koukoug

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Anv-kadarn

koukoug /kuˈkuː.k/ benel (liester : koukouged)

1. (evnoniezh) Evn tremeniat louet-glas e bluñv (Cuculus canorus).
   • Ar paotr-se a zo ken diwezhat ken na dle ket gouzout pegoulz e kan ar goukoug. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 271.)
   • Ar c'houkouged er vro-mañ a gan e miz C'hwevrer — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 271.)

• vi-koukoug

• skoulad ar goukoug
• bezañ droug en e goukoug
• c'hoari koach-koukoug
• c'hoari koukoug

• Ma gwaz a zo arru treut 'vel ur goukoug. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 36.)

• An hini a vez arc'hant gantañ pa glev ar goukoug evit ar wech kentañ a ra ur bloavezh mat. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 305.)
• Ar goukoug pa n'eo ket deuet da Bask
  Poent mont d'he c'hlask.
• Etre Yann ha Pêr
  Ez a ar goukoug d'ar gêr.
• Gaouiatañ den a zo en ti a glev ar goukoug da gentañ.
• N'eo ket ganet gant e vamm
  An hini en deus klevet ar goukoug o kanañ
  Nav devezh goude Gouel Yann.

• galleg : coucou ^(fr)  gourel
• italianeg : cuculo ^(it)  gourel , cucù ^(it)  gourel