keit

Savet diwar « ken » hag « hed ».

  Furm anv-gwan

keit /ˈkɛjt/

1. Derez kevatal an anv-gwan « hir » : ken hir.
   • Friet brav eo ma mestrez, met ’c’h eo keit hag un troad trañch. — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 2, Pariz, 1891, 1971, p. 118.)
   • Dentet brav ec’h eo ma mestrez, plantet int ’vel perchoù piz,
     Darn 'zo hiroc'h, darn 'zo berroc'h, ar berrañ keit ha ma biz. — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 2, Pariz, 1891, 1971, p. 118.)
   • — « [...] ! paotr bras, keit e zent hag ur vuoc'h kozh ! [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 69.)
   • [...] ; en ur ger, liv al lonker a vleunie war e fri keit hag un ibil da blantañ kaol, ha rusoc'h ar beg-begig anezhañ eget ur vouarenn hanter-veür. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 29.)
   • Me am-oa tapet ul levneg hag a oa keid ha ma brec'h. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 143.)
   • Met bremañ an nozvezhioù a zo keit ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 143.)
   • Ur vuhez keit hag hini Matuzalem ? — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 13.)
2. gouzout keit : gwelout gouzout hiroc'h.
   • Teir merc'h en deus, hag ar yaouankañ anezhe, anvet Finettig, he deus studiet levrioù he zad, hag a oar keit pe hiroc'h egetañ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 69.)
3. Derez kevatal an anv-gwan « pell » : ken pell.

   Me am boa baleet keit ha Fañch. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 191.)

implijet evel rakger

gerioù kevrennek all

  Anv-gwan

keit /ˈkɛjt/

1. ken hir
   • Ar burzhudoù keit gortozet... — (BUEZ, p. 242.)

  Anv-kadarn

keit /ˈkɛjt/

1. pennad amzer
   • ar c'heit
   • abaoe ar c'heit / abaoe ar geit
   • ur c'heit
2. ur geit, ur geit vras

• galleg : aussi long ^(fr) ; aussi loin ^(fr) ; aussi longtemps ^(fr)
• saozneg : so long ^(en) ; as long ^(en)

1. Ar c’hamm a sailh keit hag un all.