Прынцып Гюйгенса—Фрэнеля

Прынцып Гюйгенса—Фрэнеля — пастулат хвалевай тэорыі святла, які апісвае распаўсюджванне электрамагнітнай хвалі.

Светлавое поле ёсць вынік інтэрферэнцыі элементарных другасных хваль, якія выпраменьвае кожны элемент некаторай хвалевай паверхні^[1].

Гэты прынцып сфармуляваў Фрэнель ў 1818 г., калі апісваў з'яву дыфракцыі. Ён дапоўніў прынцып Гюйгенса (прапанаваны ў 1678 годзе), які сцвярджае, што кожную кропку, куды дайшла хваля, можна лічыць крыніцай другасных хваль, якія распаўсюджваюцца ва ўсе бакі, тым, што гэтыя другасныя хвалі могуць аслабляць і ўзмацняць адна другую, такім чынам інтэрферыраваць.

У 1882 г. Густаў Кірхгоф даў строгае матэматычнае абгрунтаванне прынцыпа Гюйгенса—Фрэнеля.

Гэты прынцып дазваляе рашаць многія задачы дыфракцыі, не рашаючы для гэтага складаныя ўраўненні Максвела.

• Гюйгенса — Френеля принцип — артыкул з Фізічнай энцыклапедыі.