Dalida

Dalida
Dalida
	Dalida en 1961
Bazaj informoj
Naskonomo	Iolanda Cristina Gigliotti
Naskiĝo	17-an de januaro 1933; en Ŝubra, Egipta Reĝlando
Morto	3-an de majo 1987 (54-jaraĝa); en 18-a arondismento de Parizo, Francio
Edz(in)o	Lucien Morisse
Ĝenroj	Ŝansono, Klasika muziko, Popmuziko, Populara muziko, Diskoteka muziko, Franca araba muziko, Monda muziko
Profesio	kantistino, aktorino
Instrumentoj	voĉa muziko
Aktivaj jaroj	1956 - 1987
Eldoninto	Barclay (1956-1977); Carerre (1978–1987)
Parencaj; temoj	Alain Delon
Retejo	www.dalida.com
Persona informo
Naskonomo	Iolanda Cristina Gigliotti
Aliaj nomoj	Dalida
Mortokialo	Trodozo
Tombo	Tombejo de Montmartre, 18 48° 53′ 10″ Nordo 2° 19′ 57″ Oriento / 48.8862348 °N, 2.3324314 °O (mapo)
Lingvoj	franca • angla • egipt-araba • hispana • itala
Ŝtataneco	Francio (1961–); Egiptio (1933–)
Subskribo
Familio
Patro	Pietro Gigliotti (en)
Patrino	Giuseppina Gigliotti (en)
Frat(in)oj	Orlando Gigliotti (en) kaj Orlando (en)
Edz(in)o	Lucien Morisse (en) (1961–dekjaro de 1960)
Amkunulo	Alain Delon (1962–1962); Christian de La Mazière (1963–1966); Luigi Tenco (mul) (1966–1967); Richard Chanfray (en) (1972–1981)
Okupo
Okupo	filmaktoro ; modelo ; kantisto ; dancisto
	v • d • r

Dalida (17-a de januaro 1933 en Kairo - 3-a de majo 1987 per memmortigo en Parizo) estis fama franca kantistino.

Ŝia vera nomo estas Iolanda GIGLIOTTI. Ŝi naskiĝis en Egipto(1) en malriĉa itala familio, kaj ŝi komencis sian karieron kiel kino-aktorino en Egiptaj filmoj (Kaj la strangeco de destino igis, ke ŝi finis sian karieron kiel denove film-aktorino plenumante neforgeseblan rolon tute malsimila al ŝia vivdaŭra « bildo » en tragika filmo de Jussef Chahine (Jusef Ŝahin) « La sesa tago ». en jaro 1986.)

La 24-a de decembro 1954 ŝi aviadis al Francio kaj iĝis kantistino. Ŝia unua famiga sukceso estis « Bambino » en 1956. Ŝi estis populara kantistino, unue kun itala tipo kaj nigra hararo, pli poste pli pompastile, holivuda, kun ŝikegaj roboj kaj longaj blondaj haroj. Ŝi kantis multajn sukcesivajn kanzonojn leĝerajn, priamajn, kelkaj pli kortuŝaj.

Ŝi estis elfavorita de la fameco, de la riĉeco, amata de ŝiaj proksimuloj kaj de la publiko, sed dume per ŝajna paradokso sola virino. Tri el ŝiaj laŭvicaj karuloj memmortigis sin, kaj ŝi finfine kredigis sin, ke ŝi malbonŝancigis al la aliaj. En la jaro 1967 post la sinmortigo de tia unua en San Remo, ankaŭ ŝi provis memmortigi sin (laŭ la sama aranĝo kiun ŝi sekvis en 1986…), sed estis apenaŭ savita. Precipe ŝi ege suferis pro ne povi naski infanon. Longtempe ŝi sukcesis kaŝi la plorojn, sed finfine « tio estas tiom laciga ŝajnigi feliĉon ».

Oni priskribis ŝian finon tiel :

Ŝi reordigis la loĝejon. Ŝi sin vestis per blanksilka negliĝo. Ŝi zorge glutis po malgrandaj manplenoj la pilolojn… Poste ŝi skribis kelkajn vortojn sur blankan kartonon: « Vivo estas al mi neeltenebla. Pardonu min. »

Ŝia funebra ceremonio allogis multegajn admirantojn, kiuj atendis laŭlonge de la stratoj kondukantaj al la preĝejo jam plurajn horojn antaŭ la horo de la funebra meso, kiun ĉeestis ankaŭ multaj famuloj. Ŝi nun ripozas en la pariza tombejo de Montmartre. Ŝi vendis pli ol 140 milionojn da diskoj.