Νήσοι Πρίγκιπα Εδουάρδου

Συντεταγμένες: 46°46′23″S 37°51′09″E / 46.77306°S 37.85250°E / -46.77306; 37.85250

Οι Νήσοι Πρίγκιπα Εδουάρδου είναι δύο μικρά νησιά στον υποανταρκτικό Ινδικό ωκεανό, τα οποία ανήκουν στη Νότια Αφρική. Τα δύο νησιά ονομάζονται Νήσος Μαριόν (πήρε το όνομά του από τον Μαρκ-Ζοζέφ Μαριόν ντυ Φρεσν) και Νήσος Πρίγκηπα Εδουάρδου.

Τα νησιά έχουν ανακηρυχθεί Ειδικό Φυσικό Καταφύγιο από τη Διεύθυνση Περιβάλλοντος Νότιας Αφρικής (Νόμος Προστατεύομενων Περιοχών, Αρ. 57 του 2003) και οι δραστηριότητες στα δύο νησιά περιορίζονται σε έρευνα και διατήρηση του περιβάλλοντος. Τα νησιά δεν έχουν μόνιμο πληθυσμό. Στο νησί Μαριόν λειτουργεί από το 1948 μετεωρολογικός σταθμός. Τα νησιά αποτελούν υποψήφια μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO^[1].

Το νησιωτικό σύμπλεγμα βρίσκεται περίπου 955 ναυτικά μίλια (1.770 χιλιόμετρα) νότια-ανατολικά του Γκεμπέχα στην ηπειρωτική Νότια Αφρική. Το νησί Μαριόν (46°54′45″S 37°44′37″E / 46.91250°S 37.74361°E / -46.91250; 37.74361 (Νήσος Μαριόν)), το μεγαλύτερο από τα δύο, έχει μήκος 24 χιλιόμετρα και πλάτος 17 χιλιόμετρα, με έκταση 290 τ.χλμ. και μήκος ακτών περίπου 72 χιλιόμετρα, που είναι κυρίως ψηλές και βραχώδεις. Το υψηλότερο σημείο στο νησί είναι η κορυφή Μαριόν Μασκαράν με ύψος 1.230 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το νησί αποτελείται από δύο ασπιδωτά ηφαίστεια. Στο νησί υπάρχουν 150 κώνοι σκωρίας. Οι παλαιότερες λάβες στο νησί έχουν ηλικία 450.000 χρόνια, αλλά το νησί καλύπτεται με λάβα που δημιουργήθηκε κατά το Ολόκαινο. Οι πιο πρόσφατες ροές λάβας φαίνεται να έλαβαν χώρα πριν 100 χρόνια. Η πρώτη έκρηξη που παρατηρήθηκε στο νησί έλαβε χώρα το 1980. Η πιο πρόσφατη το 2004.^[2]

Το νησί Πρίγκιπα Εδουάρδου (46°38′39″S 37°56′36″E / 46.64417°S 37.94333°E / -46.64417; 37.94333 (Νήσος Πρίγκηπα Εδουάρδου)) είναι μικρότερο. Έχει έκταση 45 τ.χλμ., μήκος 10 χιλιόμετρα και πλάτος 6,57 χιλιόμετρα και βρίσκεται περίπου 19 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από το νησί Μαριόν. Η κορυφή βαν Τσίντερεν Μπάκκερ βορειο-δυτικά του κέντρου, που φτάνει σε ύψος 672 μέτρα, είναι το ψηλότερο σημείο του νησιού^[3]. Αποτελείται από ένα οροπέδιο που στα ανατολικά ανυψώνεται ομαλά ενώ στα δυτικά σχηματίζει ένα γκρεμό.^[1] Υπάρχουν μερικοί υπεράκτιοι σκόπελοι κατά μήκος της βόρειας ακτής, όπως ο Σιπ Ροκ (100 μέτρα βόρεια) και οι Ρος Ροκς (500 μέτρα από την ακτή).

Τα νησιά βρίσκονται στην πορεία των προς ανατολάς κινούμενων υφέσεων όλο τον χρόνο και αυτό τους δίνει ένα ασυνήθιστα δροσερό και θυελλώδεις κλίμα. Ισχυροί άνεμοι πνέουν σχεδόν κάθε μέρα του έτους και η κατεύθυνση του ανέμου είναι βορειοδυτική. Ετήσιοι μέσοι όροι βροχόπτωσης κυμαίνονται από 2.400 χιλιοστά έως πάνω από 3.000 χιλιοστά στην κορυφή Μασκαράν. Βρέχει κατά μέσο όρο περίπου 320 ημέρες το χρόνο (περίπου 28 ημέρες το μήνα) και τα νησιά είναι ανάμεσα στα πιο συννεφιασμένα μέρη στον κόσμο - περίπου 1.300 ώρες το χρόνο ηλιοφάνεια συμβαίνει στην προστατευμένη ανατολική πλευρά της νήσου Μαριόν, αλλά μόνο περίπου 800 ώρες στα σημεία μακριά από την ακτή και στις υγρές δυτικές πλευρές των νησιών. Το Καλοκαίρι και ο χειμώνας έχουν αρκετά παρόμοιο κλίμα με ψυχρούς ανέμους και την απειλή του χιονιού ή παγετού ανά πάσα στιγμή του έτους. Ωστόσο, η μέση θερμοκρασία του Φεβρουαρίου (μεσοκαλόκαιρο) είναι 8,3°C (46,9°F) και τον Αύγουστο είναι 3,9°C (39,0°F).^[4][5]

Τα νησιά αποτελούν μέρος της οικοπεριοχής τούνδρα Νοτίου Ινδικού Ωκεανού Νήσων που περιλαμβάνει διάφορα υποαρκτικά νησιά. Σε αυτό το ψυχρό κλίμα, τα φυτά είναι κυρίως περιορίζονται σε χόρτα και βρύα, ενώ οι λειχήνες είναι οι πιο εμφανείς μύκητες. Τα κύρια αυτόχθονα ζώα είναι έντομα μαζί με μεγάλους πληθυσμούς των θαλάσσιων πτηνών, φώκιες και πιγκουίνους.^[6] Στα νερά γύρω από τα νησιά είναι συχνάζουν πολλά είδη φαλαινών, κυρίως όρκες που τρέφονται με πιγκουίνους και φώκιες.

Η άγρια ​​φύση είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε εισαχθέντα είδη, και ένα συγκεκριμένο πρόβλημα είναι οι γάτες. Το 1949, πέντε κατοικίδιες γάτες μεταφέρθηκαν στο νησί Μαριόν για να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα με ποντίκια στο σταθμό. Οι γάτες πολλαπλασιάστηκαν γρήγορα και το 1977 υπήρχαν περίπου 3.400 γάτες στο νησί, που τρέφονται με θαλασσοπούλια αντί των ποντικών, με αποτέλεσμα να υπάρχει απειλή να εξαφανιστούν τα πουλιά από το νησί. Μερικά είδη εξαφανίστηκαν από το Μαριόν, και έτσι άρχισε ένα «πρόγραμμα εκρίζωσης της γάτας». Μερικές γάτες μολύνθηκαν σκοπίμως με ένα συγκεκριμένο ιό πανλευκοπενίας, ο οποίος μείωσε τον πληθυσμό των γατών σε περίπου 600 το 1982.^[7]

Τα νησιά ανακαλύφθηκαν στις 4 Μαρτίου 1663 από τον Μπάρεντ Μπάρεντσοον Λαμ του ολλανδικού πλοίου Maerseveen και ονομάστηκαν Ντίνα (Πρίγκηπα Εδουάρδου) και Maerseveen (Μαριόν).^[8][9] Τον Ιανουάριο του 1772, ο Μαρκ-Ζοζέφ Μαριόν ντυ Φρεσν επισκέφθηκε τα νησιά^[10] και πέρασε πέντε ημέρες προσπαθώντας να φτάσει στη στερια, νομίζοντας ότι είχε βρει την Ανταρκτική (τότε δεν είχε ακόμα αποδειχθεί ότι υπάρχει). Ονόμασε τα νησιά Τερ ντε λ'Εσπεράνς (Μαριόν) και Ιλ ντε λα Καβέρν (Πρ. Εδουάρδου).^[9] Το 1776, η αποστολή του, με επικεφαλής τώρα τον δεύτερο στην ιεραρχία, Ζυλ Κροζέ του, μετά το θάνατο του ντυ Φρεσν, συναντήθηκε με τον Τζέιμς Κουκ στο Κέιπ Τάουν. Ο Κουκ στη συνέχεια έβαλε πλώρη για τα νησιά, αλλά δεν ήταν σε θέση να να δέσει λόγω της κακοκαιρίας. Ο Κουκ ονόμασε^[10][11] το μικρότερο νησί Πρίγκιπα Εδουάρδο, από ​​το τέταρτο γιο του βασιλιά Γεωργίου ΙΙΙ, και με το μεγαλύτερο έδωσε το όνομα του Μαρκ-Ζοζέφ Μαριόν ντυ Φρεσν.

Η νήσος Μαριόν και οι νήσος Πρίγκηπα Εδουάρδου διεκδικήθηκαν για τη Νότια Αφρική από μια νοτιοαφρικανική δύναμη του Ναυτικού από την HMSAS Transvaal υπό την εντολή του Τζον Φέαρμπερν στις 29 Δεκεμβρίου 1947 και 4 Ιανουαρίου 1948, αντίστοιχα.^[12] Την 1η Οκτωβρίου 1948 η προσάρτηση έγινε επίσημη όταν ο Κυβερνήτης-Στρατηγός Γιδεόν Μπραντ φαν Τσιλ υπέγραψε την πράξη Πρίγκιπα Εδουάρδου Νησιά, 1948.

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Prince Edward Islands στο Wikimedia Commons