Kukabaraoj

Kukabaraoj
Dacelo
Biologia klasado
Regno: Animaloj Animalia Filumo: Ĥorduloj Chordata Klaso: Birdoj Aves Ordo: Koracioformaj Coraciiformes Familio: Halcionedoj Halcyonidae Genro: Dacelo Leach, 1815
genroj
Dacelo gaudichaud Dacelo leachii Dacelo novaeguineae Dacelo tyro
Aliaj Vikimediaj projektoj
Sistematiko en Vikispecioj
Komunejo pri Kukabaraoj
v • d • r

Kukabaraoj estas la birdoj de la genro Dacelo, de la familio de Halcionedoj. Ili estas tre grandaj (ĉirkaŭ 43 cm altaj) teraj arbalcionoj indiĝenaj de Aŭstralio kaj Novgvineo kaj la plej grandaj de ties familio. Ties popola nomo estas lingva prunto el la vorto de lingvo Wiradjuri guuguubarra, kio estas onomatopea de ties alvoko. La nomo Dacelo estas anagramo de la vorto Alcedo, genro de la sama superfamilio, kiu enhavas la alcionon.

Tiuj aŭstralaziaj birdoj estas tre konataj pro siaj nekonfuzeblaj alvokoj, kiuj estas nekredeble kiel laŭta, eĥoa homa rido; afabla, kvankam iom histeria, amuza ĉe la tre konata Ridema kukabarao (Dacelo novaeguineae); kaj manieca rido ĉe la iome pli malgranda Bluflugila kukabarao (Dacelo leachii). Ili troviĝas ne nur en aridaj areoj, sed ankaŭ en apudurbaj kaj loĝejaj areoj apud fluanta akvo kaj facila manĝodisponeblo.

Ili montras iome da seksa duformismo, ĉar la inoj estas iome pli grandaj kaj pli senkoloraj.

Estas kvar konataj specioj de Kukabaraoj en Aŭstralio, Novgvineo kaj la insuloj Aru. La kvar specioj estas jenaj:

• Kukabarao, Ridema kukabarao, Dacelo novaeguineae
• Bluflugila kukabarao, Dacelo leachii
• Punktita kukabarao, Dacelo tyro
• Ruĝventra kukabarao, Dacelo gaudichaud

Malkutime inter proksimaj parencoj, la Ridema kukabarao kaj la Bluflugila kukabarao estas konkurencaj specioj en la areo kie ties teritorioj koincidas. Tio sugestas, ke la du specioj, kvankam el komuna deveno, evoluis izole (probable dum periodo kiam Aŭstralio kaj Novgvineo estis pli disaj; vidu Aŭstralio-Novgvineo) kaj kontaktiĝis en relative ĵusaj geologiaj epokoj.

Kukabaraoj estas karnovoruloj. Ili manĝas lacertojn, serpentojn, insektojn, musojn kaj krudan viandon. La plej sociaj birdoj akceptas donitaĵojn el homoj kaj manĝas krudajn aŭ kuiritajn viandaĵojn (eĉ varmajn). Oni ne konsilas manĝigi tiujn birdojn per viando ĉar tio ne enhavas necesajn (por ili) ingrediencojn kiel kalcio kaj aliaj nutraĵoj esencaj por tiu birdo. Restaĵoj de la vianderoj en la beko povas ulceriĝi kaj damaĝi la birdon.

Ili estas teritoriaj kaj gregemaj, kaj ofte loĝas kun parto el la idoj de la antaŭa sezono. Ili ofte kantas kiel koruso por marki sian teritorion, kiun defendas ankaŭ agreseme.

Kukabarao, kiam oni elprenas el la nesto kaj manĝigas ĝin permane, povas iĝi agrabla dombesto. Tamen ĝia kaptiveca dieto de musoj kaj bovviando povas esti malfacile eltenebla krom la ĝena bruo, kaj ili postulas spacajn kaĝojn por flugi ene.

En naturo, oni konas, ke Kukabaraoj povas manĝi birdidojn kaj serpentojn, insektojn kaj etajn reptiliojn. En bestoĝardenoj, ili kutime manĝas manĝaĵon por rabobirdoj kaj mortintajn birdidojn.

Ili povas vivi ĝis 20 jaroj.

Estas aŭstralia monero dediĉita al Kukabarao ekde 1990. Krome oni eldonis multajn poŝtmarkojn kun tiu nacia birdo dum la tuta 20-a jarcento.

• Estas tre konata lulkanto pri Kukabarao.
• Estas kanto nomita "Kookaburra" de Cocteau Twins, inkludita en ties Albumetoalbumeto Aikea-Guinea.
• Esta kanto nomita "Kookaburra" de John Vanderslice en sia albumo de 2007 Emerald City.

• Olly la Kukabarao estis unu el la tri bestemblemo elektita por la Somera Olimpiko 2000 en Sidnejo. La aliaj bestemblemoj estis Millie la Ekidno kaj Syd la Ornitorinko.
• Kvankam la Kukabaraoj troviĝas nur en du lokoj en la mondo, la distinga sono kiun faras, trovis sian vojon al sonbendoj de multaj "ĝangalaj sonoj", uzitaj en filmoj kaj televido (krom kelkaj distrejoj Disney) sendepende de la monda loko kie tio okazas.

• Plia informo Arkivigite je 2010-04-12 per la retarkivo Wayback Machine
• MP3 Kukabaraj sonoj

• Sarah Legge, Kookaburra: King of the Bush, CSIRO Publishing 2004, ISBN 0-643-09063-0
• Filmoj kaj sonoj de Kukabaraoj ĉe Australian National Botanic Gardens site Arkivigite je 2008-07-20 per la retarkivo Wayback Machine.