Ακίλλε Λάουρο

Ακίλλε Λάουρο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Achille Lauro (Ιταλικά)
Γέννηση	19  Ιουνίου 1887[1][2] Πιάνο ντι Σορέντο[1][2]
Θάνατος	15  Νοεμβρίου 1982[1][2] Νάπολη[1][2]
Χώρα πολιτογράφησης	Ιταλία (1946–1982) Βασίλειο της Ιταλίας (1887–1946)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ιταλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	εφοπλιστής πολιτικός επιμελητής κειμένων
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Monarchist National Party και Εθνικό Φασιστικό Κόμμα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	mayor of Naples μέλος της Ιταλικής Γερουσίας (1953–1954) Σύμβουλος του Εμπορικού Επιμελητηρίου (1939–1943)[3] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1958–1963)[4] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1963–1968)[4] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1972–1976)[4] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας (1976–1979)[4] μέλος της Ιταλικής Γερουσίας (1968–1972)[5]
Βραβεύσεις	Order of Merit for Labour
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ακίλλε Λάουρο (ιταλ. Achille Lauro, 16 Ιουνίου 1887 – 15 Νοεμβρίου 1982) ήταν Ιταλός πλοιοκτήτης και πολιτικός. Θεωρείται ευρύτατα ως ένας από τους προδρόμους του νεότερου ιταλικού λαϊκισμού και οι οπαδοί του τον αποκαλούσαν «Il Comandante» (= «ο Αρχηγός»).^[6]

Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 31/12/2023)

Ο Ακίλλε ήταν το πέμπτο από τα 6 τέκνα του πλοιοκτήτη Τζοακκίνο Λάουρο και της Λάουρα Καφιέρο, και έγινε με τη σειρά του ο ιδιοκτήτης της «Φλόττα Λάουρο», ενός από τους μεγαλύτερους ιταλικούς εμπορικούς στόλους όλων των εποχών και μιας από τις μεγαλύτερες περιουσίες στη νότια Ιταλία. Αποφασιστικός παράγοντας στη δυναμική των δραστηριοτήτων του ήταν η διαίσθησή του ότι οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του θα έπρεπε να συμμετέχουν στα οφέλη της απασχολήσεώς τους.

Ως πολιτικός, ο Ακίλλε διετήρησε επί μακρόν μεγάλη δημοφιλία. Η πλειονότητα των κατοίκων της Νάπολης ήταν οπαδοί του, ώστε στις δημοτικές εκλογές του 1952 και του 1956 πήρε σχεδόν 300 χιλιάδες ψήφους, αριθμός μεγαλύτερος από οποιουδήποτε άλλου υποψήφιου δημάρχου Νάπολης μέχρι τότε. Στις γενικές εκλογές του 1953 εξάλλου, πήρε 680 χιλιάδες ψήφους ως υποψήφιος βουλευτής, που ήταν επίσης αριθμός-ρεκόρ για τη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια.

Επί φασιστικού καθεστώτος, ο Λάουρο είχε διορισθεί «Εθνικός Σύμβουλος» του «Επιμελητηρίου Δεσμών και Επιχειρήσεων» από τον Γκαλεάτσο Τσιάνο (τον γαμπρό του Μουσολίνι), ο οποίος ασχολείτο και ο ίδιος με το θαλάσσιο εμπόριο. Την ίδια περίοδο έγινε και πρόεδρος του ποδοσφαιρικού συλλόγου ΣΣΚ Νάπολι, διαδεχόμενος τον Τζόρτζο Ασκαρέλλι.

Μεταπολεμικώς, μετά από μια αρχική συμμετοχή στο Μέτωπο του Κοινού Ανθρώπου, ο Λάουρο δραστηριοποιήθηκε στο φιλομοναρχικό κίνημα του Αλφρέντο Κοβέλλι και στήριξε οικονομικώς τη δημιουργία του Μοναρχιστικού Εθνικού Κόμματος (PNM). Διετέλεσε επί πολλά έτη δήμαρχος της Νάπολης, εκτιμώμενος αλλά και επικρινόμενος για τη διαχείριση των δημοτικών πόρων.

Μια πλατεία στην πόλη Σορρέντο πήρε το όνομά του, όπως και το κρουαζιερόπλοιο «Ακίλλε Λάουρο», γνωστό από την πειρατική κατάληψή του από τρομοκράτες τον Οκτώβριο του 1985.

• Achille Della Ragione: Achille Lauro superstar: la vita, l'impero, la leggenda, Νάπολη 2003
• Serena Romano: Don Achille, 'o comandante, Milano 1992
• Pietro Zullino: Il Comandante, Milano 1976

• Achille Lauro superstar