Mi az a speciálisan filmes elem a feszültségkeltés mechanizmusában, mely a horror irodalmi változ... more Mi az a speciálisan filmes elem a feszültségkeltés mechanizmusában, mely a horror irodalmi változatában nem található meg? A rémületnek azt a pillanatát nevezhetjük ilyennek, amikor látványként is elénk tárul a borzalom, a horrorok elengedhetetlen kelléke: a szörnyeteg. (1) Az abnormalitás, a megbomlott rend reprezentánsa ő a maga testi valójában. E pillanat a suspense és a meglepetés különös fúziójaként írható le a maga összetettségében (2), hiszen a horrorfilm már műfaji megjelölésével (3) is előkészíti a nézőt a bekövetkező tetőpontra, a rettenet vizuális felfedésére
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 2015
By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model bes... more By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model besides the author, the implicit author, to explain the double coding of narratives where a distorted view of reality and the exposure of this distortion are presented simultaneously. The article deals with the applicability of the concept in visual narratives. Since unreliability is traditionally considered to be intertwined with first person narratives, it works through subjective mediators. According to scholarly literature on the subject, the narrator has to be strongly characterized, or in other words, anthropomorphized. In the case of film, the main problem is that the narrator is either missing or the narration cannot be attributed entirely to them. There is a medial rupture where the apparatus mediates the story instead of a character’s oral or written discourse. The present paper focuses on some important but overlooked questions about the nature of cinematic storytelling through a...
How can a mockumentary film like Kevin Willmott’s C.S.A.: The Confederate States of America argue... more How can a mockumentary film like Kevin Willmott’s C.S.A.: The Confederate States of America argue effectively and authenticate its important message about the presence of racism and discrimination in contemporary American society with a narrative that is obviously fictional? Doesn’t this method of presenting an alternative history of the nation create mistrust and suspicion in the audience, instead of giving them profound insight into the actual states of things? The ambiguity of such mockumentaries stems from the simultaneous application of two major types of rhetorical frames: They always utilize some style or variant of the documentary genre (Juhasz et al., F Is for Phony: Fake Documentary and Truth’s Undoing. University of Minnesota Press, Minneapolis, 2006, 7) (evoking a factual discourse), but—to a differing degree—also undermining, suspending, or putting it between quotation marks (evoking a fictional discourse). In this paper, I want to argue that with the innovative utilization of fictionality and factuality as communicational tools and rhetorical resources, a politically charged fake documentary such as Willmott’s film can explore problematic dimensions of social reality and shed light on its subject matter from a novel perspective.
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 24, 2023
The academic discourse on the uncanny in video games usually focuses on the phenomenon of the so-... more The academic discourse on the uncanny in video games usually focuses on the phenomenon of the so-called "uncanny valley" (Mori 2012). The article explores the emergence of other, medium-specific occurrences of the effect, prioritizing interactivity as a key factor in its establishment. Two unique areas are particularly prominent in the increasingly photorealistic worlds of video games where uncanny moments associated with the wider, Freudian concept can be found. These are linked to necessary (structuring) and contingent (destructuring) components of the game: namely its heterogeneous ontology and the glitches that may appear in it. The author hypothesizes that these less conceptualized uncanny situations are regular features of the gaming experience and emerge when the immersion in an iconically realistic environment has been broken and eerie absences or ghostly presences pop up either through encounters with the game's boundaries that result from the technological limitations of the software or the appearance of unintended errors in its processes.
The essay's aim is to examine the relationship between perspective and nonlinear temporal structu... more The essay's aim is to examine the relationship between perspective and nonlinear temporal structure in Attila Janisch's 2004 film, Másnap, which is loosely based on Alain Robbe-Grillet's Le Voyeur (1955). My analysis revolves around the understanding of two important narratological distinctions, that between a nonlinear presentation of events and a paradoxical plot, and that between narrative focalizalization and textual focalization. According to David Bordwell, the most widespread definition of linearity is when the successive events of A, B and C are presented in the narrative in their chronological order. Any other form of their presentation results in a nonlinear narrative. But Másnap is a special type of narrative, which highlights the limitation of such traditional dichotomies, because a consistent order of events cannot be reconstructed. Many critics tried to grasp the core of the film's narrative by trying to put together the original timeline of events, relying on false indicators of logic and coherence, while they failed to recognize the narrative's real rhetorical purpose in preventing a consistent and unambiguous plot to be established. The narrative's complexity lies in the fact that both assumptions-that it depicts a subjective experience of time and a storyworld with strange temporality-are necessary to explain the film's unusual, fragmented structure and interpret its events. I point out how the film requires us to reinterpret the meanings attached to the familiar techniques of continuity editing and how it converts the practices of the early Nouveau Roman, which marginalizes traditional plot-structures, the notion of character, and conventional descriptions of objects, to interact with a subjective vision governed by a fictional mind.
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 2015
By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model bes... more By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model besides the author, the implicit author, to explain the double coding of narratives where a distorted view of reality and the exposure of this distortion are presented simultaneously. The article deals with the applicability of the concept in visual narratives. Since unreliability is traditionally considered to be intertwined with first person narratives, it works through subjective mediators. According to scholarly literature on the subject, the narrator has to be strongly characterized, or in other words, anthropomorphized. In the case of fi lm, the main problem is that the narrator is either missing or the narration cannot be attributed entirely to them. There is a medial rupture where the apparatus mediates the story instead of a character’s oral or written discourse. The present paper focuses on some important but overlooked questions about the nature of cinematic storytelling through a re-examination of the lying flashback in Alfred Hitchcock’s Stage Fright. Can a character-narrator control the images the viewer sees? How can the filmic image still be unreliable without having an anthropomorphic narrator? How useful is the term focalization when we are dealing with embedded character-narratives in film?
A tanulmány a játékosi ágencia nyújtotta lehetőségek és korlátok tematizálásából fakadó ideológia... more A tanulmány a játékosi ágencia nyújtotta lehetőségek és korlátok tematizálásából fakadó ideológiakritikus attitűdöt vizsgálja a dán Playdead által fejlesztett önreflexív platform-puzzle játék, az Inside (2016) procedurális retorikáján keresztül. Ian Bogost nyomán procedurális retorikának nevezzük a meggyőzésnek, illetve érvelésnek azt az innovatív módját, amelyben egy eszme vagy gondolat verbális vagy audiovizuális kommunikációja és befogadó általi passzív fogyasztása helyett a játékok szabályaikon alapuló folyamataik és az ezekre épülő játékosi aktivitás által fejtik ki hatásukat, illetve igyekeznek meggyőzni a velük interaktív viszonyba lépő játékost sugalmazott igazságaikról. A tanulmány arra igyekszik rámutatni, hogy a játék a mechanikus és külső referenciával rendelkező (ábrázoló, narratív) elemei közötti ludonarratív összhang segítségével miként hoz létre analógiákat a játékosi kontroll logikája, a mainstream videójátékok működésmódja, illetve a neoliberális társadalmi rend által fenntartott kontrollérzet között.
Az idő alakzatai és időtapasztalat a magyarságtudományokban, 2017
How can we define narrative linearity? Typically, the relationship between the story and the disc... more How can we define narrative linearity? Typically, the relationship between the story and the discourse is highlighted: according to David Bordwell, the most widespread definition of linearity is when the successive events of A, B and C are presented in the narrative in their chronological order. Any other form of their presentation results in a non-linear narrative. But there is a type of narrative with which the definition does not work: a plot that cannot be linearized because even if the order of events can be reconstructed, the logic of the story won’t make sense. Attila Janisch’s Másnap (2004) is a kind of art film that through its fragmentary and contradictory plot and nonlinear presentation of events goes beyond classical narrativity and boasts a remarkable showcase of poetic editing, meditative atmosphere and lyrical but cruel storyline. This is hardly a surprise since the script was loosely based on Alain Robbe- Grillet’s famous nouveau roman, La Voyeur (1955). Besides the self-evident hermeneutic, aesthetic, ethical or philosophical considerations we cannot disregard the narratological analysis of an artwork that heavily draws on the traditions of classical narrative cinema and its editing conventions only to distort and reinterpret them. Therefore instead of describing the film plainly as „stirring up the narrative framework” the paper aims to make more accurate statements regarding its relation to narrativity and filming conventions, especially because there is no such thing as a „purely narrative” genre but only complex semiotic artifacts. This is especially true with movies that can utilize multiple channels of sound and visuals to tell a story. The elliptic discourse of Másnap tempts the viewer to linearize its plot and thus solve a murder mystery through the restoration of the original fabular correlations. The objective, material layer of the story suggests that in spite of the chaotic subjectivity interweaving the story, the constructions of a coherent chain of events and the comprehension of the character’s motives are feasible. The paper discusses why and how this reconstruction is impossible.
Mesterek és tanítványok. Tanulmányok a bölcsészettudományok területéről, 2014
Several studies have already indicated that narrative complexity is a recent trend that can be fo... more Several studies have already indicated that narrative complexity is a recent trend that can be found not only in the movies (Warren Buckland) but also in contemporary television. (Jason Mittell) In my paper I intend to examine how this complexity interlocks with the techniques of ambiguous and unreliable narration through the popular television show of the last decade titled Lost. I raise the question of unreliability in accordance with the impersonal, cinematic narration of the show. I also deal with the strange interlocking of focalised and non-focalised sequences and the serialized format which is extremely important regarding the narrative rhetoric it employs in order to get specific responses from the audience. In connection with this, several much-debated but on the other hand unclear questions emerge. What can be the source of cinematic unreliability? Do we have to postulate a narrator as some critics claim (Emily R. Anderson)? Or a complex authorial intent explains everything with relation to the case of irony? (Gregory Currie) How does unreliability work in the case of the science-fiction genre? Even if we do not receive an answer for the incongruity, a narration without a narrator (as I believe that this is the real narrative situation in case of Lost) cannot "lie" to us, but underinterprets, misinterprets, misevaluates (James Phelan) events and distracts the audience. With Lost, I identify a special case of "serialised unreliability" and I conclude that this technique functions by conditioning the viewers to interpret certain elements of the narrative (cutaway scenes showing the protagonists off the island) in a certain way (as flashbacks), than subverts that technique even multiple times (rendering the scenes as flash-forwards, time travel or flash-sideways). These are rethorical intentions, deriving from an extrafictional agent. But we should treat authorial intentions carefully, where certain plot-lines can end abruptly as a result of external reasons (an actor quits, the audience dislikes a character) and where lots of aswers are simply not existed when a specific episode was aired and a mystery was presented because of the simultaneous nature of television show writing. Here the slightly reinterpreted concept of the implicit author comes suitable than ever. Following these arguments, it can be stated that in television, the narrative dynamics and the cohesion of events are functioning differently than in novels or feature films, and therefore we must see these narratives as a "work in progress" where unreliability has more than one dimension.
Széles körben elfogadott feltételezés, hogy a narrátorok az irodalmi közvetítésnek elengedhetetle... more Széles körben elfogadott feltételezés, hogy a narrátorok az irodalmi közvetítésnek elengedhetetlen szerkezeti alapját képezik és akkor is számolnunk kell velük, amikor explicit formában nem manifesztálódik a narrátori személyiség, vagy csupán nyelve, stílusa által van jelen. Miért vetjük el őket sokkal könnyebben a filmek kapcsán, mint egy olyan irodalmi elbeszélés esetén, mint az Odüsszeia? Talán csak akkor érdemes narrátorról beszélni, amikor az információ közvetítése egy szó szerint vett hang vagy nyelv által történik? Miért tartja a legtöbb modell minden esetben feltétlenül szükségesnek ezt az ágenst (elnevezve heterodiegetikus narrátornak), amikor egy karakterhez nem köthető nyelvi artikulációval találkozunk narratív fikciókban? Okfejtésemben szeretnék túllépni ezen a klasszikus, ám túlságosan is leegyszerűsítő tematikus megkülönböztetésen, miszerint egy textuális kód a nyelv révén szükségszerűen implikál egy narrátornak nevezett beszélőt (mely a történet eseményeit szimbólumláncokká fordítja), a filmek audiovizuális kódja pedig közvetlenül megnyilatkozó emberi ágens híján, mintegy önmagát beszéli el vagy adja elő.
A kortárs televíziózás érdekes műfajai közé tartoznak azok a dokumentumfilm-sorozatok, melyek
szó... more A kortárs televíziózás érdekes műfajai közé tartoznak azok a dokumentumfilm-sorozatok, melyek szórakoztató formában próbálnak népszerűsíteni bizonyos gondolkodásmódokat, hivatásokat, tudományágakat. Felépítésük különlegességét a tudományosan pontos, dokumentumszerű részek és a show-elemek gyakori keveredése adja. Ennek a hagyománynak paradigmatikus példája a Mythbusters (Állítólag...) című műsor, amelyben a műsorvezetők alapos tényfeltárást követően egy-egy hiedelem, városi legenda vagy filmes reprezentáció valóságreferenciáját vonják kérdőre. a műsor témaválasztásaival és narratív szerkezetével nemcsak lerombol, de meg is erősít a benne vizsgáltaknál jelentéstanilag összetettebb, metaszinten elhelyezkedő ideologikus jelentéseket, melyeknek megerősítéséről részben éppen a tárgyszinten levő jelenségek cáfolatával összefüggésben beszélhetünk. Gondolatmenetemben a műsorban feltűnően gyakran megjelenő filmes tematikára, mozifilmekkel kapcsolatos mítoszokra szeretnék fókuszálni.
Elemzésem középpontjában Alfred Hitchcock Rémület a színpadon (1950) és Bryan Singer Közönséges B... more Elemzésem középpontjában Alfred Hitchcock Rémület a színpadon (1950) és Bryan Singer Közönséges Bűnözők (1995) című filmje áll, amelyekben a cselekmény egy részét megbízhatatlan karakter narrátorok elbeszélésén keresztül ismerjük meg. A történet szintjén ezek a szereplők nemcsak szubjektíven vagy torzítva közvetítik és értelmezik az eseményeket, hanem egyenesen hazudnak saját érdekükben. Fontos kiemelni, hogy filmes kifejezésformáról lévén szó, az elbeszélés több médium szimultán működése által jön létre: a vizuális, a verbális és az auditív síkok egymást kiegészítve, egymással szintézisben hozzák létre a film szövetét.
Is Babits’s novel The Nightmare an allegory of human identity? What philosophical (Freud) and psy... more Is Babits’s novel The Nightmare an allegory of human identity? What philosophical (Freud) and psychological (Bergson) influences helped him create his protagonist? The paper sets out to investigate the representation of the protagonist who dreams his life and lives his dreams. The paper surveys the stylistic means, rhetorical tropes and features of prose poetics used in the representation of the double life of the protagonist. Also, the paper surveys the diverse terms available to convey the emergence of divided self in the text. Moreover, the analysis of narratorial positions in the text reveal possible interpretations that emerge from the polyphony of the narratorial and authorial voices: the ethical positions generated by these, and also how the readers’ responses are influenced by these ethical positions. Finally, close readings of textual representations of double identity are contrasted to Freudian and Bergsonian models of identity.
A tanulmány Terry Gilliam 1995-ös 12 majom című filmjét vizsgálja, melynek figyelemre méltó jelle... more A tanulmány Terry Gilliam 1995-ös 12 majom című filmjét vizsgálja, melynek figyelemre méltó jellemzője, hogy miközben egy izgalmas akció-thrillerként működik, kérdésfelvetései jócskán meghaladják a műfaji filmek toposzait. A rendező életművének a fényében a filmnek olyan jelentésrétegei tárulnak fel, melyek egy elsődleges, cselekményközpontú referenciális olvasattal párbeszédet kezdeményezve, sőt azt átértelmezve dinamizálják a filmet. A gondolatmenet középpontjában a reális és a fantáziaterek konstrukció-jellege és egymáshoz való viszonya áll. Ez magában foglalja a cselekményt keretező jelenetsornak (a főhős halálának) traumaként való értelmezését, mely az ismétlés szerkezeti jelenségének szubjektumelméleti relevanciájára vonatkozó kérdésfeltevéssel párosul. A következtetések levonásához a tanulmány mindezt összeköti a 12 majom és a tematikusan hozzá közel álló Gilliam filmek (Brazil, Időbanditák) Hitchcock utalásainak feltérképezésével.
Mi az a speciálisan filmes elem a feszültségkeltés mechanizmusában, mely a horror irodalmi változ... more Mi az a speciálisan filmes elem a feszültségkeltés mechanizmusában, mely a horror irodalmi változatában nem található meg? A rémületnek azt a pillanatát nevezhetjük ilyennek, amikor látványként is elénk tárul a borzalom, a horrorok elengedhetetlen kelléke: a szörnyeteg. (1) Az abnormalitás, a megbomlott rend reprezentánsa ő a maga testi valójában. E pillanat a suspense és a meglepetés különös fúziójaként írható le a maga összetettségében (2), hiszen a horrorfilm már műfaji megjelölésével (3) is előkészíti a nézőt a bekövetkező tetőpontra, a rettenet vizuális felfedésére
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 2015
By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model bes... more By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model besides the author, the implicit author, to explain the double coding of narratives where a distorted view of reality and the exposure of this distortion are presented simultaneously. The article deals with the applicability of the concept in visual narratives. Since unreliability is traditionally considered to be intertwined with first person narratives, it works through subjective mediators. According to scholarly literature on the subject, the narrator has to be strongly characterized, or in other words, anthropomorphized. In the case of film, the main problem is that the narrator is either missing or the narration cannot be attributed entirely to them. There is a medial rupture where the apparatus mediates the story instead of a character’s oral or written discourse. The present paper focuses on some important but overlooked questions about the nature of cinematic storytelling through a...
How can a mockumentary film like Kevin Willmott’s C.S.A.: The Confederate States of America argue... more How can a mockumentary film like Kevin Willmott’s C.S.A.: The Confederate States of America argue effectively and authenticate its important message about the presence of racism and discrimination in contemporary American society with a narrative that is obviously fictional? Doesn’t this method of presenting an alternative history of the nation create mistrust and suspicion in the audience, instead of giving them profound insight into the actual states of things? The ambiguity of such mockumentaries stems from the simultaneous application of two major types of rhetorical frames: They always utilize some style or variant of the documentary genre (Juhasz et al., F Is for Phony: Fake Documentary and Truth’s Undoing. University of Minnesota Press, Minneapolis, 2006, 7) (evoking a factual discourse), but—to a differing degree—also undermining, suspending, or putting it between quotation marks (evoking a fictional discourse). In this paper, I want to argue that with the innovative utilization of fictionality and factuality as communicational tools and rhetorical resources, a politically charged fake documentary such as Willmott’s film can explore problematic dimensions of social reality and shed light on its subject matter from a novel perspective.
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 24, 2023
The academic discourse on the uncanny in video games usually focuses on the phenomenon of the so-... more The academic discourse on the uncanny in video games usually focuses on the phenomenon of the so-called "uncanny valley" (Mori 2012). The article explores the emergence of other, medium-specific occurrences of the effect, prioritizing interactivity as a key factor in its establishment. Two unique areas are particularly prominent in the increasingly photorealistic worlds of video games where uncanny moments associated with the wider, Freudian concept can be found. These are linked to necessary (structuring) and contingent (destructuring) components of the game: namely its heterogeneous ontology and the glitches that may appear in it. The author hypothesizes that these less conceptualized uncanny situations are regular features of the gaming experience and emerge when the immersion in an iconically realistic environment has been broken and eerie absences or ghostly presences pop up either through encounters with the game's boundaries that result from the technological limitations of the software or the appearance of unintended errors in its processes.
The essay's aim is to examine the relationship between perspective and nonlinear temporal structu... more The essay's aim is to examine the relationship between perspective and nonlinear temporal structure in Attila Janisch's 2004 film, Másnap, which is loosely based on Alain Robbe-Grillet's Le Voyeur (1955). My analysis revolves around the understanding of two important narratological distinctions, that between a nonlinear presentation of events and a paradoxical plot, and that between narrative focalizalization and textual focalization. According to David Bordwell, the most widespread definition of linearity is when the successive events of A, B and C are presented in the narrative in their chronological order. Any other form of their presentation results in a nonlinear narrative. But Másnap is a special type of narrative, which highlights the limitation of such traditional dichotomies, because a consistent order of events cannot be reconstructed. Many critics tried to grasp the core of the film's narrative by trying to put together the original timeline of events, relying on false indicators of logic and coherence, while they failed to recognize the narrative's real rhetorical purpose in preventing a consistent and unambiguous plot to be established. The narrative's complexity lies in the fact that both assumptions-that it depicts a subjective experience of time and a storyworld with strange temporality-are necessary to explain the film's unusual, fragmented structure and interpret its events. I point out how the film requires us to reinterpret the meanings attached to the familiar techniques of continuity editing and how it converts the practices of the early Nouveau Roman, which marginalizes traditional plot-structures, the notion of character, and conventional descriptions of objects, to interact with a subjective vision governed by a fictional mind.
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies, 2015
By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model bes... more By coining the term “unreliable narrator” Wayne Booth hypothesized another agent in his model besides the author, the implicit author, to explain the double coding of narratives where a distorted view of reality and the exposure of this distortion are presented simultaneously. The article deals with the applicability of the concept in visual narratives. Since unreliability is traditionally considered to be intertwined with first person narratives, it works through subjective mediators. According to scholarly literature on the subject, the narrator has to be strongly characterized, or in other words, anthropomorphized. In the case of fi lm, the main problem is that the narrator is either missing or the narration cannot be attributed entirely to them. There is a medial rupture where the apparatus mediates the story instead of a character’s oral or written discourse. The present paper focuses on some important but overlooked questions about the nature of cinematic storytelling through a re-examination of the lying flashback in Alfred Hitchcock’s Stage Fright. Can a character-narrator control the images the viewer sees? How can the filmic image still be unreliable without having an anthropomorphic narrator? How useful is the term focalization when we are dealing with embedded character-narratives in film?
A tanulmány a játékosi ágencia nyújtotta lehetőségek és korlátok tematizálásából fakadó ideológia... more A tanulmány a játékosi ágencia nyújtotta lehetőségek és korlátok tematizálásából fakadó ideológiakritikus attitűdöt vizsgálja a dán Playdead által fejlesztett önreflexív platform-puzzle játék, az Inside (2016) procedurális retorikáján keresztül. Ian Bogost nyomán procedurális retorikának nevezzük a meggyőzésnek, illetve érvelésnek azt az innovatív módját, amelyben egy eszme vagy gondolat verbális vagy audiovizuális kommunikációja és befogadó általi passzív fogyasztása helyett a játékok szabályaikon alapuló folyamataik és az ezekre épülő játékosi aktivitás által fejtik ki hatásukat, illetve igyekeznek meggyőzni a velük interaktív viszonyba lépő játékost sugalmazott igazságaikról. A tanulmány arra igyekszik rámutatni, hogy a játék a mechanikus és külső referenciával rendelkező (ábrázoló, narratív) elemei közötti ludonarratív összhang segítségével miként hoz létre analógiákat a játékosi kontroll logikája, a mainstream videójátékok működésmódja, illetve a neoliberális társadalmi rend által fenntartott kontrollérzet között.
Az idő alakzatai és időtapasztalat a magyarságtudományokban, 2017
How can we define narrative linearity? Typically, the relationship between the story and the disc... more How can we define narrative linearity? Typically, the relationship between the story and the discourse is highlighted: according to David Bordwell, the most widespread definition of linearity is when the successive events of A, B and C are presented in the narrative in their chronological order. Any other form of their presentation results in a non-linear narrative. But there is a type of narrative with which the definition does not work: a plot that cannot be linearized because even if the order of events can be reconstructed, the logic of the story won’t make sense. Attila Janisch’s Másnap (2004) is a kind of art film that through its fragmentary and contradictory plot and nonlinear presentation of events goes beyond classical narrativity and boasts a remarkable showcase of poetic editing, meditative atmosphere and lyrical but cruel storyline. This is hardly a surprise since the script was loosely based on Alain Robbe- Grillet’s famous nouveau roman, La Voyeur (1955). Besides the self-evident hermeneutic, aesthetic, ethical or philosophical considerations we cannot disregard the narratological analysis of an artwork that heavily draws on the traditions of classical narrative cinema and its editing conventions only to distort and reinterpret them. Therefore instead of describing the film plainly as „stirring up the narrative framework” the paper aims to make more accurate statements regarding its relation to narrativity and filming conventions, especially because there is no such thing as a „purely narrative” genre but only complex semiotic artifacts. This is especially true with movies that can utilize multiple channels of sound and visuals to tell a story. The elliptic discourse of Másnap tempts the viewer to linearize its plot and thus solve a murder mystery through the restoration of the original fabular correlations. The objective, material layer of the story suggests that in spite of the chaotic subjectivity interweaving the story, the constructions of a coherent chain of events and the comprehension of the character’s motives are feasible. The paper discusses why and how this reconstruction is impossible.
Mesterek és tanítványok. Tanulmányok a bölcsészettudományok területéről, 2014
Several studies have already indicated that narrative complexity is a recent trend that can be fo... more Several studies have already indicated that narrative complexity is a recent trend that can be found not only in the movies (Warren Buckland) but also in contemporary television. (Jason Mittell) In my paper I intend to examine how this complexity interlocks with the techniques of ambiguous and unreliable narration through the popular television show of the last decade titled Lost. I raise the question of unreliability in accordance with the impersonal, cinematic narration of the show. I also deal with the strange interlocking of focalised and non-focalised sequences and the serialized format which is extremely important regarding the narrative rhetoric it employs in order to get specific responses from the audience. In connection with this, several much-debated but on the other hand unclear questions emerge. What can be the source of cinematic unreliability? Do we have to postulate a narrator as some critics claim (Emily R. Anderson)? Or a complex authorial intent explains everything with relation to the case of irony? (Gregory Currie) How does unreliability work in the case of the science-fiction genre? Even if we do not receive an answer for the incongruity, a narration without a narrator (as I believe that this is the real narrative situation in case of Lost) cannot "lie" to us, but underinterprets, misinterprets, misevaluates (James Phelan) events and distracts the audience. With Lost, I identify a special case of "serialised unreliability" and I conclude that this technique functions by conditioning the viewers to interpret certain elements of the narrative (cutaway scenes showing the protagonists off the island) in a certain way (as flashbacks), than subverts that technique even multiple times (rendering the scenes as flash-forwards, time travel or flash-sideways). These are rethorical intentions, deriving from an extrafictional agent. But we should treat authorial intentions carefully, where certain plot-lines can end abruptly as a result of external reasons (an actor quits, the audience dislikes a character) and where lots of aswers are simply not existed when a specific episode was aired and a mystery was presented because of the simultaneous nature of television show writing. Here the slightly reinterpreted concept of the implicit author comes suitable than ever. Following these arguments, it can be stated that in television, the narrative dynamics and the cohesion of events are functioning differently than in novels or feature films, and therefore we must see these narratives as a "work in progress" where unreliability has more than one dimension.
Széles körben elfogadott feltételezés, hogy a narrátorok az irodalmi közvetítésnek elengedhetetle... more Széles körben elfogadott feltételezés, hogy a narrátorok az irodalmi közvetítésnek elengedhetetlen szerkezeti alapját képezik és akkor is számolnunk kell velük, amikor explicit formában nem manifesztálódik a narrátori személyiség, vagy csupán nyelve, stílusa által van jelen. Miért vetjük el őket sokkal könnyebben a filmek kapcsán, mint egy olyan irodalmi elbeszélés esetén, mint az Odüsszeia? Talán csak akkor érdemes narrátorról beszélni, amikor az információ közvetítése egy szó szerint vett hang vagy nyelv által történik? Miért tartja a legtöbb modell minden esetben feltétlenül szükségesnek ezt az ágenst (elnevezve heterodiegetikus narrátornak), amikor egy karakterhez nem köthető nyelvi artikulációval találkozunk narratív fikciókban? Okfejtésemben szeretnék túllépni ezen a klasszikus, ám túlságosan is leegyszerűsítő tematikus megkülönböztetésen, miszerint egy textuális kód a nyelv révén szükségszerűen implikál egy narrátornak nevezett beszélőt (mely a történet eseményeit szimbólumláncokká fordítja), a filmek audiovizuális kódja pedig közvetlenül megnyilatkozó emberi ágens híján, mintegy önmagát beszéli el vagy adja elő.
A kortárs televíziózás érdekes műfajai közé tartoznak azok a dokumentumfilm-sorozatok, melyek
szó... more A kortárs televíziózás érdekes műfajai közé tartoznak azok a dokumentumfilm-sorozatok, melyek szórakoztató formában próbálnak népszerűsíteni bizonyos gondolkodásmódokat, hivatásokat, tudományágakat. Felépítésük különlegességét a tudományosan pontos, dokumentumszerű részek és a show-elemek gyakori keveredése adja. Ennek a hagyománynak paradigmatikus példája a Mythbusters (Állítólag...) című műsor, amelyben a műsorvezetők alapos tényfeltárást követően egy-egy hiedelem, városi legenda vagy filmes reprezentáció valóságreferenciáját vonják kérdőre. a műsor témaválasztásaival és narratív szerkezetével nemcsak lerombol, de meg is erősít a benne vizsgáltaknál jelentéstanilag összetettebb, metaszinten elhelyezkedő ideologikus jelentéseket, melyeknek megerősítéséről részben éppen a tárgyszinten levő jelenségek cáfolatával összefüggésben beszélhetünk. Gondolatmenetemben a műsorban feltűnően gyakran megjelenő filmes tematikára, mozifilmekkel kapcsolatos mítoszokra szeretnék fókuszálni.
Elemzésem középpontjában Alfred Hitchcock Rémület a színpadon (1950) és Bryan Singer Közönséges B... more Elemzésem középpontjában Alfred Hitchcock Rémület a színpadon (1950) és Bryan Singer Közönséges Bűnözők (1995) című filmje áll, amelyekben a cselekmény egy részét megbízhatatlan karakter narrátorok elbeszélésén keresztül ismerjük meg. A történet szintjén ezek a szereplők nemcsak szubjektíven vagy torzítva közvetítik és értelmezik az eseményeket, hanem egyenesen hazudnak saját érdekükben. Fontos kiemelni, hogy filmes kifejezésformáról lévén szó, az elbeszélés több médium szimultán működése által jön létre: a vizuális, a verbális és az auditív síkok egymást kiegészítve, egymással szintézisben hozzák létre a film szövetét.
Is Babits’s novel The Nightmare an allegory of human identity? What philosophical (Freud) and psy... more Is Babits’s novel The Nightmare an allegory of human identity? What philosophical (Freud) and psychological (Bergson) influences helped him create his protagonist? The paper sets out to investigate the representation of the protagonist who dreams his life and lives his dreams. The paper surveys the stylistic means, rhetorical tropes and features of prose poetics used in the representation of the double life of the protagonist. Also, the paper surveys the diverse terms available to convey the emergence of divided self in the text. Moreover, the analysis of narratorial positions in the text reveal possible interpretations that emerge from the polyphony of the narratorial and authorial voices: the ethical positions generated by these, and also how the readers’ responses are influenced by these ethical positions. Finally, close readings of textual representations of double identity are contrasted to Freudian and Bergsonian models of identity.
A tanulmány Terry Gilliam 1995-ös 12 majom című filmjét vizsgálja, melynek figyelemre méltó jelle... more A tanulmány Terry Gilliam 1995-ös 12 majom című filmjét vizsgálja, melynek figyelemre méltó jellemzője, hogy miközben egy izgalmas akció-thrillerként működik, kérdésfelvetései jócskán meghaladják a műfaji filmek toposzait. A rendező életművének a fényében a filmnek olyan jelentésrétegei tárulnak fel, melyek egy elsődleges, cselekményközpontú referenciális olvasattal párbeszédet kezdeményezve, sőt azt átértelmezve dinamizálják a filmet. A gondolatmenet középpontjában a reális és a fantáziaterek konstrukció-jellege és egymáshoz való viszonya áll. Ez magában foglalja a cselekményt keretező jelenetsornak (a főhős halálának) traumaként való értelmezését, mely az ismétlés szerkezeti jelenségének szubjektumelméleti relevanciájára vonatkozó kérdésfeltevéssel párosul. A következtetések levonásához a tanulmány mindezt összeköti a 12 majom és a tematikusan hozzá közel álló Gilliam filmek (Brazil, Időbanditák) Hitchcock utalásainak feltérképezésével.
Kiss Gábor Zoltán irodalmár, médiatörténész könyve a rövid fülszöveg szerint a videojátékokról fo... more Kiss Gábor Zoltán irodalmár, médiatörténész könyve a rövid fülszöveg szerint a videojátékokról folyó elméleti viták tíz évét és kritikusaik ellenvetéseit igyekszik összefoglalni. Fő célja a közvetítés, egy teljes egészében nemzetközi kutatási anyag feldolgozása, ám ennél mégis sokkal többet kínál: bírálja, kiegészíti, illusztrálja s meggyőzően továbbgondolja az ismertetett megállapításokat.
Uploads
Papers by Tamás Csönge
szórakoztató formában próbálnak népszerűsíteni bizonyos gondolkodásmódokat, hivatásokat,
tudományágakat. Felépítésük különlegességét a tudományosan pontos, dokumentumszerű
részek és a show-elemek gyakori keveredése adja. Ennek
a hagyománynak paradigmatikus példája a Mythbusters
(Állítólag...) című műsor, amelyben a műsorvezetők
alapos tényfeltárást követően egy-egy hiedelem, városi
legenda vagy filmes reprezentáció valóságreferenciáját
vonják kérdőre. a műsor témaválasztásaival és narratív szerkezetével nemcsak lerombol, de meg is erősít a benne vizsgáltaknál jelentéstanilag összetettebb, metaszinten elhelyezkedő ideologikus jelentéseket, melyeknek megerősítéséről részben éppen a tárgyszinten levő jelenségek cáfolatával összefüggésben beszélhetünk. Gondolatmenetemben a műsorban feltűnően gyakran megjelenő filmes tematikára, mozifilmekkel kapcsolatos mítoszokra szeretnék fókuszálni.
szórakoztató formában próbálnak népszerűsíteni bizonyos gondolkodásmódokat, hivatásokat,
tudományágakat. Felépítésük különlegességét a tudományosan pontos, dokumentumszerű
részek és a show-elemek gyakori keveredése adja. Ennek
a hagyománynak paradigmatikus példája a Mythbusters
(Állítólag...) című műsor, amelyben a műsorvezetők
alapos tényfeltárást követően egy-egy hiedelem, városi
legenda vagy filmes reprezentáció valóságreferenciáját
vonják kérdőre. a műsor témaválasztásaival és narratív szerkezetével nemcsak lerombol, de meg is erősít a benne vizsgáltaknál jelentéstanilag összetettebb, metaszinten elhelyezkedő ideologikus jelentéseket, melyeknek megerősítéséről részben éppen a tárgyszinten levő jelenségek cáfolatával összefüggésben beszélhetünk. Gondolatmenetemben a műsorban feltűnően gyakran megjelenő filmes tematikára, mozifilmekkel kapcsolatos mítoszokra szeretnék fókuszálni.