Asia Oriental
| |||||
| Tipo | rexión xeográfica  | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Parte de | Asia | ||||
| Localización | |||||
| Continente | Asia | ||||
| |||||
| Bañado por | Mar da China Meridional | ||||
| Comparte fronteira con | Ásia Setentrional (pt)  Sueste asiático Mar da China Meridional Asia Meridional Asia Central | ||||
| Composto por | |||||
| Características | |||||
| Atravesa | Xapón, Corea do Sur, Corea do Norte, República Popular da China, Mongolia, Taiwán e Rusia | ||||
| Superficie | 11.839.074 km² | ||||
| Patrimonio de influencia portuguesa | |||||
| Macau | |||||
Asia Oriental é unha rexión cultural e xeográfica do continente asiático que inclúe a China, o Xapón, Mongolia, Corea do Norte, Corea do Sur e Taiwán, ademais das cidades autónomas chinesas de Hong Kong e Macau. As economías da China, o Xapón, Corea do Sur e Taiwán atópanse entre as máis grandes e prósperas do mundo. Asia Oriental linda con Siberia e co Extremo Oriente ruso no norte, co sueste asiático no sur, co sur de Asia no suroeste, con Asia Central no oeste, e co océano Pacífico no leste.
O leste asiático sitúase nun cruzamento entre civilizacións, o que facilitou a transmisión de ideas, o intercambio cultural, comercial e científico, a cooperación tecnolóxica e as migracións. Tamén é unha rexión estratéxica pola súa proximidade co océano Pacífico e Asia continental, que facilita o comercio marítimo internacional e o transporte. Na actualidade, a súa integración económica, tecnolóxica, política e social, xunto coa súa historia de diversidade, divisións e desenvolvemento diverxentes, contribuíron á súa complexidade, ao seu avance científico-tecnolóxico, á súa riqueza cultural, á súa prosperidade económica e á súa relevancia xeopolítica no contexto mundial. A zona acolleu múltiples imperios, reinos e dinastías ao longo da historia, cada un dos cales deixou a súa pegada e influencia, o que explica a presenza de variados réximes políticos, como reinos dinásticos, posesións coloniais ou estados nación independentes. Asia Oriental e, en concreto, a civilización chinesa, é considerada un dos berces da civilización. Outras sociedades antigas existen aínda como países independentes, como o Xapón, Corea ou Mongolia. Outras civilizacións do pasado integráronse en estados próximos, como é o caso do Tíbet, os baiyue, os khitan, Manchuria, Ryukyu ou o pobo ainu, entre outros. Durante milenios, China foi a principal civilización, estendendo a súa influencia sobre os seus veciños. Así, as sociedades de Asia Oriental formaron parte da chamada sinosfera, desenvolvendo sistemas de escritura derivados do chinés clásico e os seus caracteres. Do mesmo xeito, o calendario chinés está na base de moitos outros da rexión.
Entre as principais relixións de Asia Oriental están o budismo (principalmente, o mahayana); o confucianismo e o neoconfucianismo; o daoísmo; o culto aos devanceiros; a relixión popular chinesa na China, Hong Kong, Macau e Taiwán; o xintoísmo no Xapón; o cristianismo; e o musok en Corea. O tengrismo e o budismo tibetano prevalecen entre os mongois e os tibetanos, mentres que outras relixións como o xamanismo existen entre as poboacións indíxenas do nordeste da China, como os manchús. As principais linguas de Asia Oriental son o chinés mandarín, o xaponés e o coreano. Pola súa banda, entre os grupos étnicos de Asia Oriental destacan os han na China e Taiwán, os yamato no Xapón, os coreanos en Corea do Norte e do Sur, e os mongois en Mongolia. Existen 76 minorías ou grupos indíxenas recoñecidos oficialmente: 55 en China (por exemplo, os hui, os manchús, os mongois chineses, os tibetanos, os uigures ou os zhuang), 16 en Taiwán (coñecidos no seu conxunto como pobos indíxenas de Taiwán), un na illa xaponesa de Hokkaido (os ainu), e catro pobos turcos en Mongolia. O pobo ryukyu das illas Ryukyu, no sur do Xapón, non está recoñecido oficialmente. Hai tamén varios grupos étnicos indíxenas non recoñecidos na China e Taiwán.
A poboación do leste asiático é duns 1,7 mil millóns de persoas, arredor dun 33 % da poboación de Asia continental, ou un 20 % da poboación mundial, a data de 2018.[1] A rexión acolle varias das principais metrópoles do planeta, como Beijing, Hong Kong, Osaka, Seoul, Shanghai, Shenzhen, Taipei ou Tokyo. Malia que a costa e as áreas ribeirenses forman un dos lugares máis poboados do mundo, os habitantes de Mongolia ou o oeste de China, ambas as rexións sen acceso ao mar, están distribuídos de maneira moi dispersa, sendo Mongolia o estado soberano con menor densidade de poboación. En total, a densidade de poboación de Asia Oriental é duns 133 habitantes por quilómetro cadrado, tres veces a media global.
Definición
[editar | editar a fonte]
No uso común, o termo "Asia Oriental" adoita referirse á rexión que inclúe a Gran China, o Xapón, Corea e Mongolia.[2]
China, Xapón e Corea representan as tres civilizacións principais da Asia Oriental tradicional, que no pasado partillaron unha lingua escrita, unha cultura e o sistema de valores sociais confuciano establecido pola China imperial.[3] Outras definicións inclúen a China, Hong Kong, Macau, o Xapón, Corea do Norte, Corea do Sur e Taiwán, debido á proximidade xeográfica destes estados, aos seus lazos económicos e á súa historia común, así como á forte influencia cultural da China sobre todos eles.[3] Algúns expertos introducen tamén Vietnam, debido á súa pertenza á esfera cultural chinesa. Porén, malia que o confucianismo deixou unha gran pegada na cultura do país, a lingua vietnamita xa non usa os caracteres chineses, e moitas organizacións clasifican a Vietnam como un país do sueste asiático.[3][4] Por outra banda, Mongolia está situada xeograficamente ao norte da China continental, pero o confucianismo e a cultura chinesa apenas influíron na súa sociedade. Xa que logo, ás veces Mongolia é agrupada coas nacións de Asia Central como Turkmenistán, Kirguistán e Casaquistán.[4][5] No mesmo sentido, Xinjiang e o Tíbet tamén adoitan entenderse como parte de Asia Central.[6]
Existen outras definicións, máis amplas ou máis limitadas, elaboradas por axencias e organizacións internacionais como o Banco Mundial, que usa o termo Asia Oriental para referirse ás "tres principais economías do nordeste asiático (é dicir, a China continental, o Xapón e mais Corea do Sur)", aínda que tamén adoita incluír a Mongolia, Corea do Norte, o Extremo Oriente ruso ou Siberia.[7] Así mesmo, o Banco Mundial recoñece o papel das rexións administrativas especiais chinesas, Hong Kong e Macau, así como o de Taiwán, un país con recoñecemento internacional limitado. Pola súa banda, o Instituto de Investigación Económica do Nordeste Asiático define a rexión como "a China, o Xapón, as dúas Coreas, Nepal, Mongolia e as rexións orientais da Federación Rusa".[8]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Chung et al. 2018.
- ↑ Hu & Hua 2014, p. 3.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Prescott 2015, p. 3.
- ↑ 4,0 4,1 Miller 2007, p. xi.
- ↑ Prescott 2015, p. 6.
- ↑ Cummings 2013.
- ↑ Aminian, Fung & Ng 2008.
- ↑ Ivanov & Smith 1999, p. 248.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Aminian, Nathalie; Fung, K. C.; Ng, Francis (2008). "Integration of Markets vs. Integration by Agreements". Policy Research Working Paper (en inglés) 4546.
- Chung, Yeun-jun; Lu, Dongsheng; Wang, Yuchen; Xu, Shuhua (2018). "Genetic structure, divergence and admixture of Han Chinese, Japanese and Korean populations". Hereditas (en inglés) 155 (19). doi:10.1186/s41065-018-0057-5.
- Cummings, Sally N. (2013). Understanding Central Asia: Politics and Contested Transformations (en inglés). Routledge. ISBN 978-1-134-43319-3.
- Hu, Amelia; Hua, Shiping (2014). East Asian Development Model: Twenty-first Century Perspectives (en inglés). Routledge. ISBN 978-0-415-73727-2.
- Ivanov, Vladimir I.; Smith, Karla S. (1999). Japan and Russia in Northeast Asia: Partners in the 21st Century (en inglés).
- Miller, David Y. (2007). Modern East Asia: An Introductory History (en inglés). Routledge. ISBN 978-0-765-61822-1.
- Prescott, Anne (2015). East Asia in the World: An Introduction (en inglés). Routledge. ISBN 978-0765643223.
