Konjugacio

Konjugacio estas la sistemo de la diversaj verbaj formoj, per kiu lingvo esprimas la cirkonstancojn de ago. Konjugacii signifas varii la formon de la verbo, ekzemple per ŝanĝo de la vortradiko, per apliko de fleksiaj finaĵoj aŭ per almeto de afiksoj al la radiko de la verbo. Tiel oni esprimas, depende de la lingvo, ekz-e la ŝanĝojn de persono, nombro, tempo, modo kaj voĉo.

Kelkaj lingvoj, precipe hindeŭropaj kaj semidaj, krome uzas ablaŭton por modifi verbojn.

Sed ekzistas lingvoj, kiel ekz. la ĉina, kiuj ne modifas la verbojn, sed uzas por la distingo de la supre menciitaj trajtoj, partiklojn aŭ sintakson.

Kelkaj lingvoj, kiel ekz. la persa kaj tibeta lingvoj kaj Navaho^[1], uzas diversajn verbajn radikojn por krei la verbajn formojn. Tiuj radikoj laŭ certaj reguloj parte similas unu al la alia, sed kelkfoje estas tute apartaj.

Plia ebleco modifi verbojn estas la variado per ŝanĝo de la tonemo, kiel faras afrikaj lingvoj.

Kompare al multaj lingvoj en Esperanto ne estas esprimata la persono rekte en la verbo. Krome nur ekzistas kelkaj kombinoj el tempoj, modoj kaj voĉoj. En Esperanto por tio estas uzataj diversaj sufiksoj kaj finaĵoj.

Tempoj

Esperanto distingas la tri tempojn prezenco, preterito kaj futuro per la jenaj finaĵoj en la indikativa modo.^[2]

• -as (prezenco; ekz. mi laboras)
• -is (preterito; ekz. li manĝis)
• -os (futuro; ekz. ni festenos)

Modoj

Krome ĝi havas la jenajn modojn.^[2]

• -i (infinitivo resp. sendifina modo; ekz. dormi)
• -u (imperativo resp. modo ordona; ekz. manĝu)
• -us (kondicionalo resp. modo kondiĉa; ekz. li aĉetus, se li havus monon)

Participoj

Esperanto havas ses participojn, tri aktivajn kaj tri pasivajn. Ĉiuj povas esti uzataj kun adjektivaj aŭ adverbaj finaĵoj.

• Fleksio
• Eŭska lingvo#Verboj