manke

Savet diwar mank-, pennrann ar verb mankout, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

manke /ˈmãŋ.ke/

1. Furm ar verb mankout e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat war-lerc'h ar rannigoù-verb a ha nac'h ne, da skouer) :

Un toullad mein-glaz a vanke dezañ da beurdeiñ (beurdoiñ) an ti. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 222.)

— Ur rumm all tud hag i pinvidik na oant ket kontant, na vanke netra dezhe, ha bremañ treut, ha maleürus war ar boued hag an danvez. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 35.)

• galleg : (elle)/(il) devait ^(fr)  ; faiblissait ^(fr)  ; manquait ^(fr)  ; (s')évanouissait ^(fr)