Vinila klorido

Plata kemia strukturo de la Vinila klorido

Tridimensia kemia strukturo de la Vinila klorido

Alternativa(j) nomo(j)

Kloroetileno
Kloroeteno
Etileno unuklorido

C₂H₃Cl

Merck Index

15,10191

Fizikaj proprecoj

Aspekto

senkolora, brulema gaso kun agrabla dolĉeca odoro

62,496 g·mol⁻¹

0,9106g cm⁻³

−153,8 °C

−13,4 °C

n_{761}^{20}

1,3700

Ekflama temperaturo

−78 °C

Solvebleco

Akvo:2,7 g/L

Mortiga dozo (LD50)

500 mg/kg (buŝe)

Sekurecaj Indikoj

Riskoj

R12 R45

Sekureco

S45 S53

Pridanĝeraj indikoj

Danĝero

Xi
Irita

F+
Tre
brulema

T
Toksa

GHS Damaĝo Piktogramo

GHS Signalvorto

Damaĝa substanco

GHS Deklaroj pri damaĝoj

H220, H280, H341, H350, H412

GHS Deklaroj pri antaŭgardoj

P201, P202, P210, P273, P281, P308+313, P377, P381, P403, P405, P410+403, P501^[1]

Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Vinila klorido aŭ C₂H₃Cl estas organoklorhava kombinaĵo, ankaŭ konata kiel la unu-mero de la polivinila klorido aŭ kloroeteno, senkolora, brulema, toksa, karcinomogena gaso kun agrabla dolĉeca odoro, solvebla en akvo kaj tre uzata en la tuta mondo. En la atmosfero, ĝi estas liberigita de la kemiaj industrioj kaj formiĝas per disrompo de aliaj kloraj solvantoj. Ĝi estas polucianto de la atmosfero kaj eble estas malpurigaĵo de la akvo-provizejoj.

Klorido de vinilo estas stabila substanco en normalaj kondiĉoj, tamen ĝi malkomponiĝas sub altaj temperaturoj. Ĝi trovatas en la likva formo kiam konservata sub altaj premoj aŭ malaltaj temperaturoj. Vinila klorido posedas mildan dolĉecan odoron, kiu estas perceptebla sub koncentriĝoj je 3000 ppm en la atmosfero. Tamen, la odoro estas nenio rilate al preventado kontraŭ troa ekspozicio.

Multaj personoj ekgustas vinilan kloridon en la trinkakvo ĉe koncentriĝo je 3,4 ppm. Likva vinila klorido rapide vaporiĝas. Vinila klorido en akvo aŭ sursojle facile vaporiĝas se ĝi estas ĉe la surfaco. En la aero ĝi malkomponiĝas en la daŭro de kelkaj tagoj, rezultante en formado de sennombraj aliaj kemiaĵoj inklude de klorida acido, formaldehido kaj karbona duoksido.

Historio

Vinila klorido estis unue produktita en 1835 de la germana kemiisto Justus von Liebig (1803-1873) kaj lia franca lernanto Henri Victor Regnault (1810-1878). Ili estigis vinilan kloridon per traktado de 1,2-dukloroetileno kun solvaĵo de kalia hidroksido en etanola medio.

En 1912, la germana kemiisto Fritz Klatte (1880-1934), kiu tiam laboradis por kompanio Griesheim-Elektron, patentis manieron produkti vinilan kloridon ekde la acetileno kaj klorida acido uzante hidrargan kloridon kiel katalizilon. Kvankam ĉi-procezo estis vaste uzata dum la jardekoj 1930 kaj 1940 en la Okcidento, ĝi estis anstataŭita per pli malaltkostaj procezoj surbaze de la etileno en Usono kaj Eŭropo. Ĝi konserviĝas kiel la ĉefa produktado en Ĉinio.

Sintezoj

Sintezo 1

Preparado per traktado de 1,1-dukloroetileno kaj kalia hidroksido en alkohola medio:

+ ${\mathsf {{\xrightarrow[{\,}]{}}\,}}$ +

Sintezo 2

Preparado per interagado de la etileno kaj kloro:^[2] Procedoj surbaze de acetileno estis disvolvitaj en la jardeko 1930 kaj estas pli koncizaj, tamen pro tio ke acetileno estas pli altkosta ol etleno, ĉi-procedoj estas uzataj multe malpli ol surbaze de etileno

+ ${\mathsf {{\xrightarrow[{\,}]{}}\,}}$ +