Purismu llingüísticu

El purismu o proteicionismu llingüísticu ye una actitú o enclín que refuga les aportaciones lexicales y gramaticales procedentes d'otres llingües; suel sumase esti refugu a tou lo que ye consideráu incorreutu (vulgarismos, coloquialismos, dialectismos, etc.) en rellación a la llingua normativa.

En cuanto al castellán (español), el purismu establezse claramente a partir del sieglu XVIII col enfotu de caltener la considerada «perfeición del idioma» a la cual llegaríase (según los puristes) mientres el Sieglu d'Oru.

La creación de la Real Academia Española tuvo'l so cometíu inicial nun intentu netamente purista que reaccionaba positivamente ante l'escesu de la influencia del francés y los entamos de la influencia del inglés. Un purista diría que «inflúi» ye incorreutu, y que tien de dicise «influxu»; sicasí, difieren los matices de dambos vocablos.

El purismu refugó munches espresiones del castellán (y d'otres llingües españoles) consideraes arcaiques, dialeutales, rústiques, porcaces...; contra esto, y principalmente en busca de la recuperación de conceutos arcaicos» del castellán surdió, pela so parte, el casticismu.

El bracéu ente'l purismu y el casticismu nun se resolvió dafechu, magar dende 1956 los trabayos de Dámaso Alonso y Menéndez Pidal promovieron una nueva perspeutiva en rellación al sentíu y al valor de los tresformamientos llingüísticos y los usos dialeutales nel idioma español.

El purismu llingüísticu n'Islandia ye un fenómenu sociollingüísticu de purismu llingüísticu na llingua islandesa. El so oxetivu ye sustituyir los préstamos llingüísticos cola creación de pallabres nueves dende los raigaños del islandés antiguu y del nórdicu antiguu. Ye un esfuerciu, empezáu mientres el sieglu XIX, d'empiezos del movimientu d'independencia d'Islandia, pa remplazar antiguos préstamos llingüísticos especialmente del danés, y sigue na actualidá coles pallabres ingleses.