Mundial de Fútbol de 1950

Tras a celebración da Copa do Mundo de 1938 en Francia, comezouse a elección da sede da seguinte edición de 1942. Para a celebración do torneo presentaran candidatura Alemaña, a Arxentina e o Brasil. A decisión de quen ía ser o anfitrión estaba prevista para o congreso da FIFA de xuño de 1938. Porén, o seu presidente, Jules Rimet, adiou a xuntanza para o ano 1940. Con todo, o estoupido da segunda guerra mundial un ano antes fixo que todo ficase suspenso sen saber cando se ía poder retornar.^[2] Cando a guerra finalizou en 1945, a FIFA retomou os preparativos para celebrar unha nova Copa Mundial o antes posíbel, programando un congreso ao ano seguinte en Luxemburgo. Alí discutiuse que Suíza acollese a cuarta edición, prevista en principio para 1949. Porén, a proposto non era viábel a curto prazo no país helvético, xa que non contaba estadios suficientes para un evento internacional.

En xuño de 1946 o Brasil presentou a única candidatura para dar solución ao problema de falta de sedes. O proxecto para esta candidatura era moi semellante ao que xa presentara en 1942.^[2] O presidente do Brasil naquela altura, Getúlio Vargas, obtivo tamén o apoio do líder arxentino Juan Domingo Perón en troques de que o seguinte evento organizado en América fose no seu país. Ademais, propuxeron que a Copa se celebrase en 1950 para garantir o maior número posíbel de participantes. Un dos problemas da candidatura era que o Brasil non contaba cun recinto o suficientemente grande para albergar un evento tan masivo, polo que para solucionalo decidiuse construír un novo estadio, o Estádio do Maracanã, o cal que ía ser o máis grande do mundo con capacidade para 200.000 espectadores.^[2] Finalmente, o 25 de xullo de 1946, os dirixentes da FIFA elixiron por unanimidade as únicas candidaturas presentadas: o Brasil para a edición de 1950 e Suíza para 1954. Tamén se aprobou que o trofeo do campionato adoptase o nome de Copa Jules Rimet en homenaxe aos seus 25 anos de presidencia e o reingreso na FIFA das catro federacións británicas.

 

En total, inscribíronse trinta e catro seleccións á fase de clasificación para dezaseis prazas. Os campións da última edición, Italia, e o anfitrión, Brasil, clasificáronse automaticamente, polo que quedaron en xogo catorce prazas libres. Previamente a FIFA decretara que Alemaña e o Xapón non podían xogar polo seu papel na segunda guerra mundial como potencias do Eixo. En troques, non sucedeu o mesmo con Italia: a FIFA tiña interese no equipo xa que eran os defensores do título e o dirixente da súa Federación, Ottorino Barassi, custodiara o trofeo da Copa durante o conflito. Por outro lado, Austria non estaba sometida a ningunha sanción e a Unión Soviética non quixo tomar parte. Cómpre destacar que a selección da rexión do Sarre, foi aceptada pola FIFA tan só dúas semanas antes da competición, polo que non puido participar na fase de clasificación.

Por outra banda, as catro asociacións do Reino Unido (Inglaterra, Escocia, Gales e Irlanda do Norte) xogaron por primeira vez a fase clasificatoria despois do seu reingreso na FIFA. Neste caso, permitiuse que a edición 1949−50 do seu campionato propio, o British Home Championship, servise como grupo clasificatorio con dúas prazas directas. Inglaterra e Escocia chegaron á última xornada coas dúas primeiras prazas aseguradas, aínda que a federación escocesa tiña antes do torneo que só viaxaría ao Brasil se eran campións.^[3] Ao non darse esa situación, Inglaterra foi finalmente o único representante británico.

No resto de Europa, varios países abandonaron a rolda previa por motivos económicos, pouco favorables ao gasto que supuña o desprazamento en plena posguerra. España, Italia, Suecia, Suíza e Iugoslavia conseguiron o pase sen problemas, mais Turquía, campioa do grupo 2, ausentouse ao alegar "dificultades insalvábeis". Para cubrir as baixas de Escocia e Turquía, o comité organizador cursou senllas invitacións a Portugal e Francia. Os portugueses rexeitárona porque crían que debían gañala no terreo de xogo, mentres que os galos aceptaron en primeira instancia e despois renunciaron por razóns económicas.^[4]

En América do Sur, sorprende a baixa de Arxentina aducindo discrepancias entre a Asociación do Fútbol Arxentino e a Confederación Brasileira de Deportes. As beneficiadas pola súa saída foron Bolivia e Chile, rivais de grupo. Do mesmo xeito, o Uruguai e Paraguai regresaban após dúas edicións ausentes polas saídas do Perú e Ecuador. Por outro lado, Colombia non participou xa que fora expulsada da FIFA en 1949 baixo a acusación de manter unha liga pirata. As dúas prazas de Norteamérica foron para os Estados Unidos e México. En canto a Asia, a India beneficiouse da retirada de Birmania, Filipinas e Indonesia. Porén, non puido viaxar ao Brasil por razóns económicas. Así, das dezaseis clasificadas, só participaron trece seleccións: seis europeas e sete americanas.

As seguintes son as dezaseis seleccións orixinais que se clasificaron para a disputa do torneo.

Renuncias

•   Escocia
•   India
•   Turquía

Seis estadios foron as sedes desta Copa Mundial, cada un situado nunha cidade distinta, todas capitais de estado. O estadio de máis grande desta edición foi o Estádio do Maracanã, en Río de Xaneiro. O estadio cuadruplicaba ao seguinte estadio con máis capacidade, o Estádio do Pacaembu de São Paulo, a cidade máis poboada do país.

Río de Xaneiro	São Paulo	Belo Horizonte
Estádio do Maracanã	Estádio do Pacaembu	Estádio Independencia
22°54′43.8″S 43°13′48.59″O / -22.912167, -43.2301639 (Estádio do Maracanã)	23°32′55″S 46°39′54″O / -23.54861, -46.66500 (Estádio do Pacaembu)	19°54′30″S 43°55′04″O / -19.90833, -43.91778 (Estádio Independencia)
Capacidade: 200.000	Capacidade: 60.000	Capacidade: 25.000
Belo Horizonte   Porto Alegre   São Paulo   Río de Xaneiro   Curitiba   Recife
Porto Alegre	Recife	Curitiba
Estádio dos Eucaliptos	Estádio Ilha do Retiro	Estádio Durival de Britto e Silva
30°3′42″S 51°13′38″O / -30.06167, -51.22722 (Estádio dos Eucaliptos)	8°3′47″S 34°54′11″O / -8.06306, -34.90306 (Estádio Ilha do Retiro)	25°26′22″S 49°15′21″O / -25.43944, -49.25583 (Estádio Durival de Britto e Silva)
Capacidade: 7.000	Capacidade: 60.000	Capacidade: 12.000

A petición do Brasil, a FIFA aceptou mudar todo o formato de competición en 1947. No canto de xogar unha fase eliminatoria como nas dúas últimas edicións, os 16 participantes previstos dividiríanse en catro grupos de catro equipos cada un. En cada grupo, as catro seleccións enfrontaríanse unha vez entre si polo sistema de todos contra todos. Finalmente, pasaría de rolda o campión de cada grupo. A novidade chegou na fase final. Por primeira e única vez na Copa do Mundo, celebraríase unha liguiña entre os catro campións de cada grupo, de novo todos contra todos en tres xornadas. Esta última parte da proposta dividiu ao comité organizador, mais os brasileiros convencéronlles de que aumentaría tanto a emoción como a recadación. A edición de 1950 foi, polo tanto, a única da historia na que non se celebrou unha final, aínda que o Uruguai contra o Brasil da última xornada terminou sendo o partido decisivo.

O sorteo dos grupos celebrouse o 22 de maio de 1950 en Río de Xaneiro. Despois do sorteo as federacións de fútbol de Francia e da India decidiron non participar no mundial. Non houbo tempo para invitar a outras seleccións, polo que o mundial xogouse con tan só 13 equipos, ficando o grupo 4 con dúas seleccións.^[5]

Grupo 1	Grupo 2	Grupo 3	Grupo 4
Brasil	Inglaterra	Suecia	Uruguai
México	España	Italia	Francia
Iugoslavia	Chile	Paraguai	Bolivia
Suíza	Estados Unidos	India

As horas corresponden ao horario de Brasilia (UTC−3).

Equipo	Pts	PX	PG	PE	PP	GF	GC	Dif
Brasil	5	3	2	1	0	8	2	+6
Iugoslavia	4	3	2	0	1	7	3	+4
Suíza	3	3	1	1	1	4	6	−2
México	0	3	0	0	3	2	10	−8

Brasil	4 - 0	México	24 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 81.649 Árbitro: George Reader (Inglaterra)
Ademir   30'   79' Jair   65' Baltazar   71'	Informe

Iugoslavia	3 - 0	Suíza	26 de xuño de 1950, 18:00 – Estádio Independência, Belo Horizonte Asistencia: 7.336 Árbitro: Giovanni Galeati (Italia)
Mitić   59' Tomašević   70' Ognjanov   84'	Informe

Brasil	2 - 2	Suíza	28 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 42.032 Árbitro: Ramón Azón Romá (España)
Alfredo II   3' Baltazar   32'	Informe	Fatton   17'   88'

Iugoslavia	4 - 1	México	28 de xuño de 1950, 18:15 – Estádio dos Eucaliptos, Porto Alegre Asistencia: 11.078 Árbitro: Reginald Leafe (Inglaterra)
Bobek   20' Čajkovski   23'   51' Tomašević   81'	Informe	Ortiz   89' (pen.)

Brasil	2 - 0	Iugoslavia	1 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 142.429 Árbitro: Benjamin Griffiths (Gales)
Ademir   4' Zizinho   69'	Informe

Suíza	2 - 1	México	1 de xullo de 1950, 15:40 – Estádio dos Eucaliptos, Porto Alegre Asistencia: 3.580 Árbitro: Ivan Eklind (Suecia)
Bader   10' Antenen   44'	Informe	Casarín   89'

Equipo	Pts	PX	PG	PE	PP	GF	GC	Dif
España	6	3	3	0	0	6	1	+5
Inglaterra	2	3	1	0	2	2	2	0
Chile	2	3	1	0	2	5	6	−1
Estados Unidos	2	3	1	0	2	4	8	−4

Inglaterra	2 - 0	Chile	25 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 29.703 Árbitro: Karel van der Meer (Países Baixos)
Mortensen   39' Manion   51'	Informe

España	3 - 1	Estados Unidos	25 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio Durival de Britto, Curitiba Asistencia: 9.511 Árbitro: Mário Vianna (Brasil)
Igoa   81' Basora   83' Zarra   89'	Informe	Pariani   17'

España	2 - 0	Chile	29 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 19.790 Árbitro: Alberto Malcher (Brasil)
Basora   17' Zarra   30'	Informe

Estados Unidos	1 - 0	Inglaterra	29 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio Independência, Belo Horizonte Asistencia: 10.151 Árbitro: Generoso Dattilo (Italia)
Gaetjens   38'	Informe

España	1 - 0	Inglaterra	2 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 74.462 Árbitro: Giovanni Galeati (Italia)
Zarra   48'	Informe

Chile	5 - 2	Estados Unidos	2 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio Ilha do Retiro, Recife Asistencia: 8.501 Árbitro: Mário Gardelli (Brasil)
Robledo   16' Cremaschi   32'   60' Prieto   54' Riera   82'	Informe	Wallace   47' Maca   48' (pen.)

Equipo	Pts	PX	PG	PE	PP	GF	GC	Dif
Suecia	3	2	1	1	0	5	4	+1
Italia	2	2	1	0	1	4	3	+1
Paraguai	1	2	0	1	1	2	4	−2

Suecia	3 - 2	Italia	25 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 36.502 Árbitro: Jean Lutz (Suíza)
Jeppson   25'   68' Andersson   33'	Informe	Carapellese   7' Muccinelli   75'

Suecia	2 - 2	Paraguai	29 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio Durival Britto, Curitiba Asistencia: 7.903 Árbitro: George Mitchell (Escocia)
Sundqvist   17' Palmér   26'	Informe	López   35' López Fretes   74'

Italia	2 - 0	Paraguai	2 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 25.811 Árbitro: Arthur Ellis (Inglaterra)
Carapellese   12' Pandolfini   62'	Informe

Equipo	Pts	PX	PG	PE	PP	GF	GC	Dif
Uruguai	2	1	1	0	0	8	0	+8
Bolivia	0	1	0	0	1	0	8	−8

Uruguai	8 - 0	Bolivia	2 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio Independência, Belo Horizonte Asistencia: 5.284 Árbitro: George Reader (Inglaterra)
Míguez   14'   40'   51' Vidal   18' Schiaffino   23'   54' Pérez   83' Ghiggia   87'	Informe

Equipo	Pts	PX	PG	PE	PP	GF	GC	Dif
Uruguai	5	3	2	1	0	7	5	+2
Brasil	4	3	2	0	1	14	4	+10
Suecia	2	3	1	0	2	6	11	−5
España	1	3	0	1	2	4	11	−7

Uruguai	2 - 2	España	9 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 44.802 Árbitro: Benjamin Griffiths (Gales)
Ghiggia   29' Varela   73'	Informe	Basora   37'   39'

Brasil	7 - 1	Suecia	9 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 138.886 Árbitro: Arthur Ellis (Inglaterra)
Ademir   17'   36'   52'   58' Chico   38'   88' Maneca   85'	Informe	Andersson   67' (pen.)

Brasil	6 - 1	España	13 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 152.772 Árbitro: Reginald Leafe (Inglaterra)
Parra   15' (p.m.) Jair   21' Chico   31'   55' Ademir   57' Zizinho   67'	Informe	Igoa   71'

Uruguai	3 - 2	Suecia	13 de xuño de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 7.987 Árbitro: Giovanni Galeati (Italia)
Ghiggia   39' Míguez   75'   85'	Informe	Palmér   5' Sundqvist   40'

Suecia	3 - 1	España	16 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Pacaembu, São Paulo Asistencia: 11.227 Árbitro: Karel van der Meer (Países Baixos)
Sundqvist   15' Mellberg   33' Palmér   80'	Informe	Zarra   82'

Uruguai	2 - 1	Brasil	16 de xullo de 1950, 15:00 – Estádio do Maracanã, Río de Xaneiro Asistencia: 199.854 Árbitro: George Reader (Inglaterra)
Schiaffino   66' Ghiggia   79'	Informe	Friaça   47'

Campión do Mundo
Uruguai Segundo título

Con oito tantos, o brasileiro Ademir foi máximo goleador do torneo. En total, anotáronse 88 goles por parte de 48 xogadores, con tan só un gol en propia meta. Por outra banda, o uruguaio Alcides Ghiggia converteuse no primeiro xogador en marcar gol en todos os partidos. O seguinte sería Jairzinho en 1970.^[6]

8 goles

•   Ademir

5 goles

•   Óscar Míguez

4 goles

3 goles

2 goles

1 gol

1 autogol

 

En 1986, a FIFA publicou un informe no que facía unha clasificación das seleccións en cada Copa do Mundo.^[7] A clasificación de 1950 foi a seguinte:

P	Selección	G	X	V	E	D	GF	GC	DF	Pts.
1	Uruguai	4	4	3	1	0	15	5	+10	7
2	Brasil	1	6	4	1	1	22	6	+16	9
3	Suecia	3	5	2	1	2	11	15	−4	5
4	España	2	6	3	1	2	10	12	−2	7
Eliminados na primeira rolda
5	Iugoslavia	1	3	2	0	1	7	3	+4	4
6	Suíza	1	3	1	1	1	4	6	−2	3
7	Italia	3	2	1	0	1	4	3	+1	2
8	Inglaterra	2	3	1	0	2	2	2	0	2
9	Chile	2	3	1	0	2	5	6	−1	2
10	Estados Unidos	2	3	1	0	2	4	8	−4	2
11	Paraguai	3	2	0	1	1	2	4	−2	1
12	México	1	3	0	0	3	2	10	−8	0
13	Bolivia	4	1	0	0	1	0	8	−8	0

• Copa do Mundo de Fútbol

• Páxina web sobre o mundial en da FIFA.com Arquivado 17 de maio de 2018 en Wayback Machine.