ivez

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Adverb

ivez /ˈiːve(s)/

1. adverb a dalvez da c'heriañ al ledanaat, an ouzhpennañ.
   • Setu marv ivez ma eil breur. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 213.)
   • Ar re all, pa glevjont, a redas ivezd'ar gambr, ha ma voe eno neuze trouz ha garm spontus. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 14.)
   • Diwiskañ hon dilhad a rankimp da ober ivez, neketa, Yann ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 60.)
   • Hag evit gwir ivez avat ... — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 27.)
   • Dinec’h e oa ivez 'ta diwar-benn enklask ha furch ar c’habiten, — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 200.)
   • N'eo ket a-walc'h genel ar vugale, magañ anezho a vez d'ober ivez. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 173.)
   • Ar hi a yee ganeom ive hag e-neveze eul laeradenn bennag euz al leh ma tremenem. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 299.)
   • - Ha c'hwi a vezo ivez o tornañ ? a c'houlennas Yun. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 32.)
   • Ha soñjezonou Fant a blije ivez da Laou. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 55.)
2. en ur frazenn er stumm-nac'h:
   • Pa n'ankounac'haez ket ac'hanon, me n'az ankounac'hain ket ivez. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 43.)