Unidá de discu duru

Unidá de discu duru

Tipu	type of computer memory or storage (en)
Parte de	disk array (en)
Etiqueta de Stack Exchange	Stack Exchange
unidá d’estáu sólidu →

N'informática, la unidá de discu duru^[1] (n'inglés: Hard Disk Drive, HDD) ye'l dispositivu d'almacenamientu de datos qu'emplega un sistema de grabación magnética p'almacenar archivos dixitales. Componer d'unu o más platos o discos ríxidos, xuníos por un mesmu exa que xira a gran velocidá dientro d'una caxa metálica sellada. Sobre cada platu, y en caúna de les sos cares, asítiase un cabezal de llectura/escritura que llexa sobre una delgada llámina d'aire xenerada pola rotación de los discos. Ye memoria non volátil.

El primer discu duru foi inventáu por IBM, en 1956. A lo llargo de los años, menguaron los precios de los discos duros, coles mesmes que multiplicaron la so capacidá, siendo la principal opción d'almacenamientu secundariu para ordenadores personales, dende la so apaición nos años 1960.^[2] Los discos duros caltuvieron la so posición dominante gracies a les constantes medríes na densidá de grabación, que se caltuvo al par de les necesidaes d'almacenamientu secundariu.^[2]

Los tamaños tamién variaron enforma, dende los primeros discos IBM hasta los formatos estandarizados anguaño: 3,5 pulgaes los modelos para PC y servidores, y 2,5 pulgaes los modelos pa dispositivos portátiles. Toos comunicar col ordenador al traviés del controlador de discu, emplegando una interfaz estandarizada. Los más comunes hasta los años 2000 fueron IDE (tamién llamáu ATA o PATA), SCSI (xeneralmente usáu en servidores y estaciones de trabayu). Dende'l 2000 d'equí p'arriba foi masificándose l'usu de los SATA. Esiste amás FC (emplegáu puramente en servidores).

Pa poder utilizar un discu duru, un sistema operativu tien d'aplicar un formatu de baxu nivel que defina una o más particiones. La operación de formateo rique l'usu d'una fracción del espaciu disponible nel discu, que va depender del sistema d'archivos o formatu emplegáu. Amás, los fabricantes de discos duros, unidaes d'estáu sólidu y tarxetes flash miden la capacidá de los mesmos usando prefixos del Sistema Internacional, qu'empleguen múltiplos de potencies de 1000 según la normativa IEC y IEEE, en llugar de los prefixos binarios, qu'empleguen múltiplos de potencies de 1024, y son los usaos por sistemes operativos de Microsoft. Esto provoca qu'en dellos sistemes operativos seya representáu como múltiplos 1024 o como 1000, y por tanto esistan tracamundios, por casu un discu duru de 500 GB, en dellos sistemes operativos va ser representáu como 465 GiB (ye dicir gibibytes; 1 GiB = 1024 MiB) y n'otros como 500 GB.

De primeres los discos duros yeren extraíbles, sicasí, anguaño típicamente vienen toos sellaos (sacante un buecu de ventilación pa penerar ya igualar la presión del aire).

El primer discu duru, apaecíu en 1956, foi'l Ramac I, presentáu col ordenador IBM 350: pesaba una tonelada y la so capacidá yera de 5 MB. Más grande qu'un frigoríficu actual, esti discu duru trabayaba inda con válvules de vacíu y riquía una consola separada pal so manexu.

El so gran méritu consistía nel que'l tiempu riquíu pal accesu yera relativamente constante ente delles posiciones de memoria, a diferencia de les cintes magnétiques, onde p'atopar una información dada, yera necesariu endolcar y desenrollar los carretes hasta atopar el datu buscáu, teniendo bien distintos tiempos d'accesu pa cada posición.

La teunoloxía inicial aplicada a los discos duros yera relativamente simple. Consistía n'anubrir con material magnético un discu de metal que yera formateado en pistes concéntriques, que depués yeren estremaes en sectores. El cabezal magnéticu codificaba información al magnetizar diminutes seiciones del discu duru, emplegando un códigu binariu de «ceros» y «unos». Los bits o díxitos binarios asina grabaos pueden permanecer intactos mientres años. Orixinalmente, cada bit tenía una disposición horizontal na superficie magnética del discu, pero depués afayóse cómo rexistrar la información d'una manera más compacta.

El méritu del francés Albert Fert y al alemán Peter Grünberg (dambos premiu Nobel de Física poles sos contribuciones nel campu del almacenamientu magnéticu) foi'l descubrimientu del fenómenu conocíu como magnetorresistencia xigante, que dexó construyir cabezales de llectura y grabación más sensibles, y amacerar más los bits na superficie del discu duru. D'estos descubrimientos, realizaos en forma independiente por estos investigadores, esprendióse una crecedera espectacular na capacidá d'almacenamientu nos discos duros, que s'alzó un 60 % añal na década de 1990.

En 1992, los discos duros de 3,5 pulgaes agospiaben 250 MB, ente que 10 años dempués superaren 40 GB (40 000 MB). Na actualidá, yá cuntamos nel usu cotidianu con discos duros de más de 5 TB, esto ye, 5000 GB (5 000 000 MB).

En 2001 foi llanzáu'l iPod, qu'emplegaba un discu duru qu'ufiertaba una capacidá alta pa la dómina. Al pie de la simplicidá, calidá y elegancia del dispositivu, este foi un factor clave pal so ésitu.

En 2005 los primeres teléfonos móviles qu'incluyíen discos duros fueron presentaos por Samsung y Nokia, anque nun tuvieron enforma ésitu una y bones les memories flash acabaron mover, debíu al aumentu de capacidá, mayor resistencia y menor consumu d'enerxía.

Dientro del discu atópense:

• El rexistru d'arranque principal (Master Boot Record, MBR), nel bloque o sector d'arranque, que contién la tabla de particiones.
• Les particiones de discu, necesaries pa poder asitiar los sistemes d'archivos.

Dientro de la unidá de discu duru hai unu o dellos discos (d'aluminiu o cristal) concéntricos llamaos platos (de normal ente 2 y 4, anque pueden ser hasta 6 o 7 según el modelu), y que xiren toos al empar sobre'l mesmu exa, al que tán xuníos. El cabezal (dispositivu de llectura y escritura) ta formáu por un conxuntu de brazos paralelos a los platos, alliniaos verticalmente y que tamién se mueven de forma simultánea, en que la so punta tán les cabeces de llectura/escritura. Por norma xeneral hai una cabeza de llectura/escritura pa cada superficie de cada platu. Los cabezales pueden movese escontra l'interior o l'esterior de los platos, lo cual combináu cola rotación de los mesmos dexa que los cabezales puedan algamar cualquier posición de la superficie de los platos.

Cada platu tien dos “güeyos”, y ye necesaria una cabeza de llectura/escritura pa cada cara. Si repara l'esquema Cilindru-Cabeza-Sector, a la primer vista vense 4 brazos, unu pa cada platu. En realidá, cada unu de los brazos ye doble, y contién dos cabeces: una pa lleer la cara cimera del platu, y otra pa lleer la cara inferior. Por tanto, hai ocho cabeces pa lleer cuatro platos, anque por cuestiones comerciales, non siempres s'usen toles cares de los discos y esisten discos duros con un númberu impar de cabeces, o con cabeces evacuaes. Los cabezales de llectura/escritura nun toquen el discu, sinón que pasen mui cerca (hasta a 3 nanómetros), por cuenta de una perfina película d'aire que se forma ente los cabezales y los platos cuando los discos xiren (dellos discos inclúin un sistema que torga que los cabezales pasen percima de los platos hasta qu'algamen una velocidá de xiru que garantice la formación d'esta película). Si dalguna de les cabeces llega a tocar una superficie d'un platu, causaría munchos daños nél, rayándolo gravemente, por cuenta de lo rápidu que xiren los platos (unu de 7200 revoluciones per minutu mover a 129 km/h nel cantu d'un discu de 3,5 pulgaes).

Hai dellos conceutos pa referise a zones del discu:

• Platu: cada unu de los discos qu'hai dientro de la unidá de discu duru.
• Cara: cada unu de los dos llaos d'un platu.
• Cabezal: númberu de cabeza o cabezal por cada cara.
• Pista: una circunferencia dientro d'una cara; la pista cero (0) ta nel cantu esterior.
• Cilindru: conxuntu de delles pistes; son toles circunferencies que tán alliniaes verticalmente (una de cada cara).
• Sector : caúna de les divisiones d'una pista. El tamañu del sector nun ye fixu, siendo l'estándar actual 512 bytes, anque la IDEMA^[3] creó un comité qu'impulsa llevalo a 4 KiB. D'antiguo el númberu de sectores per pista yera fixu, lo cual esbardiaba l'espaciu significativamente, yá que nes pistes esteriores pueden almacenase más sectores que nes interiores. Asina, apaeció la teunoloxía grabación de bits per zones (Zone Bit Recording, ZBR) qu'aumenta'l númberu de sectores nes pistes esteriores, y utiliza más eficientemente el discu duru. Asina les pistes arrexuntar en zones de pistes d'igual cantidá de sectores. Cuanto más lloñe del centru de cada platu atopa una zona, ésta contién una mayor cantidá de sectores nes sos pistes. Amás por aciu ZBR, cuando se lleen sectores de cilindros más esternos la tasa de tresferencia de bits per segundu ye mayor; por tener la mesma velocidá angular que cilindros internos pero mayor cantidá de sectores.^[4]
• Sector xeométricu: son los sectores allegantes pero de pistes distintes.
• Clúster: ye un conxuntu de sectores.

El primer sistema de direccionamientu que s'usó foi'l Cilindru-Cabezal-Sector (Cylinder-Head-Sector, CHS), yá que con estos trés valores puede asitiase un datu cualesquier del discu. Más palantre creóse otru sistema más senciellu, qu'anguaño s'usa: direccionamientu de bloques lóxicos (Logical Block Addressing, LBA), que consiste n'estremar el discu enteru en sectores y asignar a cada unu un únicu númberu.

El más tempranu "factor de forma" de los discos duros, heredó les sos dimensiones de les disqueteras. Pueden ser montaos nos mesmos xasis y asina los discos duros con factor de forma, pasaron a llamase coloquialmente tipos FDD "floppy-disk drives" (n'inglés).

La compatibilidá del "factor de forma" continua siendo de 3½ pulgaes (8,89 cm) inclusive dempués de sacar otros tipos de disquetes con unes dimensiones más pequeñes.

• 8 pulgaes: 241,3×117,5×362 mm (9,5×4,624×14,25 pulgaes).
  En 1979, Shugart Associates sacó'l primer factor de forma compatible colos discu duros, SA1000, teniendo les mesmes dimensiones y siendo compatible cola interfaz de 8 pulgaes de les disqueteras. Había dos versiones disponibles, la del mesmu altor y la de la metá (58,7 mm).
• 5,25 pulgaes: 146,1×41,4×203 mm (5,75×1,63×8 pulgaes). Esti factor de forma ye'l primeru usáu polos discos duros de Seagate en 1980 col mesmu tamañu y altor máximu de los FDD de 5¼ pulgaes, por casu: 82,5 mm máximu.
  Ésti ye dos veces tan alto como'l factor de 8 pulgaes, que comúnmente s'usa güei; por casu: 41,4 mm (1,64 pulgaes). La mayoría de los modelos d'unidaes óptiques (DVD/CD) de 120 mm usen el tamañu del factor de forma de mediu altor de 5¼, pero tamién pa discos duros. El modelu Quantum Bigfoot ye'l postreru que s'usó a finales de los 90'.

• 3,5 pulgaes: 101,6×25,4×146 mm (4×1×5.75 pulgaes).
  Esti factor de forma ye'l primeru usáu polos discos duros de Rodine que tienen el mesmu tamañu que les disqueteras de 3½, 41,4 mm d'altor. Güei foi en gran parte remplazado pela llinia "slim" de 25,4 mm (1 pulgada), o "low-profile" que ye usáu na mayoría de los discos duros.

• 2,5 pulgaes: 69,85×9,5-15×100 mm (2,75×0,374-0,59×3,945 pulgaes).
  Esti factor de forma introducir por PrairieTek en 1988 y nun se correspuende col tamañu de los llectores de disquete. Este ye frecuentemente usáu polos discos duros de los equipos móviles (portátiles, reproductores de música, etc...) y en 2008 foi reemplazáu por unidaes de 3,5 pulgaes de la clase multiplataforma. Anguaño la dominante d'esti factor de forma son les unidaes pa portátiles de 9,5 mm, pero les unidaes de mayor capacidá tienen un altor de 12,5 mm.

• 1,8 pulgaes: 54×8×71 mm.
  Esti factor de forma introducir por Integral Peripherals en 1993 y arreyóse con ATA-7 LIF coles dimensiones indicaes y el so usu amontar en reproductores d'audiu dixital y el so subnotebook. La variante orixinal tien de 2 GB a 5 GB y quepe nuna ranura d'espansión de tarxeta d'ordenador personal. Son usaos de normal en iPods y discos duros basaos en MP3.

• 1 pulgaes: 42,8×5×36,4 mm.
  Esti factor de forma introducir en 1999 por IBM y Microdrive, aptu pa los slots tipu 2 de compact flash, Samsung llapada al mesmu factor como 1,3 pulgaes.

• 0,85 pulgaes: 24×5×32 mm.
  Toshiba anunció esti factor de forma'l 8 de xineru de 2004 pa usase en móviles y aplicaciones similares, incluyendo SD/MMC slot compatible con discu duru optimizáu pa videu y almacenamientu pa micromóviles de 4G. Toshiba anguaño viende versiones de 4 GB (MK4001MTD) y 8 GB (MK8003MTD) 5 y tienen el récor Guinness del discu duru más pequeñu.

Los principales fabricantes suspendieron la investigación de nuevos productos pa 1 pulgada (1,3 pulgaes) y 0,85 pulgaes en 2007, por cuenta de la cayida de precios de les memories flash, anque Samsung introdució nel 2008 col SpidPoint A1 otra unidá de 1,3 pulgaes.

El nome de "pulgada" pa los factores de forma de normal nun identifica nengún productu actual (son especificaes en milímetros pa los factores de forma más recién), pero estos indiquen el tamañu relativu del discu, pa interés de la continuidá histórica.

Les carauterístiques que se deben tener en cuenta nun discu duru son:

• Tiempu mediu d'accesu: tiempu mediu que tarda l'aguya n'asitiase na pista y el sector deseyáu; ye la suma del Tiempu mediu de busca (asitiase na pista), Tiempu de llectura/escritura y la Llatencia media (asitiase nel sector).
• Tiempu mediu de busca: tiempu mediu que tarda l'aguya n'asitiase na pista deseyada; ye la metá del tiempu emplegáu pola aguya en dir dende la pista más periférica hasta la más central del discu.
• Tiempu de llectura/escritura: tiempu mediu que tarda'l discu en lleer o escribir nueva información: Depende de la cantidá d'información que quier lleese o escribir, el tamañu de bloque, el númberu de cabezales, el tiempu por vuelta y la cantidá de sectores per pista.
• Llatencia media: tiempu mediu que tarda l'aguya n'asitiase nel sector deseyáu; ye la metá del tiempu emplegáu nuna rotación completa del discu.
• Velocidá de rotación: Ye la velocidá a la que xira'l discu duru, más esautamente, la velocidá a la que xiren el/los platos del discu, que ye onde s'almacenen magnéticamente los datos. La regla ye: a mayor velocidá de rotación, más alta va ser la tresferencia de datos, pero tamién mayor va ser el ruiu y mayor va ser el calor xeneráu pol discu duru. Midir en númberu revoluciones per minutu ( RPM). Nun tien de mercar se un discu duru IDE de menos de 5400RPM (yá hai discos IDE de 7200RPM), nun siendo que te déanlo a un bien bon preciu, nin un discu SCSI de menos de 7200RPM (hai de 10.000RPM). Una velocidá de 5400RPM va dexar una tresferencia ente 10MB y 16MB per segundu colos datos que tán na parte esterior del cilindru o platu, daqué menos nel interior.revoluciones per minutu de los platos. A mayor velocidá de rotación, menor llatencia media.
• Tasa de tresferencia: velocidá a la que puede tresferir la información al ordenador una vegada que l'aguya ta asitiada na pista y sector correutos. Puede ser velocidá sostenida o de picu.

Otres carauterístiques son:

• Caxé de pista: ye una memoria tipu flash dientro del discu duru.
• Interfaz: mediu de comunicación ente'l discu duru y l'ordenador. Puede ser IDE/ATA, SCSI, SATA, USB, Firewire, Serial Attached SCSI
• Landz: zona sobre les qu'aparquen les cabeces una vegada apágase l'ordenador.

Les unidaes de discos duros pueden tener distintos tipos de conexón o interfaces de datos cola placa base. Cada unidá de discu ríxidu puede tener una de les siguientes opciones:

• IDE
• SATA
• SCSI
• SAS

Cuando se coneuta indireutamente cola placa base (por casu: al traviés del puertu USB) denominar discu duru portátil o esternu.

La interfaz ATA (Advanced Technology Attachment) o PATA (Parallel ATA), orixinalmente conocíu como IDE (Integrated Device Electronics o Integrated Drive Electronics), controla los dispositivos d'almacenamientu masivu de datos, como los discos duros y ATAPI (Advanced Technology Attachment Packet Interface) o unidaes de discos ópticos como llectores o grabadores de CD y DVD.

Hasta'l 2004, aproximao, foi l'estándar principal pol so versatilidad y asequibilidad.

Son planos, anchos y allargaos.

Serial ATA o SATA ye'l más novedosu de los estándares de conexón, utiliza un bus serie pa la tresmisión de datos.

Notablemente más rápidu y eficiente que IDE.

Físicamente ye muncho más pequeñu y cómodu que los IDE, amás de dexar conexón en caliente (hot plug).

Esisten tres versiones:

1. SATA 1 con velocidá de tresferencia d'hasta 150 MB/s (descatalogado), #

SATA 2 d'hasta 300 MB/s, el más estendíu na actualidá;

1. SATA 3 d'hasta 600 MB/s el cual tase empezando a faer llugar nel mercáu.

Les interfaces Small Computer System Interface (SCSI) son interfaces preparaes pa discos duros de gran capacidá d'almacenamientu y velocidá de rotación.

Preséntense baxu trés especificaciones:

1. SCSI Estándar (Standard SCSI),
2. SCSI Rápidu (Fast SCSI) y
3. SCSI Anchu-Rápidu (Fast-Wide SCSI).

El so tiempu mediu d'accesu puede llegar a 7 milisegundos y la so velocidá de tresmisión secuencial d'información puede algamar teóricamente los 5 Mbit/s nos discos SCSI Estándares, los 10 Mbit/s nos discos SCSI Rabiones y los 20 Mbit/s nos discos SCSI Anchos-Rápidos (SCSI-2).

Un controlador SCSI puede remanar hasta 7 discos duros SCSI (o 7 periféricos SCSI) con conexón tipo margarita (daisy chain). A diferencia de los discos IDE, pueden trabayar asincrónicamente con rellación al microprocesador, lo que fai posible una mayor velocidá de tresferencia.

Serial Attached SCSI (SAS) ye la interfaz de tresferencia de datos en serie, socesor del SCSI paralelu, anque sigui utilizando comandos SCSI pa interaccionar colos dispositivos SAS. Aumenta la velocidá y dexa la conexón y desconexón en caliente. Una de les principales carauterístiques ye qu'aumenta la velocidá de tresferencia al aumentar el númberu de dispositivos coneutaos, esto ye, puede xestionar una tasa de tresferencia constante pa cada dispositivu conectáu, amás de terminar cola llimitación de 16 dispositivos esistente en SCSI, ye por ello que s'agora que la teunoloxía SAS va dir reemplazando a la so predecesora SCSI.

Amás, el conector ye'l mesmu que na interfaz SATA y dexa utilizar estos discos duros, p'aplicaciones con menos necesidá de velocidá, aforrando costos. Poro, les unidaes SATA pueden ser utilizaes por controladores SAS pero non a la inversa, una controladora SATA nun reconoz discos SAS.

Un discu duru suel tener:

• Platos, onde se graben los datos.
• Cabezal de llectura/escritura.
• Motor, que fai xirar los platos.
• Electroimán, que mueve'l cabezal.
• Circuitu electrónicu de control, qu'inclúi: interfaz col ordenador, memoria caché.
• Bolsita desecante (xel de xil), pa evitar el mugor.
• Caxa, qu'hai de protexer de la suciedá, motivu pol cual suel traer dalgún filtru d'aire.

Por cuenta de la distancia desaxeradamente pequeña ente los cabezales y la superficie del discu, cualquier contaminación de los cabezales de llectura/escritura o les fontes puede dar llugar a un accidente nos cabezales, un fallu del discu nel que'l cabezal raya la superficie de la fonte, de cutiu moliendo la fina película magnética y causando la perda de datos. Estos accidentes pueden ser causaos por un fallu electrónicu, un repentín corte nel suministru llétricu, golpes físicos, la gastadura, la escomiu o por cuenta de que los cabezales o les fontes seyan de probe fabricación.

La exa del sistema del discu duru depende de la presión del aire dientro de la cortil pa sostener los cabezales y el so correutu altor mientres el discu xira. Un discu duru rique un ciertu rangu de presiones d'aire pa funcionar correutamente. La conexón a la redolada esterior y la presión produzse al traviés d'un pequeñu furacu na cortil (cerca de 0,5 mm de diámetru) de normal con un filtru nel so interior (filtru de respiración, ver embaxo). Si la presión del aire ye demasiáu baxa, entós nun hai abondu impulsu pal cabezal, que s'avera demasiáu al discu, y dase el riesgu de fallos y perdes de datos. Son necesarios discos fabricaos especialmente pa operaciones de gran altitú, sobre 3.000 m. Hai que tener en cuenta que los aviones modernos tienen una cabina presurizada que la so presión interior equival de normal a una altitú de 2.600 m a lo más. Polo tanto los discos duros ordinarios pueden usase de manera segura nos vuelos. Los discos modernos inclúin sensores de temperatura y afáense a les condiciones de la redolada. Los furacos de ventilación pueden vese en tolos discos (de normal tienen una pegatina al so llau qu'alvierte al usuariu de nun cubrir el furacu). L'aire dientro del discu operativu ta en constante movimientu siendo barríu pola resfregón del platu. Esti aire pasa al traviés d'un filtru de recirculación interna pa quitar cualesquier contaminante que se quedara de la so fabricación, dalguna partícula o componente químicu que de dalguna forma entrara na cortil, y cualquier partícula xenerada nuna operación normal. Una mugor bien alta mientres un periodu llargu puede escomer los cabezales y los platos.

Pa los cabezales resistentes al magnetismu grandes (GMR) en particular, un incidente minoritariu por cuenta de la contaminación (que nun s'estena la superficie magnética del discu) llega a dar llugar a un sobrecalentamientu temporal nel cabezal, por cuenta del resfregón cola superficie del discu, y puede faer que los datos non puedan lleese mientres un periodu curtiu de tiempu hasta que la temperatura del cabezal estabilícese (tamién conocíu como “asperez térmica”, un problema qu'en parte puede ser tratáu col filtru electrónicu apropiáu de la señal de llectura).

Los componentes electrónicos del discu duru controlen el movimientu del accionador y la rotación del discu, y realiza llectures y escritures precisaes pol controlador de discu. El firmware de los discos modernos ye capaz de programar llectures y escritures de forma eficiente na superficie de los discos y de reasignar sectores que fallaren.

Los discos duros tamién precisen curiáu, siga les siguientes instrucciones pa evitar la perdida de datos y evitar que'l discu duru quede inservible:

1. Nun quitar la etiqueta llixeramente platiada que s'atopa a los llaos y/o delles vegaes na parte frontera, esto puede causar qu'ente polvu y raye el discu, coles mesmes el polvu que pueda contener lletricidá puede mover los datos y causar daños.
2. Nun tapar los furacos pequeños, yá que son un filtru d'aire y puede causar sobrecalentamientu.
3. Realizar dacuando copies de seguridá en discos DVD, Blu-ray o nun discu duru esternu de la información importante, eventos como apagones o ataques de virus pueden estropiar el discu duru o la información, si asocede un apagón desconectar l'ordenador. Si usa un serviciu d'agospiamientu d'archivos, nun tien de ser la única opción nin se debe guardar ende información delicada o crítica, pos el serviciu puede fallar, ser clausuráu o atacáu.
4. Encamiéntase crear siquier dos particiones: Una pal sistema operativu y los programes y otra pa los datos del usuariu. D'esta forma pueden facilitase la copia de seguridá y la restauración, al faer posible recular o reinstalar dafechu'l sistema operativu ensin perder los datos personales nel procesu.
5. Optimizar (desfragmentar) el discu duru regularmente usando la ferramienta incluyida nel sistema operativu o un programa d'otru fabricante p'amenorgar la gastadura, facilitar la recuperación en casu d'un problema, y caltener una bona velocidá de respuesta. Encamiéntase una frecuencia de cuatro a seis meses dependiendo del usu.
6. Descargar y usar un programa que llea los datos de los sensores del discu duru (S.M.A.R.T.), pa vixilar la condición del discu duru. Si indica que ta en peligru, copiar la información importante y reemplazar el discu duru lo más aína posible pa evitar la perda d'información.
7. Evitar que'l discu sufra golpes físicos, especialmente mientres el so funcionamientu. Los circuitos, cabezales y discos pueden estropiase.
8. Si'l discu duru presenta problemes de confiabilidad, un funcionamientu anormalmente lentu o apaecen ensin razón aparente archivos estropiaos o ilegibles, analizalo con un comprobador de discu. Tamién s'encamienta realizar una comprobación de rutina cada cierta cantidá de meses pa detectar errores menores y correxilos primero que s'agraven.

• 
  Discu duru d'una laptop.
• 
  Unidá de discu duru de 2½" que ta abiertu, esponiendo'l so funcionamientu internu. Discu duru Western Digital Scorpio Blue de 500 GB con conexones SATA; ye común n'ordenadores portátiles.
• 
  Interior d'un discu duru; apréciase la superficie d'un platu y el cabezal de llectura/escritura retraído, a la izquierda.
• 
  Interior de la unidá de discu duru; apréciense dos platos colos sos respeutivos cabezales.
• 
  Cabezal del discu duru.
• 
  Cabezal de discu duru IBM sobre'l platu del discu.
• 
  Pila de cabezales de discu duru Western Digital (WD2500JS-00MHB0).
• 
  Un peñe, 3 brazos, 6 cabezales, 3 platos.
• 
  Cabeza de discu duru sobre platu rayáu. Rayaduras nel platu producíes por golpes mientres la unidá taba en funcionamientu.
• 
  Cables IDE, con 40 pines (esquierda) y 80 pines (derecha).
• 
  Cable cinta pa coneutar la placa base con dos dispositivos IDE (p.e.: discu ríxidu o llectora de CD).
• 
  Comparanza de cables ATA de 40 y 80 pines y SATA.
• 
  Zócalo con canal de indexación, conector por desplazamientu del aislante).
• 
  Partes y conexones d'un discu ríxidu SATA.
• 
  Cable delgáu SATA utilizáu pa coneutar una delgada unidá óptica a la interfaz SATA poder llograr de la placa base, y conector Molex pa fonte d'alimentación.

Anguaño la nueva xeneración de discos duros utiliza la teunoloxía de grabación perpendicular (PMR), que dexa mayor densidá d'almacenamientu. Tamién esisten discos llamaos "Ecolóxicos" (GP – Green Power), que faen un usu más eficiente de la enerxía.

Les unidaes d'estáu sólidu tienen el mesmu uso que los discos duros y empleguen les mesmes interfaces, pero nun tán formaes por discos mecánicos, sinón por memories de circuitos integraos p'almacenar la información. L'usu d'esta clase de dispositivos enantes llindábase a les supercomputadores, pol so eleváu preciu, anque agora son bien de más algamadizos pal mercáu domésticu.^[5]

La unidá d'estáu sólidu o SSD (acrónimu inglés de Solid-State Drive) ye'l dispositivu d'almacenamientu de datos que puede tar construyíu con memoria non volátil o con memoria volátil. Les non volátiles son unidaes d'estáu sólidu que como dispositivos electrónicos, tán construyíos na actualidá con chips de memoria flash. Nun son discos, pero xueguen el mesmu papel a efeutos práuticos apurriendo ventaja pero tamién inconvenientes teunolóxicos como la corrupción de les celdes de memoria con cada escritura, lo qu'encurtia la vida útil d'estos dispositivos y aumenta el riesgu de corrupción de los datos^[6]. Sicasí, la industria ta empezando a acolumbrar nel mercáu la posibilidá de que nel futuru esi tipu d'unidaes d'estáu sólidu termine sustituyendo al discu duru pa implementar el manexu de memories non volátiles nel campu de la inxeniería informática.

Esos soportes son bien rápidos una y bones nun tienen partes móviles o mecániques y peracaben menos enerxía. Toos esto fai-yos bien fiables y físicamente duraderos. Sicasí, el so costu por GB ye entá bien eleváu respectu al mesmu costu de GB nun formatu de teunoloxía de HDD, siendo un índiz bien importante cuando falamos de les altes necesidaes d'almacenamientu que güei se miden n'orde de Terabytes.^[7]

A pesar d'ello, la industria apuesto per esta vía de solución teunolóxica pal consumu domésticu^[8] anque s'hai de considerar qu'estos sistemes han de ser integraos correutamente^[9] tal que se ta realizando nel campu de l'alta computación.^[10] Xuníu al amenorgamientu progresivu de costos, quiciabes esa teunoloxía percuerra'l camín d'aplicase como métodu xeneral d'archivos de datos informáticos energéticamente respetuosos col mediu natural si optimiza la so función lóxica dientro de los sistemes operativos actuales.^[11]

Les unidaes d'estáu sólidu fueron categorizadas repitíes vegaes como "discos", cuando ye totalmente incorreutu denominales asina, porque a diferencia de los sos predecesores, los sos datos nun s'almacenen sobre superficies cilíndriques nin platos. Esti tracamundiu trai davezu a creer, equivocadamente, que SSD significa Solid State Disk, en vegada del correutu significáu: Solid State Drive, esto ye, unidá d'estáu sólidu o dispositivu d'estáu sólidu.

Les unidaes híbrides son aquelles que combinen les ventayes de les unidaes mecániques convencionales coles de les unidaes d'estáu sólidu. Consisten n'acoplar un conxuntu d'unidaes de memoria flash dientro de la unidá mecánica, utilizando l'área d'estáu sólidu pal almacenamientu dinámicu de datos d'usu frecuente (determináu pol software de la unidá) y l'área mecánica pal almacenamientu masivu de datos. Con esto llogra un rendimientu cercanu al d'unidaes d'estáu sólidu a un costu sustancialmente menor. En 2012, Seagate ufiertó'l modelu "Momentus XT", con esta teunoloxía.^[12]

Los recursos teunolóxicos y el saber faer riquíos pal desenvolvimientu y la producción de discos modernos implica que dende 2007, más del 98 % de los discos duros del mundu son fabricaos por un conxuntu de grandes empreses: Seagate (qu'agora ye propietaria de Maxtor y Quantum), Western Digital (propietaria d'Hitachi, a la que de la mesma foi propietaria de l'antigua división de fabricación de discos d'IBM) y Fujitsu, que sigue faciendo discos portátiles y discos de servidores, pero dexó de faer discos pa ordenadores d'escritoriu en 2001, y el restu vender a Western Digital. Toshiba ye unu de los principales fabricantes de discos duros para portátiles de 2,5 pulgaes y 1,8 pulgaes. TrekStor ye un fabricante alemán qu'en 2009 tuvo problemes d'insolvencia, pero qu'anguaño sigue n'activu. ExcelStor ye un pequeñu fabricante chinu de discos duros.

Decenes de exfabricantes de discos duros terminaron coles sos empreses fundíes o cerraron les sos divisiones de discos duros, a midida que la capacidá de los dispositivos y la demanda de los productos aumentó, los beneficios yeren menores y el mercáu sufrió un significativu afitamientu a finales de los años 1980 y finales de los años 1990. La primer víctima nel mercáu de les PC foi Computer Memories Inc.; dempués d'un incidente con 20 MB defectuosos en discos en 1985, la reputación de CMI nunca se recuperó, y salieron del mercáu de los discos duros en 1987. Otru notable fracasu foi'l de MiniScribe, quien quebró en 1990: dempués afayóse que tenía en marcha un fraude y enchía el númberu de ventes mientres dellos años. Otres munches pequeñes compañíes (como Kalok, Microscience, LaPine, Areal, Priam y PrairieTek) tampoco sobrevivieron a la espulsión, y sumieren para 1993; Micropolis foi capaz d'aguantar hasta 1997, y JTS, un acabante llegar a escena, duró solamente unos años y sumió escontra 1999, anque dempués intentó fabricar discos duros n'India. La so vuelta a la fama deber a la creación d'un nuevu formatu de tamañu de 3” para portátiles. Quantum ya Integral tamién investigaron el formatu de 3”, pero finalmente diéronse por vencíos. Rodime foi tamién un importante fabricante mientres la década de 1980, pero dexó de faer discos na década de 1990 metanes la reestructuración y agora concéntrase na teunoloxía de la concesión de llicencies; tienen delles patentes rellacionaes col formatu de 3,5“.

• 1988: Tandon vendió la so división de fabricación de discos duros a Western Digital, que yera un renombráu diseñador de controladores.
• 1989: Seagate mercó'l negociu de discos d'alta calidá de Control Data, como parte del abandonu de Control Data na creación de hardware.
• 1990: Maxtor mercó MiniScribe que taba en bancarrota, faciéndolo'l nucleu de la so división de discos de gama baxa.
• 1994: Quantum mercó la división d'almacenamientu de Digital Equipment Corporation otorgando al usuariu una gama de discos d'alta calidá llamada ProDrive, igual que la gama tape drive de Dixital Linear Tape.
• 1995: Conner Peripherals, que foi fundada por unu de los cofundadores de Seagate xunto con personal de MiniScribe, anunciaron una fusión con Seagate, que completóse a principios de 1996.
• 1996: JTS fundir con Atari, dexando a JTS llevar a producción la so gama de discos. Atari foi vendida a Hasbro en 1998, ente que JTS sufrió una bancarrota en 1999.
• 2000: Quantum vendió la so división de discos a Maxtor pa concentrase nes unidaes de cintes y los equipos de respaldu.
• 2003: siguiendo'l discutiniu nos fallos masivos nel so modelu Deskstar 75GXP, Pioneer IBM vendió la mayor parte de la so división de discos a Hitachi, renombrándose como Hitachi Global Storage Technologies, Hitachi GST.
• 2003: Western Digital mercó Read-Rite Corp., quien producía los cabezales utilizaos nos discos duros, por 95,4 millones de dólares en metálicu.
• 2005: Seagate y Maxtor anuncien un alcuerdu sol que Seagate adquiriría tol stock de Maxtor. Esta alquisición foi aprobada polos cuerpos regulatorios, y cerrada el 19 de mayu de 2006.
• 2007: Western Digital adquier Komag U.S.A., un fabricante del material qu'anubre los platos de los discos duros.
• 2009: Toshiba adquier la división de HDD de Fujitsu y TrekStor declarar en bancarrota, anque esi mesmu añu consiguen un nuevu inversor pa caltener la empresa a flote.
• 2011: Western Digital adquier Hitachi GST y Seagate merca la división de HDD de Samsung.
• 2014: Seagate anuncia'l primer discu duru de 8 TB nel mercáu de consumu xeneral, con formatu de 3,5 pulgaes y conectividad tipu SATA III a 6Gbps, compatible con ordenador d'escritoriu ordenadores d'escritoriu.^[13]

• Seagate
• Toshiba
• Verbatim
• Western Digital
• Samsung

• Ciriaco García de Celis (1994). «12.7: El discu duru del AT (IDE, MFM, BUS LOCAL).», L'universu dixital del IBM PC, AT y PS/2, 4ª, Facultá de Ciencies de Valladolid: Grupu Universitariu d'Informática.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Unidá de discu duru.
• Cómo instalar un discu duru internu
• Conexón a la unidá de alimentacón
• Video del so funcionamientu (n'inglés).
• Tou sobre'l discu duru (castellanu).
• Discu duru y particiones (castellanu).
• Hestoria del discu duru (castellanu).
• dientro.html Video esplicativu sobre'l funcionamientu de los discos duros (castellanu).