Марыя Элеанора Брандэнбургская

Марыя Элеанора Брандэнбургская
ням.: Maria Eleonora von Brandenburg
Каралева-кансорт Швецыі 1620 — 1632
Папярэднік	Крысціна Шлезвіг-Гольштэйн-Готарпская
Пераемнік	Гедвіга Элеанора Гольштэйн-Готарпская
Нараджэнне	11 лістапада 1599(1599-11-11)[1][2][…] Кёнігсберг[d], Герцагства Прусія
Смерць	18 сакавіка 1655(1655-03-18)[1][3] (55 гадоў) Стакгольм, Стакгольмскае обер-губернатарства[d], Швецыя[4]
Месца пахавання	царква Рыдархольмена[1][5]
Род	Гогенцолерны
Бацька	Ёган III Сігізмунд[1]
Маці	Duchess Anna I, Duchess of Prussia[d][1]
Муж	Густаў II Адольф[1][6][…]
Дзеці	Крысціна[1]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марыя Элеанора Брандэнбургская (ням. Maria Eleonora von Brandenburg; 11 лістапада 1599 — 28 сакавіка 1655) — нямецкая прынцэса і каралева Швецыі як жонка караля Густава II Адольфа.

Дачка Ёгана Сігізмунда, курфюрста Брандэнбургскага і Ганны, герцагіні Прускай, дачкі Альберта Фрыдрыха, герцага Прускага.

У 1620 годзе Марыя Элеанора выйшла замуж за Густава Адольфа са згоды маці, але супраць волі брата Джорджа Уільяма, курфюрста Брандэнбурга, які толькі што змяніў свайго бацьку. У 1626 годзе яна нарадзіла мужу дачку Крысціну.

У 1616 годзе 22-гадовы Густаў Адольф Шведскі пачаў шукаць пратэстанцкую нявесту. З 1613 года ён спрабаваў атрымаць дазвол маці выйсці замуж за шляхцянку Эбу Браге, але гэта не дазвалялася, і яму прыйшлося адмовіцца ад жадання ажаніцца на ёй, хаця ён працягваў быць у яе закаханым. Ён атрымаў справаздачы з найбольш ліслівымі апісаннямі фізічных і псіхічных якасцей цудоўнай 17-гадовай прынцэсы Марыі Элеаноры. Курфюрст Ян Жыгімонт быў прыхільна настроены да шведскага караля, але пасля інсульту восенню 1617 года ён стаў вельмі слабым. Яго рашучая пруская жонка праявіла моцную непрыязнасць да гэтага шведскага залётніка, бо Прусія была польскім феадалам, а польскі кароль Жыгімонт III Ваза ўсё яшчэ абураўся сваёй стратай Швецыі бацьку Густава Адольфа Карлу IX.

У Марыі Элеаноры былі дадатковыя сваты: малады Вільгельм Аранскі, Уладзіслаў Ваза з Польшчы, Адольфа Фрыдрых з Мекленбурга і нават будучы англійскі кароль Карл I. Брат Марыі Элеаноры Джордж Уільям быў задобраны прапановай брытанскага наследнага прынца і прапанаваў іх малодшую сястру Кацярыну (1602—1644) у якасці больш прыдатнай жонкі для шведскага караля. Аднак, здаецца, Марыя Элеанора аддавала перавагу Густаву Адольфу. Для яго было справай гонару набыць руку Марыі Элеаноры і нікога іншага. Ён адрамантаваў пакоі свайго замка ў Стакгольме і пачаў рыхтавацца да ад’езду ў Берлін, каб асабіста апрануць яго пазоў, калі ад маці Марыі Элеаноры прыйшоў ліст да маці. Электрэс недвухсэнсоўна запатрабавала, каб каралева-ўдава прадухіліла паездку яе сына, бо «ўшчамляе інтарэсы Брандэнбурга з прычыны стану вайны, якая існуе паміж Швецыяй і Польшчай». Яе муж, паводле яе апісання, «быў так аслаблены воляй з-за хваробы, што яго можна было пераканаць пагадзіцца на што заўгодна, нават калі гэта мела тэндэнцыю да разбурэння краіны». Гэта быў адпор, на мяжы з абразай.

Курфюрст Ёган Жыгімонт, бацька Марыі Элеаноры, памёр 23 снежня 1619 года, і перспектыва шведскага шлюбу з ім, падобна, знікла. Вясной 1620 года, аднак, упарты Густаў Адольф прыбыў у Берлін. Удава Электрэс падтрымлівала рэзерв і нават адмовілася даць асабістую сустрэчу шведскаму каралю з Марыяй Элеанорай. Аднак усе, хто прысутнічаў, заўважылі цікавасць прынцэсы да маладога караля. Пасля Густаў Адольф наведаў шэраг іншых пратэстанцкіх германскіх двароў з дэклараваным намерам праверыць некалькі альтэрнатыў шлюбу. Па вяртанні ў Берлін, удава Электрэс, здаецца, цалкам захапіла чароўнага шведскага караля. Аддаўшы Марыі Элеаноры свой рытуал, Густаў Адольф паспяшаўся назад у Швецыю, каб дамовіцца пра прыём сваёй нявесты.

Новы курфюрст Джордж Уільям, які пражываў у Прусіі, быў уражаны, калі пачуў пра самастойныя дзеянні маці. Ён напісаў Густаву Адольфу адмовіць у згодзе на шлюб, пакуль Швецыя і Польшча не ўрэгулююць рознагалоссі. Аднак удава Электрэс, у адпаведнасці з сямейнымі звычаямі Гогенцолернаў, мела апошняе слова, аддаўшы руку дачкі замуж. Яна адправіла Марыю Элеанору на тэрыторыю, недаступную Джорджу Уільяму, і сама заключыла шлюбныя перамовы.

Ганна Пруская прадаставіла сабе выбар каштоўных прадметаў з казны да таго, як паступіла да Марыі Элеаноры ў Брансвіку. Атрад шведскага флоту адвёз жанчын у Кальмар, дзе іх нецярпліва чакаў Густаў Адольф. Вяселле адбылося ў Стакгольме 25 лістапада 1620 года. Была паказана камедыя, заснаваная на гісторыі Олофа Шатконунг. У Густава Адольфа, па яго ўласных словах, нарэшце «была брандэнбургская дама ў шлюбным ложку». Пруская Ганна на самай справе засталася з дачкой у Швецыі некалькі гадоў пасля шлюбу.^[7] 

Густаў Адольф падзяляў цікавасць Марыі Элеаноры да архітэктуры і яе любоў да музыкі, у той час як яна была сентыментальна аддана мужу. Часта яна скардзілася, што ніколі не мела свайго героя для сябе. Замежныя паслы палічылі яе міласцівай і прыгожай, яна мела добры густ, хаця яе характар выяўляў некаторыя экстравагантныя рысы. Марыя Элеанора мела пэўную сімпатыю да забаў і салодкага мяса, і неўзабаве яна паддалася тагачаснаму моднаму захапленню скамарохам і карлікам. Яна размаўляла па-французску, прыдворнай мове эпохі, але ніколі не перашкаджала навучыцца правільна пісаць нямецкай ці шведскай мове.

На працягу шасці месяцаў пасля шлюбу Густаў Адольф сышоў камандаваць аблогай Рыгі, пакінуўшы Марыю Элеанору на ранніх тэрмінах першай цяжарнасці. Яна жыла выключна ў кампаніі сваіх нямецкіх фрэйлін і з цяжкасцю адаптавалася да шведскага народа, сельскай мясцовасці і клімату. Ёй не падабаліся дрэнныя дарогі, змрочныя лясы і лясістыя хаты, пакрытыя дзёрнам. Яна таксама шкадавала мужа. Праз год пасля іх вяселля ў яе адбыўся выкідак і яна сур’ёзна захварэла. Яна была бурнай, залішняй, неўратычнай і раўнівай. Яна часта ўжывала рэзкія выразы, і яна не шкадавала мужа, нават калі прысутнічалі незнаёмыя людзі. У яе эмацыянальным жыцці не хапала раўнавагі, і за ўсім, што рабіла Марыя Элеанора па ўласнай ініцыятыве, трэба было ўважліва сачыць. Неўзабаве блізкія Густава Адольфа даведаліся, што яго сямейнае жыццё выклікае гора і трывогу.

Восенню 1623 года ў Марыі Элеаноры нарадзілася дачка, але дзіця памерла на наступны год. У той час адзінымі спадчыннікамі мужчынскага полу, якія выжылі, былі ненавісны кароль Польшчы і яго сыны. Калі Густаў Адольф рызыкаваў жыццём у бітвах, нецярпліва чакалі спадчынніка трона. Увосень Марыя Элеанора была цяжарна трэці раз. У маі 1625 года яна была ў добрым настроі і настойвала на суправаджэнні мужа на каралеўскай яхце для агляду флоту. Здавалася, небяспекі няма, бо ваенныя караблі былі прышвартаваны проста насупраць замка, але раптоўная бура ледзь не перакуліла яхту. Каралеву паспяшылі вярнуць ў замак, але, трапіўшы туды, яе пачулі, як яна усклікнула: «Ісусе, я не адчуваю свайго дзіцяці!» Неўзабаве пасля гэтага жаданы сын нарадзіўся мёртвым.

З аднаўленнем вайны з Польшчай Густаву Адольфу давялося зноў пакінуць жонку. Цалкам верагодна, што яна саступіла месца дэпрэсіі і гору, як вядома, у 1627 годзе менавіта па гэтай прычыне кароль дазволіў сваёй каралеве далучыцца да яго ў Лівоніі пасля паражэння палякаў у студзені 1626 годзе. Да красавіка Марыя Элеанора выявіла, што зноў цяжарная. На гэты раз рызыка не пайшла, і астролагі прадказалі нараджэнне сына і спадчынніка. Падчас зацішша ў вайне Густаў Адольф спяшаўся назад у Стакгольм, чакаючы прыбыцця дзіцяці. Нараджэнне было цяжкім. 7 снежня нарадзілася дзіця з поўсцю (лануга), якое ахінала яго ад галавы да каленяў, пакінуўшы свабоднымі толькі твар, рукі і ніжнюю частку ног. Больш за тое, ён меў вялікі нос і быў пакрыты поўсцю. Такім чынам, меркавалася, што дзіця было хлопчыкам, і так сказалі каралю. Пільнейшая праверка, аднак, вызначыла, што дзіця — дзяўчынка. Зводная сястра Густава Адольфа Катарына паведаміла яму, што дзіця — дзяўчынка. Яна «несла дзіцяці на руках да караля ў стане, каб ён бачыў і ведаў і разумеў сам, што яна не адважылася сказаць яму». Густаў Адольф адзначыў: «Яна будзе разумнай, бо прыняла нас усіх». Яго расчараванне працягвалася нядоўга, і ён вырашыў, што яе назавуць Крысцінай у гонар яго маці. Ён загадаў абвясціць аб нараджэнні з усёй урачыстасцю, якая звычайна надаецца прыбыццю спадчынніка мужчынскага полу. Здаецца, гэта сведчыць пра тое, што Густаў Адольф ва ўзросце 33 гадоў не меў вялікай надзеі мець іншых дзяцей. Здароўе Марыі Элеаноры, відаць, з’яўляецца найбольш верагодным тлумачэннем гэтага. Пазнейшыя яе партрэты і дзеянні, аднак, не сведчаць пра тое, што яна была фізічна далікатнай.

Неўзабаве пасля нараджэння Марыя Элеанора не мела магчымасці сказаць ёй праўду пра пол дзіцяці, і кароль і двор чакалі некалькі дзён, перш чым паведаміць ёй навіну. Яна закрычала: «Замест сына мне даюць дачку, цёмную і непрыгожую, з вялікім носам і чорнымі вачыма. Забярыце яе ў мяне, у мяне не будзе такой пачвары!» Магчыма, яна пакутавала ад постнатальнай дэпрэсіі. У сваім узбуджаным стане каралева спрабавала нашкодзіць дзіцяці.

У раннім дзяцінстве Крысціны яна неаднаразова сустракалася з няшчаснымі выпадкамі. Аднойчы прамень загадкава ўпаў на калыску. Іншым разам яна ўпала з лесвіцы, відаць, выпадкова. Іншым разам няню вінавацілі ў тым, што яна ўпусціла дзіця на каменную падлогу і параніла плячо, якое пасля заставалася крыху крывым.

У наступны год пасля нараджэння Крысціны Марыя Элеанора была ў стане істэрыі з-за прагулаў мужа. У 1632 годзе Густаў Адольф апісаў жонку як «вельмі хворую жанчыну». Ёй было нейкае апраўданне; яна страціла трох немаўлят і ўсё яшчэ адчувала сябе ізаляваным замежнікам на варожай зямлі, тым больш пасля 1627 года яе брат далучыўся да ворагаў Швецыі. Між тым, жыццё яе мужа пастаянна знаходзілася ў небяспецы, калі ён агітаваў. У 1627 годзе Густаў Адольф быў і хворы, і паранены. Праз два гады яму ўдалося збегчы ў Штуме.

Густаў Адольф быў адданы сваёй дачцэ і спрабаваў выхаваць Крысціну, як хлопчыка. Ва ўзросце двух гадоў яна запляскала ў далоні і засмяялася ад радасці, калі вялікія гарматы замка Кальмар прагрымелі каралеўскім салютам. Пасля Густаў Адольф часта браў дачку з сабой на ваенныя агляды. Марыя Элеанора не вельмі любіла дачку і не мела ніякага ўплыву на выхаванне Крысціны. Прынцэса была аддадзена пад апеку зводнай сястры Густава Адольфа Катарыны і канцлера Акселя Оксеншэрна .

У 1630 годзе Густаў Адольф прыйшоў да высновы, што задумы Габсбургаў аб вяршэнстве Балтыі пагражаюць самому існаванню Швецыі, а таксама яе рэлігійнай свабодзе. Перад тым, як адправіцца на трыццацігадовую вайну, ён абмеркаваў з членамі ўрада магчымае рэгентства і прызнаўся ім, што яго жонка была «гаротнай жанчынай». Тым не менш Густаў Адольф не змог вылучыць сябе на пасаду рэгенцкага савета, у якім не было б яе імя. Акселю Аксенстыерна ён прызнаўся: «Калі са мной што-небудзь здарыцца, мая сям’я будзе заслугоўваць вашага жалю [..], маці не хапае здаровага сэнсу, дачка непаўналетняя — безнадзейна, калі яны кіруюць, і небяспечна, калі іншыя пачынаюць кіраваць імі».

На працягу наступных двух гадоў Густаў Адольф прайшоў па спустошанай Германіі, заваяваўшы Памеранію і Мекленбург. У пачатку лістапада 1632 года ён адправіўся ў Эрфурт, каб развітацца з Марыяй Элеанорай, якая знаходзілася ў Германіі з мінулай зімы. У бітве пры Лютцэне 37-гадовы Густаў Адольф быў забіты стрэлам у спіну. Ён упаў, і яго на некаторую адлегласць пацягнуў конь. Яму ўдалося вызваліцца ад стрэмя, але, лежачы на зямлі, «Паўночны леў» быў забіты чарговым стрэлам у галаву. Да ночы абедзве арміі былі знясілены, але Бернард Сакс-Веймарскі і шведы захапілі ўсю імперскую артылерыю і валодалі ключавой пазіцыяй. Цела караля было знойдзена лежачым тварам у гразі, цалкам разрабаванае, акрамя кашулі.

Марыя Элеанора не была ўключана ва ўрад рэгенцтва падчас сталення яе дачкі, бо савет дзяржавы не лічыў яе прыдатнай для рэгента. Кароль ніколі фактычна не пакідаў указанняў, што яе нельга ўключаць у справу непаўналетняга рэгенцтва, але яны падмацоўваюць свае падставы выключыць яе сцвярджэннем, што нябожчык кароль казаў ім, ніколі ёй не давяраць справы дзяржавы, хаця ён ніколі не пакідаў ніякіх папер, каб пацвердзіць гэта.^[7]  Калі ёй паведамілі, што ўрад правінцыі быў сфарміраваны ў маі 1633 года і што яна была адхіленая ад яго, Марыя Элеанора была пакрыўджана і паказала, што яе мачыха, Крысціна Гольштэйн-Готарпская, служыла рэгентам падчас сталення Густава Адольфа. У адказ, аднак, прадстаўнік савета рэгенцтва Габрыэль Густафсан Аксенстыерна адказаў, што яе інфармацыя аб рэгенцтве каралевы-ўдавы Крысціны вельмі перабольшаная, і што Швецыя на самой справе не мае традыцыі ўключаць каралеўскіх удоў у непаўналетнія рэгенцтвы.^[7] На самай справе гэта была хлусня: каралеўская ўдава Крысціна на самой справе была рэгентам, але шведскі кароль Густаў I абвясціў сваю каралеву Маргарэт Лейонхуфвуд рэгентам на выпадак непаўналетняга рэгенцтва ў 1544 годзе, а Юхан III прадугледзеў такое рэгенцтва як для сваёй першай каралевы Кацярыны Ягелон, так і для другой Гюнілы Білке.^[8]  Марыя Элеанора, аднак, прыняла адказ і заявіла, што з задавальненнем даручае палітыку іншым і будзе кантраляваць апеку над сваёй дачкой.^[9]

У 1633 годзе Марыя Элеанора вярнулася ў Швецыю з забальзамаваным целам мужа. У Нючэпінгу 7-гадовая каралева Крысціна ўрачыстай працэсіяй прыйшла да карабля, каб прыняць маці. Пазней яна напісала: «Я абняла каралеву, маму, яна ўтапіла мяне слязьмі і практычна задушыла на руках». Больш за год Марыя Элеанора асуджала Крысціну за жалобную адасобленасць у пакоях, завешаных чорным колерам і асветленых свечкамі дзень і ноч, з якіх выключаўся кожны прамень святла. Яна прымусіла дачку спаць з ёй у ложку, над якім сэрца бацькі было падвешана ў залатой шкатулцы. Становішча пагоршылася нязменным плачам Марыі Элеаноры. Крысціна, якая была ў некаторай форме з адным плячом вышэй за другое, ненавідзела карлікаў і скамарохаў сваёй маці. Яна цяжка захварэла; на яе левай грудзі з’явілася язва, прычыняючы ёй жудасны боль і высокую тэмпературу, пакуль яна не лопнула. Летам 1634 года пахавальная працэсія канчаткова прайшла да Стакгольма. Пазней каралева Крысціна напісала пра сваю маці: «Яна выканала сваю ролю жалобы да дасканаласці».

Марыя Элеанора пагрузілася ў працяглы перыяд эмацыянальнай дысрэгуляцыі з-за гора. Ёй было больш складана, чым калі-небудзь, схаваць сваю непрыязнасць да шведскіх «скал і гор, замярзаючага паветра і ўсяго астатняга». На працягу ўсяго жыцця яна захоўвала памяць пра мужа, плакала гадзінамі і нават днямі запар. Калі рэгенцкі савет паспрабаваў аддзяліць Крысціну ад маці, Марыя Элеанора заплакала і пратэставала так горка, што нічога не было зроблена.

У 1636 годзе Марыю Элеанору адвезлі ў замак Грыпсхолм і афіцыйна яна страціла бацькоўскія правы на дачку, бо часам яна зусім сыходзіла з глузду. У 1639 годзе быў перахоплены ліст, напісаны ёю і прызначаны для ворагаў Швецыі, караля Даніі Крысціяна IV. Пасля позва Марыі Элеаноры з’явілася пры двары дачкі залітае слязьмі летам 1640 года. Транадцыцігадовая каралева Крысціна параілася з маці і адгаварыла яе пражываць у Нючэпінгу каля Даніі. Пасля Марыя Элеанора вярнулася ў Грыпсхолм. Каб зрабіць адзін з перыядычных пастоў, яна адышла ў адзіноце ў сваім пакоі ў суправаджэнні толькі адной са сваіх нявестак Ганны Сафіі фон Булаў. Марыя Элеанора рэгулярна пісала дачцэ Крысціне. Яна і яе нямецкі двор хацелі пакінуць выгнанне ў замку Грыпсхольм. Крысціна адказала тактоўна, ведаючы, што Савет не дазволіць маці-каралеве ніводнага водпуску. У рэшце рэшт яе маці папрасіла наогул пакінуць Швецыю. Крысціна запрасіла яе ў Стакгольм, спрабуючы пераканаць яе застацца ў краіне. Ноччу дзве дамы апусціліся з акна і на лодцы пераплылі на другі бок суседняга возера, дзе іх чакала карэта. Яны паехалі ў Ньючэпінг, дзе селі на дацкі карабель. Кароль Крысціян IV меў намер на караблі адвезці яе дадому ў Брандэнбург, але яна пераканала капітана прывезці яе ў Данію. Дацкі кароль яе добра прыняў, але Марыя Элеанора хацела паехаць дадому, у Брандэнбург. Абраны прынц запатрабаваў ад Швецыі фінансавай кампенсацыі, дзе Савет, наадварот, разлічваў зняць яе апарат і маёмасць. Нарэшце падлетку Крысціне ўдалося дамовіцца пра пэўныя аліменты на сваю маці, дадаўшы да іх з уласнага кашалька.

У Даніі Марыя Элеанора стала госцем караля Крысціяна IV. Курфюрст Джордж Уільям адмовіўся прыняць сваю сястру ў Брандэнбургу, таму Марыі Элеаноры давялося пачакаць да яго смерці ў снежні таго ж года, перш чым яе пляменнік даў ёй дазвол наведаць Брандэнбург. Тым не менш, новы курфюрст настойваў на тым, каб Швецыя ўтрымлівала цётку. Яна атрымлівала невялікую пенсію ў 30 000 экю ў год. Праз некаторы час Марыя Элеанора надзіва пачала сумаваць па Швецыі, а ў 1648 годзе вярнулася. Каралева Крысціна адправілася насустрач караблю сваёй маці. Яе зацягнула бура, і маладая каралева спала дзве ночы пад адкрытым небам і заразілася ліхаманкай, якая некалькі дзён трымала яе ў ложку. У кастрычніку 1650 года Марыя Элеанора прысутнічала на перанесенай цырымоніі каранацыі дачкі. Затым Крысціна набыла для яе нядаўна ўзведзены замак Makalös («Непераўзыдзены»), недалёка ад каралеўскага замка ў Стакгольме. Гэта было б надзвычай дорага, але Крысціна ніколі не плаціла. Замест гэтага яна перадала яго ў 1652 годзе.

У чэрвені 1654 года Крысціна ўразіла ўсіх, калі вырашыла адрачыся ад трона на карысць свайго стрыечнага брата Карла Густава. У Марыі Элеаноры былі сур’ёзныя сумневы ў адрачэнні дачкі і яе магчымым уздзеянні на яе ўласныя фінансы. Крысціна і Карл Густаў наведалі яе ў Нючэпінгу ў красавіку 1654 года і паабяцалі каралеве, што яна будзе забяспечана. Крысціна адраклася ад трона 5 чэрвеня 1654 года. Марыя Элеанора памерла ў сакавіку 1655 года. У той час былая каралева Крысціна жыла ў Бруселі; яна прыняла каталіцтва ў снежні 1655 года.

• Біяграфія Марыі Элеаноры з Брандэнбурга
• Запіс ThePeerage пра Марыю Элеанору