Νικόλαος Καρμίρης

Ο Νικόλαος Ι. Καρμίρης (1930 - 31 Δεκεμβρίου 1977^[1]) ήταν Έλληνας θεολόγος, ιστορικός και φιλόλογος. Υπηρέτησε ως υπουργός των υπηρεσιακών κυβερνήσεων του Ιωάννη Παρασκευόπουλου. Πατέρας του ήταν ο διακεκριμένος θεολόγος Ιωάννης Καρμίρης.

Γεννήθηκε το 1930 στη Λαμία και ήταν γιος του ακαδημαϊκού καθηγητή Ηθικής και Ιστορίας των Δογμάτων Ιωάννη Καρμίρη. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόνη με αντικείμενα σπουδών την κλασική φιλολογία και την αρχαία Ιστορία. Ταυτόχρονα σπούδασε θεολογία στο ρωσικό Ινστιτούτο Άγιος Σέργιος του Παρισιού. Έπειτα συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Χαϊδελβέργη και τη Φρανκφούρτη, ενώ το 1958 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1965 εκλέχτηκε σε αυτήν τη Σχολή υφηγητής στην έδρα της αρχαίας Ιστορίας και το επόμενο έτος εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου όπου δίδασκε το μάθημα του πρωτοχριστιανικού πνευματικού βίου. Το 1969 μετακλήθηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών και κατέλαβε, με ευρεία αποδοχή, την κενή έδρα της Αρχαίας Ιστορίας^[1]. Η ερευνητική του δραστηριότητα επικεντρώθηκε στην εξωτερική πολιτική της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας.^[2]

Μετά τη Μεταπολίτευση κατηγορήθηκε για συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου και έπειτα από απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου τέθηκε σε αργία 18 μηνών^[1][3], γεγονός που επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία του. Επανήλθε στα καθήκοντά του μετά τη λήξη της ποινής του, απεβίωσε όμως μετά από σύντομο χρονικό διάστημα^[1].

Κατά τη δεκαετία του 1960, ο Καρμίρης συμμετείχε δύο φορές σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις, και τις δύο υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Συγκεκριμένα, ανέλαβε υφυπουργός Γεωργίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Παρασκευόπουλου από τις 3 Σεπτεμβρίου ως τις 28 Σεπτεμβρίου 1963^[4] ενώ από τις 22 Δεκεμβρίου 1966 ως τις 3 Απριλίου του 1967, συμμετείχε στην υπηρεσιακή κυβέρνηση ως υπουργός παρά τη Προεδρία της Κυβερνήσεως^[5][6].