Jean-Luc Mélenchon

Jean-Luc Mélenchon
miembru de la Asamblea Nacional francesa 21 xunu 2017 - 21 xunu 2022 ← Patrick Mennucci Distritu: Bouches-du-Rhône's 4th constituency (en) Eleiciones: elecciones legislativas de Francia de 2017 (es) eurodiputáu 1r xunetu 2014 - 18 xunu 2017 Distritu: Circunscripción del Suroeste (es) Eleiciones: VIII legislatura del Parlamento Europeo (es) eurodiputáu 14 xunetu 2009 - 1r xunetu 2014 Distritu: Circunscripción del Suroeste (es) Eleiciones: VII legislatura del Parlamento Europeo (es) senador de Francia (es) Essonne, Francia (es) 26 setiembre 2004 - 7 xineru 2010 Eleiciones: 2004 French Senate election (en) minister delegate (en) desarrollo profesional (es) 27 marzu 2000 - 6 mayu 2002 consejero general (es) Essonne, Francia (es) 23 marzu 1998 - 2 abril 2004 ← Vincent Delahaye - Marie-Pierre Oprandi → Distritu: Cantón de Massy-Oeste (es) Eleiciones: 1998 French cantonal elections (en) senador de Francia (es) Essonne, Francia (es) 24 setiembre 1995 - 27 abril 2000 Eleiciones: 1995 French Senate election (en) senador de Francia (es) Essonne, Francia (es) 28 setiembre 1986 - 1995 Eleiciones: 1986 French Senate election (en) consejero general (es) Essonne, Francia (es) 23 marzu 1985 - 2 abril 1992 ← Marie-Noëlle Lienemann - Vincent Delahaye → Distritu: Cantón de Massy-Oeste (es) Eleiciones: 1985 French cantonal elections (en)
Vida
Nacimientu	Tánxer[1], 19 d'agostu de 1951[1] (73 años)
Nacionalidá	Francia
Llingua materna	castellanu
Familia
Pareyes	Sophia Chikirou
Estudios
Estudios	Liceo Pierre-Corneille (es) Lycée Regnault (es) Universidad de Franco Condado (es) (setiembre 1969 - 1972) bachillerato en Filosofía (es)
Nivel d'estudios	bachillerato (Francia) (es)
Llingües falaes	francés[2] castellanu[3]
Oficiu	políticu, periodista, correutor, profesor d'enseñanza secundaria, dibuxante de prensa
Participante Manifiesto de apoyo a Barcelona en Comú (es)
Altor	1,75 m
Llugares de trabayu	Estrasburgu, Bruxeles y París
Premios	ver Grand Officer of the Order of May  : Raúl Alfonsín  (1988) [4]
Seudónimos	Santerre[5]
Creencies
Partíu políticu	Francia Insumisa (dende 2016) Partíu d'Esquierda (dende 2008) Partíu Socialista (de 1976 a 2008) Internationalist Communist Organisation (en) (de 1972 a 1976)
IMDb	nm1360363
melenchon.fr

Jean-Luc Mélenchon (19 d'agostu de 1951, Tánxer) ye un políticu francés. Miembru del Partíu Socialista a partir de 1976, foi escoyíu conceyal municipal de Massy en 1983, conceyal del departamentu d'Essonne en 1985 y senador d'este mesmu departamentu en 1986 (reelixíu en 1995 y 2004). Foi per otra parte ministru delegáu d'Enseñanza profesional de 2000 à 2002, nel ministeriu d'Educación nacional de Jack Lang, sol gobiernu de cohabitación del primer ministru Lionel Jospin.

Formó parte de l'ala esquierda del PS hasta que nel congresu de Reims de payares de 2008, decidió dexar el partíu pa crear el Partíu d'Esquierda (PG). Foi presidente de la oficina nacional d'esti partíu y dempués copresidente, con Martine Billard, hasta 2014.

So la bandera del Frente d'Esquierda, una coalición qu'abarca'l PG, el Partíu comunista francés y Esquierda Unitaria, foi escoyíu eurodiputáu na circunscripción del Suroeste de Francia en 2009 (reelixíu en 2014). Foi'l candidatu d'esta coalición na elección presidencial de Francia de 2012, na cual llegó cuartu na primer vuelta, con un 11,1 % de los votos. En xunetu de 2015 anunció que quería ser candidatu na elección presidencial de Francia de 2017, ensin el Frente d'Esquierda, « fora del marcu de los partíos », pa lo que funda'l movimientu « Francia insumisa » en febreru de 2016. Jean-Luc Mélenchon llogró'l 19,6% de los votos.

Jean-Luc Mélenchon ye'l fíu menor de Georges Mélenchon, xefe de correos, y de Jeanine Bayona, profesora de primaria, dambos nacíos franceses en Arxelia.^[6] Nació'l 19 d'agostu 1951 en Tánxer (Marruecos), entós zona internacional, onde los sos padres trabayaben.^[7]

El so güelu paternu, Antonio Melenchón, yera natural de Mula, llocalidá de la rexón de Murcia. A principios de los años 1900, instalar n'Orán, n'Arxelia entós francesa, y casóse con Aimée Canicio, tamién ella d'orixe español. Pel llau maternu, el so güelu, François Bayona, nació en 1889 cerca de Valencia, n'España, y casóse con Jeanne Emmanuelle Caserta, una italiana orixinaria de Sicilia.^[6]

En 1962, tres del divorciu de los sos padres, abandona Marruecos, dempués d'estudiar nel llicéu Regnault de Tánger, pa treslladase a Francia ya instalase en Yvetot, nel País de Caux (Normandía). Camudóse dempués al Jura, onde la so madre ye tresferida.^[7][8] Casáu con Bernadette Abriel mientres la so temporada en Besanzón (y dempués divorciáu), tien una fía, Maryline, nacida en 1974, teniente d'alcalde del cuartu distritu de Lyon dende marzu de 2008 hasta febreru de 2009 y compañera de Gabriel Amard, secretariu nacional del Partíu d'Esquierda Partíu d'esquierda y exalcalde de Viry-Châtillon.^[9]

Titular d'un grau de filosofía,^[10] pasa a ser corrector na imprenta Néo-Typo de Besanzón,^[11] paralelamente a los sos estudios. Tamién trabayó na empresa de reloxería Maty y nuna gasolinera.^[11] En 1975, ye profesor nel institutu de la madera de Mouchard (Jura). En 1976, vuelve a Lons-le-Saunier (Jura), onde ye profesor de francés nun institutu técnicu.

En 1988, recibe del presidente arxentín Raúl Alfonsín, el primer presidente escoyíu dempués del reestablecimientu de la democracia, el grau de Gran oficial del Orde de mayu al méritu pa la so contribución a la llucha contra la dictadura.^[12]

• 27 de marzu de 2000 - 6 de mayu de 2002: ministru delegáu pola Formación profesional del gobiernu Lionel Jospin

• 2 d'ochobre de 1986 - 27 d'abril de 2000; 26 de setiembre de 2004 - 7 de xineru de 2010: senador d'Essonne

• 1983 - 2001: conseyeru municipal de Massy (Essonne)
• 1989 - 1995: teniente de alcade de Massy
• 1985 - 1992; 1998 - 2000; 2001 - 2004: conseyeru xeneral de Essonne pal conceyu de Massy-Ouest
• 1998 - 2000: vicepresidente del conseyu xeneral de Essonne

• 7 de xunu de 2009: escoyíu eurodiputáu de la circunscripción del Suroeste, sobre la llista Frente d'Esquierda pa camudar d'Europa.

Jean-Luc Mélenchon propón la so candidatura pa les eleiciones presidenciales la fecha|21|xineru|2011}}.^[13] Llogra'l sofitu del Partíu d'Esquierda, de la Esquierda Unitaria y de la Federación pa una alternativa social y ecolóxico. La fecha|5|xunu|2011}}, un 63,6 % de los 800 delegaos del Partíu Comunista Francés, axuntaos mientres una conferencia nacional en Montreuil voten a favor de xune resolvimientu políticu incluyendo la candidatura de Jean-Luc Mélenchon pa les elecciones presidenciales de Francia de 2012.^[14] Mientres una Consultación interna del Partíu Comunista Francés pa la Eleición presidencial de 2012 en xunu de 2011, los militantes comunistes pronúnciense a favor de la so candidatura (un 59,12 %). Jean-Luc Mélenchon apuerta a entós el candidatu oficial del Frente d'Esquierda pa la Eleición Presidencial de 2012.^[15]

D'alcuerdu a los sondeos previos a la primer vuelta, el Frente d'Esquierda realizaría una bien bona eleición, con una intención de votu d'ente'l 13 y el 17%, lo que-y asitiaría per delantre del centrista Francois Bayrou del MoDem ya inclusive de terceres, per delantre de la candidata del ultraderechista Frente Nacional (Francia), Marine Le Pen, según delles de les últimes encuestes.^[16] Sía comoquier, previendo una segunda vuelta ente'l presidente conservador Nicolas Sarkozy y el socialista Francois Hollande, Melenchon dio a entender mientres la campaña que, en casu de nun algamar la so performance p'aportar a la segunda vuelta, el Frente d'Esquierda sofitaría a Hollande. Afirmó qu'escluyía toa participación nun gobiernu socialista, magar Hollande declaró qu'en casu de ganar les eleiciones abriría la puerta a tolos partíos que lu ayudaríen n'algamar la victoria.^[17]

Na eleición presidencial, finalmente los númberos fueron bonos pal Frente d'Esquierda, anque non tanto como s'esperaba nel mes previu al comiciu: Mélenchon allugar nel cuartu llugar col 11.1% del votu popular, detrás de Hollande (28.7%), Sarkozy (27%) y Marine Le Pen (17.9%) y per delantre del centrista Francois Bayrou (9.1%). La mesma nueche de la primer vuelta electoral, mientres celebraba'l constituyise como la "única fuerza político nueva" surdida nes urnes nesa eleición, Mélenchon llamó a los sos siguidores a movilizase na segunda vuelta del 6 de mayu pa "terminar" col gobiernu de Nicolas Sarkozy, pidiendo explícitamente el votu pal socialista Hollande. A pesar de dichu sofitu, que s'amontó col correr de los díes previos a la primer vuelta de les eleiciones, Mélenchon negó que'l so Frente d'Esquierda tuviera cuenta de integrase al gobiernu en casu de que Hollande trunfe nes eleiciones. El respaldu de Mélenchon - xunto col de la candidata ecoloxista Eva Joly (2.2% de los votos na primer ronda) - foi'l más resonante y claro que llogró Hollande pa la segunda vuelta, yá que Le Pen anunció que votaría en blancu, ente que Bayrou, magar dixo qu'escoyería al socialista a "títulu personal", dexó llibertá d'acción a los sos electores.

El 5 de mayu de 2013 tuvo llugar en Francia una manifestación contra les polítiques d'austeridá convocada pol Frente d'Esquierda denomada «Cole citoyenne pour la 6y République» dende la Plaza de la Bastilla a la Plaza de la Nación na que se reclamaba una nueva Constitución qu'abra la VI República. Mélenchon manifestó que "Nun queremos al mundu de les finances nel poder, nun queremos les polítiques d'austeridá que faen sufrir a los pueblos d'Europa y conducen a tol continente al desastre", aseguró que la so protesta va "contra'l golpe d'Estáu financieru" y acusó a la "maldita troika" y a la "vacida Comisión Europea" d'imponer al pueblu "un sufrimientu innecesariu que s'asemeya al sadismu" pa pagar "una delda que nunca va ser paga". Y clamó: "Embaxo'l infame intriga contra'l desgraciáu pueblu griegu, portugués y español".^[18][19][20]

Según les ONG d'ayuda al desenvolvimientu Acción Contra la Fame, Action Santé mondiale, Care France y ONE, Jean-Luc Mélenchon ye'l candidatu más comprometíu sobre la tema de la solidaridá internacional.^[21]

Nes eleiciones presidenciales del 23 d'abril de 2017, Mélenchon llogró'l 19,6% de los votos, quedando en cuarta posición detrás d'Emmanuel Macron (24%), Marine Le Pen (21,3%) y François Fillon (20%) y delantre de Benoît Hamon (6,4%). Esta resultancia supón un aumentu de 7% en comparanza coles elecciones de 2012. Los candidatos de los partíos tradicionales que nun consiguieron pasar a la segunda ronda (Los Republicanos y el Partíu Socialista) pidieron el votu por Emmanuel Macron na segunda vuelta, pa lluchar contra'l Frente Nacional. Mélenchon, na so declaración la nueche de les eleiciones, nun s'asitió al respeutu.^[22]

• À la conquête du chaos. Ediciones Denoël, 1991
• Rocard, le rendez-vous manqué. Ediciones Denoël, 1994
• Le Nouvel Âge du capitalisme (obra coleutiva). Ediciones L'Harmattan, 1998
• Pour la république sociale (obra coleutiva). Ediciones L'Harmattan, 2002
• Causes républicaines. Ediciones du Seuil, 2004 (reedición de testos publicaos en Le Monde 039;', Marianne, Politis, La Nouvelle Revue socialiste, À Gauche, y otros).
• En quête de gauche. Ediciones Balland, 2007
• Laïcité: réplique au discours de Nicolas Sarkozy, chanoine de Latran. Edición Bruno Leprince, 2008
• L'Autre Gauche. Edición Bruno Leprince, 2009
• Qu'ils s'en aillent tous. Ediciones Flammarion, 2010 (Que se vaigan toos)

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Jean-Luc Mélenchon.
• Blogue de Jean-Luc Mélenchon