Cher (cantante)

Cher

(2019)
Biografía
Nacemento	(en) Cherilyn Sarkisian 20 de maio de 1946 (78 anos) El Centro, Estados Unidos de América (pt)
Outros nomes	Cher Cherilyn Sarkisan La Piere Cher Bono Cheryl LaPiere Bonnie Joe Mason Bono Allman
Educación	Colexio Montclair Escola Preparatoria Fresno High School (en) The Center for Early Education
Actividade
Lugar de traballo	Estados Unidos de América
Ocupación	actriz, actriz de cinema, artista discográfico, actriz de televisión, cantante, actor de xénero, directora de cinema
Período de actividade	1963 -
Partido político	Partido Demócrata
Membro de	Sonny & Cher (pt) Allman and Woman Chorra (en)
Xénero artístico	Pop rock, house, Música disco, música rock, música para bailar, folk e folk rock
Tesitura	Contralto
Instrumento	Voz
Selo discográfico	Warner Bros. Records MCA Records Geffen Records Imperial Reprise Records Kapp Records Casablanca Columbia Records Warner Music Group Atco Records Atlantic Records United Artists Records
Compañeiro profesional	Gregg Allman: Allman and Woman Sonny Bono: Sonny & Cher (pt)
Familia
Cónxuxe	Gregg Allman (1975–1979), divorcio Sonny Bono (1964–1975), divorcio
Parella	valor descoñecido (2023–)
Fillos	Chaz Bono  () Sonny Bono Elijah Blue Allman  () Gregg Allman
Pais	John Sarkisian   e Georgia Holt
Irmáns	Georganne LaPiere
Premios
(2024)  Salón da Fama do Rock (2018)  Premio Kennedy (2003)  Premios Emmy do Primetime, premiado polo traballo The Farewell Tour (pt) (2000)  Premios Grammy, premiado polo traballo Believe (pt) (1998)  GLAAD Vanguard Award (en) (1988)  Golden Globe Award for Best Actress – Musical or Comedy, premiado polo traballo Moonstruck (pt) (1987)  Óscar á mellor actriz, premiado polo traballo Moonstruck (pt) (1985)  Hasty Pudding Woman of the Year (1985)  Palma de Ouro, premiado polo traballo Mask (pt) (1984)  Globo de Ouro á mellor actriz secundaria, premiado polo traballo Silkwood (pt) (1974)  Golden Globe Award de melhor série cómica ou musical (pt) , premiado polo traballo The Sonny & Cher Comedy Hour (pt)
Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih,
Sitio web	cherfanclub.com

Cherylin Sarkisian, nada en El Centro (California) o 20 de maio de 1946, é unha cantante, bailarina e actriz estadounidense, máis coñecida como Cher. A súa carreira, que abarca máis de seis décadas, foi marcada por varios cambios de imaxe e nalgúns momentos pola controversia. Cher vendeu máis de 100 millóns de discos dos seus 25 álbums.^[1]

Unha das súas cancións máis coñecidas dos anos 1990 é Believe (unha das primeiras nas que se usou o autotune).

Cher naceu en El Centro, California, o 20 de maio de 1946.^[2] O seu pai, John Sarkisian era de ascendencia armenia e a súa nai, Georgia Holt (nada como Jackie Jean Chourch),^[3] foi unha aspirante a actriz e modelo de ascendencia irlandesa, inglesa, alemá e cherokee.^[4] Os seus pais tiveron unha relación tormentosa e divorciáronse en Reno, cando Cher tiña 10 meses de idade; eles casarían e divorciarían en dúas ocasións máis.^[5] O terceiro dos oito matrimonios de Holt foi co actor John Southall, pai da medio-irmá de Cher, a actriz Georganne LaPiere.^[6] Aínda que o seu matrimonio terminou cando Cher tiña nove anos, ela considérao como o seu verdadeiro pai e lémbrao como «un bo home quen se volvía agresivo cando bebía demasiado».^[7] Como Holt casou e divorciou en moitas ocasións, a familia desprazouse de cidade en cidade (incluíndo Nova York, Texas e California) e non posuían moito diñeiro.^[8] Chegado o intre, Holt tivo que deixar a Cher nun orfanato e aínda que ambas se vían a diario, atoparon esta experiencia traumática.^[9][7]

A súa familia notou a súa creatividade cando produciu o musical Oklahoma! para a súa clase. Segundo a biógrafa Connie Berman, «Cher conseguiu que un grupo de nenas se reunisen para dirixilas e crear rutinas de baile. Como non podía facer que os nenos formasen parte do grupo, ela interpretaba os papeis de home e cantaba as súas cancións. Mesmo a esa idade, tivo unha inusual voz grave».^[10] Malia o difíciles que foron os matrimonios da súa nai, Cher quixo ser famosa dende a súa nenez, pero pensaba que non era atractiva nin talentosa. Ela mesma comentou nunha entrevista: «Non podía pensar noutra cousa que eu puidese facer... Non pensei se sería cantante ou actriz, só pensaba, ben, serei famosa, esa é a miña meta».^[11]

En 1961, Holt casou co banqueiro Gilbert LaPiere, que adoptou a Cher e á súa medio irmá e inscribiunas na escola privada Montclair Prep, en Encino (Os Ánxeles). Como o padrasto de Cher, os pais dos estudantes do Montclair Prep eran enriquecidos. Tal escola presentoulle a Cher un cambio na súa vida, Bernan escribiu: «ela destacou doutros pola súa rechamante aparencia e a súa extrovertida personalidade».^[11] Un compañeiro de Cher recalcou: «Nunca esquecerei a primeira vez que vin a Cher. Era tan especial... parecía unha estrela de cinema, alí e agora... ela dixo que ía ser unha estrela de cinema e soubemos que o faría».^[11] Malia non ser a mellor da súa clase, Cher era considerada intelixente e creativa. Habitualmente obtiña boas notas e íalle ben en francés e inglés. Máis tarde, aos 30 anos, diagnosticáronlle dislexia, un trastorno que lle impediu aprender con facilidade^[12] e fíxoa retirarse da escola a unha idade moi temperá. Tamén logrou notoriedade polo seu comportamento infrecuente: entretiña a outros estudantes durante a hora de descanso, cantando e escandalizando a outros ao utilizar un top, sendo a primeira muller entre a multitude en facelo.^[13] Cher declarou: «Nunca estiven realmente na escola, sempre estaba a pensar sobre cando crecería e sería famosa».^[14] Naqueles anos mantivo unha esporádica relación co actor Warren Beatty.^[15][16]

Aos 16 anos, Cher deixou a escola e a casa da súa nai para mudarse a Os Ánxeles cunha amiga, onde tomaron clases de actuación e tiveron diversos traballos para sosterse. Bailou en pequenos clubs preto do Sunset Strip en Hollywood, presentándose fronte a outros artistas e axentes. Segundo a biógrafa Connie Berman, «non vacilaba en aproveitar nada que lle puidese dar oportunidades, facer contactos ou conseguir unha audición». En novembro de 1962, Cher coñeceu a Sonny Bono namentres traballaba na gravación «Wall of Sound» do produtor Phil Spector. Pouco despois, a amiga de Cher deixou o apartamento onde vivían e ela aceptou a oferta de Sonny de ser a súa ama de chaves. Nun intre chegaron a ser amigos moi próximos, máis tarde noivos e en outubro de 1964 comezaron a vivir en parella sen contraer matrimonio. Sonny levou a Cher perante Spector, que a incluíu como vocalista en moitas gravacións clásicas, tales como «You've Lost That Lovin' Feelin'» de The Righteous Brothers e «Be My Baby» de The Ronettes. Tamén produciu o seu primeiro sinxelo adicado a Ringo Starr, «Ringo, I Love You», baixo o nome artístico Bonnie Jo Mason, que non tivo éxito comercial. Máis tarde en 1964, Cher emerxeu con Sonny como dúo co nome de Caesar & Cleo, con sinxelos como «The Letter», «Do You Wanna Dance» e «Love Is Strange», pero recibiron pouca atención.

A finais de 1964, Cher (coñecida por aquela época como Cherilyn) asinou un contrato con Liberty Records, con Sonny como o seu produtor. O seu segundo sinxelo como solista, «Dream Baby», conseguiu coarse na radio dos Ánxeles, sendo un éxito a nivel local. Xa en 1965, Cher lanzou o seu primeiro álbum de estudio titulado All I Really Want to Do, descrito por Tim Sendra de Allmusic como «unha das gravacións de folk-pop máis fortes da época». O álbum entrou no top 20 do Billboard 200 e permaneceu seis meses na lista. A canción que dá nome ao álbum foi a versión feita pola cantante dunha composición de Bob Dylan e acadou o posto 15 no Billboard Hot 100 dese ano.

Namentres tanto, Sonny & Cher, que xa eran coñecidos, asinaron con Reprise Records e lanzaron o seu primeiro sinxelo «Baby Don't Go». A canción chegou a ser un éxito maior nos Ánxeles e acadou o posto 8 no Hot 100, tras o cal os contrataron no selo discográfico Atco, división de Atlantic Records. O seu primeiro álbum, Look At Us (1965), permaneceu no segundo posto do Billboard 200 durante cinco semanas. O sinxelo «I Got You Babe», liderou o Billboard Hot 100 e converteuse nun dos «sinxelos de pop/rock máis queridos de metade da década». Outros sinxelos de mediano éxito que lle seguiron foron «Just You», «But You're Mine», «What Now My Love», «Little Man» e «The Beat Goes On». Con este último, o dúo ingresou de novo no top 10 dos Estados Unidos. Sonny & Cher enlistaron 11 cancións no top 40 do Billboard entre 1965 e 1972, incluíndo seis no top 10 e rexistraron vendas de 40 millóns de discos. Chegaron a colocar en lista cinco cancións no top 20, igualando a artistas como Elvis Presley e The Beatles. Para finais de 1967, o dúo converteuse, segundo Ginia Bellafantek, editora da revista Time, na «parella do rock».

Sonny & Cher chegaron a ser un fenómeno similar á Beatlemania, viaxando e actuando ao redor do mundo e grazas ao seu «suave son» e «cálida harmonía», competiron con éxito fronte a outras tendencias da época como a invasión británica ou o son Motown.

Tras unha aparición en The Ed Sullivan Show no outono de 1965 no que Sullivan presentou erroneamente á cantante como "Chur", Cher empezou a escribir o seu nome cun acento agudo: Chér, un signo tipográfico que a acompañou até 1974. Axiña, o dúo comezou a facer aparicións en famosos programas de televisión da época, tales como American Bandstand, Hollywood Palace, Beat Club, Hullabaloo e Shindig!. Para disfrazar o seu medo escénico, Cher sacudía esporadicamente o cabelo de Sonny Bono, xesto que se converteu nun símbolo da parella.

Coa súa exótica aparencia, Cher puxo de moda os pantalóns de campá e os accesorios «hippie» que lucía no escenario e chegou mesmo a deseñar a súa propia liña de roupa. Entre 1966 e 1967, a artista lanzou en solitario The Sonny Side of Chér, Chér e With Love, Chér. Entre eles sobresae a canción «Bang Bang (My Baby Shot Me Down)», que alcanzou o segundo posto do Hot 100 e converteuse no seu primeiro sinxelo en superar o millón de copias vendidas. «Alfie» serviu como tema central da película homónima e recibiu un nomeamento ao Óscar á mellor canción orixinal. Á súa vez, «You Better Sit Down Kids» acadou o "top 10" nos Estados Unidos.

A década de 1960 estaba a finalizar e a monogamia de Sonny & Cher e o estilo de vida libre de narcóticos estaban a pasar de moda coa chegada do hard rock, a psicodelia e a cultura da droga.^[17] Ademais, segundo Berman, «a pesadez e o son de grupos como Jefferson Airplane e Cream fixeron que a música folk-rock de Sonny & Cher parecese demasiado suave».^[18] Nun intento errado de atraer de novo a atención da audiencia nova, o dúo produciu e protagonizou a cinta Good Times, que foi un fracaso en portelo.^[18] Cher, continuando a súa carreira en solitario lanzou Backstage (1968) e 3614 Jackson Highway (1969), ambos un fracaso comercial pero non así de crítica. Tras 3614 Jackson Highway, acabouse o seu contrato con Atco Records. A súa relación con Sonny empezou a complicarse e el empezou a enganala en repetidas ocasións. Segundo a revista People, «Bono tratou de gañarlla desesperadamente, dicíndolle que quería casar e formar unha familia». O dúo contraeu matrimonio logo do nacemento de Chaz Bono (nada como Chastity Bono) o 4 de marzo de 1969. A finais do devandito ano, probaron sorte novamente no cinema con Chastity, no que Sonny como produtor, tratou de lanzar a Cher como estrela de cinema. A película fracasou, custándolle ao dúo boa parte dos seus aforros. Porén, algúns críticos notaron os dotes Cher para a actuación. Como un golpe profesionalmente baixo, o dúo comezou a realizar presentacións nocturnas nas Veigas. Segundo Wilson, «a súa longa presentación era tan deprimente que a xente empezaba a apupalos. Entón Cher respondíalles, Sonny tentábaa calar e ela calábao a el». Tal interacción entre ambos se converteu en ficha clave do seu acto, traducíndose en éxito para o dúo, o que lles permitiu presentar o seu show en horario estelar.

En 1970, Cher protagonizou xunto a Sonny Bono o seu primeiro especial para televisión, The Sonny & Cher Nitty Gritty Hour. Unha mestura de comedia e música en vivo; o especial foi un éxito de crítica. Fred Silverman, programador da CBS, viu ao dúo durante unha presentación en The Merv Griffin Show e ofreceulles ter o seu propio show de variedades. The Sonny & Cher Comedy Hour debutou en 1971 como substitución dunha serie saínte e tivo unha duración de só 6 episodios. Con todo, debido aos altos índices de audiencia, o show foi estendido e entrou ao horario prime en decembro. Silverman tachou o éxito da parella como «unha explosión. Poderías contar nunha man as veces en que isto sucedeu na historia da televisión». O show tivo unha audiencia de 30 millóns de espectadores no tres anos en que durou en antena; recibiu 12 nomeamentos ao premio Emmy e gañou un por mellor dirección. Eloxiada polos seus lapsos de humor, Cher burlábase de Sonny aludindo ao seu aspecto e a súa baixa estatura. Segundo a biógrafa Connie Bernan, eles «irradiaban unha aura de alegría, agarimo e calidez que só aumentaba o seu atractivo. Os televidentes quedaron aínda máis encantados cando a pequena Chastity apareceu no show. Parecían a familia perfecta». Grazas aos sketches do programa, Cher perfeccionou as súas habilidades para interpretar papeis cómicos, tales como a temida ama de casa Laverne, a sarcástica camareira Rosa e diversas damas históricas como Cleopatra e Miss Sadie Thompson. Ademais, os vestidos que lucía eran un atractivo máis da serie e o seu estilo influíu nas tendencias da moda da década.

Xa con 25 anos, Cher continuou establecéndose a si mesma como cantante solista, contando coa axuda do produtor Snuff Garrett. O seu primeiro sinxelo número un en solitario foi «Gypsys, Tramps & Thieves», un dos máis vendidos da historia de MCA Records, á vez que recibiu un nomeamento ao Grammy á mellor interpretación pop feminina en 1972. O álbum homónimo saíu á venda en setembro de 1971 e foi disco de platino pola RIAA. A crítica recoñeceu en Cher unha artista máis «madura, confiada e poderosa, con alta intensidade nas súas interpretacións», como en «The Way of Love», sinxelo que se situou no top 10 dos Estados Unidos. O álbum alcanzou o posto 16 no Billboard 200 e mantívose na lista 45 semanas. En 1972, lanzou un álbum de menor éxito, Foxy Lady, unha produción composta totalmente por baladas e onde a crítica novamente eloxiou a súa evolución vocal. O mesmo ano, Snuff Garret deixou de producir os seus discos tras unha discusión con Sonny Bono sobre o tipo de música que se debía gravar. En 1973 e tras a súa insistencia, Sonny produciu Bittersweet White Lixeiro, que foi un fracaso de vendas.

Meses despois, Cher logrou o seu segundo sinxelo número un con «Half-Breed», composición de Garret, que fala sobre unha muller, filla de nai cherokee e pai branco. A pesar de non estar con ela durante a composición, Garret estaba convencido de que a canción sería «un éxito para Cher e para ninguén máis», así que conservou a canción durante meses até reencontrarse coa cantante. Tanto o sinxelo como o álbum, foron certificados cun disco de ouro pola RIAA. En 1974, anotouse un terceiro número un con «Dark Lady», proveniente do álbum Dark Lady e meses máis tarde lanzou a súa primeira recompilación, Greatest Hits, disco que segundo a revista Billboard, mostrouna como «unha das creadoras de éxitos máis consistentes do últimos cinco anos», así como «unha super estrela que sempre vende discos». Tras «Dark Lady», Cher non volvería ter outro sinxelo número un no Hot 100 até o final do século.

Entre 1971 e 1974, Sonny & Cher reviviron a súa carreira musical co lanzamento de catro álbums a través de Kapp Records e MCA Marcas que incluíron sinxelos de éxito como «All I Ever Need Is You» en 1971 e, xa en 1972, «A Cowboy's Work Is Never Doe», polo que recibiron un nomeamento ao Grammy. Sobre a súa apertada axenda daquela época, Cher comentou o seguinte: «Podía facer todo un álbum... en tres días... logo puñámonos/puñámosnos en camiño... e estabamos a facer o show de Sonny & Cher».

Para finais de 1972, o matrimonio de Sonny e Cher xa finalizara, pero as súas aparicións mantivéronse até 1974. Sonny escribiu no seu diario, «o público aínda pensaba que estabamos casados... e esa é a forma en que tiña que ser». En febreiro de 1974, Sonny solicitou a separación citando «diferenzas irreconciliábeis», e unha semana despois, Cher contraatacou cunha demanda de divorcio, citando «servidume involuntaria» e acusouno de reterlle diñeiro e de privala de ingresos que lle pertencían por dereito. O dúo discutiu nos tribunais as finanzas e a custodia de Chastity, que se lle concedeu finalmente á nai. O final da parella saíu á luz durante a terceira tempada de The Sonny & Cher Comedy Hour, polo que deixou de emitirse aínda cando rexistraba altos índices de audiencia. O proceso de separación finalizou o 27 de xuño de 1975. Durante o proceso, Cher tivo unha relación de dous anos co produtor executivo David Geffen, que a liberou dos negocios de Sonny Bono, asilándoa na compañía que ela mesma controlaría: Cher Enterprises. Geffen acordou un contrato por 2,5 millóns de dólares con Warner Bros. Records e reuniu á artista con Phil Spector para gravar un sinxelo de proba a través de Warner-Spector Records, selo controlado por este último. O resultado da alianza foi «A Woman's Story» e o dueto con Harry Nilsson, «A Love Like Yours», sinxelos que non acadaron o éxito. Este último foi posteriormente recoñecido pola revista DMA como un de «os refráns máis apegadizos xamais gravados».

En 1974, gañou o Globo de Ouro á mellor interpretación dunha actriz en televisión - comedia ou musical por The Sonny & Cher Comedy Hour. O mesmo ano, Sonny Bono lanzou o seu propio programa, The Sonny Comedy Revue'%, pero foi cancelado despois de seis semanas de emisión.

Pola súa banda, Cher con The Cher Show debutou como un exitoso especial para televisión o 16 de febreiro de 1975, coa participación de artistas convidados como Flip Wilson, Bette Midler e Elton John. Os actores Cloris Leachman e Jack Albertson gañaron o Emmy pola súa aparición especial e o programa recibiu un total de nove nomeamentos. The Cher Show foi producido por David Geffen e contiña monólogos, comedia, música e o repertorio de vestiario máis grande para un show de televisión nese entón. A prensa valorouno positivamente nos seus primeiros episodios, con Los Angeles Times exclamando «Sonny sen Cher foi un desastre. Cher sen Sonny, doutra banda, sería a mellor cousa que lle pasou á televisión nesta tempada». The Cher Show continuou por outras dúas tempadas como substituto directo de The Sonny & Cher Comedy Hour. Cher declarou: «facer un programa eu soa era máis do que podía manexar».

O 30 de xuño de 1975, tres días despois do final do proceso de divorcio con Sonny, Cher contraeu matrimonio co músico Gregg Allman, cofundador de The Allman Brothers Band. Asinou o divorcio nove días despois citando os seus problemas de alcol e heroína, porén, a parella reconciliouse e continuou o seu matrimonio até 1979. Tiveron un fillo, Elijah Blue, nado o 10 de xullo de 1976. Baixo o nome artístico de «Allman and Woman», Gregg e Cher lanzaron o álbum de duetos Two the Hard Way en 1977, cualificado por A+E Networks como «o peor traballo das súas respectivas carreiras». Tras a cancelación de The Cher Show por mor do seu segundo embarazo, Sonny e Cher prepararon o seu regreso á televisión con The Sonny & Cher Show, emitido dende febreiro de 1976 até mediados de 1977. O seu extravagante estilo de vida, a súa tormentosa relación con Allman e o humor insultante entre a parella acerca do seu divorcio foron factores decisivos para levar o programa ao fracaso.

Animada por Geffen, Cher comezou a traballar no seu primeiro álbum baixo o selo Warner en 1975. Segundo o biógrafo Mark Bego, «a súa intención era que este álbum fixese millóns de fans ao redor do mundo e a tomasen seriamente como unha estrela de rock, e non só como unha cantante pop». Malia os seus esforzos por desenvolver un estilo con influencias de Stevie Wonder, Elton John, James Taylor, Carly Simon, Joni Mitchell e Bob Dylan, o álbum resultante, Stars, recibiu críticas negativas. Janet Maslin de The Village Voice escribiu: «Cher non só non é unha rock and roller... aparencia, sen música, Cher só é o ingrediente principal das gravacións e programas de Sonny Bono». Dende entón, o álbum converteuse en obxecto de culto e é considerado como un dos mellores da súa carreira. Os seus seguintes álbums foron I'd Rather Believe in You (1976) e Cherished (1977). Este último marcou un regreso ao xénero pop perante a insistencia dos produtores de Warner, con todo, ambos foron fracasos comerciais. Cher volveu ao horario prime cos especiais Cher... Special (1978), nomeado a tres premios Emmy e Cher and Other Fantasies (1979). En 1978, cambiou o seu nome de Cherilyn Sarkisian La Piere Bono Allman a só Cher, sen segundo nome nin apelido para «evitar ser relacionada co seu pai, padrasto ou ex-esposos».

Xa como nai solteira de dous fillos, Cher deuse conta de que debía tomar unha decisión sobor o rumbo da súa carreira como cantante, decidiu deixar ao carón o seu desexo de ser estrela de rock e asinou con Casablanca Records. Finalmente, lanzou Take Me Home, un álbum que incursionou no xénero disco, moi popular nese entón e cuxo primeiro sinxelo, «Take Me Home», permaneceu dentro das producións máis vendidas da metade de 1979. Dita produción marcou unha especie de «regreso» na música e tanto o álbum como o sinxelo foron certificados cun disco de ouro pola RIAA. Parte das vendas foron apoiadas pola controvertida portada do álbum, a cal amosaba a Cher cun revelador traxe viquingo.

Malia o éxito do álbum e o entusiasmo inicial, Cher cambiou de mentalidade acerca da música disco, comentando: «nunca pensei que quería facer disco... pero é terrorífico! É bo facer música para bailar tamén. Penso que a música bailábel é o que todos queren». Animada pola popularidade de Take Me Home, Cher planeou o seu regreso ao rock co seu seguinte álbum, Prisoner (1979). Na portada, apareceu semiespida e atada con cadeas, aludindo a presión da prensa cara a ela e xerando a ira de grupos feministas que a percibiron como unha «imaxe de escrava sexual». Cher incluíu cancións de rock no álbum promocionado como de xénero disco, o que ocasionou que parecese desenfocado e así, levouno ao fracaso. Prisoner produciu o sinxelo «Hell on Wheels», o cal foi incluído na banda sonora da fita Roller Boogie e foi un éxito ao render homenaxe ao patín como unha seda, moi popular durante o final da década. Durante esta época, Cher mantivo unha relación co baixista de Kiss, Gene Simmons.

En 1980, Cher realizou a súa última gravación baixo o selo Casablanca Records, «Bad Love», unha canción de xénero disco que foi incluída na fita Foxes. Formou parte da banda de rock Black Rose coa súa parella de entón, o guitarrista Lles Dudek. O grupo foi promovido sen amosar a Cher como celebridade, o seu nome nunca apareceu no primeiro álbum e o seu rostro só foi visto nunha fotografía con todos os membros do grupo na parte traseira do disco. Logo de ser facilmente recoñecida tras unha presentación, desenvolveu unha imaxe estilo punk, cortando o cabelo e tinguindoo de louro, verde e rosado. Malia as súas aparicións en televisión, o grupo non logrou realizar concertos. O seu primeiro e único álbum Black Rose rexistrou poucas vendas e recibiu críticas desfavorábeis. Cher comentou á revista Rolling Stone: «pisáronnos, e non atacarón o álbum. Atacáronme a min. Foi algo "Como Cher se atrevese a cantar rock & roll?"». En 1981, cando a banda se disolveu, Cher era unha das atraccións nocturnas máis exitosas de Las Vegas, gañando preto de $300.000 á semana.^[19][20] O mesmo ano lanzou o sinxelo «Dead Ringer for Love» a dúo con Meat Loaf, o cal se situou no top 5 do Reino Unido. Devandito dueto foi descrito como «un dos máis inspiradores dos oitenta». En 1982, lanzou a través de Columbia Records o álbum I Paralyze, o cal foi declarado como «o seu álbum máis forte e consistente en anos», pero rexistrou poucas vendas.

Coas vendas dos seus álbums e sinxelos estancadas novamente, Cher decidiu estender a súa carreira cara á actuación formal. As súas primeiras ambicións estiveron sempre encamiñadas cara ao cinema, iñantes que a música, porén non tiña referencias profesionais ademais dos pobres títulos Good Times e Chastity e os produtores e directores en Hollywood non lle prestaron atención como actriz. De feito, neste punto da súa carreira, xa a declaraban unha artista do pasado. En 1982, trasladouse a Nova York para tomar leccións de actuación con Lee Strasberg, fundador de Actors Studio, pero nunca asistiu. Audicionou e foi elixida polo director Robert Altman (cuxa esposa era amiga de Georgia Holt) para protagonizar a obra de Broadway Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean. O mesmo ano, foi chamada a facer parte do elenco para a versión cinematográfica, tamén dirixida por Altman, a cal lle outorgou un nomeamento ao Globo de Ouro. O director Mike Nichols viuna en escena namentres actuaba en Jimmy Dean e ofreceulle ser a noiva lesbiana de Meryl Streep na controvertida fita Silkwood. Na súa estrea en 1983, a audiencia era escéptica acerca da habilidade de Cher como actriz.

Pola súa «intensa e case perfecta interpretación», Cher foi nomeada ao Óscar á mellor actriz secundaria e gañou o Globo de Ouro na mesma categoría. O seu seguinte filme, Mask (1985), situouse no segundo lugar dos portelos norteamericanos e foi o seu primeiro éxito comercial e de crítica como protagonista. Polo seu papel de adicta ás drogas e ás motocicletas e nai dun mozo severamente desfigurado, gañou o premio á mellor actriz no Festival de Cine de Cannes. Durante a realización da película, tivo un enfrontamento co director Peter Bogdanovich, o seu comportamento que ía en contra da «orde estabelecida» provocou que fose ignorada nos nomeamentos aos Óscar dese ano. Segundo o autor James Parish, para amosar a súa inconformidade co «sistema», Cher asistiu á cerimonia de premiación de 1986 nun dos traxes máis extravagantes (o cal facía alusión a unha tarántula) que se viron na historia dos Óscar. Devandito incidente foi altamente publicitado.

Tamén en 1985, foi homenaxeada co premio á muller do ano Hasty Pudding da Universidade de Harvard e formou parte da compañía cinematográfica Isis. En maio de 1986, fixo a súa primeira aparición como convidada especial no programa Late Night with David Letterman. Cando Letterman lle preguntou por que fora tan renuente a aparecer no seu programa, Cher respondeu que non o fixo por consideralo un «idiota». A audiencia «estremeceu» e Letterman comentou á revista People, «iso feriu os meus sentimentos [...] Cher era unha das poucas persoas que realmente quixen ter no programa e entón díxome idiota. Sentinme como un total parvo [...]». En 1987, limou asperezas con Letterman e regresou ao programa nunha aparición especial co seu ex-esposo Sonny Bono para cantar «I Got You Babe», sendo a primeira vez en case 10 anos que se reunían.

Durante esta década, foi involucrada amplamente en relacións sentimentais con varios homes de menor idade, incluíndo os actores Val Kilmer, Eric Stoltz e Tom Cruise, o xogador de hockey Ron Duguay, o produtor cinematográfico Josh Doen, o guitarrista de Bon Jovi, Richie Sambora e Rob Camilletti, este último era un panadeiro, 18 anos menor, o cal coñeceu en 1986 e con quen viviu durante tres anos. Alcumado como o «mozo rosquilla» pola prensa, Camilletti apareceu nos titulares ao estrelar o Ferrari de Cher contra o auto dun dos paparazzis. A parella separouse ao pouco tempo despois.

En 1987, regresou á pantalla xigante en tres ocasións. A primeira, interpretando a unha defensora pública no drama Suspect, ao lado de Dennis Quaid e Liam Neeson, a segunda, coprotagonizando xunto con Susan Sarandon, Michelle Pfeiffer e Jack Nicholson a comedia As bruxas de Eastwick, a cal tivo ingresos por 31,8 millóns de dólares por ganancias de alugueiro e a terceira, protagonizando a comedia romántica de Norman Jewison, Feitizo de lúa, na que actuou xunto con Nicolas Cage e Olympia Dukakis e que tivo ingresos por máis de 90 millóns de dólares. Pola súa «cativadora» actuación dunha italiana «viúva e solitaria que ao final reatopou o amor», Cher gañou o Óscar á mellor actriz e o Globo de Ouro como mellor actriz - comedia ou musical. Na cerimonia, toda a audiencia levantouse ao escoitar o seu nome como gañadora, ela dixo no seu discurso: «Non creo que este premio signifique que son alguén, pero talvez estou en camiño». Para 1988, Cher era considerada como unha das actrices máis aclamadas e rendíbeis da década, cobrando preto de USD$1 millón por película. O mesmo ano lanzou a súa propia fragrancia, Uninhibited, a cal lle xerou ingresos por preto de USD$15 millóns no seu primeiro ano no mercado. Tamén lanzou o seu primeiro libro de exercitamento físico titulado Forever Fit, o cal vendeu máis de 100.000 copias.

O mesmo ano, reviviu a súa carreira musical ao asinar coa disqueira Geffen Records co que a revista DMA chamaría «a máis impresionante serie de éxitos até a data [...] que a estabelecería como unha artista rock & roll seria [...] unha coroa pola cal traballara arduamente para conseguir». Coa intervención de Michael Bolton, Jon Bon Jovi, Desmond Child e Richie Sambora, lanzou Cher, o álbum que redefiniu a súa imaxe como cantante e que foi certificado cun disco de platino pola RIAA. O seu primeiro sinxelo, «I Found Someone», presentou unha ineludíbel influencia de rock and roll e situouse no top 10 dos Estados Unidos, sendo o primeiro éxito de Cher en máis de oito anos. Outros sinxelos destacábeis son «We All Sleep Alone», o cal acadou o posto 14 do Hot 100 e «Bang Bang», unha nova versión do seu éxito de 1966, o cal destacou pola súa ampla inmersión no xénero hard rock. Cher vendeu ao redor de 7 millóns de copias.

O seu vixésimo álbum e segundo con Geffen, Heart of Stone (1989), superou o éxito do anterior e vendeu 11 millóns de copias a nivel mundial, conseguindo tres discos de platino pola RIAA. O vídeo musical do primeiro sinxelo, «If I Could Turn Back Time», suscitou polémica ao amosar a Cher actuando nun buque de guerra, lucindo un body negro semi-transparente, o cal deixaba ao descuberto unha gran tatuaxe nos seus glúteos. Diversas cadeas musicais censuraron o vídeo, incluíndo a MTV, quen inicialmente se negou a transmitilo pola súa «parcial nudez». Respondendo á presión dos seus televidentes adultos, a cadea só transmitiu o vídeo entre as 9 pm e 6 am. «If I Could Turn Back Time» foi un éxito a nivel mundial, converténdose no sinxelo máis exitoso de Cher en toda a súa carreira. Outros sinxelos de gran notoriedade foron «Just Like Jesse James», «Heart of Stone» e «After All», este último foi un dúo con Peter Cetera que serviu como tema central da fita Chances Are e que foi nomeado ao Óscar á mellor canción orixinal. O mesmo ano, embarcouse na xira Heart of Stone Tour (tamén coñecido como The Cher Extravaganza), o cal finalizou en 1990. A xira xerou un especial de televisión titulado Cher at the Mirage, o cal foi gravado durante un dos seus concertos en Las Vegas.

A súa primeira película en tres anos, Mermaids (1990), foi unha homenaxe ás mulleres que viaxan de cidade en cidade ao final dunha relación amorosa. Contou coa participación de Winona Ryder e Christina Ricci e aínda que non foi considerada como un éxito en portelo, foi ben valorada polos críticos. A artista declarou que tivo discusións cos primeiros dous directores da fita, Lasse Hallstrom e Frank Oz, ata que foron substituídos por Richard Benjamin. Como os produtores crían que Cher podería ser a «atracción» da película, deixáronlle ter control total detrás de escena. Segundo a biógrafa Connie Bernan, Mermaids converteuse nun clásico de culto. Cher contribuíu con dúas cancións para a banda sonora: «Baby I'm Yours» e o éxito internacional «The Shoop Shoop Song (It's in His Kiss)», o cal liderou as listas británicas por cinco semanas e entrou no top 5 a nivel mundial. En 1991 lanzou a súa última produción baixo o selo Geffen, Love Hurts, o cal debutou no primeiro lugar no Reino Unido, manténdose alí por seis semanas. O álbum vendeu preto de 4 millóns de copias e xerou catro sinxelos de éxito, o máis notábel, «Love and Understanding», o cal ingresou no top 10 no país británico e situouse dentro das primeiras vinte casas dos Estados Unidos, sendo o único sinxelo exitoso do álbum en América. Tempo despois, Cher comentou que os seus «anos de éxito» con Geffen foran especialmente significativos para ela porque «estaba a lograr facer cancións que realmente amaba [...] cancións que realmente me representaban e que foron populares».

En 1992, embarcouse na xira Love Hurts Tour e lanzou dous vídeos sobre saúde nutricional, CherFitness: A New Attitude e CherFitness: Body Confidence, sendo moi exitosos no seu xénero. En novembro do mesmo ano, lanzou a recompilación Cher's Greatest Hits: 1965-1992, a cal só estivo dispoñíbel en Europa e que incluíu tres novas cancións, «Oh No, Not My Baby», «Many Rivers to Cros» e «Whenever You're Near». A recompilación demostrou ser exitosa, liderando as listas británicas por sete semanas non consecutivas e situándose no top 10 doutros países. En Alemaña, Cher recibiu o premio Echo á artista internacional do ano.

Por mor da súa mala experiencia en Mermaids, rexeitou protagonizar as exitosas películas A guerra dos Rose e Thelma & Louise. Segundo a biógrafa Connie Berman, «logo do éxito de Feitizo de Lúa, ela estaba moi preocupada sobre o seu seguinte paso profesional, polo cal era moi cautelosa». Na primeira metade da década, caeu vítima do virus de Epstein-Barr e consecuentemente desenvolveu unha síndrome de fatiga crónica, a cal a deixaba demasiado esgotada como para soster a súa carreira na música e o cinema. Con todo, comezou a aparecer nunha serie de infomerciais sobre produtos de saúde, dieta e beleza, xa que «necesitaba diñeiro» e «estaba demasiado cansa como para traballar noutros proxectos». Devanditos comerciais xeráronlle ingresos por 100 millóns de dólares. As críticas non se fixeron esperar, Cher era constantemente parodiada en programas como Late Night with David Letterman e Saturday Night Live, era obxecto de burlas e os críticos declararon «morta» a súa carreira como actriz. Máis tarde, ela declarou en Ladies Home Journal: «De súpeto convertinme na raíña dos infomerciais e non se me ocorreu que a xente só se centraría niso e desposuiríame das miñas outras cousas».

Realizou unha serie de cameos nas películas The Player (1992) e Prêt-à-Porter (1994), ambas as dúas dirixidas por Robert Altman. En 1994 colaborou na serie Beavis and Butt-Head de MTV para a realización dunha versión rock do éxito de Sonny & Cher, «I Got You Babe». En 1995, volveu ao cume das listas británicas con «Love Can Build a Bridge», que contou coa colaboración de Chrissie Hynde, Neneh Cherry e Eric Clapton. O mesmo ano, asinou cos selos Warner Bros. Records (por segunda vez) e WEA Records para lanzar It's a Man's World, álbum constituído na súa totalidade por cancións escritas por homes e que serían expostas por Cher baixo a mirada feminina. O álbum recibiu comentarios positivos e algúns críticos declararon que a súa voz se escoitaba mellor ca nunca». It's a Man's World foi lanzado en Europa en novembro de 1995 e en América en xuño de 1996 baixo o selo Reprise Records e orixinou os sinxelos notábeis «Walking in Memphis» e «One by One», neste último Cher fixo gala do seu falsete, polo que foi ben valorada. It's a Man's World vendeu preto de 1 millón de copias. O 24 de decembro de 1995 protagonizou Christmas with Cher, un especial do Nadal de ITV para televisión. En 1996, protagonizou a comedia de Chazz Palminteri, Faithful, que foi mal recibida polos críticos. Malia ser eloxiada polo seu «appeal», negouse a promovela alegando que era «horríbel». Anotouse un éxito profesional ao dirixir parte da película de HBO, If These Walls Could Talk, a cal trataba sobre o tema do aborto e contou coa participación de Demi Moore, Sissy Spacek e Anne Heche. Por encarnar a unha doutora asasinada brutalmente por un fanático que estaba en contra do aborto, recibiu un nomeamento ao Globo de Ouro á mellor actriz nunha película para televisión.

En xaneiro de 1998, o entón congresista republicano Sonny Bono faleceu nun accidente de esquí. Cher deu un conmovedor discurso no seu funeral e con bágoas nos ollos declarou que era «o personaxe máis inesquecíbel» que coñecera.^[21][22] O 20 de maio de 1998 homenaxeou a Bono co especial de televisión Sonny and Me: Cher Remembers da CBS. Consecuentemente, Sonny & Cher recibiron unha estrela no Paseo da Fama de Hollywood pola súa contribución na televisión. O mesmo ano, lanzou a súa autobiografía, The First Time, unha colección de ensaios que relataron as súas «primeiras veces» ao longo da súa vida; o libro foi ben cualificado ao amosar á cantante «real» e «xenuína». No intre da morte de Sonny Bono, Cher non terminara de escribir o libro e estaba indecisa sobre incluír ou non a morte deste, xa que poderían acusala de aproveitarse do momento. Máis tarde, declarou á revista Rolling Stone: «Non o podía pasar por alto, como podería?. Importaríame máis o que a xente pensase ou o que fose correcto para min... Eu non teño que dar explicacións. Gustaríame que a xente entendese, pero se non o fan, ben, así é como son as cousas».

En novembro de 1998 lanzou o que sería a produción discográfica máis exitosa da súa carreira, Believe, un álbum composto totalmente por cancións de xénero dance, que reinventaron a súa imaxe, devolvéronlle popularidade e marcaron unha ampla brecha coas súas antigas producións. Moitas cancións intentaron «capturar a esencia da era disco». Cher comentou: «non é que pense que é un álbum dos setenta... pero alí hai unha ligazón, unha consistencia correndo a través del que me encanta».^[23] Believe foi certificado con catro discos de platino pola RIAA, recibiu certificacións adicionais noutros 39 países e vendeu máis de 20 millóns de copias.^[24] O primeiro sinxelo do álbum, «Believe», liderou as listas de popularidade en 25 países e vendeu preto de 11 millóns de copias.^[25] Chegou a ser un hit ao redor do mundo, foi o sinxelo mellor vendido de 1998 e 1999, así como no máis exitoso de toda a súa carreira até a data, converténdose nun dos sinxelos máis vendidos da historia e na súa canción insignia.^[26] No Reino Unido, a canción situouse no primeiro lugar por sete semanas e catalogouse como o sinxelo máis vendido por parte dunha cantante solista naquel país, récord que aínda mantén.^[27] Con «Believe», Cher converteuse na cantante de maior idade (aos 52 anos) en acadar o cume do Hot 100 nos Estados Unidos, catalogouna como a artista co maior período de tempo entre cancións que alcanzasen o cume de dita lista dende a súa primeira e última vez, cun lapso de 33 anos e como a única muller na historia en entrar no top 10 dos Estados Unidos nas décadas dos 60, 70, 80 e 90. Adicionalmente recibiu dous nomeamentos ao Grammy á gravación do ano e mellor gravación bailábel, gañando o último.

O álbum tamén produciu un segundo sinxelo de grande éxito, «Strong Enough», o cal entrou no top 10 a nivel mundial. O 28 de xaneiro de 1999 apareceu na trixésimo terceira edición do Super Bowl para interpretar o himno dos Estados Unidos. En marzo, apareceu no especial de televisión VH1 Divas Live 2, que contou coa colaboración de Tina Turner, Elton John e Whitney Houston, entre outras estrelas. Segundo VH1, «ese foi o especial máis popular e máis visto na historia da televisión, coa presenza de Cher xerando parte diso». A súa posterior xira, Do You Believe? Tour, estendeuse ao longo de 1999 e 2000, esgotou billetería nos Estados Unidos e foi vista por preto de 1,5 millóns de persoas globalmente. Da xira orixinouse un especial para televisión titulado Cher: Live at the MGM Grand In Las Vegas, o cal logrou os niveis máis altos de audiencia ca calquera outro programa de HBO de 1998 e 1999 e recibiu sete nomeamentos ao Emmy. Tamén en 1999, Cher lanzou a súa seguinte recompilación, The Greatest Hits, que liderou as listas de popularidade en Australia e Alemaña. O mesmo ano, Geffen Records tamén lanzou a súa propia versión, If I Could Turn Back Estafe: Cher's Greatest Hits, o cal foi certificado cun disco de ouro pola RIAA.

A súa seguinte película foi Té con Mussolini (1999) de Franco Zeffirelli, coa participación das aclamadas actrices Judi Dench, Maggie Smith, Joan Plowright e Lily Tomlin. Aínda que a fita recibiu comentarios mixtos, a súa actuación foi ben valorada ao interpretar a unha extravagante e acomodada muller xudía que é traizoada, ficando na ruína no marco da segunda guerra mundial; un crítico de FilmComment escribiu: «Só despois de que ela aparece en pantalla é cando te dás conta de canto profundamente estivo perdida dela. Pero Cher é unha estrela, ela arránxase para ser un personaxe e asemade e sen que o esquezas, ser Cher».

En marzo de 2000, Cher lanzou o álbum independente Not.com.mercial, unha recompilación de composicións que realizara logo de asistir a unha conferencia de compositores en París en 1994. Por mor da forte natureza das letras, moitas compañías discográficas negáronse a publicar o álbum ao consideralo «non comerciábel», polo que decidiu publicalo a través da súa páxina web. O título provén dun xogo de palabras entre «dot com» (punto com), referida aos sitios web e «not commercial» (non comercial). Moitas das cancións relataban as súas vivencias persoais, cunha linguaxe «contundente» e contido «sombrío». Not.com.mercial foi a primeira produción onde case todas as cancións eran da súa autoría. A canción «Sisters of Mercy» evocou a época en que estivo recluída nun orfanato, alí tachou ás monxas católicas que coidaban dela como «crueis, desapiadadas e perversas», o cal causou controversia entre os líderes da igrexa.^[28]

O mesmo ano, gravou «Più che puoi», a dúo co cantante italiano Eros Ramazzotti. En novembro, realizou un cameo en Will & Grace, no episodio «Gypsies, Tramps and Weed», o cal se converteu no segundo episodio máis visto da serie. O mesmo ano, Cher recibiu o seu segundo premio Echo á artista internacional do ano.

En 2001, Cher lanzou Living Proof, un álbum que tamén incursionou no xénero dance e que foi considerado como o sucesor de Believe. Living Proof debutou no posto 9 do Billboard 200, sendo o debut máis exitoso da súa carreira até aquel tempo. Slant Magazine cualificou o álbum como «a maior peza de re-afirmación da arte pop dende o 9/11». O primeiro sinxelo do álbum para Europa, «The Music's No Good Without You», alcanzou o posto 8 no Reino Unido e entrou no top 10 nalgúns países. O primeiro sinxelo para os Estados Unidos, «Song for the Lonely», foi adicado «á coraxe dos neoiorquinos» tras os atentados contra as Torres Xemelgas. De feito, no vídeo da canción aparecen as torres, as cales foran derrubadas con meses de anterioridade.

Moitas das cancións do álbum foron remesturadas, sendo moi populares nas discotecas dos Estados Unidos e Europa. Living Proof recibiu un disco de ouro pola RIAA e a canción «Love One Another» recibiu o nomeamento ao Grammy á mellor gravación bailábel. En maio de 2002, apareceu por segunda vez no concerto benéfico VH1 Divas Las Vegas, que contou coa colaboración de Anastacia, Céline Dion, Dixie Chicks e Shakira, entre outros. O mesmo ano, recibiu o galardón Dance/Club Play Artist of the Year nos premios Billboard. Durante esa época, a súa fortuna persoal foi calculada en USD$600 millóns.

En xuño do mesmo ano, embarcouse na xira Living Proof: The Farewell Tour, a cal foi publicitada como a última da súa carreira, aínda que sempre aclarou que seguiría gravando discos e facendo películas. O espectáculo foi deseñado como unha homenaxe aos seus 40 anos de carreira. Este incluíu videoclips dos seus inicios na década dos sesenta, o seu éxito na televisión e o cinema, e foi adornado por un extravagante vestiario, apoiado por máis de 20 bailaríns, acróbatas e dous coristas. Inicialmente, a xira enlistou 49 concertos pero foi estendida en moitas ocasións, cubrindo virtualmente a todo Estados Unidos, así como varias cidades en Europa, Australia, México, Canadá e Nova Zelandia.

Reencontrou o éxito na televisión novamente con Cher: The Farewell Tour, un especial da NBC dun dos seus concertos en Miami en novembro de 2002 e que foi emitido en abril de 2003, cunha audiencia de máis de 17 millóns de persoas. Foi o especial de televisión máis visto do ano e Cher foi premiada co Primetime Emmy ao mellor programa de variedades, música ou especial de comedia. Máis tarde en 2003, lanzou o álbum Live! The Farewell Tour, unha recompilación das súas cancións en vivo provenientes da xira.

Logo de romper coa sucursal de Warner no Reino Unido en 2002, asinou un contrato de cubrimento mundial coa casa matriz da disqueira en setembro de 2003. O mesmo ano lanzou The Very Best of Cher, unha recompilación de grandes éxitos de toda a súa carreira. Dita produción acadou o posto 4 no Billboard Hot 100 e foi certificado con dous discos de platino pola RIAA. O mesmo ano, presentou unha imaxe distorsionada de si mesma na comedia de Bobby e Peter Farrelly, Stuck on You, xunto con Matt Damon e Greg Kinnear. Na película, Cher tratou de falsificar a súa imaxe pública, aparecendo nunha cama xunto co «seu suposto noivo» Frankie Muniz. Tamén nese ano, gravou un dueto con Rod Stewart, titulado «Bewitched, Bothered and Bewildered». Living Proof: The Farewell Tour, que tivera unha duración de tres anos con 325 concertos, finalizou en abril de 2005, sendo a xira máis exitosa por parte dunha artista feminina até ese tempo, gañándose un lugar no Libro Guinness dos récords. Durante os seguintes tres anos, as aparicións de Cher en público foron escasas.

En 2008, Cher volveu aos escenarios asinando un contrato por 180 millóns de dólares para realizar unha serie de presentacións no Coliseo do Caesars Palace de Las Vegas, titulado Cher at the Colosseum. O espectáculo, o cal iniciou o 6 de maio do devandito ano, repasou a súa historia musical e contou cunha impoñente posta en escena.^[29] Ela declarou:

Comecei a actuar en Las Vegas no casino Caesars, así que agora completo o ciclo.

O 8 de maio do mesmo ano apareceu no programa The Oprah Winfrey Show, onde se reuniu coa súa colega e amiga Tina Turner. O episodio foi declarado o máis visto en meses nos Estados Unidos, rompendo as propias marcas do programa de Winfrey. En agosto do mesmo ano, o diario británico The Daily Telegraph anunciou que Cher sería a primeira opción para interpretar a Catwoman na película The Dark Knight Rises. O 3 de novembro do mesmo ano, estes rumores foron desmentidos logo dunha aparición no programa The Ellen DeGeneres Show, onde confirmou que participaría no filme The Drop Out, porén, nunca chegou a filmarse por falta de financiamento.

O 5 de febreiro de 2011, finalizou o seu espectáculo en Las Vegas, cun total de 192 concertos realizados en tres anos; ningún deles foi gravado polo cal non se realizaron lanzamentos posteriores en DVD do show.

En 2010 realizou a súa primeira película formal dende 1999: Burlesque, interpretando á dona dun club neo-burlesque no Sunset Boulevard que está a piques de entrar en bancarrota e que contou coa participación de Christina Aguilera. Gravou dúas cancións para a banda sonora, «Welcome to Burlesque» e «You Haven't Seen the Last of Me», esta última composta por Diane Warren e gañadora do Globo de Ouro á mellor canción orixinal. Burlesque recadou 110.657.398 millóns de dólares, converténdose na película de maior recadación de Cher. O mesmo ano foi inmortalizada ao deixar as súas pegadas de mans e pés en cemento fronte ao Grauman's Chinese Theatre e en decembro foi recoñecida como a «muller do ano» pola revista Glamour. O ano seguinte prestou a súa voz na película Zookeeper, que contou coa colaboración de Kevin James, Adam Sandler e Sylvester Stallone.

En 2013 lanzou ao mercado Closer to the Truth, o seu primeiro traballo discográfico dende Living Proof de 2001. O álbum, que subiu directamente á terceira casiña do Billboard 200 na semana de lanzamento, converteuse no mellor debut de toda a súa carreira. Seguiu a mesma liña musical das súas dúas producións anteriores e contou con composicións de Jake Shears, Pink e Timbaland. Ademais, catalogouna como a artista co período de tempo máis amplo que incursionou en dita lista dende a primeira e última vez, comezando en 1965 como parte de Sonny & Cher, até 2013, cun rango de 48 anos. The Boston Globe cualificou o son do álbum e á cantante de 67 anos «máis convincentes ca JLo ou Madonna». O seu primeiro sinxelo, «Woman's World», foi presentado cunha actuación en vivo durante o capítulo final da cuarta tempada de The Voice, marcando a súa primeira aparición en televisión en case unha década. Cher apareceu na seguinte tempada como convidada especial e conselleira de Blake Shelton. Tamén produciu Dear Mom, Love Cher, un especial de televisión sobre a súa nai Georgia Holt, o cal se estreou en maio de 2013 a través de Lifetime. En xuño do mesmo ano apareceu como artista principal no evento do desfile do Orgullo Gay de Nova York Dance on the Pier, o cal esgotou billetería por primeira vez en cinco anos. En novembro, apareceu como convidada na décimo sétima tempada do programa Bailando coas Estrelas, facendo parte do xurado durante a oitava semana do programa, cuxa banda sonora incluía exclusivamente a súa música.

En 2014 iniciou a súa xira Dressed to Kill Tour, case doce anos despois de anunciar a súa «xira de despedida», aínda que aclarou cos dedos cruzados que esta si sería a última. Na primeira etapa da xira, os boletos foron esgotados para 49 presentacións en Norteamérica, colleitando 54,9 millóns de dólares. En novembro do mesmo ano, cancelou o resto dos seus concertos por mor dunha infección que comprometera os seus riles.

O mesmo ano realizou unha interpretación especial no álbum Once Upon a Time in Shaolin do grupo de rap Wu-Tang Clan, sendo acreditada como Bonnie Jo Mason, o seu primeiro nome artístico en 1964. Deste álbum só se produciu unha copia, a cal foi vendida pola suma de 2 millóns de dólares nunha poxa en liña en novembro de 2015. Logo de ser convidada por Marc Jacobs á Met Gala de 2015, foi a face da colección outono/inverno do deseñador. Sobre isto, Jacobs declarou: «Este foi o meu soño dende hai moito, moito tempo».

En xuño de 2012, revelou que un musical de Broadway sobre a súa vida estaba en desenvolvemento, abrindo a posibilidade de participar no mesmo. Para 2015, confirmouse que o guión da obra estaba en mans de Rick Elice, responsábel do éxito de Broadway Jersey Boys. Cher tamén confirmou que tres actrices a personificarían en tres etapas distintas da súa vida. A finais de 2016, Jason Moore foi confirmado como o director, namentres que Flody Suárez e Jeffrey Seller foron confirmados como produtores. A obra tivo a súa primeira lectura en escena entre o 2 e o 14 de xaneiro de 2017 en presenza de Cher na cidade de Nova York, baixo o título de The Cher Show. O musical estreouse no teatro Oriental en Chicago o 12 de xuño de 2018 e abriu en Broadway en decembro dese mesmo ano.

O 8 de febreiro de 2017, iniciou o seu segundo espectáculo residencial titulado Classic Cher no hotel Monte Carlo de Las Vegas. O espectáculo foi deseñado en cooperación coa empresa AEG Live, responsábel do seu anterior show Cher at the Colosseum. Classic Cher tamén conta con varias presentacións no recentemente inaugurado hotel MGM National Harbor en Washington D. C.. Un día despois do seu 71° aniversario, foi galardoada co premio «Icon Award» durante a cerimonia de entrega dos Billboard Music Awards, distinción tamén concedida a outros artistas como Stevie Wonder, Prince e Céline Dion. A súa interpretación na cerimonia marcou a súa primeira aparición nunha entrega de premios en máis de 15 anos.

En 2018 coprotagonizou o musical Mamma Mia! Here We Go Again, o seu primeiro traballo cinematográfico despois de 8 anos. A película corresponde á secuela de Mamma Mia!, estreada en 2008 e onde Cher interpreta a Ruby Sheridan, avoa de Sophie, interpretada por Amanda Seyfried e nai de Donna, interpretada por Meryl Streep (marcando a súa segunda colaboración xuntas dende Silkwood de 1983).^[30] Sobre a súa interpretación, Viviana Olen e Matt Harkins da revista New York comentaron que "é só no clímax da película onde a promesa se cumpre: Cher aparece... Fica claro que cada película —non importa como de boa— melloraría infinitamente se incluísen a Cher."^[31] A cantante contribuíu con dúas cancións para a banda sonora: «Super Trouper» e «Fernando», ambas as dúas gravadas orixinalmente polo grupo sueco ABBA. Björn Ulvaeus, integrante de ABBA comentou: "Ela fai «Fernando» súa. É a súa canción arestora."

O 4 de marzo de 2018 foi a invitada especial á Marcha do orgullo LGBT de Mardi Grass en Sidney (Australia) e cuxa boletería esgotouse en cuestión de horas logo de que revelase a súa visita a través de Twitter. Tras o evento, Cher anunciou unha xira musical polo país o final do ano citando: «a miña visita a Mardi Grass en Sidney lembroume como de única e bela é Australia. Pasaron 13 anos dende que fixen unha xira alí, así que pensei 'fagámolo unha vez máis'». Here We Go Again Tour, a súa primeira xira mundial dende 2005, percorreu Oceanía entre setembro e outubro, estendeuse por 2019 e 2020, e foi suspendida por mor da pandemia de COVID-19.

Durante a promoción de Mamma Mia! Here We Go Again, Cher confirmou que gravaría un disco con cancións do grupo sueco. O seu vixésimo sexto álbum, Dancing Queen, saíu ao mercado o 28 de setembro. Brittany Spanos de Rolling Stone comentou que "a artista de 72 anos non só fai que as cancións de ABBA parezan escritas para ela, senón que tamén parezan moi do 2018". Marc Snetiker de Entertainment Weekly chamou ao álbum "a realización máis importante da artista dende Believe de 1998", e destacando «One of Us» como "unha das mellores gravacións de Cher en anos". Dancing Queen debutou na terceira casa do Billboard 200, posto previamente ocupado pola súa anterior realización Closer to the Truth de 2013, e a cal é a máis álta da súa carreira. O álbum vendeu 153 mil copias na súa primeira semana de lanzamento, proclamándose como a semana de vendas máis exitosa para unha artista cun álbum de pop en 2018, do mesmo xeito que a súa mellor semana con maiores vendas dende 1991. Dancing Queen tamén liderou o Billboard Top Album Sales, converténdoo no seu primeiro álbum número un en dita lista.

O musical sobre a súa vida, The Cher Show, estreouse en Chicago en xuño e chegou a Broadway en decembro dese mesmo ano. O espectáculo foi escrito por Rick Elice e conta a vida da artista en tres etapas, cada unha narrada por unha actriz distinta. Unha delas, Stephanie J. Block, gañou o Tony á mellor actriz mentres que Bob Mackie (deseñador principal da artista dende 1975) gañou na categoría de mellor deseño de vestiario. A pandemia da COVID-19 provocou a suspensión dunha xira nacional do musical en 2021. En decembro, Cher foi homenaxeada co Kennedy Center Honors, o recoñecemento máis alto outorgado polo goberno dos Estados Unidos a aqueles artistas cunha contribución extraordinaria á cultura. A cerimonia incluíu homenaxes por parte de Cyndi Lauper, Little Big Town e Adam Lambert. Outros proxectos anunciados en 2018 pola artista foron: un álbum do Nadal, un segundo volume de Dancing Queen, unha autobiografía e unha película biográfica sobre a súa vida.

En 2019, Cher lanzou a súa fragrancia, Cher Eau de Couture, a primeira desde Uninhibited de 1988 e a cal estivo en proceso de desenvolvemento por catro anos. En febreiro de 2020 fixo parte da campaña publicitaria da colección primavera/verán da marca Dsquared2. En maio, estreou a primeira gravación en castelán da súa carreira cunha versión de «Chiquitita» de ABBA. As ganancias subsecuentes foron doadas a UNICEF tras a pandemia da COVID-19. En novembro gravou unha versión colaborativa de «Stop Crying Your Heart Out», orixinal de Oasis, en apoio á organización BBC Children in Need. Cher foi incluída na lista de «os mellores actores de 2020» pola revista The New York Times Magazine pola súa interpretación en Feitizo de lúa de 1987. A publicación, que incluíu por primeira vez unha interpretación dun ano anterior, declarou que a artista «debería gañar o seu segundo Óscar por unha interpretación radiante que nos abrigou durante a corentena».

Álbums de estudio

• 1965: All I Really Want To Do
• 1966: The Sonny Side of Chér
• 1966: Chér
• 1967: With Love, Chér
• 1968: Backstage
• 1969: 3614 Jackson Highway
• 1971: Chér (reeditado baixo o título Gypsys, Tramps & Thieves)
• 1972: Foxy Lady
• 1973: Bittersweet White Light

• 1973: Half Breed
• 1974: Dark Lady
• 1975: Stars
• 1976: I'd Rather Believe in You
• 1977: Cherished
• 1979: Take Me Home
• 1979: Prisoner
• 1980: Black Rose
• 1982: I Paralyze

• 1987: Cher
• 1989: Heart of Stone
• 1991: Love Hurts
• 1995: It's a Man's World
• 1998: Believe
• 2000: Not.com.mercial
• 2001: Living Proof
• 2013: Closer to the Truth
• 2018: Dancing Queen

Álbums recompilatorios

• 1974: Greatest Hits
• 1992: The Greatest Hits 1965 – 1992
• 1999: The Greatest Hits
• 2003: The Very Best of Cher

• 1967: Good Times
• 1969: Chastity
• 1982: Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean
• 1983: Silkwood
• 1985: Mask
• 1987: Suspect
• 1987: As bruxas de Eastwick
• 1987: Feitizo de lúa
• 1990: Mermaids
• 1992: The player
• 1996: Faithful
• 1999: Té con Mussolini
• 2003: Stuck on You
• 2010: Burlesque
• 2011: Zookeeper
• 2018: Mamma Mia! Here We Go Again

• 1971-1974: The Sonny & Cher Comedy Hour
• 1975: The Cher Show
• 1976-1977: The Sonny and Cher Show
• 1996: If These Walls Could Talk (tamén como directora)

• "Awards Search - Cher" (en inglés). Hollywood Foreign Press Association. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2012. Consultado o 28 de octubro de 2012. 
• "Cher marries Greg Allman". History Channel (en inglés). A+E Networks. Arquivado dende o orixinal o 6 de xaneiro de 2016. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• "Cher - Artist Chart History" (en inglés). Official Charts Company. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• "Celebrating Cher: 65 Reasons We Love Her". Spinner (en inglés). AOL. 20 de maio de 2011. Arquivado dende o orixinal o 17 de decembro de 2012. Consultado o 4 de novembro de 2012. 
• "Gold & Platinum Searchable Database" (en inglés). Recording Industry Association of America. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Bego, Mark (2004). Cher: If You Believe (en inglés). Taylor Trade. ISBN 0-8154-1153-7. 
• Berman, Connie (2001). Cher Women of Achievement (en inglés). Facts on File. ISBN 1438124198. 
• Bessman, Jim (18 de maio de 1996). "Cher Changes Approach For Her 'Man's World' On Reprise" (en inglés) 108 (20). Nova York: Prometheus Global Media: 15. ISSN 0006-2510. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• "Believe it" (en inglés) 112 (4). Nova York: Billboard. 22 de xaneiro de 2000. ISSN 0006-2510. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Bono, Sonny (1992). And the Beat Goes On. Simon & Schuster. ISBN 0-671-69367-0. 
• Bronson, Fred (1997). The Billboard Book of Number One Hits (en inglés). Billboard. ISBN 0-8230-7641-5. 
• Brush, Stephanie (20 de marzo de 1988). "Cher: Yes? No? (Check Only One)". The New York Times (en inglés) (The New York Times Company). 
• Caulfield, Keith (18 de enero de 2011). "Cher Shines with No. 1 in Sixth Consecutive Decade". Billboard (en inglés). Prometheus Global Media. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Cheever, Susan (17 de maio de 1993). "In a Broken Land". People (en inglés). Time Warner. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2012. Consultado o 28 de octubre de 2012. 
• Conner, Thomas (12 de septiembre de 2010). "No spectacle at MTV VMAs, even with Kanye West and Taylor Swift". Chicago Sun-Times (en inglés) (Sun-Times Media Group). Arquivado dende o orixinal o 22 de xuño de 2012. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Coplon, Jeff; Cher (1998). The First Time (en inglés). Simon & Schuster. ISBN 0-684-80900-1. 
• Ferguson, Dean; Danza, Johnny Lauderdale (Xaneiro de 1999). "CHER: Back To The Dance Floor!" (en inglés) 7 (1). Tinley Park: Gary Hayslett. 
• Eder, Bruce (2009). "Cher - Music Biography, Credits and Discography" (en inglés). Allmusic. Rovi Corporation. Consultado o 20 de novembro de 2012. 
• Flick, Larry (31 de outubro de 1998). "Cher Wants You To 'Believe' In Pop" (en inglés) 110 (44). Nova York: Prometheus Global Media: 12. ISSN 0006-2510. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Flick, Larry (12 de xaneiro de 2002). "Warner's Cher Offers 'Living Proof'" (en inglés) 114 (2). Nova York: Prometheus Global Media: 100. ISSN 0006-2510. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Hoffmann, Frank; Studwell, William E; Cooper, B Lee; Lonergan, David (20 de outubro de 1999). The Classic Rock and Roll Reader: Rock Music from Its Beginnings to the Mid-1970s (en inglés). Routledge. p. 208. ISBN 0-7890-0151-9. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Howard, Josiah. "About Cher" (en inglés). Cher.com. Arquivado dende o orixinal o 1 de novembro de 2012. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Johnson, Anne (2002). "Cher". Contemporary Musicians (en inglés). Cengage Learning. Consultado o 11 de outubro de 2012. 
• Kennedy, Dana (31 de maio de 1996). "Cher Determination". Entertainment Weekly (en inglés). Time Warner. Arquivado dende o orixinal o 7 de xullo de 2014. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Laufenberg, Norbert B. (2005). Entertainment Celebrities (en inglés). Trafford Publishing. ISBN 1-4120-5335-8. 
• Mansour, David (1 de xuño de 2005). From Abba to Zoom: A Pop Culture Encyclopedia of the Late 20th Century (en inglés). Andrews McMeel Publishing. ISBN 0-7407-9307-1. 
• Miller, Samantha (29 de novembro de 1999). "The Ex Files". People (en inglés). Time Warner. Consultado o 29 de novembro de 2012. 
• Murphy, Ryan (30 de maio de 1994). "The Beat Doesn't Go On: Where The Heck Is Cher?". Orlando Sentinel (en inglés) (Tribune Company). Arquivado dende o orixinal o 1 de febreiro de 2016. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Negra, Diane (2001). Off-White Hollywood: American Culture and Ethnic Female Stardom (en inglés). Routledge. ISBN 0-415-21678-8. 
• O'Connor, John J. (4 de febreiro de 1991). "Review/Television; A Potpourri Of Cher's Mood Swings". The New York Times (en inglés) (The New York Times Company). p. 16. Consultado o 20 de novembro de 2012. 
• Parish, James Robert; Pitts, Michael R. (2003). Hollywood Songsters: Allyson to Funicello (en inglés). Routledge. ISBN 0-415-94332-9. 
• Quirk, Lawrence J. (1991). Totally Uninhibited: The Life and Wild Times of Cher (en inglés). William Morrow & Company. ISBN 0-688-09822-3. 
• Rees, Dafydd; Crampton, Luke (1999). Rock Stars Encyclopedia (en inglés). Dorling Kindersley. ISBN 0-7894-4613-8. 
• Sillitoe, Sue; Bell, Matt (Febreiro de 1999). "Recording Cher's 'Believe'". Sound on Sound (en inglés). Relative Media. Consultado o 28 de outubro de 2012. 
• Wilson, Cintra (22 de febreiro de 2000). "Cher". Salon (en inglés). Salon Media Group. Consultado o 28 de outubro de 2012.