ŵyr

• yn y Gogledd: /ˈuːɨ̯r/
• yn y De: /ʊi̯r/

Celteg *weros o'r gwreiddyn Indo-Ewropeg *h₂éuh₂-o- ‘taid, ewythr’ a welir yn yr Hen Wyddeleg áue ‘taid; ŵyr’, y Lladin avus ‘taid, cyndad’, yr Hen Norseg áe ‘hendaid’ a'r Bwyleg wuj ‘ewythr brawd mam’. Cymharer â'r Llydaweg douaren ‘disgynnydd’.

ŵyr g (lluosog: wyrion)

1. Mab i fab neu ferch, plentyn i fab neu ferch.

• wyres

• gor-ŵyr