Індакітай (фільм)

Індакітай
фр.: Indochine
Жанр	драматычны фільм[2][3], рамантычны фільм[2][3][…] і ваенны фільм[d]
Рэжысёр	Régis Wargnier[d][2][3][…]
Прадзюсар	Éric Heumann[d] Jean Labadie[d]
Сцэнарыст	Érik Orsenna[d] Louis Gardel[d] Alain Le Henry[d] Régis Wargnier[d]
У галоўных ролях	Катрын Дэнёў[4][5][…] Венсан Перэс[4][5][…] Linh Dan Pham[d][4][5] Jean Yanne[d][5][6] Dominique Blanc[d][5] Alain Fromager[d][5] Анджэй Северын[d][5] Carlo Brandt[d][5] Gérard Lartigau[d][5] Henri Marteau[d][5] Hubert Saint-Macary[d][5] Thibault de Montalembert[d][5]
Аператар	François Catonné[d]
Кампазітар	Патрык Дойл
Працягласць	154 хв.
Краіна	Францыя
Мова	французская і в'етнамская мова
Год	1992 і 14 мая 1992[1]
IMDb	ID 0104507
Афіцыйны сайт

Індакіта́й (фр.: Indochine) — французская гістарычная меладрама, знятая рэжысёрам Рэжысам Варнье^[en] ў 1992 годзе па арыгінальным сцэнарыі Эрыка Арсена^[en], Луі Гардэля^[en], Кэтрын Коэн^[en] і Рэжыса Варнье^[en][7]. Фільм атрымаў разнастайныя ўзнагароды, у тым ліку прэмію «Оскар» (1992) як найлепшы фільм на замежнай мове. Бюджэт карціны склаў каля 13 мільёнаў долараў.

Фільм апавядае пра лёс французскай плантатаркі Эліяны, яе прыёмнай в’етнамскай дачкі Каміла і маладога французскага афіцэра Жана-Батыста. Падзеі адбываюцца напачатку 1930-ых гадоў у каланіяльным французскім Індакітаі.

Эліяна Дэўры — багатая гаспадыня вялікай каўчукавай плантацыі ў французскім Індакітаі, расціць прыёмную дачку Камілу — в’етнамку з арыстакратычнай сям’і, чые бацькі, добрыя сябры Эліяны, загінулі пры аварыі самалёта. Мадам Дэўры знаёміцца з маладым афіцэрам французскага каланіяльнага флота — Жанам-Батыстам. Нягледзячы на вялікую розніцу ва ўзросце і моцны супраціў Эліяны сваім эмоцыям, паміж імі ўспыхвае гарачы раман. Аднак, захапленне Жана-Батыста немаладой жанчынай, якая зняла перад ім маску халоднай абшарніцы, праз некаторы час пачынае спадаць.

Аднаго дня французскі паліцэйскі, намагаючыся на вуліцы застрэліць уцёклага зняволенага, ледзь не трапляе ў Камілу, якая губляе прытомнасць. Жан-Батыст, які выпадкова аказваецца непадалёк, уносіць яе, але бачыць, што яна не параненая. Тым часам, прыйшоўшы ў сябе, маладая і рамантычная дзяўчына думае, што афіцэр выратаваў яе жыццё, і закахваецца ў яго.

Калі Дэўры чуе прызнанне сваёй дачкі, яна, каб выратаваць яе ад няшчаснага кахання, хадайнічае, каб афіцэра адправілі служыць на аддаленую загароду на поўначы калоніі. Каміла ж па старой дамове выдаецца замуж за Тана, маладога в’етнамскага інтэлігента з багатай сям’і, які вучыўся ў Парыжы і вельмі кахае дзяўчыну. Праз дзень пасля вяселля Каміла кажа, што ідзе шукаць афіцэра, якому належыць яе сэрца. Тан хоча ёй шчасця і не затрымлівае яе.

Каміла сустракае в’етнамскую сям’ю, якая рушыць на поўнач у пошуках лепшага жыцця. Па дарозе яна па-сапраўднаму знаёміцца са сваёй краінай і бачыць, наколькі цяжкае жыццё яе народа пад прыгнётам каланіялізму. Урэшце рэшт яны дасягаюць вострава, дзе служыць Жан-Батыст, не ведаючы, што выспа выкарыстоўваецца ў якасці рынку нявольнікаў. Мужа і жонку, з якімі вандравала Каміла, разлучаюць, а дзяцей забіваюць. Жан-Батыст, які прыходзіць у той момант, бачыць дзяўчыну і хоча яе забраць, аднак Каміла заўважае, што здарылася з яе сябрамі. Пачынаецца беспарадак, у рукі Камілы патрапляе пісталет, і яна забівае аднаго з французаў.

Даведаўшыся пра гэта, Эліяна хоча знайсці і выратаваць дачку, аднак ня можа гэтага зрабіць, тым болей што цяпер яе шукаюць як забойцу. А Каміле і Жану-Батысту пасля гэтага застаецца толькі ўцякаць. Пасля доўгага дрэйфу ў лабірынце выспаў паўночнага Індакітаю іх выратоўваюць камуністы. Цяпер каханыя разам, і Каміла зацяжарвае ад Жана. Тан, насамрэч адзін з кіраўнікоў камуністычнага падполля, ведае пра іх і хоча выратаваць іх жыцці. Ён накіроўвае іх у Кітай разам з трупай вандроўнага тэатра. Аднак, недалёка ад мяжы Жан-Батыст адзін адыходзіць пахрысціць сваё дзіця і трапляе пад арышт.

Афіцэр аказваецца ў астрогу за дэзертырства, а дзіця, якога назвалі Эцьенам, забірае мадам Дэўры. Жана-Батыста часова «выпускаюць» і забіваюць францускія агенты, а Камілу арыштоўваюць і саджаюць у турму, дзе яна таксама становіцца камуністкай. Праз некалькі гадоў яе выпускаюць, і ў Эліяны атрымоўваецца хутка яе ўбачыць. Каміла плача, аднак кажа, што цяпер ужо нічога не вярнуць, і яна мусіць забыць мінулае, бо яно занадта балючае, а Індакітая, які ведала Эліяна, болей няма. Пасля гэтага Дэўры прадае сваю плантацыю, забірае Эцьена і назаўсёды з’язджае ў метраполію.

Канец фільма адбываецца ў Жэневе. Эліяна распавядае ўсю гісторыю Эцьену, цяпер ужо даросламу маладому чалавеку. На перамовах бягучага 1954 года Францыя мусіць афіцыйна прызнаць незалежнасць В’етнама. У складзе в’етнамскай дэлегацыі знаходзіцца і маці Эцьена, Каміла. Мадам Дэўры пытаецца, ці хоча ён убачыць яе, аднак яны абодва разумеюць абсурднасць гэтага жадання, а Эцьен кажа, што ў яго толькі адна маці — Эліяна.

• Катрын Дэнёў — Эліяна Дэўры
• Венсан Перэс — Жан-Батыст
• Фам Лінь Дан — Каміла
• Дамінік Блан — Івет
• Анры Марто — Эміль
• Анджэй Северын — Хебрард
• цю Хынг — муж Шао
• Нгуен Эрык — Тхань
• Чынь Тхінь — сышчык Мінь
• Ньы Куінь — Шао
• Жан-Батыст Хюінь — дарослы Эцьен

Паводле інфармацыі сайта «Internet Movie Database» фільм быў адзначаны 12 кінаўзнагародамі і яшчэ 13 намінацыямі^[8].

• Індакітай на сайце «Internet Movie Database» (англ.)