Œ

Œ (en minúscula œ) é unha ligadura formada polas letras o e e. Na época medieval usouse para representar o ditongo grego οι e nalgunhas poucas palabras non gregas, uso que continúa en inglés e francés.

O alfabeto fonético internacional úsao para representar a vogal redondeada frontal medio aberta. Empregouse para transliterar a runa odal (en inglés antigo ēðel, "casa ancestral").^[1]

• A práctica habitual en latín era escribir as letras por separado, mais a ligadura empregouse en textos medievais e modernos, en parte pola redución de œ á vogal |e| no latín tardío.
• En francés, œ chámase e dans l'o ("e no o"). En palabras como cœur ("corazón") ou sœur ("irmá") pronúnciase |œ| mentres que noutras como o plural œufs ("ovos") se pronuncia |ø|.
• Nalgúns sistemas de representación do lombardo lese |œ|.
• O inglés recibiu préstamos do latín e do francés coa ligadura, mais na actualidade é raro que se escriba. O inglés americano adoita substituíla por e, polo que diarrhœa converteuse en diarrhea, aínda que hai excepcións, como phoenix. No inglés británico habitualmente se mantén o o pero non a ligadura (diarrhoea).
• Na ortografía moderna do antigo nórdico úsase para representar a vogal longa |øː|.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Œ

• De Wilde, G. et al., eds. "Anglo-Norman Dictionary". Accessed 4 April 2017.
• Dobson, E. J. English Pronunciation 1500-1700. 2 vols. Oxford: The Clarendon Press, 1957; 2nd ed., 1968.
• Jordan, Richard. Handbuch der mittenglischen Grammatik, I. Teil: Lautlehre. Heidelberg: Carl Winter's Universitätsbuchhandlung, 1925.
• Murray, James A. H. et al., eds. A New English Dictionary Founded on Historical Principles: Founded Mainly on the Materials Collected by the Philological Society. 10 vols + an 11th which contains "Introduction, Supplement, and Bibliography". London: Henry Frowde, 1887–1933.