The General

The General
Ficha técnica
Produtor	Buster Keaton Productions Inc. Joseph M. Schenck Productions
Guión	Al Boasberg Clyde Bruckman Buster Keaton Charles Henry Smith Paul Girard Smith
Música	William P. Perry (1926) Carl Davis (1987) Robert Israel (1995) Baudime Jam (1999) Joe Hisaishi (2004) Timothy Brock (2005) Angelin Fonda (2017)
Fotografía	Bert Haines Devereaux Jennings
Montaxe	Buster Keaton Sherman Kell
Estrea	1926
Duración	75 minutos (8 bobinas)
Orixe	Estados Unidos
Xénero	Comedia
Orzamento	$ 750.000
Na rede

The General é unha película de 1926 de Buster Keaton, codirixida con Clyde Bruckman. Realizáronse varias versións en galego, sendo proxectadas en cineclubes e institutos con títulos como O maquinista da General^[1] e outros. Conta a historia dun rapaz que, durante a guerra civil estadounidense, a pesar de nin sequera ser recrutado, consegue defenderse só de todo un exército inimigo para salvar a súa moza.

En 1989 incluíuse entre as películas conservadas no National Film Registry da Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos de América.^[2] En 2007 o American Film Institute situouno no posto 18 da clasificación das 100 mellores filmes estadounidenses de todos os tempos.^[3]

O filme, e en xeral toda a carreira de Keaton ten recibido acusacións de racismo e de apoiar o supremacismo sureño.^[4][5] pero tamén desculpas dicindo que era debido a reflectir o contexto histórico e a estereotipos culturais daquel tempo e que a trama é basicamente un pretexto para os gags e acrobacias do filme.^[6]

Keaton afirmou que The General era a súa favorita entre as súas películas e que ao facela esperaba cumprir a

ambición de facer unha comedia realmente grande cunha atmosfera histórica. [....] Aínda que está deseñada principalmente para as risas, o obxectivo é facela historicamente correcta e igualmente aceptábel no Norte e o Sur. No será un burlesque, senón un espectáculo cómico de episodios emocionantes.^[7]

En 1861, durante a guerra civil, o traballador ferroviario Johnnie Gray está en Xeorxia visitando a súa outra paixón, alén da locomotora (The General ) que conduce: a súa noiva Annabelle. Alí o pai e o irmán dela falan da vontade de iren á guerra, e ela tamén lle pide que se una. Johnnie, para compracela, corre á oficina de recrutas, sáltase a fila e ponse primeiro. Cando lle preguntan a súa ocupación é descartado por consideralo máis útil de maquinista que de soldado. Abatido, téntao de novo, pero é expulsado do despacho. Cando marcha, o irmán da rapaza recoñéceo e invítao a facer fila, pero el négase, sen explicar que xa tentara alistarse, facéndolle crer que é reticente. O irmán comunica o feito e a moza, decepcionada, dille a Gray que xa non quere velo e que falará con el só cando o vexa de uniforme.

Un ano despois, nun campamento da Unión (os do Norte) onda Chattanooga, o xeneral Thatcher e o capitán Anderson estudan un plan: disfrazados de civís, atacarán un tren que vén de Atlanta cara ao norte, destruíndo as pontes e o camiño de ferro, cortando a principal vía de abastecemento pola fronte. O plan é aprobado e enviado para o xeneral Parker. Todo parece perfecto, pero os norteños non se decatan de que o tren que se dirixe á fronte é o que conduce Johnnie.

Na parada para cear todos baixan, pero a ex-moza de Johnnie, que na saída o ignorara con desdén, volve ao vagón de equipaxe a coller algo. Así, mentres os norteños desconectan a locomotora cos primeiros vagóns do resto do convoi, é secuestrada.

Johnnie dá a voz de alarma e parte na súa persecución, aínda que fica só e ten que levar un carriño para perseguir os secuestradores. Mentres, os norteños disfrazados sabotean a liña: cortan cables telegráficos, desprenden a vía, etc. Inutilizan o carro e Gray continúa cunha bicicleta roubada a un transeúnte. Consegue chegar á seguinte estación, por onde acaba de pasar o tren secuestrado sen espertar sospeitas, dá a alarma a uns soldados e sae á busca cun novo tren. Logo dun tempo, vírase e ve que os vagóns non están enganchados! Decide seguir só e carga un canón máis adiante. Mentres, os sabotadores decátanse de que son perseguidos: tiran madeira á vía e rompen un tanque. Johnnie supera os obstáculos de xeito rocambolesco. Os norteños están preocupados, pensan que detrás da locomotora hai un convoi cheo de soldados. Johnnie carga o canón, consegue enchelo de pólvora pero está enredado no gancho: o canón despréndese, o gancho bate contra as vías e fai que salte, inclinándose cara á locomotora! Todo parece perdido pero chega unha curva que fai que a bala vaia preto do tren que persegue.

Os norteños tentan deter o perseguidor con varias bazas. Primeiro deixan caer un vagón, que Johnnie tenta quitar cun cambio de agullas, pero atópao diante súa, até que descarrila cara a unha viga que deixaron os propios norteños. Líbrase das outras madeiras baixando en marcha da locomotora, méteo nunha vía sen saída por un intercambiador activado por unha trampa e como o tren comeza de novo, por distracción corre o risco de quedar a pé.

Despois lanzan un vagón ardendo baixo unha ponte cuberta para encher o paso de fume. Con outro troco, tamén o supera.

Mentres tanto en Chattanooga o exército do sur ten orde de se retirar e os do norte avanzan. Johnnie non se decata, ocupado en cortar leña, e os secuestradores disfrázanse de sureños. Nun momento o tren fai unha curva por debaixo dunha ponte e despois volve á mesma. Dende alí arriba, os norteños ven o seu perseguidor e descobren que é un home só. Johnnie foxe, temendo ser atacado polos seus adversarios, e refuxiase no bosque, de noite, baixo a tormenta.

Gray chega a unha casa con luz, pero parece baleira e entra. En realidade é a sede dos norteños, e cando os xenerais regresan ao comedor, escóndese debaixo da mesa. Aí escoita os plans inimigos (atoparse co xeneral Parker reunindo os exércitos e lanzar un ataque sorpresa) e tamén ve o refén do tren, que non é outro que Annabelle.

Johnnie leva unhas patadas e unha queimadura por un puro apoiado no mantel, e agarda a que todos se deiten, para entrar pola xanela no cuarto da rapaza. Noquea a un sentinela e pon o uniforme. Ela sorpréndese moito, pero está de uniforme! ademais dille que está alí para salvala. En silencio foxen ao bosque, onde pasan a noite baixo a choiva, con raios, osos e trampas. Antes de adormecer, agradece que se infiltrase nos inimigos para salvala.

Pola mañá os dous espertan mollados e Johnnie elabora un plan para avisar ás tropas do Sur do ataque sorpresa: mete a nena nun saco e cárgaa no ombreiro rumbo ao campamento do Norte. Aí desprende unha xunta dos vagóns e pon a moza na mercadoría. Logo carga a leña na locomotora, dálle un golpe na cabeza ao xeneral e parte co tren, xogando ao efecto sorpresa.

Os norteños póñense á súa persecución. Esta vez é Johnnie quen crea trampas para frear os perseguidores: tira un poste de telégrafo para que non dean a alarma, enche de obstáculos o paso e rompe o depósito de auga; mentres Annabelle, liberada, tende unha trampa cunha corda entre dúas árbores. Todo o evitan, e a locomotora fuxitiva tamén é superada, pero a solta dun vagón frea os perseguidores. Un intercambiador dobrado cunha cadea crea un obstáculo máis longo de superar.

Mentres tanto, Johnnie, que deixou a guía á moza, segue a pé. Perséguea e cando está a piques de volver subir ela pon o coche en marcha atrás por erro. Consegue volver subir e frear xusto cando chega o tren do norte, pero acaba ao lado, nunha vía cega, debido ao intercambio. Mentres os norteños tentan arranxar o interruptor, Johnnie chega á fatídica ponte de Rock River, onde, co aceite da lámpada e a madeira do tren, acende un lume, xusto no centro dun arco. Cando chega o momento de saír, queda atrás e ten que saltar ao lume.

A división norte chega ao convoi aliado e axúdalle a arranxar o intercambio, indo cara á ponte. Gray entra no campamento do sur, atopa un uniforme e dá a voz de alarma.

Cando os norteños chegan, un xeneral di que non está tan queimado como para non pasar: a locomotora chega ao centro e arruínase no río (a escena está rodada desde a vida, sen maquetas), saíndo os do norte sen palabras, permanecen presos en territorio inimigo.

Os dous exércitos alíñanse entón entre as dúas beiras e estala unha batalla, até que os norteños se retiran. Johnnie mata un francotirador grazas á espada non fixada na empuñadura, dispara o canón que impacta contra o encoro próximo, inundando o río, que asolaga aos últimos norteños escondidos entre as rochas. Tamén bate co último coche do segundo convoi do norte, que xa non pode dar marcha atrás. Leva a bandeira do Sur e pode ondeala como sinal de vitoria nun penedo, pero accidentalmente salta ás costas dun xeneral alí empoleirado.

De volta no campamento, celebran a vitoria. Johnnie volve subir á locomotora, a tempo de ver ao xeneral do norte, abraiado, que é detido sen resistir. Dálle a súa espada ao xeneral do Sur, e este fai que Johnnie se quite o uniforme, quen admitiu que non é seu: pero non para castigalo, senón para darlle iso como tenente, selando todo coa entrega da espada.

Johnnie volve orgulloso coa súa prometida, pero non pode bicala porque todo soldado que pasa ten que saudalo coa man dereita. Despois, ao final, móvese ao lado esquerdo e saúda a todos mentres bica a muller coa cara.

O filme está considerado un dos mellores de Buster Keaton, onde a precisión do mecanismo cómico se desenvolve plenamente, baseado nun continuo xogo de lóxica, onde os sentidos son continuamente envorcados: o que é ameaza convértese nunha axuda, o que parece fácil é moi difícil e as cousas imposíbeis supéranse sen esforzo.

Destaca a tensión que xeran as persecucións de trens, realizadas sen utilizar maquetas, nin sequera na escena na que unha locomotora acaba no río.

A impasible faciana de Keaton convértese no símbolo do individuo sinxelo e inocente, que vive os feitos históricos dando a impresión de nunca reparar no que acontece ao seu redor. A guerra descríbese sen dramatismo e sen sentido tráxico, como un molinete inútil.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  The General

• Cine mudo