Heinz Wismann

Heinz Wismann
Persona informo
Heinz Wismann
Naskiĝo	1-an de januaro 1935 (1935-01-01) (89-jaraĝa) en Berlino
Lingvoj	franca • germana vd
Ŝtataneco	Germanio Francio vd
Alma mater	Lernejo por Altaj Studoj en Sciencoj Sociaj - Doktoro (–1984) vd
Familio
Patro	Heinz Wismann (mul) vd
Profesio
Okupo	klasika filologo historiisto pri filozofio tradukisto helenisto universitata instruisto vd
Laborkampo	Hermeneŭtiko vd
Doktoreca konsilisto	Claude Imbert vd
Honorigoj Honorigoj (2012)  Eŭropa Premio por Eseo Charles Veillon vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Heinz WISMANN, naskiĝinta en Berlino en 1935, estas germana filologo kaj filozofo.

Heinz Wismann estas filo de Heinz Wismann (1897-1945), bildarta historiisto, kiu estis direktoro de la servo por popola klerismo kaj propagando kaj vicprezidanto de la ĉambro de la ŝtataj skribaĵoj de la Tria Regno de 1935 ĝis 1937.

Liaj esploradaj interesoj estas antikvgreka filozofio kaj hermeneŭtiko same kiel la heredo de Kant kaj lia kritiko (Humboldt, Schleiermacher, Dilthey, Cassirer, Benjamin). Helenisto, Heinz Wismann estis delonge asociita kun la Skolo de Lille. Li estas amiko de Jean Bollack, filologo kaj filozofo, kun kiu li multe laboris en la kampoj de filologio kaj helenismo.

Eŭropa spirito, konstruanto de paco inter popoloj, li multe pensis pri lingvoj, preter lingvoj, pri eŭropaj tradicioj kaj kulturoj, por konservi inter ili sian malfacilan koherecon, konservante siajn diferencojn. same kiel iliajn specialaĵojn, malgraŭ iliaj kontraŭdiroj.

Li ne konas Esperanton kaj rekomencas antaŭjuĝojn pri la tempo de sia patro^[1].

• Héraclite ou la Séparation, kun Jean Bollack, Paris, Minuit, coll. « Le sens commun », 1972
• La Réplique de Jocaste: sur les fragments d'un poème lyrique découverts à Lille, kun Jean Bollack kaj Pierre Judet de la Combe, Villeneuve-d'Ascq, Publications de l'Université de Lille III, Paris, Maison des sciences de l'homme, 1977
• Philologie kaj herméneutique au XIXème siècle - 2a eld. de Mayotte Bollack kaj Heinz Wismann, Göttingen, Vandenhoeck und Ruprecht, 1983^[2]
• (éd.), Walter Benjamin et Paris, Paris, Le Cerf, coll. «Passages», 1986^[3]
• L'Avenir des langues : repenser les humanités, kun Pierre Judet de la Combe, Paris, Le Cerf, coll. « Passages », 2004
• Les Avatars du vide. Démocrite et les fondements de l'atomisme, Paris, Hermann, coll. «Le Bel Aujourd'hui», 2010
• Penser entre les langues, Paris, Albin Michel, coll. « Bibliothèque des Idées », 2012 (ISBN 978-2-22-620896-5) ; rééd. Flammarion, coll. « Champs. Essais », 2014 (ISBN 978-2-08-131496-2)

• Épicure, Lettre à Hérodote, Paris, Minuit, coll. « Le sens commun », 1971
• Emmanuel Kant, Kritiko de la praktika racio, trad. kun Luc Ferry, Paris, Gallimard, 1989