Παίκτης εκτός παιχνιδιού (Οφσάιντ)

Το οφσάιντ (αγγλικά: offside) είναι ο 11ος κανονισμός στο ποδόσφαιρο, που έχει ως σκοπό να περιορίσει το πόσο μπροστά μπορούν να βρεθούν οι παίκτες της επιτιθέμενης ομάδας όταν επηρεάζουν τη φάση που εξελίσσεται στο παιχνίδι. Συγκεκριμένα, ο κανονισμός ορίζει ότι ένας παίκτης είναι σε θέση οφσάιντ εάν βρίσκεται στο αντίπαλο μισό του γηπέδου (στο οποίο δεν περιλαμβάνεται η μεσαία γραμμή) και ταυτόχρονα είναι πλησιέστερα στην αντίπαλη γραμμή τέρματος, και από τη μπάλα και από τον προτελευταίο αντίπαλο. Ένας ποδοσφαιριστής δεν βρίσκεται σε θέση οφσάιντ αν βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τον προτελευταίο αντίπαλο ή αν βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τους δύο τελευταίους αντιπάλους.^[1] Το γεγονός και μόνο ότι ένας παίκτης βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, δεν αποτελεί παράβαση. Ένας ποδοσφαιριστής που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ διαπράττει παράβαση και τιμωρείται μόνο αν τη στιγμή που η μπάλα αγγίζεται ή παίζεται από έναν συμπαίκτη του, αυτός αρχίζει να εμπλέκεται ενεργά στο παιχνίδι, κατά την άποψη του διαιτητή, με το να επηρεάζει το παιχνίδι ή με το να επηρεάζει έναν αντίπαλο του ή με το να αποκτά πλεονέκτημα ευρισκόμενος στη θέση αυτή. Ένας ποδοσφαιριστής που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ δεν διαπράττει παράβαση αν δεχθεί τη μπάλα απευθείας από τέρματος λάκτισμα ή από επαναφορά της μπάλας από τα πλάγια ή από γωνιακό λάκτισμα (κόρνερ). Σε περίπτωση παράβασης οφσάιντ, ο διαιτητής καταλογίζει ένα έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα υπέρ της αντίπαλης ομάδας, το οποίο εκτελείται από το σημείο στο οποίο διαπράχθηκε η παράβαση.^[1]

Το οφσάιντ είναι ένας από τους πρώτους κανονισμούς που εδραιώθηκαν στο ποδόσφαιρο, πριν αυτό πάρει τη μορφή με την οποία το ξέρουμε σήμερα και έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη μοντέρνα μορφή του ποδοσφαίρου. Ο λόγος που θεσπίστηκε, ήταν για να σταματήσει η τακτική κάποιων παικτών στις πρώτες μέρες του ποδοσφαίρου, που τοποθετούνταν μονίμως κοντά στο αντίπαλο τέρμα, περιμένοντας την μπάλα από μια μακρινή μπαλιά για να τη βάλουν γκολ από μικρή απόσταση, χωρίς να έχουν διανύσει κάποια απόσταση με την μπάλα προηγουμένως. Θεωρείται από τους πιο περίπλοκους κανονισμούς του ποδοσφαίρου και πολλές φορές παίκτες, προπονητές και θεατές θέτουν υπό αμφισβήτηση τις αποφάσεις που λαμβάνονται από το διαιτητή και τους βοηθούς του σε έναν αγώνα. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες αναθεώρησης του κανονισμού από το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο ώστε ο κανονισμός να είναι αποτελεσματικός και να βελτιώνει την ποιότητα του ποδοσφαίρου ως θέαμα. Εντούτοις, κάθε νέα αναθεώρηση δεν αφομοιώνεται εύκολα και έχουν υπάρξει αντιδράσεις.^[2] Τα τελευταία χρόνια ο κανονισμός του οφσάιντ έχει δεχτεί κριτική και υπάρχουν προπονητές, παίκτες ή αναλυτές που τείνουν προς την κατάργηση ή την αλλαγή του.^{[3][4] [5]}

Η εφαρμογή του κανονισμού για το οφσάιντ γίνεται σε τρία βήματα, διακρίνοντας τη θέση οφσάιντ, την παράβαση οφσάιντ και την επιβολή και εκτέλεση της ποινής που επιφέρει η παράβαση.

Ένας παίκτης βρίσκεται σε θέση οφσάιντ αν είναι "πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα από την μπάλα και τον προτελευταίο αντίπαλο". Αυτό ισχύει μόνο αν ο παίκτης που επιτίθεται βρίσκεται στο μισό του γηπέδου όπου βρίσκεται το τέρμα του αντιπάλου. Δεν καταλογίζεται οφσάιντ αν ο επιθετικός ξεκινήσει από το μισό του γηπέδου όπου βρίσκεται το τέρμα της ομάδας του. Αν ο επιθετικός βρίσκεται στην ίδια απόσταση από το αντίπαλο τέρμα με τον προτελευταίο αντίπαλο, δεν είναι σε θέση οφσάιντ.

Η έκδοση 2005 των Κανόνων του Παιχνιδιού συμπεριέλαβε μία νέα απόφαση του IFAB (Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο) σχετικά με τον 11ο κανονισμό με την οποία αποσαφηνίζεται η έκφραση "πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα", και ορίζει ότι είναι σε θέση οφσάιντ κάποιος επιτιθέμενος αν "οποιοδήποτε μέρος του κεφαλιού, σώματος, ή ποδιών βρίσκεται πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα από την μπάλα και τον προτελευταίο αμυντικό. Τα χέρια δε συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον ορισμό." ^[6] Αυτό σημαίνει ότι είναι σε θέση οφσάιντ κάποιος παίκτης αν κάποιο μέρος του σώματος του, εκτός των χεριών, βρίσκεται μετά τον προτελευταίο αμυντικό και την μπάλα, εγγύτερα στο αντίπαλο τέρμα.

Γενικά, συμπεραίνεται ότι είτε η αμυνόμενη ομάδα πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο παίκτες (συμπεριλαμβάνεται και ο τερματοφύλακας) μεταξύ της γραμμής του τέρματος και του αντίπαλου παίκτη που βρίσκεται πιο κοντά σε αυτήν, είτε όλοι οι παίκτες της αμυνόμενης ομάδας πρέπει να βρίσκονται πίσω από την μπάλα, έτσι ώστε να είναι πάντα πιο κοντά στο τέρμα τους από την αντίπαλη, επιτιθέμενη ομάδα. Αν ο τερματοφύλακας έχει βρεθεί εκτός θέσης και η μπάλα είναι ανάμεσα σε αυτόν και το τέρμα του, ο αντίπαλος επιθετικός πρέπει να βρίσκεται στην ίδια γραμμή, ή πίσω από αυτήν, με δύο αμυνόμενους (πάντα αν η μπάλα βρίσκεται στο μισό του γηπέδου όπου βρίσκεται και το τέρμα των αμυνόμενων).

Αν δύο παίκτες της επιτιθέμενης ομάδας έχουν μόνο έναν αμυντικό να αντιμετωπίσουν (συνήθως τον τερματοφύλακα), επιτρέπεται να ανταλλάξουν πάσα, εφόσον ο παίκτης που θα κάνει την πάσα βρίσκεται πιο κοντά στη γραμμή του τέρματος από τον παίκτη που θα τη λάβει.

Ένας παίκτης σε θέση οφσάιντ διαπράττει παράβαση του κανονισμού αν, "τη στιγμή που η μπάλα παίζεται από συμπαίκτη του", συμμετέχει στο ενεργό παιχνίδι. Το αν συμμετέχει στο ενεργό παιχνίδι καθορίζεται από την κρίση του διαιτητή. Αν δεν παιχτεί σκόπιμα η μπάλα από τον συμπαίκτη, προς τον παίκτη σε θέση οφσάιντ και απλά ο συμπαίκτης έχει επαφή με αυτήν, πάλι θεωρείται παράβαση του κανονισμού. Παράβαση του κανονισμού δεν υπάρχει όταν ο παίκτης που επιτίθεται δέχεται την μπάλα απευθείας από άουτ που εκτελείται από τη μικρή περιοχή του τερματοφύλακά του, από πλάγιο άουτ ή από κόρνερ. Το τελευταίο αποτελεί έναν από τους λόγους για τον οποίο προτιμήθηκε από πολλούς προπονητές στο μοντέρνο ποδόσφαιρο, δύο αμυνόμενοι παίκτες να καταλαμβάνουν τις θέσεις στα δοκάρια κατά την εκτέλεση κόρνερ.

Για να παραβεί ένας παίκτης τον κανονισμό, πρέπει να βρίσκεται σε θέση οφσάιντ όταν ακουμπάει ή κάνει πάσα συμπαίκτης του. Αν τρέξει από θέση που δεν είναι οφσάιντ σε μία θέση οφσάιντ αφού ο συμπαίκτης του κάνει πάσα ή ακουμπήσει την μπάλα και με αυτή την επαφή φτάσει σε αυτόν, τότε δεν υπάρχει παράβαση του κανονισμού.

Όμοια, ένας παίκτης που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ όταν ακουμπάει την μπάλα, ή κάνει πάσα συμπαίκτης του, ο παίκτης που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ έχει παραβεί τον κανόνα, ακόμη και αν γυρίσει πίσω σε θέση που δεν είναι οφσάιντ πριν πάρει την μπάλα. Αυτό το εν δυνάμει οφσάιντ ισχύει μέχρι να γίνει η παράβαση ή μέχρι κάποιος παίκτης έχει επαφή με την μπάλα που δεν ήταν σε θέση οφσάιντ οπότε και μετά επανεκτιμάται ο κανονισμός για τις νέες θέσεις των παικτών. Επίσης μπορεί η κατάληξη να είναι η μπάλα να βγει εκτός αγωνιστικού χώρου ή κάποιος αντίπαλος να παίξει την μπάλα σκόπιμα. Ένας παίκτης που ήταν σε θέση οφσάιντ που θα λάβει πλεονέκτημα από λάθος εκτίμηση και αλλαγή της μπάλας από αντίπαλο δε θεωρείται ότι παραβαίνει τον κανόνα.

Ο καθορισμός του αν ένας παίκτης συμπεριλαμβάνεται στο ενεργό παιχνίδι ("active play") είναι περίπλοκος. Η FIFA εξέδωσε νέες οδηγίες για τον κανονισμό του οφσάιντ το 2003, οι οποίες έγιναν μέρος του κανονισμού 11 τον Ιούλιο του 2005. Η νέα έκφραση του κανονισμού έχει ως στόχο τον πιο ακριβή ορισμό τριών περιπτώσεων σύμφωνα με τα παρακάτω:

• Η φράση επηρεάζει το παιχνίδι σημαίνει ότι έχει επαφή, ή παίζει την μπάλα που έχει φτάσει σε αυτόν από έναν συμπαίκτη.
• Η φράση παρεμποδίζει κάποιον αντίπαλο σημαίνει ότι εμποδίζει κάποιον παίκτη από το να παίξει την μπάλα ή να αποκτήσει τη δυνατότητα να παίξει την μπάλα, ξεκάθαρα επεμβαίνοντας στο οπτικό πεδίο του αντιπάλου ή κάνοντας κινήσεις ή χειρονομίες ή μετακινείται με τέτοιο τρόπο, ώστε κατά τη γνώμη του διαιτητή, εξαπατά ή αποσπά την προσοχή του αντιπάλου.
• Η φράση κερδίζοντας πλεονέκτημα από το να βρίσκεται σε θέση οφσάιντ συμπεριλαμβάνει το να παίξει την μπάλα που αναπηδά από δοκάρι προς τον παίκτη που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ ή από τον τελευταίο αντίπαλο (π.χ. τερματοφύλακα) προς έναν παίκτη σε θέση οφσάιντ.

Η φράση που έχει καθιερωθεί στην ελληνική αθλητικογραφία "επηρεάζει τη φάση" προσπαθεί να συνοψίσει τις δύο πρώτες ερμηνείες ενώ ως προς τη μετάφρασή προκύπτει από την πρώτη πρόταση.

Στην πράξη, ένας παίκτης σε θέση οφσάιντ μπορεί να τιμωρηθεί πριν ακουμπήσει ή παίξει την μπάλα, αν κατά τη γνώμη του διαιτητή, κανένας άλλος παίκτης που δε βρίσκεται σε θέση οφσάιντ έχει την ευκαιρία να παίξει την μπάλα.

Οι ερμηνείες των διαιτητών στους νέους ορισμούς είναι κάποιες φορές αντιφατικές. Όταν συμβαίνει, η διαμάχη είναι πάνω στο τι κινήσεις μπορεί να κάνει ένας παίκτης σε θέση οφσάιντ που μπορεί να θεωρηθούν ότι παρεμποδίζουν κάποιον αντίπαλο. Το απόφθεγμα: "Αν δεν επηρεάζει το παιχνίδι τότε τι κάνει στο γήπεδο;" αποδίδεται από μερικούς στον Μπιλ Νίκολσον.

Η ποινή που επιφέρει η παράβαση του κανονισμού για το οφσάιντ είναι ένα έμμεσο φάουλ στην αντίπαλη ομάδα, στο σημείο όπου η παράβαση συνέβη. Πολλοί διαιτητές κατά την κρίση τους επιτρέπουν το παιχνίδι να εξελιχθεί αν η ομάδα κατά της οποίας έχει γίνει η παράβαση, έχει αποκτήσει το πλεονέκτημα της κατοχής, ούτως ώστε να μη μειωθεί ο ρυθμός του παιχνιδιού με περιττά ελεύθερα χτυπήματα που έχουν τον ίδιο σκοπό με την παροχή πλεονεκτήματος κατοχής της μπάλας. Αυτή η διάκριση δεν είναι ίδια με το "πλεονέκτημα", που μπορεί να εφαρμοστεί μόνο στον κανονισμό 12 του ποδοσφαίρου. Στην ουσία, ο διαιτητής που δεν σφυρίζει το οφσάιντ κρίνει ότι τα στοιχεία της παράβασης του κανονισμού 11 δεν υπήρχαν πλήρως.

Για την εφαρμογή του κανονισμού, ο διαιτητής εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους βοηθούς διαιτητή, που γενικά βρίσκονται στην ίδια ευθεία με τον προτελευταίο αμυντικό ή την μπάλα ή την μεσαία γραμμή του γηπέδου, οποιοδήποτε από αυτά είναι πλησιέστερα στην γραμμή τέρματος της οικείας πλευράς εκάστου βοηθού. Ο βοηθός διαιτητή δίνει το σήμα για την παράβαση σηκώνοντας τη σημαία του με το χέρι κατακόρυφα χωρίς κάποια κίνηση σε αυτό και όταν επικυρωθεί η παράβαση από τον διαιτητή, σηκώνει τη σημαία κατά τέτοιον τρόπο που δηλώνει το σημείο του γηπέδου όπου η παράβαση έλαβε χώρα:

• Η σημαία διαγώνια προς τα κάτω: η παράβαση συνέβη στο ένα τρίτο του γηπέδου εγγύτερα στον βοηθό διαιτητή.
• Η σημαία παράλληλα προς το έδαφος (οριζόντια): η παράβαση συνέβη στο μεσαίο τρίτο της απόστασης του βοηθού διαιτητή από την απέναντι άκρη του γηπέδου.
• Η σημαία διαγώνια προς τα πάνω: η παράβαση συνέβη στο ένα τρίτο του γηπέδου που βρίσκεται εγγύτερα στην απέναντι άκρη του γηπέδου.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, εκτός από τη σήμανση με τη σημαία, οι διαιτητές συνεννοούνται μεταξύ τους και με τη βοήθεια ενδοεπικοινωνίας με ασύρματες συσκευές μετάδοσης ήχου που φέρουν προσαρμοσμένες στο στόμα και στο αυτί τους.

Ο ρόλος των βοηθών διαιτητή στον καταλογισμό των παραβάσεων μπορεί να είναι δύσκολος, καθώς πρέπει να παρακολουθήσουν επιθέσεις και αντεπιθέσεις, να αναγνωρίσουν ποιοι παίκτες βρίσκονται σε θέση οφσάιντ όταν παίζεται η μπάλα και να καθορίσουν αν οι παίκτες σε θέση οφσάιντ συμμετέχουν στο ενεργό παιχνίδι. Το ρίσκο της εσφαλμένης κρίσης ενισχύεται επιπλέον από την προοπτική της όρασης και την ιδιότητα αυτής ώστε να εμφανίζει αντικείμενα πιο μικρά από ότι είναι, ανάλογα με τη γωνία θέασης. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν η απόσταση του παίκτη που επιτίθεται είναι αρκετά μεγάλη σε σύγκριση με αυτήν του παίκτη που αμύνεται ως προς τον βοηθό διαιτητή και ο τελευταίος δε βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τον αμυνόμενο. Η δυσκολία της διαιτησίας επί του κανονισμού του οφσάιντ συχνά υποτιμάται από τους θεατές. Η προσπάθεια καθορισμού του εάν ο παίκτης είναι στην ίδια ευθεία με τον αντίπαλό του, όταν ο συμπαίκτης του χτυπάει την μπάλα, δεν είναι εύκολη: αν ένας επιθετικός και ένας αμυντικός κινηθούν προς αντίθετες κατευθύνσεις, μπορεί να αποκτήσουν απόσταση δύο μέτρων μεταξύ τους σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.

Οι κανονισμοί για το οφσάιντ εμφανίστηκαν αρχικά στους κώδικες για το ποδόσφαιρο που δημιουργήθηκαν στα πρώτα αγγλικά σχολεία, αντίστοιχα των ελληνικών λυκείων, στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτοί οι κανόνες ήταν συχνά πιο αυστηροί από όσο στο μοντέρνο ποδόσφαιρο. Σε κάποιους από αυτούς, ένας παίκτης ήταν "εκτός της πλευράς του" ("off his side") αν στεκόταν μπροστά από την μπάλα. Αυτός ο κανόνας ήταν παρόμοιος με το οφσάιντ που ισχύει και σήμερα στο ράγκμπι, όπου τιμωρείται όποιος παίκτης βρίσκεται μεταξύ της μπάλας και του αντίπαλου τέρματος - ο συσχετισμός αυτός υποδεικνύει και τη σχέση που έχουν ως προς την προέλευσή τους το ποδόσφαιρο με το ράγκμπι. Αντίθετα με τους σχολικούς κανονισμούς, οι Κανονισμοί του Σέφιλντ δεν περιλάμβαναν κανονισμό για το οφσάιντ και μερικοί παίκτες, γνωστοί σαν kick throughs, τοποθετούνταν μονίμως κοντά στο αντίπαλο τέρμα.

Το 1848, ο H.C. Malden, διευθυντής του Γουΐντλσαμ Χάους (Windlesham House), ενός αγγλικού προπαρασκευαστικού σχολείου για τα αντίστοιχα με τα Ελληνικά λύκεια, συγκάλεσε σύσκεψη στο Τρίνιτι Κόλετζ, όπου αναφέρθηκε στο πρόβλημα. Συμμετείχαν αντιπρόσωποι από τα ομώνυμα σχολεία του Ίτον, Χάροου, Ράγκμπι, Γουΐντσεστερ και Σρούσμπερι και παρουσίασε κάθε αντιπρόσωπος το δικό του σύνολο κανόνων. Συγκεντρώθηκαν στις 4 το απόγευμα και μέχρι τα μεσάνυχτα είχε γραφτεί ό,τι σήμερα θεωρείται ότι είναι το πρώτο σύνολο των "Κανόνων του Κέμπριτζ" για το ποδόσφαιρο. Ο Μάλντεν φέρεται να είπε ότι ήταν "πολύ ικανοποιητικό το ότι λειτούργησαν".

Δεν υπάρχει κάποιο αντίγραφο των κανόνων του 1848 σήμερα, αλλά πιστεύεται ότι περιλάμβαναν κανόνες για την επαναφορά της μπάλας από πλάγια, από τη γραμμή του τέρματος, για τη γραμμή του κέντρου, για μαρκαρίσματα πίσω από τη γραμμή του κέντρου, για επανεκκινήσεις, για κρατήματα και σπρωξίματα (που έχουν καταργηθεί σήμερα) και τέλος για το οφσάιντ. Επίσης προέβλεπαν τη χρήση ενός λεπτού σκοινιού για δοκάρι.

Ένα σετ κανόνων του 1856 βρέθηκε μετά από περισσότερα από 100 χρόνια, στη βιβλιοθήκη του σχολείου του Σρούσμπερι. Θεωρείται ότι βασίζονται στους Κανόνες του Κέμπριτζ και πιστεύεται ότι είναι οι παλιότεροι που υπάρχουν. Ο κανόνας Νο. 9 απαιτούσε τρεις αμυνόμενοι να βρίσκονται μπροστά από έναν επιθετικό που παίζει την μπάλα. Ο κανόνας δηλώνει:

If the ball has passed a player and has come from the direction of his own goal, he may not touch it till the other side have kicked it, unless there are more than three of the other side before him. No player is allowed to loiter between the ball and the adversaries' goal.^[7]

Αν η μπάλα έχει περάσει έναν παίκτη και έχει έρθει από την κατεύθυνση του δικού του τέρματος, δεν μπορεί να την ακουμπήσει αν η αντίπαλη πλευρά δεν την έχει χτυπήσει πρώτη, εκτός και αν υπάρχουν περισσότεροι από τρεις της αντίπαλης πλευράς πριν από αυτόν. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν παίκτη να περιφέρεται μεταξύ της μπάλας και του αντίπαλου τέρματος.

Καθώς το ποδόσφαιρο αναπτύχθηκε κατά τις δεκαετίες του 1860 και 1870, ο κανονισμός του οφσάιντ αποδείχτηκε η μεγαλύτερη πηγή διαφωνίας μεταξύ των συλλόγων. Η "ομοσπονδία" στο Σέφιλντ δεν χρησιμοποιούσε πλέον παίκτες μπροστά που θα λάμβαναν την μπάλα από μακρινές μπαλιές (kick throughs), αλλάζοντας τους κανόνες ώστε τουλάχιστον ένας παίκτης της ομάδας που αμύνεται να βρίσκεται μεταξύ του ενός επιθετικού και του αντίπαλου τέρματος. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επίσης συμβιβάστηκε και υιοθέτησε την ιδέα του Κέμπριτζ για τρεις αμυντικούς. Τελικά το Σέφιλντ συμβιβάστηκε και συμφώνησε με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και οι τρεις παίκτες ήταν απαίτηση του κανόνα έως το 1925.

Η αλλαγή του κανόνα ώστε "δύο παίκτες" να βρίσκονται μεταξύ επιθετικού και αντίπαλου τέρματος προκειμένου να μη σημειωθεί οφσάιντ, οδήγησε σε αύξηση των γκολ. Οι παίκτες είχαν σκοράρει 4.700 γκολ σε 1.848 παιχνίδια πρωταθλήματος τη σεζόν 1924-1925. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 6.373 γκολ στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών τη σεζόν 1925-1926.^[8]

Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1987-1988, η Φούτμπολ Κόνφερενς, 5η κατά σειρά κατηγορία στο αγγλικό ποδόσφαιρο, χρησιμοποιήθηκε για πειραματική εφαρμογή αλλαγής του κανονισμού, όπου ένας παίκτης δεν θεωρείται οφσάιντ από απευθείας πάσα σε ελεύθερο χτύπημα φάουλ. Αυτή η αλλαγή δεν θεωρήθηκε επιτυχής, καθώς η ομάδα που βρισκόταν στην επίθεση μπορούσε να γεμίσει τη μεγάλη περιοχή με παίκτες σε κάθε χτύπημα και έτσι ο κανόνας δεν εφαρμόστηκε σε υψηλότερο επίπεδο.

Το 1990, ο κανονισμός άλλαξε και πάλι και έτσι ένας επιθετικός δεν θεωρείται ότι βρίσκεται σε θέση οφσάιντ αν βρίσκεται στο ίδιο μήκος στο γήπεδο με τον αντίπαλό του. Η αλλαγή αυτή έγινε στα πλαίσια μιας γενικότερης κίνησης από ποδοσφαιρικές αρχές ώστε η εφαρμογή των κανόνων του παιχνιδιού να αποδίδει περισσότερο επιθετικό ποδόσφαιρο και να βοηθά το παιχνίδι να κυλά περισσότερο ελεύθερα.

Το 2003, η FIFA εξέδωσε πιο αυστηρές οδηγίες για την ποινή σε παραβάσεις του κανονισμού, ώστε να ενθαρρύνει το επιθετικό παιχνίδι. Έτσι, το αν ένας παίκτης που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ τιμωρείται, εξαρτάται από τη θέση του και τις πράξεις του. Με αυτή την αλλαγή, οι επιθετικοί δεν τιμωρούνται αν βρεθούν πίσω από τους αμυντικούς από μία θέση όπου δεν είναι οφσάιντ, ενώ υπάρχει ταυτόχρονα ένας ανενεργός στο παιχνίδι επιτιθέμενος. Έτσι υπάρχουν περισσότερα νόμιμα γκολ από πάσες που διασπούν την άμυνα για τα οποία η ομάδα που τα πέτυχε δεν τιμωρείται.

Η παγίδα οφσάιντ είναι μια αμυντική τακτική και πολλές φορές αποσκοπεί στο να κοπεί ο γρήγορος ρυθμός του αντιπάλου και να επικρατήσει στο παιχνίδι ένα πιο αργό τέμπο. Όταν ένας παίκτης είναι έτοιμος να τρέξει προς το αντίπαλο τέρμα και κάποιος συμπαίκτης του είναι έτοιμος να του κάνει πάσα, όλοι οι αμυντικοί εκτός από τον τερματοφύλακα κινούνται μπροστά προς το κέντρο του γηπέδου σε σχετικά ευθεία γραμμή, με σκοπό να θέσουν τον επιτιθέμενο σε θέση οφσάιντ πριν ή όταν χτυπήσει ο συμπαίκτης του την μπάλα. Οι αμυντικοί που χρησιμοποιούν αυτή την τακτική συχνά σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά όταν φέρουν τον αντίπαλο σε θέση οφσάιντ για να τραβήξουν την προσοχή του βοηθού διαιτητή.

Η χρήση της παγίδας εμπεριέχει ρίσκο, καθώς όλοι οι αμυντικοί πρέπει να κινηθούν ταυτόχρονα σε ευθεία γραμμή, αλλιώς ο επιθετικός δεν θα βρεθεί σε θέση οφσάιντ αν όταν ξεκινήσει η πάσα προς αυτόν υπάρχει ένας αμυντικός που δεν έχει κινηθεί μαζί με τους άλλους και βρίσκεται τη στιγμή της πάσας μπροστά ή στο ίδιο μήκος του γηπέδου με τον επιθετικό. Συνήθως ένας αμυντικός καθορίζει την κίνηση των υπολοίπων δίνοντας διαταγή για κίνηση μπροστά και οι άλλοι ακολουθούν το βηματισμό του. Ταυτόχρονα, συνηθίζεται να ασκείται πίεση στον παίκτη που έχει την μπάλα και είναι έτοιμος να κάνει την πάσα, έτσι ώστε να καθυστερήσει. Επίσης η κίνηση των αμυντικών παρέχει το πλεονέκτημα της μετάβασης των αμυντικών πιο κοντά στο κέντρο με αποτέλεσμα την ευκολότερη ανάκτηση της κατοχής αν ο αντίπαλος με την μπάλα αλλάξει γνώμη ως προς την πάσα και αλλάξει την μπάλα με κάποιον συμπαίκτη του στο κέντρο. Επίσης συνηθίζεται ένας αμυντικός μέσος ή κάποιος άλλος παίκτης από το κέντρο, να επιστρέφει με ταχύτητα προς το τέρμα του για να αναλάβει τον επιθετικό σε περίπτωση που αποτύχει η παγίδα. Αν αποτύχει η παγίδα, ο επιθετικός θα βρεθεί μόνος με τον τερματοφύλακα. Ο κανονισμός του 2003 κατέστησε την τακτική περισσότερο επικίνδυνη, αφού περιλαμβάνει τον ορισμό του "ενεργού παιχνιδιού". Έτσι, οι ομάδες που προσπαθούν να την εφαρμόσουν είναι λιγότερο σίγουροι ως προς το αν θα κερδίσουν την μπάλα από παράβαση του κανονισμού, αφού μπορεί να κριθεί από τον διαιτητή ότι κάποιος επιτιθέμενος δεν επηρεάζει τη φάση.

Πύλη Ποδόσφαιρο

• Laws of the Game - Offside (από τη FIFA) Αρχειοθετήθηκε 2007-06-14 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
• Παρουσίαση για το οφσάιντ από τη FIFA. Ιούνιος 2005. Αρχειοθετήθηκε 2015-09-24 στο Wayback Machine. (Αγγλικά) (pdf)
• Λεπτομερής ιστορία του κανονισμού (Αγγλικά)
• Εξήγηση του οφσάιντ στην ιστοσελίδα AskTheRef.com (Αγγλικά)