Milos

Milos é a illa máis ao suroeste das Cícladas, 120 km. cara ao leste desde a costa de Laconia. De leste a oeste mide aproximadamente 23 km, de norte a sur 13 km., e a súa superficie estímase en 151 km². A maior parte é accidentada e montañoso, culminando no monte Profitis Elias (748 m) no oeste. Produce viño e olivas. Do mesmo xeito que o resto da agrupación, a illa é de orixe volcánica, con toba, traquita e obsidiana entre as súas rocas ordinarias. Como Santorini, é un antigo volcán cuxo cráter, invadido polo mar, forma unha profunda enseada. O porto natural é o oco do cráter principal, que, cunha profundidade decreciente de (130–55 m), chama a atención desde o noroeste co fin de separar a illa en dous partes case iguais (ver foto), cun istmo non máis de 18 km de amplo. Nunha das covas da costa sur, a calor do volcán é aínda grande, e na costa leste do porto, hai mananciais de xofre quente.

Antimelos ou Antimilos, 21 km. ao noroeste de Milos, é unha masa deshabitada de traquita, a miúdo chamada Erimomilos (Deserto Milos). Kimolos, ou Argentiera, 1´6 km ao nordés, era famosa na antigüidade polas súas figueiras e a terra de batán, tiña unha cidade considerable, os restos dos cales cobren o acantilado de San Andrés. Polyaigos (tamén chamado Polinos, Polybos ou Polivo - ortografía alternativa Polyaegos) localizada 2 km ao sueste de Kimolos. Foi obxecto de disputa entre os Milians e Kimolians. Agora está deshabitada.

O porto da cidade é Adamantas, hai un ascenso á meseta por encima do porto, no que está situada Plaka ou Milos, a capital, e Kastro, levántase nun outeiro por encima dela, e outras vilas. A antiga cidade de Milos estaba máis preto da entrada do porto de Adamas, e ocupou a pendente entre a vila de Trypiti e o lugar de desembarco en Klima. Aquí existe un teatro de tempos romanos e algúns restos das murallas da cidade e outros edificios, un cun fino Mosaico escavado pola escola británica de Atenas en 1896. numerosas obras de arte finas atopáronse neste sitio, en particular Afrodita en París, o Asclepio en Londres e Poseidon e un arcaico Apolo en Atenas. a outra cidade principal é Polonia, no extremo nordés, coas ruínas de Filakopi ao oeste. Outras vilas son Triovasalos, Peran Triovasalos, Milos e Zefyria (Kampos).

 

Na Idade de Bronce (2800-1100 a.C.) foi centro da cultura cicládica. A cidade principal era Filakopi ou Phylakopi, as ruínas da cal están na costa nordés, preto de Polonia, atopada polos arqueólogos ingleses Smith e Hogarth a finais do século XIX.

Esta cidade foi destruída e reconstruída tres veces. A última vez foi destruída polos micénicos que a construíron de novo.

Tivo diversos nomes antes de Cefiria foi chamada Memblis (segundo Arístides), Mimallis (segundo Calímaco), Sifis (Siphis), Acyton (segundo Heráclides) e Byblis (segundo Estevo de Bizancio); este último nome foille dado, segundo parece, por recibir unha colonia de Biblos de Fenicia. Festo deriva o seu nome de Milos do fundador da colonia fenicia.

A cidade foi abandonada cara a 1100 a.C. e fundouse unha de novo (chamada Milos) na moderna cidade de Klima, que foi unha cidade dórica establecida polos lacedemonios que a conservaron ata a guerra do Peloponeso e mesturáronse cos antigos poboadores.

Nas guerras médicas loitou á beira de Atenas. Na guerra do Peloponeso foi aliada de Esparta e Atenas atacou a illa baixo o mando do estratego Nicias, sen éxito, en 426 a.C.; Milos declarouse neutral (aínda que figuraba nunha lista do tributo do 425 a.C. á confederación de Delos), pero Atenas conquistouna despois do 416 a.C. nunha campaña narrada por Tucídides e que quizais foi iniciativa de Alcibiades; a cidade foi asediada durante dous anos por un milleiro de atenienses e finalmente foi destruída e os homes foron mortos e as mulleres e os nenos vendidos como escravos. No soado diálogo dos melios, (Tucídides, V, 85, ss) expresa que para Atenas, o poder pasaba ante a xustiza e que os melios imploraron axuda aos deuses en balde. Nin sequera Esparta ía mover un só dedo en favor da desgraciada illa. Con razón, a crítica histórica considera a expedición contra Milos como unha encarnación brutal da vontade de poder ateniense. Alcibiades foi o autor dos decretos que impuñan estes bárbaros castigos aos insulares, e el mesmo comprou unha muller da illa coa que tivo un fillo).

Alcibiades, ou quen queira que aconsellase o masacre dos melios, non prestou a Atenas ningún bo servizo, senón que cubriu de ignominia á súa cidade e ás armas que no seu día forxara Pericles para a súa defensa. Un grupo de 500 colonos atenienses estableceuse na illa.

O sátrapa Farnabazo II e Conón conquistaron Milos en 393 a.C.. A guerra que seguiu acabou coa paz entre gregos e persas asinada en 386 a.C. que estableceu a hexemonía espartana e entregou as cidades gregas de Asia a Persia. Farnabazo respectou a autonomía das cidades, cousa que non sempre farán os seus sucesores. Lisandro devolveu a illa aos antigos habitantes.

A illa permaneceu independente ata que en tempos de Alexandre o Grande quedou baixo influencia de Macedonia. A cidade principal foi Kastron nun cerro á beira do porto; entre Kastron e o porto consérvanse as ruínas da antiga cidade.

Logo da morte de Alexandre e o goberno de Antípatro, pasou a Antígono I Monóftalmos, e despois caeu en mans dos tolomeos en -311. A illa, un tempo protectorado exipcio, permaneceu de feito independente e produciu grandes obras de arte, entre elas a moi coñecida Venus de Milo.

Pasou aos romanos no século -II e viviu unha época de paz. No século I introduciuse alí o cristianismo (había unha poboación xudía importante) e construíronse catacumbas que aínda existen á beira da moderna vila de Tripiti.

Baixo o imperio bizantino foi atacada por piratas eslavos e árabes. A capital foi destruída por un terremoto e foi trasladada ao área de Komia e Emborios.

Revoltas relixiosas nos séculos VIII e IX foron reprimidas polos bizantinos. En 1207 pasou aos Sanudo de Naxos e os duques de Naxos conservárona formando unha señoría do 1341 ao 1383. A dinastía Sanudo deu paso aos Crispo en 1383 cando Francisco I Crispo tomou o poder nunha revolta armada e casou coa herdeira Fiorenza Sanudo. Os Críspo, duques de Naxos e señores de Milos, mantivérona ata que foi entregada aos otománs en 1566. O xudeu Jose Nasi gobernou as illas de 1566 a 1579, e despois pasou a dominio directo otomán cun acordo de goberno autónomo local: a illa pagaba taxas, pero nunca foi ocupada por unha guarnición.

En 1661 os venecianos derrotaron aos turcos nunha batalla naval en augas da illa.

En 1675 o pirata local George Kapfis foi proclamado rei da illa como xefe dos opositores ao dominio otomán. En 1678 foi aprisionado polos turcos e foi colgado en Constantinopla.

En 1771 os rusos ocuparon a illa, pero volveu a poder otomán en 1774.

En 1821 participou na revolución grega e a primeira batalla naval da guerra librouse nas súas augas o 11 de abril de 1821. En 1830 foi recoñecida parte de Grecia.

Foi base aliada (franceses e británicos) durante a primeira guerra mundial e en 1922 acolleu miles de refuxiados logo da derrota grega en Asia Menor.

Os alemáns ocupárona en maio de 1941 e construíron fortificacións. A resistencia puido izar a bandeira grega o 9 de maio de 1945.

Logo da guerra moitos habitantes emigraron a Atenas ou a Estados Unidos pola pobreza da illa, pero modernamente o turismo deulle un pulo económico.

Milos ten un clima mediterráneo (Clasificación climática de Köppen Csa), con invernos suaves e chuviosos e veráns calorosos e secos.^[2]

• Outras illas gregas

• Official website (en inglés) (en grego)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Milos