Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
Saltar al conteníu

Bill Russell

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Bill Russell
Vida
Nacimientu Monroe (es) Traducir, 12 de febreru de 1934[1]
Nacionalidá Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos
Grupu étnicu afroamericanu d'Estaos Xuníos
Llingua materna inglés
Muerte Mercer Island (es) Traducir[2], 31 de xunetu de 2022[2] (88 años)
Familia
Casáu con Dorothy Anstett (1977 – 1980)
Hermanos/es Charlie L. Russell
Estudios
Estudios Universidá de San Francisco
McClymonds High School (en) Traducir
Llingües falaes inglés
Oficiu
Oficiu xugador de baloncestu, entrenador de baloncestu, entrenador, actor, saltador d'altura
Trayeutoria
  Equipu
1956–1969 Boston Celtics (pivot)
1953–1956 San Francisco Dons men's basketball (en) Traducir
  Entrenador
1987–1988 Sacramento Kings
1973–1977 Seattle SuperSonics (es) Traducir
1966–1969 Boston Celtics
Posición o especialidá pivot
Númberu de dorsal 6
Pesu 98 kg
Altor 208 cm
Premios
Miembru de Kappa Alpha Psi (en) Traducir
IMDb nm0751020
Cambiar los datos en Wikidata

William Fenton Russell (12 de febreru de 1934, Monroe (es) Traducir – 31 de xunetu de 2022, Mercer Island (es) Traducir), conocíu como Bill Russell, foi un xugador de baloncestu que xugó como pívot 13 años en Boston Celtics de la NBA. Foi'l máximu estandarte de la dinastía de los Celtics que ganaron once campeonatos en trece años y nesi ralu apostaron diez finales consecutives. Foi en cinco causes nomáu MVP de la temporada, anque curiosamente figuró nel meyor quintetu de la NBA solamente tres veces, a les que s'amiesten ocho apariciones nel segundu quintetu.

Antes de la so carrera profesional, Russell ganó dos campeonatos de la NCAA con San Francisco Dons en 1955 y 1956. Tamién consiguió la medaya d'oru nos Xuegos Olímpicos de Melbourne de 1956 como capitán de la seleición nacional estauxunidense.

Russell ye consideráu como unu de los meyores defensores de la historia de la NBA, siendo los sos tapones y el so defensa al home les mayores razones del ésitu de los Celtics, inspirando amás a otros xugadores a ameyorar el so xuegu defensivu. Tamién foi notable a la de rebotear, recoyendo un total de 21.620 rebotes en tola so carrera y convirtiéndose n'unu de los dos xugadores (xunto con Wilt Chamberlain) capaces de consiguir 50 rebotes o más nun partíu. A pesar de nun centrase nunca nel xuegu ofensivu, remató la so carrera profesional con 14.522 puntos.

Dende 1975 forma parte del Basketball Hall of Fame y en 1996 foi nomáu unu de los 50 meyores xugadores de la historia de la lliga.

Empiezos

[editar | editar la fonte]

La so familia tuvo munchos problemes col racismu, hasta'l puntu qu'al so padre foi-y negáu'l serviciu nuna gasolinera hasta que tolos veceros blancos fueren atendíos. Cuando'l so padre intentó colase y buscar otra gasolinera, l'encargáu del establecimientu pegó-y con una escopeta na cara amenaciándolo de muerte con que se quedara y esperara la so vez.[4] N'otra ocasión, la so madre caminaba pela cai con un vistíu elegante cuando un policía llocal atopar y facer tornar a casa pa camudase'l vistíu yá que lu describió como "ropa de blanca".[4] Debíu al racismu que s'alendaba nel so Monroe natal, la familia Russell camudar a Oakland, California.[4] La so madre, Kathy, morría d'un fallu renal poco primero de cumplir los 33 años d'edá. Criáu a partir d'entós pol so padre, siempres reconocería nél al so ídolu: “Nunca na mio vida sentí vergüenza pol mio padre. Intenté recoyer el máximu de la so filosofía y añader la mio personalidá, anque nunca llegué al so nivel”.

Russell asistió al Institutu McClymonds, onde nun empezó a sobresalir como xugador de baloncestu hasta los sos años junior y senior, y ganando tres campeonatos estatales col equipu.[5]

Universidá

[editar | editar la fonte]
Russell, na so etapa en San Francisco.

La única universidá qu'ufiertaba una beca deportiva a Russell yera la Universidá de San Francisco, onde Russell xugó so les órdenes del entrenador Phil Woolpert. Xunto colos sos compañeros de raza negra Hal Perry y K.C. Jones,[6] Russell convertir n'oxetu d'insultos racistes, tantu en USF como nos otros llugares. Nun llamentable incidente, hoteles d'Oklahoma City negar a almitir a Russell y los sos compañeros negros mientres l'equipu taba na ciudá p'apostar el All-College Tournament de 1954. En protesta a ello, l'equipu enteru decidió acampar nuna residencia universitaria d'estudiantes zarrada, lo qu'ellos más tarde consideraron una importante esperiencia de vinculación.[6] Décades más tarde, Russell esplicó que les sos esperiencies endureciéron-y contra l'abusu de too tipu de clases. "Nunca dexé ser una víctima" dixo.[7][8]

Russell lideró a USF Dons a los campeonatos de la NCAA de 1955 y 1956, incluyendo una racha de la friolera de 55 partíos consecutivos ganaos. Convertir nun xugador popular gracies a la so fuerte defensa y la so habilidá pa taponar los tiros rivales, llegando a asitiar 13 nun partíu. John Wooden, entrenador d'UCLA Bruins, dixo de Russell que yera "el meyor defensor qu'enxamás vi".[6]

Mientres la so carrera universitaria, Russell permedió 20,7 puntos y 20,3 rebotes en 79 alcuentros.[9] Foi tan dominante que forzó a la NCAA a modificar delles regles, les que vinieron ser conocíes como les "Regles de Russell"; tres la temporada de 1955, decidió enanchase la llinia de tiros llibres de seis a doce pies, lo qu'obligaba a los pívots a xugar más lloñe de canasta. Tamién se convirtió n'illegal tocar el balón cuando ésti alcuéntrase en trayeutoria descendente a canasta.

Amás del baloncestu, Russell representó a USF Dons en competiciones d'atletismu. Compitió na carrera de 402 m, pudiendo completala en 49,6 s,[10] y en saltu d'altor, siendo escoyíu pola revista Track & Field News como'l séptimu meyor saltador d'altor del mundu en 1956. Esi añu, Russell ganó los títulos de saltu d'altor na xunta amateur de Central California y del Pacíficu, y na West Coast Relays. Nésta última competición, realizó unu de los sos meyores saltos, algamando los 2,06 m,[11]namái 6 cm menos que los alcanzaos pol campeón olímpicu aquel añu.

Tres la so carrera en San Francisco, los Harlem Globetrotters convidáronlu a xunise al so llexendariu equipu. Sicasí, el propietariu Abe Saperstein solo axustaba direutamente col entrenador de Russell, polo que'l pívot refugó la ufierta. Alegó que si Saperstein yera demasiáu elegante pa falar con él, entós él yera demasiáu elegante pa xugar pa Saperstein. Sicasí, Russell declaróse elegible pal Draft de la NBA de 1956.[12]

Draft de 1956

[editar | editar la fonte]

Nel Draft de 1956, l'entrenador de Boston Celtics Red Auerbach, punxera los sos güeyos sobre Russell, pensando que la so intensidá defensiva y la so capacidá reboteadora yera lo que los Celtics realmente precisaben.[9] Los sos pensamientos yeren pocu ortodoxos, yá que por aquel tiempu los pívots destacaben pol so xuegu ofensivu y por poner poca atención a la defensa.[13] Sicasí, les posibilidaes de consiguir a Russell paecíen remotes, yá qu'en quedando los Celtics segundos la temporada anterior la so eleición nel draft yera demasiáu baxa. Amás, Auerbach yá usara la so eleición territorial pa escoyer al aleru Tom Heinsohn. Pero Auerbach yá sabía que Rochester Royals, equipu posesor de la primer eleición del draft, diben escoyer al nuevu reboteador Maurice Stokes y que nun taben dispuestos a pagar los 25.000 dólares que solicitaba Russell.[14] St. Louis Hawks, segundos nel draft, escoyeron a Russell, pero l'equipu deseyaba faese colos servicios d'Ed Macauley, xugador seis vegaes All-Star de los Celtics y nativu de St. Louis. Auerbach aceptó axustar colos Hawks por Macauley solu si entraba na operación el mozu Russell, y dempués de que los Celtics tuvieren d'alcuerdu n'incluyir tamién al rookie Cliff Faigan, el trespasu fíxose oficial.

Nesi mesmu draft, los Celtics tamién escoyeron a K.C. Jones, compañeru de Russell en San Francisco Dons. Esa nueche la franquicia consiguió faese colos servicios de trés futuros miembros del Hall of Fame y campeones de la NBA como yeren Russell, Jones y Heinsohn.[9] Dicha eleición del draft y el mentáu intercambiu posterior fueron consideraos, cola perspeutiva del tiempu, unu de los más importantes intercambios de la historia del deporte norteamericano.[14]

Xuegos Olímpicos de 1956

[editar | editar la fonte]
Medayes
Bandera de Estaos Xuníos d'América USA
Baloncestu masculín
Xuegos Olímpicos


Oru Melbourne 1956 Estaos Xuníos

Antes del so añu rookie, Russell foi capitán de la seleición nacional estauxunidense que compitió nos Xuegos Olímpicos de Melbourne 1956. Russell tuvo la opción de saltase'l tornéu y apostar la temporada completa colos Celtics, daqué a lo que'l pívot refugó. Darréu comentó que compitiera en saltu d'altor si fuera refugáu pol equipu de baloncestu.[15] Baxu tutelar del entrenador Gerald Tucker, Russell ayudó al combináu norteamericanu a ganar la medaya d'oru ganando a la Xunión Soviética na final por 89-55. Estaos Xuníos apoderó'l tornéu, ganando a los sos rivales por una diferencia de 53,5 puntos per partíu de permediu. Russell lideró al equipu n'anotación con 14,1 puntos per alcuentru, ente que Jones, compañeru d'equipu so nos Celtics apurrió otros 10,9 por partíu.[16]

NBA

[editar | editar la fonte]

1956–59

[editar | editar la fonte]
Russell, al llau de Red Auerbach, en 1956.

Russell non pudo xunise a los Celtics na so primer temporada na NBA hasta avientu de 1956 por cuenta del so pergrande compromisu olímpicu. Tres el so regresu de Melbourne, Rusell apostó 48 partíos y permediu 14,7 puntos y 19,6 rebotes per partíu, liderando la lliga nesta última categoría estadística.[17] Mientres la temporada, nel equipu xugaron cinco futuros miembros del Hall of Fame: Russell, Tom Heinsohn, Jim Loscutoff, Bill Sharman, Bob Cousy y Frank Ramsey, ésti saliendo dende'l banquín (K.C. Jones nun xugó en Boston hasta 1958 debíu al serviciu militar).[18]

Nos años previos a la llegada de Russell, los Celtics yeren un equipu anotador pero probe en defensa. Sicasí, cola presencia defensiva de Russell, los Celtics fundaben l'entamu d'una de les dinastíes más llargues na historia del deporte. Na primer temporada l'equipu llogró un balance de 44-28, consiguiendo una plaza d'accesu a playoffs. Nel primer partíu de la primer ronda ante Syracuse Nationals, lideraos pol futuru Hall of Fame Dolph Schayes, Russell completó unu de los meyores partíos na so carrera. Remató con 16 puntos, 31 rebotes y 7 tapones, anque por esa dómina los tapones nun yeren una estadística oficial. Los Celtics barrieron a los Nationals y darréu llantáronse nes sos primeres Finales.

Nes Finales de la NBA enfrentar a St. Louis Hawks, equipu lideráu pola estrella Bob Pettit y l'ex-Celtic Macauley. Dambes franquicies llegaron al séptimu partíu empataos a alcuentros ganaos, siendo nel decisivu de la serie nel que Russell completara'l famosu “Coleman Play”. Russell atópase na llinia de fondu del so propiu campu cuando Jack Coleman recibió un pase a media pista, llegando'l pívot de los Celtics cola abonda velocidá y potencia como para taponarle l'a priori bona bandexa que se preparar a realizar el xugador de los Hawks. El tapón caltuvo'l 103-102 pa los Celtics nel marcador a falta de 40 segundos pal final del partíu.[13] L'alcuentru decidir na prórroga, onde los Celtics imponer por 125-123, ganando'l so primer aniellu de campeón.

Na temporada 1957-58, Russell permedió 16,6 puntos y 22,7 rebotes per partíu, récor de la lliga.[17] Un interesante fenómenu asocedió esa campaña na NBA; Russell foi nomáu MVP de la Temporada, pero foi escoyíu nel segundu meyor quintetu de la lliga, daqué qu'asocedería constantemente a lo llargo de la so carrera. La NBA razonó qu'otros pívots yeren más versátiles que Russell, pero nengún otru significaba tantu pal so equipu como lu faía él. Amás, hasta la temporada 1979-80 el MVP de la temporada yera escoyíu por votación de los xugadores, ente que l'equipu All-Star yera escoyíu por votación de periodistes y comentaristes.

Per segundu añu consecutivu los Celtics teníen el meyor récor de la NBA, avanzando fácilmente hasta les Finales de la NBA. Nelles atopáronse de nuevu a los Hawks,[19] mancándose Russell nel tercer partíu de la serie. Lideraos por Macauley y Pettit, y col so entrenador Alex Hannum, los Hawks alzar col so primer campeonatu en seis encuentros.

Na campaña 1958-59, Russell siguió colos sos dominantes númberos; 16,7 puntos y 23 rebotes per nueche.[17] Convertir n'unu de los meyores reboteadores de tolos tiempos, permediando non menos de 23 rebotes per partíu nos sos siete siguientes temporaes na lliga. Los Celtics facer col meyor récor de la lliga ganando 52 partíos, lideraos por Russell faía unes nueves Finales de la NBA. Nes de 1959, los Celtics barrieron a Minneapolis Lakers por 4-0 y conquistaron el so segundu aniellu.[20] John Kundla, entrenador de los Lakers, dixo tres la serie: "Nun tarrecemos a unos Celtics ensin Russell, ensin él podemos gana-yos. Ye'l tipu que nos batió psicolóxicamente".[13]

1959–66

[editar | editar la fonte]

Na temporada 1959-60, debutó'l rookie Wilt Chamberlain, pívot de Philadelphia Warriors qu'anguaño entá caltién numberosos récores individuales tantu en partíu como en temporada, incluyendo dellos estelantes como los 100 puntos o los 55 rebotes nun alcuentru y permedios de 50,4 puntos per nueche nuna temporada regular.[21] La rivalidá Russell-Chamberlain, tantu no defensivo como no ofensivo, convertir nuna de les más intenses y llexendaries del baloncestu. Aquella campaña los Celtics ganaron 59 partíos incluyendo una racha de 17 consecutivos, atopándose colos Warriors de Chamberlain nes Finales de Conferencia Finales de División. Chamberlain superó a Russell n'anotación por una diferencia de 81 puntos, pero los de Boston lleváronse la serie en seis partíos. Años más tarde, la rivalidá Russell-Chamberlain foi protagonista d'un llibru tituláu The Rivalry del periodista deportivu John Taylor.[22] Nes Finales de 1960, los Celtics ganaron a los Hawks tomándose la revancha de va dos años y consiguiendo el so tercer campeonatu de la NBA. Russell atrapó 40 rebotes nel segundu partíu de la serie, añadiendo amás 22 puntos y 35 rebotes nel séptimu y decisivu choque, liderando la victoria por 122-103 de los Celtics.[9][13]

Na campaña 1960-61, Russell completó otru añu de suañu, permediando 16,9 puntos y 23,9 rebotes per partíu.[17] El so equipu consiguió un balance de 57-22, batiendo a Syracuse Nationals por 4-1 nes Finales de Conferencia Finales de División y llegando otru añu más a les Finales de la NBA, onde per segunda temporada consecutiva quitaron del títulu a los Hawks (4-1).[23][24]

Russell robló un permediu de 18,9 puntos (meyor marca anotadora na so carrera) y 23,6 rebotes per alcuentru na temporada 1961-62,[17] ente que Chamberlain batía tolos récores roblando 50,4 puntos per partíu en dicha campaña y anotaba 100 puntos nuna sola nueche.[21] Los Celtics convertir nel primer equipu en llegar a les 60 victories, siendo Russell escoyíu'l MVP. Na postemporada, la franquicia prindó'l cuartu aniellu na so historia, ganando nes Finales de 1962 a los Lakers y con un Russell decidiendo la serie con 30 puntos nel séptimu y decisivu partíu.

Antes de la campaña 1962-63, el veteranu base Bob Cousy retirar del baloncestu y los Celtics escoyeron a John Havlicek, otru futuru Hall of Fame. Una vegada más l'equipu tuvo lideráu por un inspiráu Russell, permediando 16,8 puntos y 23,6 rebotes per partíu mientres dicha campaña y ganando el so cuartu títulu de MVP de la Temporada. Amás, per primer vegada na so carrera consiguió'l MVP del All-Star Game, n'anotando 19 puntos y prindar 24 rebotes pal Este. Per quintu añu consecutivu, los Celtics ganaron l'aniellu de nuevu ante los Lakers en seis partíos.

Na siguiente campaña, la 1963-64, unos Celtics dominantes llegaron de nuevu a les Finales en ganando a Cincinnati Royals y San Francisco Warriors de Chamberlain por 4-1 en dambes series. Sería'l séptimu aniellu n'ocho temporaes de Russell, sestu consecutivu, una racha histórica ensin precedentes. Anotó 15 puntos y 24,7 rebotes per partíu (récor na so carrera), liderando la NBA en rebotes per primer vegada desque Chamberlain llegó a la lliga.

Russell tuvo otru añu escelente mientres la 1964-65, permediando 14,1 puntos y 24,1 rebotes per nueche y emponiendo a los Celtics a 62 partíos ganaos. Amás, consiguió'l so segundu títulu consecutivu de máximu reboteador y el quintu MVP de la Temporada na so carrera. Nos playoffs, los Celtics sufrieron pa esaniciar a Philadelphia 76ers del acabante fichar Chamberlain. Russell fixo valir el so MVP de la campaña tantu nel tercer partíu como nel quintu, onde contribuyó con 28 rebotes, 10 tapones, 6 robos y 7 asistencies. Sicasí, aquella serie tuvo un final dramáticu pa los 76ers pero gloriosu pa los de Boston. Cinco segundos enantes del final del séptimu partíu, los Celtics ganaben 109-110, perdiendo Russell el balón. Sicasí, un saque de fondu mal empobináu de Hal Greer fizo que John Havlicek robara'l balón, causando a la comentarista de los Celtics Johnny Most glayar les llexendaries pallabres: "Havlicek stole the ball! It's all over! Johnny Havlicek stole the ball!". Tres les Finales de Conferencia Finales de División, los Celtics vencieron fácilmente nes Finales de la NBA a los Lakers en cinco partíos y coronáronse un añu más campeones de la NBA.

Na temporada 1965-66 de la NBA siguiente temporada (65-66), los Celtics ganaron el so octavu títulu consecutivu. Esta vegada, l'equipu de Russell esanició de nuevu a los 76ers, llantándose nes Finales colos Lakers de rivales per segundu añu consecutivu y per cuarta vegada en cinco años. Esta vegada, la serie tuvo más igualada, decidiéndose en siete partíos. Mientres la temporada regular, Russell apurrió 12,9 puntos y 22,8 rebotes per alcuentru, siendo la primer vegada na so carrera que baxaba de 23 rebotes de permediu.

1966–69

[editar | editar la fonte]
Russell defendiendo a Wilt Chamberlain.

Antes de la temporada 1966-67, el llexendariu entrenador de los Celtics Red Auerbach retiróse y nomó a Russell entrenador-xugador, convirtiéndose nel primer afroamericanu en dirixir un equipu de la NBA na historia. La racha d'ocho campeonatos consecutivos llegó al so fin, siendo esaniciaos polos 76ers de Chamberlain nes Finales de Conferencia Finales de División qu'amás superaron el récor de más victories nuna temporada, en posesión de los Celtics con 68. L'entrenador aquel añu de los 76ers yera Alex Hannum, téunicu que dirixiera a los Hawks de 1958, vencedores de los Celtics nes Finales de la NBA d'aquel añu.

Nel so temporada 1967-68 de la NBA penúltima temporada (67-68) na NBA los sos númberos baxaron, permediando 12,5 puntos y 18,6 rebotes per partíu a la edá de 34 años. Nes Finales de Conferencia Finales de División, paecía que los 76ers diben esaniciar a los Celtics de nuevu, yá que tres cuatros partíos el resultáu yera de 1-3 pa los de Philadelphia. Sicasí, llograron igualar la eliminatoria y nel séptimu partíu Russell llindó a Chamberlain a tan solu dos intentos de tiros de campu na segunda metá. Los Celtics lideraben el marcador 97-95 a falta de 34 segundos cuando Russell sentenció'l partíu con delles xugaes decisives que dieron la victoria a Boston. Darréu, los Celtics ganaron a los Lakers nes Finales de la NBA por 4-2, consiguiendo Russell el so décimu títulu en doce años. Russell foi nomáu "Meyor Deportista del Añu" por Sports Illustrated. En perdiendo per quinta vegada consecutiva contra Russell y les sos Celtics, la base de los Lakers Jerry West esclamó: "Si tuviera qu'escoyer a dalgún xugador de baloncestu na lliga, la mio primer opción sería Bill Russell. Nunca dexa d'ablucame".

Na temporada 1968-69 y postrera de Russell, les posibilidaes de ganar el campeonatu yeren más débiles. Russell apurrió 9,9 puntos y 19,3 rebotes per partíu, pero los Celtics consiguieron un mediocre balance de 48-34 en temporada regular y entraron en playoffs como'l cuartu meyor equipu del Este. Boston llegó de nuevu a les Finales, atopándose un añu más a los Lakers como rivales, anque esta vegada los californianos partíen como favoritos con Jerry West, Elgin Baylor y el recién fichaxe de Wilt Chamberlain. Tres seis partíos, la serie taba igualada, cuntando los Celtics con series posibilidaes de ganar el campeonatu. Nel séptimu alcuentru, diben per delantre con una diferencia de nueve puntos a falta de cinco minutos, amás de que Chamberlain dexó'l partíu por una mancadura na pierna. La fortuna paecía que podría camudar cuando Chamberlain pidió tornar al partíu, pero inexplicablemente l'entrenador de los Lakers Bill van Breda Kolff decidió caltener al pívot sentáu nel banquín hasta'l final pese al disgustu de West. Los Celtics ganaron el campeonatu y Russell consiguió'l so oncenu aniellu en trece años. A la edá de 35 años, Russell atrapó 21 rebotes nel so postreru partíu na NBA. La siguiente campaña los Celtics roblaron un 34-48 como balance de la temporada regular, quedándose fuera de los playoffs per primer vegada dende 1950 ya ilustrando con esti fechu la importancia que tenía Russell nel equipu.

Estadístiques

[editar | editar la fonte]
Temporada regular
[editar | editar la fonte]
Temporada Edá Forno Lliga P TIT MIN TC TCA %TC 3P 3PA %3P TL TLA %TL R.OF. R.DEF. REB ASIS ROB TAP PER FP PTS
1956-57 22 Boston Celtics NBA 48 35.3 5.8 13.5 .427 3.2 6.4 .492 19.6 1.8 3.0 14.7
1957-58 23 Boston Celtics NBA 69 38.3 6.6 15.0 .442 3.3 6.4 .519 22.7 2.9 2.6 16.6
1958-59 24 Boston Celtics NBA 70 42.6 6.5 14.2 .457 3.7 6.1 .598 23.0 3.2 2.3 16.7
1959-60 25 Boston Celtics NBA 74 42.5 7.5 16.1 .467 3.2 5.3 .612 24.0 3.7 2.8 18.2
1960-61 26 Boston Celtics NBA 78 44.3 6.8 16.0 .426 3.3 6.0 .550 23.9 3.4 2.0 16.9
1961-62 27 Boston Celtics NBA 76 45.2 7.6 16.6 .457 3.8 6.3 .595 23.6 4.5 2.7 18.9
1962-63 28 Boston Celtics NBA 78 44.9 6.6 15.2 .432 3.7 6.6 .555 23.6 4.5 2.4 16.8
1963-64 29 Boston Celtics NBA 78 44.6 6.0 13.8 .433 3.0 5.5 .550 24.7 4.7 2.4 15.0
1964-65 30 Boston Celtics NBA 78 44.4 5.5 12.6 .438 3.1 5.5 .573 24.1 5.3 2.6 14.1
1965-66 31 Boston Celtics NBA 78 43.4 5.0 12.1 .415 2.9 5.2 .551 22.8 4.8 2.8 12.9
1966-67 32 Boston Celtics NBA 81 40.7 4.9 10.7 .454 3.5 5.8 .610 21.0 5.8 3.2 13.3
1967-68 33 Boston Celtics NBA 78 37.9 4.7 11.0 .425 3.2 5.9 .537 18.6 4.6 3.1 12.5
1968-69 34 Boston Celtics NBA 77 42.7 3.6 8.4 .433 2.6 5.0 .526 19.3 4.9 3.0 9.9
Total NBA 963 42.3 5.9 13.4 .440 3.3 5.8 .561 22.5 4.3 2.7 15.1
Playoffs
[editar | editar la fonte]
Temp. Edá Forno Lliga P MIN TCA TC 3PA 3P TLA TL R.OF. REB ASIS ROB TAP PER FP PTS %TC %3P %FT MIN PTS REB AST
1956-57 22 Boston Celtics NBA 10 409 54 148 31 61 244 32 41 139 .365 .508 40.9 13.9 24.4 3.2
1957-58 23 Boston Celtics NBA 9 355 48 133 40 66 221 24 24 136 .361 .606 39.4 15.1 24.6 2.7
1958-59 24 Boston Celtics NBA 11 496 65 159 41 67 305 40 28 171 .409 .612 45.1 15.5 27.7 3.6
1959-60 25 Boston Celtics NBA 13 572 94 206 53 75 336 38 38 241 .456 .707 44.0 18.5 25.8 2.9
1960-61 26 Boston Celtics NBA 10 462 73 171 45 86 299 48 24 191 .427 .523 46.2 19.1 29.9 4.8
1961-62 27 Boston Celtics NBA 14 672 116 253 82 113 370 70 49 314 .458 .726 48.0 22.4 26.4 5.0
1962-63 28 Boston Celtics NBA 13 617 96 212 72 109 326 66 36 264 .453 .661 47.5 20.3 25.1 5.1
1963-64 29 Boston Celtics NBA 10 451 47 132 37 67 272 44 23 131 .356 .552 45.1 13.1 27.2 4.4
1964-65 30 Boston Celtics NBA 12 561 79 150 40 76 302 76 43 198 .527 .526 46.8 16.5 25.2 6.3
1965-66 31 Boston Celtics NBA 17 814 124 261 76 123 428 85 60 324 .475 .618 47.9 19.1 25.2 5.0
1966-67 32 Boston Celtics NBA 9 390 31 86 33 52 198 50 32 95 .360 .635 43.3 10.6 22.0 5.6
1967-68 33 Boston Celtics NBA 19 869 99 242 76 130 434 99 73 274 .409 .585 45.7 14.4 22.8 5.2
1968-69 34 Boston Celtics NBA 18 829 77 182 41 81 369 98 65 195 .423 .506 46.1 10.8 20.5 5.4
Total NBA 165 7497 1003 2335 667 1106 4104 770 536 2673 .430 .603 45.4 16.2 24.9 4.7

Carrera post-xugador

[editar | editar la fonte]
Bill Russell, 2005.

Los Celtics retiraron el dosal 6 de Russell en 1972, y tres años dempués entró a formar parte del Basketball Hall of Fame. Russell, que tenía una difícil rellación colos medios de comunicación, nun asistió a la ceremonia de nengún de los dos acontecimientos. En retirándose como xugador, foi entrenador de Seattle SuperSonics (1973 a 1977) y Sacramento Kings (1987 a 1988). La so etapa como entrenador nun foi bien esitosa, anque lideró a los Sonics a play-offs per primer vegada na so historia. Irónicamente, dos años dempués los Sonics ganaríen el campeonatu con Lenny Wilkens usando una estratexa similar a la qu'usó Russell. El so pasu polos Kings foi más frustrante, dexando l'equipu con un murniu balance de 17-41. Nel tiempu que trescurrió ente'l so pasu polos banquinos de los Sonics y Kings, Russell trabayó como comentarista, anque nunca como llocutor. Russell tamién escribió llibros, ente los que s'inclúin Second Wind (1979) y Russell's Rules (2001). Tres dellos años fuera del güeyu públicu, Russell volvió ser noticia en xineru de 2006 al convencer al pívot Shaquille O'Neal, de Miami Heat, pa faer les paces col so antiguu compañeru d'equipu, l'escolta de los Lakers Kobe Bryant. El 17 de payares de 2006, el dos vegaes campeón de la NCAA Russell foi reconocíu pola so influyencia nel baloncestu universitariu al ser incluyíu na clase fundacional del "National Collegiate Basketball Hall of Fame". Foi unu de cinco, xunto con John Wooden, Oscar Robertson, Dean Smith y James Naismith, escoyíos pa representar a la clase inaugural. El 20 de mayu de 2007 la Universidá de Suffolk dio a Russell un doctoráu honoríficu, y el 7 de xunu de 2007 la Universidá de Harvard dio a Russell un títulu honoríficu. Russell tamién foi honráu nel Fin de selmana All-Star de la NBA en 2009 en Phoenix. El 14 de febreru de 2009 el Comisionado de la NBA David Stern anunció que premiu al Xugador más pervalible de les Finales de la NBA pasaría a denominase "Premiu Bill Russell al Xugador más pervalible de les Finales de la NBA" n'honor al once vegaes campeón. A otru día, mientres l'entetiempu del Partíu de les Estrelles de la NBA, los trés capitanes de los Boston Celtics, Paul Pierce, Kevin Garnett y Ray Allen, sorprendieron a Russell al presenta-y una torta de cumpleaños por cuenta del so cumpleaños númberu 75. El 18 de xunu de 2007 Bill Russel foi incluyíu na clase inaugural del Salón de la Fama FIBA. Bill Russell foi gallardoniáu cola Medaya Presidencial de la Llibertá en 2011.

Llibros

[editar | editar la fonte]
  • Russell, Bill; Branch, Taylor (1979). Second Wind. Ballantine Books. ISBN 978-0-394-50385-1.
  • Russell, Bill; Faulkner, David (2001). Russell Rules. New American Library. ISBN 0-525-94598-9.
  • Russell, Bill; Steinberg, Alan (2009). Red and Me: My Coach, My Lifelong Friend. Harper. ISBN 978-0-06-176614-5.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/Bill-Russell. Apaez como: Bill Russell. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ 2,0 2,1 Identificador Twitter de tuit: 1553790050839588865. Data d'espublización: 31 xunetu 2022. Data de consulta: 31 xunetu 2022. Cita: An announcement….
  3. ↑ «Honoris Causa». Harvard Magazine. 2007. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Thompson, Tim (19 de febreru de 2001). «Bill Russell overcame long odds, dominated basketball». thecurrentonline.com. Consultáu'l 8 de febreru de 2007.
  5. ↑ Bjarkman, Peter C (2002). Boston Celtics Encyclopedia. Sports Publishing LLC, páx. 99. ISBN 1582615640.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Schneider, Bernie. «1953–56 NCAA Championship Seasons: The Bill Russell Years». University of San Francisco. Consultáu'l 1 d'avientu de 2006.
  7. ↑ «A conversation with Bill Russell». sportsillustrated.cnn.com (10 de mayu de 1999). Archiváu dende l'orixinal, el 2007-02-27. Consultáu'l 9 de febreru de 2007.
  8. ↑ «A conversation with Bill Russell». usatoday.com (6 de xunu de 2001). Consultáu'l 9 de febreru de 2007. Note: This source appears to have a typo it was corrected in this article: It reads "I did now want..." in the source, it was changed to the obviously intended form, "I did not want..."
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Bill Russell». Turner Sports InteractiveNational Basketball Association. Consultáu'l 1 d'avientu de 2006.
  10. ↑ «Along Came Bill». Time. 2 de xineru de 1956. Archivado del original el 2009-05-02. https://web.archive.org/web/20090502062402/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,808116-2,00.html. Consultáu'l 23 de febreru de 2007. 
  11. ↑ «NCAA Basketball Tourney History: Two by Four». CBS Sportsline.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-02-14. Consultáu'l 23 de febreru de 2007.
  12. ↑ Taylor, John (2005). The Rivalry: Bill Russell, Wilt Chamberlain, and the Golden Age of Basketball. New York City: Random House, páx. 66–71. ISBN 1-4000-6114-8.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Ryan, Bob. «Timeless Excellence». Turner Sports InteractiveNational Basketball Association. Consultáu'l 1 d'avientu de 2006.
  14. ↑ 14,0 14,1 Taylor, John (2005). The Rivalry: Bill Russell, Wilt Chamberlain, and the Golden Age of Basketball. New York City: Random House, páx. 67–74. ISBN 1-4000-6114-8.
  15. ↑ Russell, Bill. «Chat Transcript: Celtics Legend Bill Russell». National Basketball Association. Turner Sports Interactive. Consultáu'l 1 d'avientu de 2006.
  16. ↑ «Games of the XVIth Olympiad–1956». usabasketball.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-09-10. Consultáu'l 1 d'abril de 2008.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 «Bill Russell Statistics». Basketball-Reference. Sports Reference LLC. Consultáu'l 23 de mayu de 2008.
  18. ↑ Smith, Sam (30 d'ochobre de 2006). «2003 draft eventually may be best in history». nbcsports.msnbc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-05-17. Consultáu'l 23 de mayu de 2008.
  19. ↑ «Pettit Drops 50 on Celtics in Game 6». Turner Sports InteractiveNational Basketball Association. Consultáu'l 6 de payares de 2008.
  20. ↑ «1959 NBA Playoffs». Basketball-Reference. Sports Reference LLC. Consultáu'l 4 d'avientu de 2006.
  21. ↑ 21,0 21,1 «Wilt Chamberlain Bio». Turner Sports InteractiveNational Basketball Association. Consultáu'l 1 d'avientu de 2006.
  22. ↑ Taylor, John (2005). The Rivalry: Bill Russell, Wilt Chamberlain, and the Golden Age of Basketball. New York City: Random House, páx. 3–10. ISBN 1-4000-6114-8.
  23. ↑ «Celtics Give Sharman Championship Sendoff». Turner Sports InteractiveNational Basketball Association. Consultáu'l 4 de xunu de 2008.
  24. ↑ «1961 NBA Playoffs». Basketball-Reference. Sports Reference LLC. Consultáu'l 4 d'avientu de 2006.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
Bob Cousy
Wilt Chamberlain
Bill Russell
Bill Russell
Oscar Robertson 		MVP de la Temporada Regular NBA
1957-58
1960-61
1961-62
1962-63
1964-65 		Socesor:
Bob Pettit
Bill Russell
Bill Russell
Oscar Robertson
Wilt Chamberlain
Predecesor:
Bob Pettit 		MVP del All-Star Game
1963 		Socesor:
Oscar Robertson
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Bill_Russell&oldid=4280089»