difenn

Daou c'her difenn zo:

• an anv-verb
• an anv-kadarn unan

Verb

difenn /ˈdifːɛn/ (anv-gwan-verb : difennet) (displegadur)

1. difenn un den, difenn un dra (un ti, ur vro; ur mennozh, ul levr)
2. difenn udb ouzh ub
3. difenn ouzh ub ober udb
   • E dad na gase ket anezhañ pa 'c'h ae da besketa, ha difennet en devoa zoken eus e wreg lezel ar bugel da vont da c'hoari war aod ar mor, hag ivez da dostaat d'e vag. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 111.)
   • Darbet e oa dezañ beza sodet pa oa divennet outan eva gwin. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 480.)

• difenn e gilhoù
• en em zifenn
• emzifenn

Anv-kadarn

difenn, l. difennoù

1. An oberoù graet d'en em zifenn.
   • Kaout e zifenn : gouzout an tu d'en e zifenn
2. An aozoù a bep seurt (mogerioù, ar moù) d'en em zifenn.
3. An urzh roet da chom hep ober tra pe dra.