva e os seus afluentes, outros ríos importantes do territorio federal de San Petersburgo son o Sestra, o Okhta e o Izhora. O lago máis grande é o Sestroretsky Razliv no norte, seguido dos lagos Lakhtinsky Razliv o Suzdal e outros lagos máis pequenos.

Debido á súa localización setentrional, a uns 60º de latitude norte, a duración do día en San Petersburgo varía segundo a estación, oscilando entre 5 horas e 53 minutos e 18 horas e 50 minutos. Entre mediados de maio e mediados de xullo, o crepúsculo pode durar toda a noite, o que se coñece como "sol de medianoite" ou "noites brancas".

San Petersburgo atópase a un 165 km da fronteira con Finlandia, conectada a esta pola autoestrada M10 (E18), ao longo da cal tamén hai unha conexión coa histórica cidade de Vyborg.

Segundo a clasificación climática de Köppen, San Petersburgo está clasificada como Dfb, a clima continental húmido. Recibe a influencia moderadora do mar Báltico con veráns húmidos e temperáns, e invernos longos, secos e fríos.

A temperatura media diaria en xullo é de 23 °C; a temperatura máxima rexistrada foi de 37,1 °C durante a onda de calor no hemisferio norte en 2010. A temperatura mínima rexistrada en inverno foi de -35.9 °C e foi rexistrada en 1883. A temperatura media anual é de 5,8 °C. O río Neva dentro dos límites da cidade conxéase frecuentemente entre novembro ou decembro e desconxéase en abril. De decembro a marzo hai unha media de 118 días nos que a cidade está cuberta de neve, que alcanza un espesor medio de 19 cm en febreiro.^[67] O período libre de xeadas na cidade ten unha duración media de 135 días. A cidade ten un clima lixeiramente máis cálido que os seus arredores. As condicións climáticas son moi variables durante todo o ano.^[68][69]

A precipitación media anual varía en toda a cidade, promediando os 600 mm ao ano e alcanzando o seu máximo a finais do verán. A humidade do chan é sempre alta debido á baixa evaporación causado polo clima frío. A humidade relativa media é do 78%, e hai de media 165 días nublados ao ano.

Rexistros de San Petersburgo (1961-1990, récords dende 1775)
Mes	Xan	Feb	Mar	Abr	Mai	Xuñ	Xul	Ago	Set	Out	Nov	Dec	Ano
Temperatura máxima récord (°C)	8,7	10,2	14,9	25,3	30,9	34,6	35,3	37,1	30,4	21,0	12,3	10,9	37,1
Temperatura media máxima (°C)	-3,0	-3,0	2,0	9,3	16,0	20,0	23,0	20,8	15,0	8,6	2,0	-1,5	9,1
Temperatura media diaria (°C)	-5,5	-5,8	-1,3	5,1	11,3	15,6	18,8	16,9	11,6	6,2	0,1	-3,7	5,8
Temperatura mínima diaria (°C)	-8,0	-8,5	-4,2	1,5	7,0	11,7	15,0	13,4	8,8	4,0	-1,8	-6,1	2,7
Temperatura mínima récord (°C)	-35,9	-35,2	-29,9	-21,8	-6,6	0,1	4,9	1,3	-3,1	-12,9	-22,2	-34,4	-35,9
Precipitacións (mm)	44	33	37	31	46	71	79	83	64	68	55	51	661
Horas de sol	21,7	53,7	124,0	180,0	260,4	276,0	266,6	213,9	129,0	71,3	24,0	12,4	1.633
Humidade relativa media (%)	86	84	79	69	65	69	71	76	80	83	86	87	78
Fonte:[67] Hong Kong Observatory Arquivado 10 de outubro de 2018 en Wayback Machine.

 

San Petersburgo é unha importante porta comercial, que serve como centro financeiro e industrial de Rusia, con especializacións no comercio de petróleo e gas; estaleiros de construción naval; industria aeroespacial; tecnoloxía, incluíndo radio, electrónica, software e ordenadores; construción de máquinas, maquinaria pesada e transporte, incluíndo tanques e outros equipos militares ; minería; fabricación de ferramentas; metalurxia ferrosa e non ferrosa (produción de aliaxes de aluminio); produtos químicos, farmacéuticos e equipos médicos ; edición e impresión; alimentación e restauración; venda por xunto e polo miúdo; industrias téxtiles e de confección; e moitos outros negocios. Tamén foi o fogar de Lessner, un dos dous fabricantes de automóbiles pioneiros de Rusia (xunto con Ruso-Balt); foi fundada polo fabricante de máquinas-ferramenta e caldeiras G.A. Lessner en 1904, con deseños de Boris Loutsky, e sobreviviu ata 1910.^[70]

A cidade acolleu os xogos do Mundial de Fútbol de 2018, e en 2020 a Eurocopa.

• O Ermitage, unha das mellores pinacotecas do mundo.
• O Palacio de Inverno e a praza. Sede do goberno e lugar dos acontecementos da Revolución Bolxevique.
• Fortaleza de San Pedro e San Paulo (alberga a Casa da Moeda de San Petersburgo).
• Catedral de Santo Isaac.
• Teatro Mariinski.
• Teatro Mussorgski.
• Liceo Pushkin.
• Palacio de Catarina.
• Palacio de Peterhof.
• Mesquita de San Petersburgo.

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  San Petersburgo

• Sitio web oficial da cidade (en ruso)
• Sitio web turístico da cidade Arquivado 2014-09-01 en Wayback Machine. (en inglés) (en ruso)