Capa pluvial
La capa pluvial ye la que lleven los sacerdotes o diáconos nos actos de cultu divín que lleva capiellu o escudu nel llombu. La capa pluvial tien el so aniciu na romana lacerna, cola que se confundía hasta'l puntu de sirvir nun primer momentu les propies capes de príncipes o magnates que depués s'ofrecíen al cultu. Como esta prenda entamó a llevase nes procesiones, fuera de los templos y s'empleó pa protexese de la lluvia y del fríu, llamóse-y pluvial n'Italia, nome que se conservó hasta anguaño nel llinguaxe eclesiásticu.
La capa pluvial entamó a utilizaase na liturxa por sacerdotes y cantores nel sieglu X y servía non sólo nes procesiones sinón tamién pa dellos actos del coru y otres ceremonies. Dende'l sieglu XI tuvo siempre la mesma forma qu'anguaño variando tan sólo'l capuchón y les bandes o tires delanteres. Estes consistíen nos primeros sieglos nuna orla estrecha pero dende'l sieglu XIII ésta enánchase notablemente, admitiendo bordaos con imaxinería convirtiéndose asina mesmo'l broche metálicu o fíbula que dende los anicios sirvió paa zarrar la capa nel pechu n'elegante adornu. No tocante al capuchón de que taben dotaes les primeres capes, malpenes si llegó a sirvir pal so oxetu más allá del sieglu XI pues nel XII yera más bien una pieza decorativa y nel XIII convirtióse nun pañu triangular colocáu na parte superior del llombu para tresformase nuna especie d'escudu dende'l sieglu XIV. Esti escudu va agrandando socesivamente hasta que yá bien entráu'l sieglu XVI arróndiase y acaba por invadir la rexón central del vistíu. En tou momentu a lo llargo de la historia, suel adornarse con flecos y bordaos.
Delles capes tienen ricos bordaos en tola estensión de la prenda, los cuales, si daten de los sieglos XIII al XVI, contienen imaxinería dispuesta dientro de pequeños círculos o en zones concéntricas. D'ente esta clase de pieces, nes que se suprime xeneralmente l'escudu, destaquen les ingleses de los sieglos XIII y XIV, conocíes col nome d' opus anglicum.
Referencies
[editar | editar la fonte]El conteníu d'esti artículu incorpora material d' Arqueología y bellas artes, de 1922, de Francisco Naval y Ayerbe, que ta nel dominiu públicu.
